Free Press

Parvovirus is een ziekte die bij elke fokker, dierenarts of hondeneigenaar de rillingen over de rug kan doen lopen, omdat het zeer besmettelijk kan zijn en dodelijk kan aflopen, vooral bij jonge pups.

Wat is Parvovirus?

Het Parvovirus is een DNA-virus dat zeer klein is, vandaar de naam Parvo, die is afgeleid van het Latijnse woord voor klein (Parvus). Het is gericht tegen cellen die zich snel delen, zoals gastro-intestinale en immuuncellen, wat leidt tot maagklachten en moeilijkheden bij het bestrijden van infecties.

Interessant is dat het Canine Parvovirus gemuteerd is uit het Feline Parvovirus. Het kan alleen honden en soortgelijke dieren zoals coyotes en vossen treffen en is gelukkig niet zoönotisch (het heeft niet het potentieel om mensen te treffen). Er zijn verschillende stammen van het Parvovirus, waarbij bepaalde stammen meer voorkomen in specifieke delen van de wereld.

Typisch fungeren besmette volwassenen als ‘dragers’ en kunnen ze de ziekte verspreiden zonder dat ze symptomen hoeven te vertonen. Dieren in de leeftijd van ongeveer zes weken tot zes maanden worden meestal het hardst getroffen en ontwikkelen de ernstigste symptomen. Elk ras kan ziek worden, maar van de black and tan rassen zoals Rottweilers en Dobermans is bekend dat ze het meest vatbaar zijn voor de ziekte, hoewel niet volledig wordt begrepen waarom dit zo is.

LEES MEER: What is the Best DNA Test for Dog?

How is it Spread?

Als Parvovirus is zeer besmettelijk, gebieden waar er veel pups en honden bij elkaar (zoals in veterinaire klinieken en rescue shelters) hebben de neiging om het hardst worden getroffen en uitbraken kunnen optreden.

Het virus wordt verspreid via de fecaal-orale route (van de uitwerpselen in de mond) en kan leven op voorwerpen (fomites) zoals etensbakjes, schoenen en handdoeken. Dit betekent dat het virus zowel direct (van een besmette hond) als indirect (van een fomite) kan worden verspreid. Hoewel een hond zelden de uitwerpselen van een ander opeet, snuffelen en likken ze vaak aan de vacht in de buurt van hun achterste, evenals aan oppervlakken en voorwerpen waarmee hun uitwerpselen in contact kunnen zijn geweest.

Honden kunnen de ziekte nog verschillende weken verspreiden nadat ze schijnbaar hersteld zijn, wat betekent dat sommige eigenaren hun hond te vroeg terug in huis halen en hem opnieuw introduceren bij hun andere honden, waardoor ze risico lopen.

Symptomen

In het algemeen zien we de eerste symptomen zich ontwikkelen, ongeveer twee tot drie dagen na blootstelling aan het virus. Deze omvatten:

• Copieuze diarree die vies ruikt en al dan niet bloed kan bevatten
• Nausea
• Kotsbuien
• Verminderde eetlust
• Lethargie
• Buizeligheid en opgeblazen gevoel
• Koorts of een lage lichaamstemperatuur
• Gewichtsverlies

Natuurlijk, puppy’s die deze symptomen vertonen, kunnen ook iets anders aan de hand hebben, zoals een zware parasietenlast of een andere infectie, bijv.g., Salmonellose. Als Parvovirus wordt vermoed, hoe sneller een pup naar de dierenarts wordt gebracht en behandeld, hoe beter de prognose.

Hoe wordt de diagnose gesteld?

Een dierenarts zal meestal sterk vermoeden dat een pup Parvovirus heeft, vanwege de leeftijd en de typische symptomen die ze zullen vertonen. Er wordt vaak gezegd dat hun ontlasting een karakteristieke vieze geur heeft, en sommige dierenartsen zijn bekend met het ‘diagnosticeren’ van een infectie door de sterke geur zelf. Een ontlastingstest ‘in de kooi’ is meestal de beste manier om intern tot een snelle diagnose te komen, terwijl een bloedonderzoek zeer nauwkeurig kan zijn.

Welke behandeling is beschikbaar?

Zoals bij andere virale infecties zijn antibiotica niet effectief tegen het Parvovirus en wordt het behandeld met ondersteunende zorg in plaats van een specifiek ’tegengif’. In het ideale geval moeten pups in het ziekenhuis worden opgenomen, maar dit kan duur uitvallen, vooral omdat veel pups tot een week in gespecialiseerde instellingen moeten overnachten.

Aangezien dit virus het immuunsysteem aantast, zijn honden vatbaar voor het ontwikkelen van secundaire bacteriële infecties, die hun prognose drastisch kunnen verslechteren. Hierdoor kunnen antibiotica worden voorgeschreven aan sommige patiënten.

