Free Press

Skip naar mijn aanbevelingen.

Als je liever kijkt dan leest:

Voor deze aflevering van de Powerlifting Competition Series hebben we het over hoe je de juiste powerliftingfederatie voor jou persoonlijk kiest.

Powerlifting draait om cijfers. Het breken van een van de heilige records van de sport is het toppunt van prestatie voor een powerlifter. Als je bij sprinten de snelste 100 meter sprint ooit hebt neergezet, ben je de snelste die dat ooit heeft gedaan. In Powerlifting, als je de all-time mark in het totaal voor uw gewichtsklasse, nou ja, dat vertelt ons niet het hele verhaal.
Voor degenen die niet weten de geschiedenis, de sport van Powerlifting zoals we die vandaag kennen werd geboren dankzij

York Barbell en Bob Hoffman (de spil van de Amerikaanse Olympisch Gewichtheffen). Tijdens de late jaren 60 en vroege jaren 70 begon bodybuilding snel aan populariteit te winnen. In een poging om een deel van het marktaandeel terug te winnen, besloot Hoffman, voorheen een felle tegenstander van gewichtheffen, de sport te steunen.

York Barbell organiseerde de eerste “Wereldkampioenschappen” powerlifting in 1971. Na twee van deze wedstrijden raakten de deelnemers steeds meer gefrustreerd door de niet-gestandaardiseerde regels. Op zoek naar een oplossing kwamen vertegenwoordigers van een handvol landen bij elkaar en in 1972 richtten ze de International Powerlifting Federation (IPF) op.

Tot op de dag van vandaag is de IPF nog steeds verreweg de grootste en meest prestigieuze powerlifting federatie die er bestaat. De IPF is echt een wereldwijde organisatie. In meer dan honderd landen zijn bij de IPF aangesloten federaties actief. De IPF heeft in 2009 met succes powerlifting naar de Wereldspelen gebracht. Powerlifters over de hele wereld kregen hierdoor de kans om een gouden medaille te winnen.

Dus, als de IPF echt de originele federatie is, en zij legitieme wereldkampioenschappen organiseren, waarom doet dan niet iedereen mee in hun organisatie? Eerlijk gezegd, het korte antwoord is drugs (het lange antwoord bevat ook een flinke dosis politiek). In 1982 begon de IPF met dopingtesten. Veel gewichtheffers verzetten zich heftig tegen de invoering van een dergelijk beleid. De IPF weigerde echter terug te krabbelen. Als gevolg daarvan richtten Ernie Frantz en de grote Larry Pacifico de American Powerlifting Federation (APF) op. Wat was het verkoopargument van de APF? Geen drugstesten.

Helaas, en helaas is hier niet sterk genoeg uitgedrukt, hebben Frantz en Pacifico ongewild een trend in de powerlifting gemeenschap gestart. Het ging ongeveer zo… Dus, je vindt de regels van de federatie die dingen regelt in jouw gebied niet leuk? Geen probleem. Verzin je eigen regels! Vandaag zijn er letterlijk tientallen “Amerikaanse” powerliftingfederaties.

How To Pick Your Federation

Natuurlijk roept dit de vraag op, hoe men precies de tientallen federaties doorzoekt om tot de keuze te komen die het beste voor hen is? Uiteindelijk denk ik niet dat het zo moeilijk te beantwoorden is als het op het eerste gezicht lijkt. Ik ga Powerlifters in grote lijnen in drie categorieën indelen: 1) recreatieve lifters, 2) competitieve druggebruikers, en 3) competitieve drugvrije lifters.

Laten we de eerste groep aanpakken: recreatieve lifters. Allereerst, als je een recreatieve lifter bent, hoe ben je dan op deze website terechtgekomen? Heb je de titel opgemerkt? Nee, grapje. Als je lift voor je plezier en voor je persoonlijke voldoening, dan moet je natuurlijk de federatie kiezen die jou het leukst lijkt. Als je een complete beginner bent en een recreatieve lifter, moet je gewoon liften in de federatie die het dichtst bij je is. Het maakt allemaal geen verschil. Je gaat toch niet naar de wedstrijd om te winnen of records te breken. Je moet je concentreren op een geweldige eerste ervaring, het ontmoeten van andere deelnemers, en het vestigen van enkele persoonlijke records.

Drugsgebruikers

Het aanspreken van de andere twee groepen wordt een beetje moeilijker. Zoals eerder gezegd, is de ultieme prestatie bij powerlifting het breken van een wereldrecord. Dat gezegd hebbende, het begrijpen van de context waarin een wereldrecord werd gevestigd kan ongelooflijk belangrijk zijn.

Vele van de oude, all-time records werden gevestigd door lifters die: a) drugs gebruikten, b) verplicht waren om twee uur voor aanvang van de wedstrijd in te wegen, c) een stijve ~29mm stang gebruikten om te deadliften, d) 2m knee wraps gebruikten en e) al hun squats uitliepen.

