Free Press

Echt jong leven

Jacqueline Bouvier Kennedy Onassis werd geboren op 28 juli 1929 in Southampton, New York. Haar vader, John Bouvier, was een rijke New Yorkse effectenmakelaar van Frans-katholieke afkomst, en haar moeder, Janet, was een volleerd paardrijdster van Iers-katholieke afkomst. Onassis was een intelligent, nieuwsgierig en soms ondeugend kind. Een van haar leraressen beschreef haar als “een schat van een kind, het mooiste meisje, heel slim, heel artistiek, en vol van de duivel”. Een andere leraar, minder gecharmeerd van de jonge Jacqueline, schreef vermanend dat “haar storende gedrag in de aardrijkskundeles het noodzakelijk maakte haar uit het lokaal te verwijderen.”

Onassis genoot van een bevoorrechte jeugd met balletlessen in de Metropolitan Opera House en Franse les vanaf haar twaalfde jaar. Net als haar moeder hield Onassis van paardrijden en was ze zeer bedreven in het paardrijden. In 1940, toen ze 11 jaar oud was, won ze een nationale wedstrijd voor jonge ruiters. De New York Times schreef: “Jacqueline Bouvier, een elfjarige amazone uit East Hampton, Long Island, behaalde een dubbele overwinning in de rijkunstcompetitie. Miss Bouvier bereikte een zeldzame onderscheiding. Het gebeurt maar zelden dat dezelfde ruiter beide wedstrijden in dezelfde show wint.”

Onassis ging naar Miss Porter’s School, een prestigieuze kostschool in Farmington, Connecticut; naast de strenge academische vakken legde de school ook de nadruk op goede manieren en de kunst van het converseren. Ze schreef regelmatig essays en gedichten voor de schoolkrant en won in haar laatste jaar de prijs voor beste literatuurstudente van de school. Nog tijdens haar laatste jaar, in 1947, werd Onassis door een plaatselijke krant uitgeroepen tot “Debutante van het Jaar”. Onassis had echter grotere ambities dan erkend te worden voor haar schoonheid en populariteit. Ze schreef in het jaarboek dat haar levensdoel was “geen huisvrouw te worden.”

Na het behalen van haar diploma aan Miss Porter’s School schreef Onassis zich in aan het Vassar College in New York om er geschiedenis, literatuur, kunst en Frans te studeren. Haar eerste jaar studeerde ze in het buitenland in Parijs. “Ik vond het leuker dan welk jaar van mijn leven ook”, schreef Onassis later over haar verblijf daar. “Weg zijn van huis gaf me de kans om met een kritisch oog naar mezelf te kijken. Ik leerde me niet te schamen voor een echte honger naar kennis, iets wat ik altijd had geprobeerd te verbergen, en ik kwam thuis blij om hier weer te beginnen, maar met een liefde voor Europa die me, vrees ik, nooit meer zal verlaten.”

Bij terugkomst uit Parijs stapte Onassis over naar de George Washington University in Washington, D.C., en studeerde in 1951 af met een B.A. in Franse literatuur. Na haar afstuderen in 1951 kreeg Onassis een baan als “Inquiring Camera Girl” bij de krant Washington Times-Herald. Haar taak was om verschillende inwoners van Washington te fotograferen en te interviewen, en vervolgens hun foto’s en reacties te verweven in haar column. Tot haar meest opmerkelijke verhalen behoorden een interview met Richard Nixon, een reportage over de inhuldiging van president Dwight D. Eisenhower en een reportage over de kroning van koningin Elizabeth II.

U.S. First Lady

Het was tijdens een etentje in 1952 dat Onassis een onstuimig jong congreslid en gekozen senator uit Massachusetts, John F. Kennedy, ontmoette; hij “leunde over de asperges en vroeg haar mee uit”. Een jaar later, op 12 september 1953, trouwden ze. Onassis beviel van haar eerste kind, Caroline Kennedy, in 1957. Datzelfde jaar moedigde ze Kennedy aan om te schrijven en hielp hem vervolgens bij het uitgeven van Profiles in Courage, zijn beroemde boek over Amerikaanse senatoren die hun carrière op het spel hadden gezet om zich in te zetten voor zaken waarin ze geloofden.

