Ethnische enclaves worden vaak gezien als negatief voor de integratie van immigranten met autochtonen in hun nieuwe land. Maar het blijkt dat etnische gemeenschappen nieuw aangekomen vluchtelingen kunnen helpen bij het vinden van werk, volgens een nieuwe Stanford-studie die een cohort asielzoekers in Zwitserland analyseerde.
Onderzoekers ontdekten dat nieuwe vluchtelingen meer kans hadden om binnen hun eerste vijf jaar werk te vinden als Zwitserse ambtenaren hen toewijzen om in een gebied te wonen met een groter etnisch netwerk. (Image credit: Getty Images)
Onderzoekers van het Immigration Policy Lab ontdekten dat nieuwe vluchtelingen meer kans hadden om binnen de eerste vijf jaar werk te vinden als Zwitserse ambtenaren hen lieten wonen in een gebied met een grotere gemeenschap van mensen die hun nationaliteit, etniciteit of taal gemeen hebben.
“Onze studie toont aan dat etnische netwerken gunstig kunnen zijn voor de economische status van vluchtelingen, ten minste in de eerste paar jaar na hun aankomst in het gastland,” zei Jens Hainmueller, een professor in de politieke wetenschappen aan Stanford en een co-auteur van het onderzoekspaper, gepubliceerd op 29 juli in de Proceedings of the National Academy of Sciences. Hainmueller is ook een faculteit co-directeur van het Immigration Policy Lab, dat vestigingen heeft aan Stanford en ETH Zürich.
The paper was co-auteur door Linna Martén, een onderzoeker aan de Universiteit van Uppsala, en Dominik Hangartner, een universitair hoofddocent van overheidsbeleid aan ETH Zürich in Zwitserland en een co-directeur van het Immigration Policy Lab.
Digging in Zwitserse records
Onderzoekers analyseerden overheidsgegevens van 8.590 asielzoekers die een tijdelijke beschermingsstatus kregen toen ze tussen 2008 en 2013 in Zwitserland aankwamen. De gegevens omvatten ook vijf jaar informatie over elke vluchteling, inclusief of ze werk vonden en in welke sector.
In Zwitserland wijzen immigratieambtenaren willekeurig elke nieuwe vluchteling toe om in een van de 26 kantons van het land te wonen, die lidstaten zijn. De voorkeuren van de vluchtelingen worden doorgaans niet in aanmerking genomen, tenzij zij een familielid hebben dat reeds in een bepaald kanton woont. Bovendien kunnen nieuwe vluchtelingen met een tijdelijke beschermingsstatus in hun eerste vijf jaar in Zwitserland niet buiten hun toegewezen kanton verhuizen, zei Hainmueller.
Uit een analyse van de gegevens bleek dat niet meer dan 40 procent van de vluchtelingen tijdens hun vijfde jaar in Zwitserland een baan had. Maar de vluchtelingen die werden toegewezen aan kantons met een groter etnisch netwerk hadden meer kans om werk te vinden.
Als een groep nieuwe vluchtelingen werd toegewezen aan een kanton met een groot aandeel anderen uit hun land, kreeg ongeveer 20 procent van die nieuwkomers werk binnen drie jaar nadat ze in het land woonden. Maar als diezelfde groep werd gevestigd in een gebied met een klein aandeel medelanders, had slechts 14 procent van de nieuw aangekomenen drie jaar later een baan.
“Gezien het feit dat de werkgelegenheid voor vluchtelingen over het algemeen zeer laag is, is de toename van de werkgelegenheid een belangrijk effect,” zei Hainmueller. “
Informeren van asiel- en vluchtelingenbeleid
In Europese landen zien veel mensen etnische enclaves als het resultaat van een mislukte integratie van immigranten met autochtonen. Maar die negatieve percepties zijn niet gebaseerd op bewijs, zei Hainmueller.
Deel vanwege deze algemene bezorgdheid, hebben ambtenaren in landen als Zweden, Denemarken en Zwitserland beleid ontworpen voor het verspreiden van nieuw aangekomen vluchtelingen om het ontstaan van etnische enclaves te voorkomen.
“Wat dit onderzoek suggereert is dat dit verspreidingsbeleid met enige kosten gepaard gaat, in termen van nieuwe vluchtelingen die niet profiteren van de positieve effecten van etnische netwerken,” zei Hainmueller. “Het betekent niet dat dit beleid in het algemeen slecht is, maar het benadrukt wel dat er een potentieel voordeel is van geografisch geconcentreerde etnische netwerken die Europese ambtenaren niet opvangen.”
In de VS worden mensen die aankomen als onderdeel van het hervestigingsprogramma voor vluchtelingen, dat een uitgebreid antecedentenonderzoek omvat dat wordt uitgevoerd door de vluchtelingenorganisatie van de Verenigde Naties, toegewezen om in gebieden te wonen op basis van waar er beschikbare ruimte is. Anders dan in sommige Europese landen, mogen nieuwe vluchtelingen na hun eerste vestiging verhuizen.
“Amerikaanse ambtenaren en het publiek hebben een iets positievere kijk op etnische enclaves omdat etnische buurten gevormd zijn bij de stichting van dit land,” zei Hainmueller.
De nieuwe studie maakt deel uit van een groter project op het Immigration Policy Lab dat wil onderzoeken hoe het asielproces en de uitvoering ervan van invloed zijn op de daaropvolgende integratie van vluchtelingen, zowel in de VS als in Europa, zei Hainmueller.
“We zijn geïnteresseerd in veel verschillende keuzes in het asielbeleid, zoals hoe asielzoekers geografisch worden gelokaliseerd en welke regels hun toegang tot de arbeidsmarkt regelen,” zei Hainmueller. “Er zijn veel regels die van invloed zijn op vluchtelingen en asielzoekers, en die zijn niet noodzakelijkerwijs gebaseerd op solide bewijs. Onze onderzoeksagenda is om te proberen de effecten van die beleidskeuzes te kwantificeren en de weg te wijzen naar beleid dat beter zou kunnen werken.”