Dierenartsen en verpleegkundigen zullen de klok rond werken om de puppy of hond te ondersteunen, zodat ze hun eigen immuunrespons kunnen opzetten en de virale infectie kunnen bestrijden. De meesten zullen intraveneuze vloeistoffen nodig hebben om shock en uitdroging te voorkomen, aanvullende voeding om een lage bloedsuikerspiegel tegen te gaan en de broodnodige voedingsstoffen te leveren, medicijnen tegen misselijkheid om braken te beperken en de eetlust te verbeteren, probiotica om de darmen te ondersteunen en voorgeschreven medicijnen om de koorts te helpen verlagen en eventuele pijn of ongemak te verlichten.

Degenen die in het ziekenhuis worden behandeld, worden in isolatie behandeld en krijgen meestal één dierenarts en één verpleegkundige toegewezen die zich met hen zullen bezighouden om de kans op verspreiding naar andere patiënten te beperken. Het personeel moet strikte beschermende kleding dragen en te allen tijde een strikt hygiëneprotocol volgen.

Treurig genoeg hebben sommige eigenaren geen huisdierenverzekering en kunnen zij zich de behandeling moeilijk veroorloven. Zij kunnen proberen om hun hond thuis te behandelen, iets wat niet wordt aanbevolen door dierenartsen, omdat deze honden een veel slechtere prognose hebben.

LEES MEER: How many Treats should a Puppy have a day

After Care

Als een hond eenmaal uit het ziekenhuis is ontslagen, moeten we voorzichtig zijn om ervoor te zorgen dat ze goed herstellen. Ze zullen niet in staat zijn om hun normale wandelingen en oefeningen te doen en waarschijnlijk zullen ze niet in staat zijn om rijke traktaties en kauwen te verteren. Om hen te helpen kunnen we:

• De lichaamsbeweging aanvankelijk beperken en geleidelijk weer opbouwen
• Zorgen dat ze warm genoeg zijn en toegang hebben tot een comfortabel bed om op te rusten
• Een zacht en verteerbaar dieet geven, zoals een gevoeligheidsvoeding op recept
• Een hond kan in bad, vooral als ze een matte vacht hebben of vlekken van toen ze ziek waren. Gebruik een gevoelige shampoo en laat ze niet te koud worden nadat ze uit bad zijn gekomen
• Voer hun vaccinatie voort volgens hun normale regime
• Houd ze minimaal drie weken weg van alle andere honden vanaf het moment dat ze voor het eerst het virus opliepen

LEES MEER: Wat is de beste rauwe hondenvoeding

Wat is de prognose?

Afhankelijk van waar je bent in de wereld en het niveau van de beschikbare veterinaire zorg, varieert de prognose van ongeveer 50% tot 90% overlevingskans. Degenen die kleiner, zwakker, of die co-existente voorwaarden hebben zijn meer kans om te sterven. Algemeen wordt aangenomen dat als een hond de eerste dagen van ziekte overleeft, hij volledig zal herstellen.

Kan een hond twee keer Parvo krijgen?

Hoewel het technisch mogelijk is, is het zeer onwaarschijnlijk dat een hond die het Parvovirus heeft overleefd, opnieuw wordt besmet. Dit komt omdat ze antilichamen moeten hebben ontwikkeld die hen levenslang immuun maken. Daar komt nog bij dat oudere honden van nature immuun zijn. Aangezien er echter verschillende stammen van het Parvovirus bestaan, mag er nooit van worden uitgegaan dat overlevenden volledig veilig zijn en moeten zij, net als elke andere hond, levenslang worden gevaccineerd.

In één studie waren honden die eerder waren besmet en die oraal werden uitgedaagd met het virus, gedurende ten minste 20 maanden immuun. Nadat ze de infectie hadden gekregen, ontwikkelden ze geen symptomen en verspreidden ze het virus niet, zodat ze niet in staat zouden zijn geweest om anderen te besmetten. In de studie werd geconcludeerd dat honden een langdurige immuniteit ontwikkelen nadat zij de infectie hebben overleefd. De meeste deskundigen zullen het erover eens zijn dat een besmette hond ten minste drie jaar immuun zou moeten zijn, maar de meeste zullen hun hele leven beschermd zijn.

Interessant is dat er studies zijn uitgevoerd, die aantonen dat degenen die als jonge hond het Parvovirus hebben gehad, veel meer kans hebben om op latere leeftijd de niet-verwante maag-darmziekte te ontwikkelen.

Hoe zit het met een hond die gevaccineerd is; kan die de ziekte oplopen?

Zelfs als een hond zijn puppy-vaccin-cursus heeft voltooid, kan hij besmet raken. Evenzo, hoewel zeldzaam, zou het mogelijk zijn voor volwassenen die up to date zijn met hun boosters om getroffen te worden. Dit komt omdat vaccins niet altijd 100% betrouwbaar zijn en een hond een goed werkend immuunsysteem nodig heeft om de juiste reactie te kunnen geven, wat niet altijd het geval is. Ze moeten echter wel erg veel pech hebben, want de meeste honden die met een vaccin worden beschermd, zullen nooit ziek worden omdat het vaccin zeer effectief is.

