De Verboden Stad van Peking werd gebouwd in de 15e eeuw en heeft een geschiedenis die zes eeuwen beslaat, waarvan vijf als keizerlijke residentie, waarvan de laatste eeuw het leven van de moderne geschiedenis heeft doorgemaakt.
De Verboden Stad is het derde keizerlijke paleis dat in Peking werd gebouwd. Het eerste werd gebouwd tijdens de Jin Dynastie (1115-1234), het tweede tijdens de Yuan Dynastie (1271-1368), en de Verboden Stad werd gebouwd tijdens de Ming Dynastie (1368-1644). Om de geschiedenis van de Verboden Stad te begrijpen, moet men anderhalve eeuw voor de bouw ervan beginnen, ten tijde van de machtsovername van de Yuan-dynastie.
Historische en politieke context
Het was keizer Yongle die besloot een keizerlijk paleis in Peking te bouwen, hij nam dit besluit nadat hij zijn hoofdstad naar zijn stad had verplaatst, de vorige hoofdstad was Nanjing. Yongle was de 4e zoon van keizer Zhu Yuanzhang, de 2e van het Ming geslacht. Hij was niet voorbestemd om te regeren, maar de grillen van de geschiedenis veroorzaakten de dood van de eerste zoon, zodat de nieuwe keizer, volgens de toen in China geldende regels, zijn eerste kleinzoon moest zijn. Maar toen hij op het punt stond de troon te bestijgen, greep zijn oom Yongle met geweld de macht en kroonde zichzelf in zijn plaats tot keizer.
Maar in de Chinese wereld is de legitimiteit van de keizer een essentieel iets. Yongle zal zijn leven besteden aan het legitimeren van zijn ambt, het vermenigvuldigen van de constructies die geacht worden heilzaam te zijn voor zijn volk om de goede genade aan te trekken. Een van zijn eerste daden zal zijn de hoofdstad te verplaatsen van Nanjing naar Peking, de vroegere hoofdstad van de Yuan Mongoolse dynastie, die de Chinezen een eeuw lang had onderworpen en dus a priori weinig geneigd was om een Chinese hoofdstad te worden. Dat deed hij. Het doel was dichter bij de vijand te komen, aangezien de Mongolen, die altijd overblijfselen over China hadden gehad, zich in het noorden bevonden. Bovendien was Nanjing een stad die slecht beschermd was, en vooral vol zat met personen die onderworpen waren aan de kleinzoon van de keizer, van wie hij de plaats had ingenomen.
Toen hij in Peking aankwam, bouwde hij een sterke wal rond de stad en begon met de bouw van zijn nieuwe paleis, De Verboden Stad.
De bouw
De bouw van de verboden stad duurde slechts 14 jaar, wat betrekkelijk snel was voor zoveel werk. Zij begon in 1406 en was voltooid in 1420.
Het eerste werk was het vrijmaken van de grond en het graven van de fundamenten. De aarde die bij deze werkzaamheden werd gewonnen, werd op korte afstand ten noorden van het complex opgestapeld. Het eindigde met het vormen van een consequente heuvel, genaamd “De Kolenheuvel”, vanwege zijn donkere kleur.
De bouw van de dikke muren ging hand in hand met die van de paviljoens, die samen vorderden. Er was een groot en pijnlijk en regelmatig werk om de wallen op te trekken, en een ander van precisie en nauwgezetheid voor de paviljoens. Het resultaat suggereert de kwaliteit van het werk in die tijd, die niet over krachtige bouwmaterialen beschikte.
In 1420 was een van de belangrijkste werken de bouw van de Meridiaanpoort, de belangrijkste toegangspoort tot de verboden stad.
Lees meer over de bouw van de verboden stad.
Na de opstand in het hele land vestigde een nieuwe dynastie zich in China, de . Zij waren van Manchu afkomst. Dan breekt een nieuwe periode aan voor de verboden stad.
In 1726 verhuisde de keizer zijn residentie naar het paleis van de vorming van het hart. In 1731 bouwde hij het paviljoen van onthouding. Vlak voor het begin van de negentiende eeuw, in 1798, wordt het paleis van de hemelse zuiverheid getransformeerd, het krijgt de vorm die wij nu kennen.
