Free Press

Eerder deze week werd bekend dat Will Smith de hoofdrol zou kunnen spelen in een nieuw project genaamd King Richard, waarin het verhaal wordt verteld van Richard Williams, de vader van tennisiconen Venus en Serena Williams.

Hoewel Smith het nieuws nog niet heeft bevestigd, heeft het fans er niet van weerhouden om hun opwinding te tweeten over het idee van de ster die zo’n volleerd man portretteert.

Maar er waren er ook een paar die niet zo blij waren met de keuze, en niet omdat ze het talent van de ster in twijfel trokken, maar omdat zijn huidskleur niet donker genoeg wordt geacht.

• Colourism debat over Will Smith ‘rol’

In de afgelopen jaren heeft Hollywood vooruitgang geboekt in het vertegenwoordigen van minderheden op het scherm, maar toch vinden we onszelf nog steeds cirkelen rond de kwestie van colourism.

Wat is Colourism?

Colourism wordt omschreven als discriminatie van minderheden met een donkere huidskleur en het idee dat minderheden met een lichtere huidskleur meer privileges krijgen – en voordat je klaagt over de ellende van “sneeuwvlok millennials” – het is geen nieuw concept.

In Amerika bestaat colourism al sinds de dagen van de slavernij, waar de tint van iemands huid vaak bepaalde welke banen slaven kregen.

Terwijl donkergekleurde slaven zwaarder werk buiten op de plantages hadden, werkten hun lichtgekleurde tegenhangers meestal binnenshuis om meer huishoudelijke taken uit te voeren – deze voorkeursbehandeling vond plaats omdat lichtgekleurde slaven vaak het product waren van verkrachting van hun vrouwelijke slaven door blanke slaveneigenaren.

In de loop der tijd werd het hebben van een nauwere band met blankheid een hulpmiddel om te overleven en werd het hebben van een lichtere huid gezien als een begerenswaardig bezit. Velen geloven dat deze houding vandaag de dag nog steeds in Hollywood wordt weerspiegeld.

Kleurlingen in Hollywood

TV en film hebben door de decennia heen een overvloed aan stereotypen en stijlfiguren opgeleverd waaraan we gewend zijn geraakt, zoals de gemene, populaire meisjes op school of de brutale zwarte vriendin – en dezelfde logica kan worden toegepast op de manier waarop bepaalde huidtinten op het scherm zijn waargenomen.

“Het zijn twee dingen, ten eerste zijn mensen met een lichte huidskleur altijd gezien als smakelijker voor de mainstream,” zegt schrijver en tv-columnist van Dazed, Bolu Babalola.

“En als ik zeg mainstream, bedoel ik blank, want er is daar nabijheid tot witheid… ze worden gewoon gezien als meer acceptabel en veel gemakkelijker te consumeren.

“En mensen met een donkere huidskleur, hun ervaringen met het navigeren door ras is vaak zo anders dan die van mensen met een lichte huidskleur,” vervolgt ze.

Babalola zegt dat mannen en vrouwen met een donkere huidskleur vaak worden gezien als “dierlijk” en “meer geseksualiseerd” dan hun tegenhangers in de media, terwijl mensen met een lichte huidskleur vaak worden afgeschilderd als verfijnder, minder bedreigend en sympathieker.

Een populair voorbeeld van deze dynamiek is te zien in Martin Lawrence’s jaren ’90 Amerikaanse sitcom, Martin.

De lichtgetinte vriendin van de titelpersoon, Gina, was leuk, koelbloedig en professioneel, terwijl haar beste vriendin en assistente, Pam, min of meer als het tegenovergestelde werd geportretteerd.

Zij was brutaal, opvliegend en vaak in conflict met Martin, die haar vaak beledigde gedurende de show.

Zoe Saldana onder de loep

Shows zoals Netflix’s Dear White People werden in 2017 beschuldigd van het recyclen van precies dezelfde trope, toen in het eerste seizoen van de show de lichtgetinte hoofdpersoon Sam ruim de tijd kreeg om haar worstelingen met haar gemengde-rasidentiteit te verkennen en ook het onderwerp was van de affecties van veel mannen.

Sommige kijkers vonden echter dat Coco en Joelle, Sam’s voormalige beste vriendin en huidige beste vriendin, die beide donker van huidskleur zijn, over het hoofd werden gezien en onderontwikkeld werden.

Maar in seizoen twee van de show kregen zowel Coco als Joelle’s personages meer diepte, zowel aan hun karakters als aan hun verhaalbogen.

In 2016 kwam Guardians of the Galaxy-actrice Zoe Saldana onder vuur te liggen omdat ze de rol van Nina Simone op zich nam in een film over de zangeres, nadat foto’s van haar met donkere make-up en een prothetische neus online opdoken.

Velen van Simone’s fans waren ongelukkig met de casting en keurden Saldana’s rol af. Zij noemden de huidskleur en het uiterlijk van de zangeres als een essentieel onderdeel van haar activisme.

Simone’s familie, waaronder haar dochter, waren ook boos over de casting en geloofden dat andere actrices zoals Viola Davis meer geschikt zouden zijn geweest.

