Chirurgie
Ik ging naar een plaatselijk chirurgisch centrum, Bailey Square, en het personeel was ongelooflijk. Ik was absoluut weggeblazen door mijn behandeling. De verpleegsters waren lief, professioneel en hebben de preoperatie op wonderbaarlijke wijze pijnloos en comfortabel gemaakt. Mijn ziekenhuisjas was opblaasbaar en ze pompten hem vol met warme lucht, zodat ik het nooit koud had zoals ik in andere verhalen heb gehoord, en zelfs de dokters waren vriendelijk en, mag ik zeggen, grappig. Ik moest wel een paar uur wachten voordat mijn operatie begon, maar de dokter had nog genoeg jonge kinderen die voor mij moesten zorgen, en gezien hoe bang ze moeten zijn, vond ik de vertraging niet zo erg. Mijn infuus en verdoving waren pijnloos en het laatste wat ik me herinner was een verpleegster die mijn kuiten aan een massagemachine vasthaakte (waarschijnlijk om bloedstolsels te voorkomen, maar het voelde toch goed) en mijn voeten met een kussen omhoog hielp.
Dag van de ingreep – Herstel
Het herstel was vervelend maar niet pijnlijk (dankzij de medicatie, daar ben ik zeker van). Het piepen van de machines was onophoudelijk luid en de eens zo leuke beenmassagetoestellen voelden aan alsof ze me aan het bed vastbonden. Als mijn ademhaling verslapte, werd het verplegend personeel gewaarschuwd en dwong ze me te hoesten of harder en sneller te ademen, beide dingen waar mijn keel niet tegen kon vanwege de in werking zijnde beademingsbuis. Ik kwam snel bij en naar huis gaan was geen beproeving. Ik nam een tylenol, en koos niet voor pijnstillers. Ik praatte aan de telefoon voor het werk en at soep. Het leek erop dat dit van een leien dakje zou gaan…
Dag 1 na de operatie
Mijn eerste nacht thuis was ellendig, gewoon onverklaarbaar ellendig. Ik kon niet slapen en wilde me het liefst ophangen. De congestie was zo intens dat ik huilde. Ik probeerde te rusten in bad, op mijn ooit hemelse tempur-pedic matras, in onze chaise lounge, op onze bank, op de grond, staand, op mijn zij, en in elke denkbare configuratie. Niets werkte. Dat zorgde voor een nogal trieste ochtend. Ik kroop in bed, controleerde mijn werkmails, en deed mijn best om de congestie te negeren. De gevoelloosheid in het dak van mijn mond viel meer op, net als de algemene pijn. Ik heb vandaag geleerd dat als een post-operatieve neus niet vochtig is, het een ellendig koekjesachtig pijncentrum wordt, dus de zoutnevel werd mijn nieuwe BFF. Mijn neus druppelde het grootste deel van de dag bloed, dus kop op als je misselijk bent.
Dagen 2-5 Post-Op
Veel huilen, congestie, en overpeinzing van zelf toegebrachte neus verwijdering. Ik was klaar om mijn spalken eruit te rukken met een pincet. Ik kon weer aan het werk, maar ik wijt dat meer aan een flexibele baan dan aan mijn gezondheid. Uiteindelijk brak ik en nam wat tylenol met codeïne, maar de beperkte verlichting maakte de hype niet waar. Slapen was een lastige zaak, als het al lukte. Tegen dag 5 was ik bereid om zowat alles in mijn neus te steken (zakdoekjes, in een punt gerolde zakdoekjes, Q-tips, mijn vingernagels, ik stak zelfs de iphone camera zo dicht mogelijk bij mijn neusgaten om een voorproefje te krijgen van wat me ellendig maakte. Het enige wat ik vaststelde was dat de siliconen stents aanzienlijk zijn. Het was ook vreemd om geen smaak of reukzin te hebben. Ik nam een overdosis parfum op mijn eerste dag terug op kantoor, en ik dronk boerenkool-citroen smoothies omdat ik die toch niet kon proeven. De smaak van zoet voedsel kwam het eerst terug, beginnend met maïs en ananas en verder met sinaasappels en chocolade. Zelfs op dag 5 waren mijn zintuigen beperkt. Ik had ook pijn in mijn gebit, vooral in mijn voortanden, wat ik niet verwachtte.