Aan het eind van de achttiende eeuw stuurde koning George III van Engeland een missie om de betrekkingen tussen zijn land en China te verbeteren. We waren toen onder keizer Qianlong. Het probleem dat zich voordeed was dat in de Chinese verbeelding de Keizer het middelpunt van alle dingen was, zodat de andere volkeren afhankelijk waren van de Keizer. Natuurlijk weigerde de Engelse ambassadeur, Lord Macartney, de hem opgelegde rituelen van onderwerping te volgen, en de missie mislukte daarom. Een tweede poging werd ondernomen in 1816 door ambassadeur Lord Amherst, maar het resultaat was hetzelfde. De oude tekst vertelt ons dat de Keizer toen aan George III zou hebben geschreven om hem te zeggen:
Als u loyaal onze soevereiniteit aanvaardt en u onderdanig toont, is het niet nodig elk jaar een missie naar dit Hof te sturen om te bewijzen dat u werkelijk onze vazal bent.
In 1860 werd Peking bezet door de Franse en Engelse strijdkrachten, hun legers organiseerden de plundering van de verboden stad. Dan, in 1900, een eeuw later, lokt de opstand van de Boksers een oorlog uit tussen Chinese nationalisten en de bezettingsmacht. De stad Peking wordt vervolgens in brand gestoken.
Pas in 1949 wordt Peking voor de laatste keer de hoofdstad van China.
De verbouwingen
Tijdens de geschiedenis van de Verboden Stad waren er enkele verbouwingen, maar niets echt belangrijks als werk. De belangrijkste waren meer reparaties omdat het complex, omdat het van hout is, nogal onderhevig was aan branden die regelmatig uitbraken.
De grootste renovatie vond plaats in 1436, meer dan een eeuw na de bouw. Dat jaar besteeg een nieuwe Keizer de troon, Zhengtong (1436-1449). Maar hij was pas acht jaar oud, dus was het zijn adviseur die het keizerrijk leidde, tot hij volwassen was. Het was de eunuch Wang Zhen, die de aanzet gaf tot de versterking van de verdediging van de stad en van andere delen van de Grote Muur. Aan de verboden stad voegde hij boogschutterstorens toe, poorten van torens en poorten om de waterstroom in de grachten en in de rivier die de Verboden Stad doorkruiste, te beheersen. Het zag er niet uit, maar de mogelijkheid om het waterpeil te regelen maakte het mogelijk om altijd een waterreservoir bij de hand te hebben in geval van brand, wat vaak voorkwam.
Wang Zhen herbouwde ook de bruggen die de rivier van de gouden wateren oversteken, hij maakte ze van steen in plaats van hout, zoals het eerder was.
Aanvallen op de verboden stad waren ook bronnen van verwoesting. Zo pleegden de Mongoolse officieren van het Chinese leger in 1458 een staatsgreep en brandden de poorten van de stad af, zonder er echter in te slagen de stad binnen te dringen wegens de hevige regens die de stad op dat ogenblik teisterden. Het was toen nodig de gedeeltelijk verwoeste ingang te reconstrueren.
Tijdens de lange regering van Qianlong (1735-1799) verrichtte de keizer groot werk in de keizerlijke stad. Hij creëerde een paleis onafhankelijk van de rest van de stad, op de noordoostelijke hoek, een reeks gebouwen van 400 meter lang bij 200 waarin hij een paleis, bijgebouwen en een tuin bouwde. Dit waren de grootste werken aan het complex, van alle tijden.
Het recente tijdperk
In de 20e eeuw stierf de dynastie uit onder het bewind van de laatste keizer, Pu Yi. Dat gebeurde in 1912, een jaar waarin een leger van opstandelingen erin slaagde zich te organiseren om Peking in te nemen. Pu Yi verliet de Verboden Stad in 1924, die tegelijk met het Paleismuseum (“Gugong Bówùyuàn”) voor het publiek wordt opengesteld.
Onderhoud
Het Keizerlijk Paleis van Peking, dat sinds 1987 op de UNESCO-lijst staat, is het grootste omvangrijke architectonische ensemble van China. Het is ook een houten geheel, noodzakelijkerwijs kwetsbaar. Veel meer dan het lijkt.