Saldana heeft echter herhaaldelijk haar rol als Simone verdedigd, zeggende: “Het kan me niet schelen wie me zegt dat ik dit niet ben en dat ik dat niet ben. Ik weet wie ik ben en ik weet wat Nina Simone voor mij betekent.”

The Greatest Showman-actrice Zendaya heeft zich vaak uitgesproken over het “voorrecht” dat ze heeft als zwarte vrouw met een lichte huidskleur, waarbij ze toegaf dat ze de “acceptabele versie van een zwart meisje” van de industrie is.

“Als lichtgetinte zwarte vrouw is het belangrijk dat ik mijn voorrecht, mijn platform, gebruik om te laten zien hoeveel schoonheid er is in de Afro-Amerikaanse gemeenschap,” voegde ze eraan toe.

Ook The Hunger Games-ster Amandla Stenberg merkte in een interview met Variety op, dat actrices zoals zij en Zendaya “deze interessante ruimte vullen van toegankelijk zijn voor Hollywood en toegankelijk zijn voor blanke mensen op een manier die meisjes met een donkere huid niet zijn.”

Stenberg is in het verleden ook onder vuur komen te liggen omdat ze de hoofdrol kreeg in The Hate U Give, waar haar personage in het boek oorspronkelijk een donkere huidskleur had.

Colourism is niet een probleem dat uniek is voor zwart Hollywood. Als je kijkt naar de Indiase Bollywood-industrie, gaan de meeste, zo niet alle hoofdrollen naar acteurs en actrices met een lichte huidskleur, terwijl mensen met een donkere huidskleur vaak worden geportretteerd als schurken en gedegenereerden.

Dit leidt vervolgens tot de miljardenindustrie van huidbleking in India, waar sommige topacteurs van Bollywood vaak deze cosmetische producten onderschrijven en hun aanbiddende fans aanmoedigen om hun huid lichter te maken.

Waarom Black Panther een spelbreker was

Voor de triomf van Black Panther had Marvel geen al te beste staat van dienst als het ging om het accuraat weergeven van zijn weinige zwarte personages.

Storm, een van de meest prominente zwarte superheldenfiguren die afstamt van een oude lijn van Afrikaanse priesteressen, is in de strips van Marvel altijd getekend als een donkergekleurde vrouw. Maar de laatste 20 jaar is ze in elke live-action film afgebeeld als een lichtgetinte vrouw.

Ze werd voor het eerst gespeeld door Halle Berry in de X-Men-trilogie uit 2000 en vervolgens opnieuw in X-Men: Apocalypse met Alexandra Shipp in 2016, wat in 2017 op felle kritiek stuitte over Twitter, waar Shipp het gesprek over Storm afdeed als “dom”.

Celebration of black beauty

Ze opende over dat moment in een interview in 2018, zeggende: “Je kunt me niet vertellen dat ik geen vrouw van kleur kan spelen omdat ik niet overeenkom met de Crayola-marker uit 1975 toen ze de strip tekenden, dat heeft geen zin.

“Als we ons allemaal verenigen in een perfecte wereld en nee zeggen, dit is bedoeld voor een donkere actrice, zou de studio zeggen ‘je hebt je verdomde verstand verloren’ en een jongere, lichtgetinte actrice inhuren, “voegde ze eraan toe.

Maar Black Panther brak nieuwe grond.

Afgezien van de miljoenen ponden die het binnenharkte aan de kassa’s, en prijzen waaronder drie Oscars voor originele muziek, kostuum en productieontwerp, werd het geprezen als een cinematografische viering van zwarte schoonheid.

Voor velen was het de eerste keer dat fans donkergekleurde mannen en vrouwen in zo’n positief en heldhaftig licht zagen geportretteerd, wat een mijlpaal bleek te zijn voor de vertegenwoordiging van donkere mensen in films.

BFI Network executive en oprichter van Bounce Cinema, Mathieu Ajan vertelde de BBC dat we niet kunnen “negeren het feit dat donkere huid artiesten zijn gemarginaliseerd in de film-en televisie-industrie voor een zeer lange tijd”.

Maar hij zei dat in het geval van de film over Richard Williams, Smith nog steeds “een zeer volleerd acteur” is met sterkracht.

“Hij verkoopt de film en je gaat veel meer interesse van mensen krijgen om het te bekijken.

‘Probleem in de industrie’

“Hij is een zeer hard werkende acteur en er zijn veel redenen om hem te casten naast de tint van zijn huid,” voegde hij eraan toe.

Ajan betoogde dat als Smith de rol recht kan doen, dan is hij de juiste persoon voor de job.

“Het grotere plaatje van de castingwereld is een groter gesprek dat verder gaat dan dit specifieke incident, maar het is een gesprek dat moet worden gevoerd.”

“Ik geloof niet dat het een colourism-geleide casting is, maar er is een probleem in de industrie,” concludeerde hij.

Volg ons op Facebook, op Twitter @BBCNewsEnts, of op Instagram bij bbcnewsents. Als u een verhaalsuggestie heeft, stuur dan een e-mail naar [email protected].