Hoewel er vandaag de dag federaties bestaan die: a) drugs toelaten, b) 24 uur wegen verplicht stellen, c) flexibele stangen van 27 mm gebruiken voor de deadlift, d) kniebanden van 3 meter toestaan, en e) gebruik maken van de monolift.

In de eerste plaats zijn dopingmiddelen normaal als je het over wereldrecords hebt – zowel toen als nu. Drugs zijn een onderdeel van krachtsporten bijna sinds hun ontstaan. Ze gaan nergens heen. Accepteer het.

24 uurs wegingen zijn complete spelveranderaars, dat wel. Sommige gewichtheffers zijn in staat om 20 pond watergewicht te verliezen en dan alles weer terug te krijgen in de volgende 24 uur na de weging. Voormalig wereldrecordhouder Matt Kroc ging zelfs in één dag van 220 naar 245. Bij een weging van twee uur riskeer je bij meer dan 5-7 pond waterverlies uitdroging en verminderde prestaties op het platform.

Wat betekent dit? Tegenwoordig kunnen gewichtheffers een gewichtsklasse lager heffen dan dertig jaar geleden. Ze zijn veel groter dan de jongens die de oorspronkelijke records vestigden, omdat ze in werkelijkheid helemaal niet in dezelfde gewichtsklasse zitten. Als iemand die 24 uur mocht wegen een record breekt van iemand die 2 uur mocht wegen, weten we niet zeker wie echt beter was.

Wat betreft deadlift bars, extra lange knee wraps, en monolifts, de combinatie van al deze factoren kan 50 tot 100 pond toevoegen aan het totaal van een lifter. Met genoeg gewicht buigen deadliftstangen een paar centimeter voor ze de grond verlaten. Hierdoor kan de lifter de eerste paar centimeter van de beweging overslaan. Voor velen voegt dit tussen de 10-50lbs toe aan hun deadlift. De 3m knee wraps zorgen voor veel meer omwentelingen rond de knieën, wat zich direct vertaalt in meer opgetild gewicht.

Laten we dit even op een rijtje zetten. Niet alleen concurreren moderne lifters tegen de records van jongens die ~20lbs minder wogen dan zij, ze worden ook gespot met een handicap van 50-100lbs. Zoals je ziet, zijn dit echt geen appels met appels vergelijken.

Realistisch gezien, als je een kans wilt maken om wereldrecords te vestigen, moet je doping gebruiken en een powerliftingbond kiezen die alle bovenstaande voordelen biedt. De beste powerlifting federatie voor dit doel is waarschijnlijk de SPF. Bijna alle andere raw-federaties schrijven 2,5 m wikkels voor; de SPF staat 3 m wikkels toe.

Nu zijn er natuurlijk federaties die zowel niet getest zijn als strenger zijn met hun regels. De USPA eist bijvoorbeeld dat squats worden uitgelopen, dwingt een strikte diepte af, en staat alleen kniewikkels van 2,5 meter toe. Ik kan niemands waarden voor hen bepalen, maar als je geïnteresseerd bent in wereldrecords, moet je dit soort federatie niet overwegen, omdat je dan gedwongen wordt om onder minder gunstige omstandigheden te concurreren dan je concurrenten die elders tillen.

Wat is de stimulans? Er zijn geen recordboeken voor specifieke condities; je zult niet één record vinden voor de grootste uitgelopen squat en een apart record voor de grootste monolift squat. Er is maar één record: de grootste squat. In niet-getest tillen gaan de onderscheidingen, aandacht en kansen allemaal naar de jongens die de grootste aantallen neerzetten. Waarom zou je jezelf nodeloos benadelen ten opzichte van je gelijken door een moeilijkere federatie te kiezen om in te strijden? Als winnen op de eerste plaats komt, is het gewoon niet logisch om vrijwillig een concurrentienadeel te accepteren. Vanuit ethisch oogpunt kan het echter moeilijk zijn om federaties te steunen die de regels niet goed handhaven. Uiteindelijk is de keuze aan jou.

Al met al zou ik nog steeds veel druggebruikende deelnemers aanraden om mee te doen aan de USPA om één enkele reden: de kwaliteit van de jurering en de competitie is zeer hoog. Je zult altijd weten dat je lifts legitiem zijn als ze zijn goedgekeurd in de USPA. Bovendien heeft de USPA, tot nu toe in de Verenigde Staten, het hoogste niveau van deelname onder lifters die gebruiken. Met andere woorden, je zult een zeer sterke competitie vinden op regionale en nationale evenementen. In feite zijn de meeste van de beste gebruikers nu actief in de USPA. Een kans om het tegen die lifters op te nemen is op zichzelf al een stimulans.

Voor niet-geteste lifters is er nog een andere overweging: monetaire beloning. Veel federaties, zoals Sean Katterle’s Hardcore Powerlifting, zijn begonnen met het aanbieden van geldprijzen aan de winnaars van hun wedstrijden. In een sport waar geld zo moeilijk te krijgen is, is het misschien verstandiger om de jacht op records te staken en in plaats daarvan op dollartekens te jagen.