In januari 1960 kondigde John F. Kennedy aan zich kandidaat te stellen voor het presidentschap van de VS. Hoewel Onassis op dat moment zwanger was en hem dus niet kon vergezellen op de campagne, voerde ze vanuit huis onvermoeibaar campagne. Ze beantwoordde brieven, gaf interviews, nam reclamespotjes op en schreef een wekelijkse column in een krant, genaamd “Campaign Wife.”

Op 8 november 1960 versloeg Kennedy Richard Nixon met een flinterdunne marge om de 35ste president van de Verenigde Staten te worden; minder dan drie weken later beviel Onassis van hun tweede kind, John Fitzgerald Kennedy Jr. Het echtpaar kreeg een derde kind, Patrick Bouvier Kennedy, te vroeg geboren op 7 augustus 1963, maar verloor het kind twee dagen later.

Onassis’ eerste missie als first lady was om het Witte Huis om te vormen tot een museum van de Amerikaanse geschiedenis en cultuur dat patriottisme en openbare dienstbaarheid zou inspireren bij degenen die het bezochten. “Elke jongen die hier komt moet dingen zien die zijn gevoel voor geschiedenis ontwikkelen,” zei ze eens. Onassis deed buitengewone moeite om kunst en meubilair van vroegere presidenten aan te schaffen – waaronder kunstvoorwerpen van George Washington, James Madison en Abraham Lincoln – evenals stukken die zij representatief achtte voor verschillende perioden van de Amerikaanse cultuur. “Alles in het Witte Huis moet een reden hebben om daar te zijn,” drong ze aan. “Het zou heiligschennis zijn om het alleen maar ‘opnieuw in te richten’ – een woord dat ik haat. Het moet gerestaureerd worden en dat heeft niets te maken met decoratie. Dat is een kwestie van geleerdheid.”

Als hoogtepunt van haar project gaf Onassis op 14 februari 1962 op de nationale televisie een rondleiding door het gerestaureerde Witte Huis. Een recordaantal van 56 miljoen kijkers keek naar haar televisiespecial, en Onassis won een ere Emmy Award voor haar optreden.

Als first lady was Onassis ook een groot mecenas van de kunsten. Naast de ambtenaren, diplomaten en staatslieden die gewoonlijk staatsdiners bevolkten, nodigde Onassis ook ’s lands belangrijkste schrijvers, kunstenaars, musici en wetenschappers uit om zich te mengen onder de toppolitici. De grote violist Isaac Stern schreef Onassis na afloop van zo’n diner: “Het is moeilijk te beschrijven hoe verfrissend en hartverwarmend het is om in het Witte Huis zoveel serieuze aandacht en respect voor de kunsten te vinden. Voor velen van ons is het een van de meest opwindende ontwikkelingen op het huidige Amerikaanse culturele toneel.”

Daarnaast reisde Onassis vaak naar het buitenland, zowel met de president als alleen, en haar diepgaande kennis van vreemde culturen en talen (ze sprak vloeiend Frans, Spaans en Italiaans) droeg bij aan het kweken van goodwill jegens Amerika. Ze werd in Frankrijk zo aanbeden dat president Kennedy zichzelf voorstelde als “de man die Jacqueline Kennedy vergezelde naar Parijs”. Presidentieel adviseur Clark Clifford schreef aan Onassis: “Eens in de zoveel tijd spreekt iemand tot de verbeelding van mensen over de hele wereld. U hebt dit gedaan; en wat nog belangrijker is, door uw hoffelijkheid en tact, hebt u deze zeldzame prestatie omgezet in een ongelooflijk belangrijke aanwinst voor deze natie.”