Om te bepalen of een hond voldoende antilichamen heeft, kunnen we een bloedtest uitvoeren die een ’titer’-test wordt genoemd. Als blijkt dat ze voldoende antilichamen hebben, kunnen we er zeker van zijn dat besmetting zeer onwaarschijnlijk is.

Hoe kan Parvovirus worden voorkomen?

Het blijkt vaak dat degenen die de infectie ontwikkelen jonge honden zijn die om welke reden dan ook niet zijn gevaccineerd. Degenen die zwerfdieren zijn of die afkomstig zijn van onervaren achtertuin fokkers of puppy farms hebben de neiging om het vaakst getroffen te worden, met name de pups die immuno-incompetent zijn, gevoed met een slecht dieet en blootgesteld aan veel stress (reizen, herplaatsing, dieet veranderingen, enz.).

Om de kans op besmetting te verkleinen, kunnen verschillende dingen worden gedaan:

Vaccins

In de ideale wereld zouden we het Parvovirus voorkomen in plaats van behandelen en de beste manier om dit te doen is om de hele hondenpopulatie wereldwijd van jongs af aan te vaccineren. Vaccins zijn niet nodig in de eerste paar maanden van het leven, omdat puppies immuniteit zouden moeten hebben van de antilichamen in de melk van hun moeder die ze drinken. Rond de leeftijd van 8 weken moeten pups echter hun eerste Parvovirus-vaccin krijgen, dat meestal wordt gegeven in combinatie met een aantal andere vaccins, waaronder de Distemper- en Hepatitis-injecties. Bovendien hebben honden twee tot vier weken later een booster nodig, na 12 maanden en vanaf dan om de drie jaar.

LEES MEER: When to get Puppy Shots

De meeste vaccins zijn veilig om te geven aan drachtige teven, en als hun vaccin vervalt, is het raadzaam dat ze worden geïnjecteerd, zodat ze immuniteit kunnen doorgeven aan hun pups. Sommige eigenaren (vooral degenen die de voorkeur geven aan een meer ‘natuurlijke’ benadering van de gezondheidszorg voor hun dieren) kunnen een hekel hebben aan het vaccineren van hun hond. Het is waar dat elk vaccin een bijwerking kan veroorzaken, maar deze zijn zeldzaam en meestal gering en van korte duur.

Bij een hond kan bijvoorbeeld gedurende 24 uur lichte koorts optreden of een kleine, gevoelige bult op de injectieplaats ontstaan, die een paar weken kan aanhouden. Het is algemeen aanvaard dat het veel veiliger is voor een hond om gevaccineerd te zijn dan niet.

Het vermijden van andere honden als ze nog niet gevaccineerd zijn

Socialisatie is van cruciaal belang in de eerste paar weken van het leven van een hond, omdat dit het moment is waarop ze moeten leren om veilig met andere honden om te gaan. Het is echter riskant om zich te vermengen met honden die niet gevaccineerd zijn, dus het is het beste om het bij honden te houden die up-to-date zijn met hun vaccins. Alle contact met honden vermijden tot de vaccinatie is voltooid, zou overdreven zijn en wordt niet aangeraden. Ga niet naar hondenparken of andere plaatsen waar veel honden aanwezig zijn, maar beperk u tot bijeenkomsten zoals georganiseerde puppyparty’s in dierenartsklinieken.

Isolatie

Een hond waarvan is vastgesteld dat hij besmet is, moet voor de zekerheid minimaal drie weken worden geïsoleerd van anderen (zelfs als hij gevaccineerd is).

Desinfectie

Wanneer een hond positief is getest, is het noodzakelijk dat honden in de omgeving worden beschermd. Dit betekent dat hun omgeving goed ontsmet moet worden. Elke poep die een ‘Parvo-pup’ passeert is gevuld met besmettelijke deeltjes, dus diepe en grondige ontsmetting is van vitaal belang. In tegenstelling tot andere infecties kan het Parvovirus vrij hardnekkig zijn en wordt het niet noodzakelijkerwijs geëlimineerd door warme of koude temperaturen of eenvoudige schoonmaakmiddelen. Niet elk ontsmettingsmiddel is doeltreffend tegen het Parvovirus, het moet er een zijn dat voldoende bleekmiddel bevat. Een snelle schrobbeurt is zelden voldoende en het reinigingsmiddel moet minimaal 10 minuten in contact zijn met het oppervlak om te kunnen werken.

Crematie vs Begraven

Aangezien het Parvovirus in de omgeving kan overleven en zelfs kan ‘overwinteren’ is het beter om een pup die aan de infectie is overleden niet te begraven. Zelfs als een hond geen officiële diagnose heeft gekregen, maar het vermoeden bestaat dat hij het Parvovirus heeft gehad, wordt aanbevolen om hem te laten cremeren. Verbazingwekkend genoeg kunnen de virusdeeltjes tot wel een jaar in de grond overleven.