Drug Free Lifters

Of een lifter al dan niet drugs moet gebruiken, valt buiten het bestek van dit artikel. Er is echter wel enig soelaas voor niet-druggebruikers. De IPF is momenteel de enige federatie in de hele wereld met een echt legitiem wereldkampioenschap. Vele niet-geteste organisaties bieden hun atleten dergelijke evenementen aan, maar geen enkele van deze organisaties heeft meer dan honderd deelnemende landen, noch hebben zij tienduizenden leden. Geen enkele andere organisatie komt ook maar in de verste verte in de buurt van het verdienen van toegang voor hun product tot een plaats zo eervol en prachtig als het podium van de Wereldspelen.

Frankly, de IPF heeft de reputatie zeer streng te zijn. In veel opzichten is hun beleid gesmeed als een reactie op wat zij zien als mis met de moderne staat van de sport. Waar niet-getest tillen de regels steeds meer versoepelde, heeft de IPF ze steeds meer aangescherpt. Zo ben je bij de IPF niet alleen onderworpen aan drugstests tijdens de wedstrijd, maar ook buiten de wedstrijd. De IPF hanteert zeer strenge normen voor de squatdiepte, eist dat alle squats worden uitgelopen, staat geen kniebandages toe voor raw-deelnemers, gebruikt geen deadliftstang, en weegt bij alle IPF-wedstrijden twee uur. Geen wraps, geen monolift, geen probleem.

Met andere woorden, als je meedoet aan de IPF, ben je enorm in het nadeel ten opzichte van al je maatjes die elders gewichtheffen. Vergeet de drugs. Alle andere eerder genoemde regels zullen je waarschijnlijk meer dan 50-100 pond van je totaal kosten. Veel gewichtheffers die geen doping gebruiken, mijden de IPF juist om deze reden. Er zijn federaties die op drugs geteste opties aanbieden die toch deadlift bars, langere wegingen en andere gunstiger regels toestaan. Als dat belangrijk voor je is, wil je de IPF misschien overslaan, zelfs als een drugsvrije lifter.

Maar, nogmaals, ik zou sterk aanraden om in de IPF mee te doen. Meestal strijden deze gewichtheffers tegen een groep mensen die drugs gebruiken. De harde waarheid is dat een lifter die geen drugs gebruikt, wordt verslagen door iemand die wel gebruikt. In de loop van enkele jaren is het niet ongewoon dat drugs de prestaties in de sport van het gewichtheffen met 10-20% opdrijven. Gebruikers zullen ook in staat zijn om te concurreren in veel zwaardere gewichtsklassen dan ze zouden kunnen natuurlijk ook. Als je geen doping gebruikt en op nationaal of internationaal niveau wilt meedoen, zul je een geteste organisatie moeten vinden.

Door voor de IPF te kiezen, verlies je misschien een paar kilo van je totaal, maar je krijgt wel de kans om een echte wereldkampioen te worden. Zult u net zoveel kunnen tillen als in andere bonden? Nee, nee, dat zult u niet. Heb je duizenden concurrenten die onder dezelfde omstandigheden als jij strijden? Ja, ja, dat zult u. Als je daadwerkelijk IPF World’s wint, ben je dan echt een van de beste powerlifters op de planeet, alles wel beschouwd? Ja, dat ben je. Wat mij betreft, ik kan me geen mooier beeld voorstellen dan op het podium staan, gouden medaille om mijn nek, met het rood, wit en blauw op mijn rug. Kan het nog beter dan dat?

Final Thoughts

In bijna alle individuele sporten zijn de twee hoogst mogelijke onderscheidingen het winnen van de wereldkampioenschappen (of een gouden medaille) en het vestigen van een wereldrecord. Drugsvrije gewichtheffers kunnen niet verwachten wereldrecords te breken (in de meeste gevallen). Ze kunnen echter wel meedoen aan het enige legitieme wereldkampioenschap in powerlifting: De IPF Raw Classic.

Drugsvrije gewichtheffers hebben misschien niet de mogelijkheid om mee te doen aan een echt wereldkampioenschap, maar ze hebben wel een legitieme kans om wereldrecords te vestigen. In dit verband zou ik waarschijnlijk de SPF aanraden, omdat die de meest gunstige regels hebben voor het breken van records. Als je een gedrogeerde lifter bent op zoek naar de beste nationale competitie, moet de USPA je keuze zijn.

Of onder welke klasse je ook valt, of welke federatie je uiteindelijk kiest, til om te winnen, mijn vriend. Lift om te winnen.

Vind je dit artikel leuk? Meld je aan voor onze nieuwsbrief!

Als je dit artikel leuk vond, en je wilt direct updates wanneer we nieuwe content publiceren, inclusief exclusieve artikelen en video’s voor abonnees, meld je dan aan voor onze nieuwsbrief!