Het onderhoud van de verboden stad is rigoureus en regelmatig. Het is noodzakelijk voortdurend de kwaliteit te controleren van het gebouw dat geleidelijk wordt beschadigd, vooral als het onderhoudswerk slecht is gedaan. De verf wordt regelmatig opnieuw aangebracht op de meest beschadigde delen.
Wat betreft de transformatie van de Verboden Stad in bezoekplaatsen, moet worden opgemerkt dat de autoriteiten die belast zijn met het behoud ervan, de marketing van toeristische objecten volledig hebben beperkt. Natuurlijk bestaat het, zoals in alle toeristische plaatsen van de wereld, maar hier werd het vrijwillig beperkt om het architectonische geheel niet te bederven. Het meest opmerkelijke voorbeeld is de opening van een “Starbuck”-koffiehuis in 2000, dat in 2007 moest sluiten om de visuele impact van de plaatselijke merchandising te beperken.
Het paleis gezien door een Europeaan
In 1777 werd een boek gepubliceerd, de “Memoires betreffende de Chinezen”. Geschreven door een anonieme missionaris, beschrijft hij de verboden stad in de volgende bewoordingen:
De paleizen van de keizer zijn echte paleizen en getuigen van de grootsheid van de heer die ze bewoont door de immensiteit, symmetrie, elevatie, regelmaat, pracht en praal van de ontelbare bouwwerken waaruit ze zijn samengesteld. Het Louvre zou ruimschoots op één van de binnenplaatsen van het paleis van Peking staan, en er zijn er vele, van de eerste ingang tot het meer geheime appartement van de keizer, om nog maar te zwijgen van de zij-bouwwerken. Alle zendelingen die wij uit Europa zagen komen, waren getroffen door de grandeur, de rijkdom en de macht van het paleis van Peking. Allen bekenden dat, al betoverden de verschillende delen waaruit het is samengesteld het zicht niet, als de mooiste voorbeelden van grote Europese architectuur, het geheel een schouwspel vormt waarop niets van wat zij eerder hadden gezien hen had voorbereid. Dit paleis meet 236 toissen en 2 voet van oost naar west, en 236 toissen en 9 voet van noord naar zuid. Daarbij komen nog de drie vroegere hoven, die, hoewel omgeven door grotere gebouwen dan de andere, niet in deze afmetingen zijn begrepen. Duizenden toissen, allen bezet of omringd door torens, galerijen, portieken, zalen en belangrijke gebouwen, geven des te meer effect dat de vormen zeer de verhoudingen eenvoudiger zijn, de vlakken meer gesorteerd, en het geheel naar hetzelfde doel neigt: alles, in feite, wordt mooier naarmate men de troonzaal en de appartementen van de keizer nadert.
De laterale binnenplaatsen kunnen niet worden vergeleken met de centrale binnenplaatsen, noch de eerste met die welke verder naar achteren zijn gelegen. Hetzelfde geldt voor al het andere. De laatste gangen, die noch porselein, noch verguld zijn, zoals in de verhalen, maar bekleed met een grove majolica, geëmailleerd in goudgeel, en beladen met reliëfversieringen, overtreffen alle andere door hun kroonlijsten en hun hoeken in nok versierd. Wij zullen niets zeggen over de gouden kleuren en vernissen die de grote bouwwerken zo luister bijzetten, opdat zij niet de indruk zouden wekken van een snuifdoos of een snoepdoosje. Er zouden hele boekdelen voor nodig zijn om een volledige beschrijving te geven van de paleizen die de keizer bezit in Peking, in de omgeving, in de provincies en voorbij de Grote Muur. Maar daar sommige verbeeldingen gemakkelijk ontvlambaar zijn, en van een enkel vonkje een vuur maken, zullen wij hun dadelijk zeggen, dat hoewel de politiek ze gewild heeft om de majesteit te ondersteunen, en om een denkbeeld te geven van de macht van een der grootste vorsten van de aarde, zij er voor gezorgd heeft ze alle kleiner, minder prachtig, minder versierd te maken dan dat van Peking
Zie ook:
Geschiedenis van China
Het leven van een keizer in de verboden stad
Overgeleverde plechtigheden in de verboden stad