Wat het betekent om extreem introvert te zijn
De menselijke cultuur is gebouwd op ons vermogen om met elkaar te communiceren. Het sociale leven wordt voor de meeste mensen als een topprioriteit beschouwd. Maar wat gebeurt er als er mensen zijn die daar niet zoveel waarde aan lijken te hechten?
Een groot deel van de bevolking beschouwt zichzelf als introvert. Maar een deel van deze introverten zou zichzelf als extreem introvert kunnen classificeren – zelfs tot het punt dat ze de term asociaal gebruiken.
Dit zijn mensen die gewoon liever niet deelnemen aan sociale interactie. Dus, in een samenleving die ook waarde hecht aan autonomie en vrijheid, lijkt het niet een wrede grap om iemand te dwingen tot interactie met anderen als hij dat niet wil?
Het probleem is dat we een wereld hebben opgebouwd waarin sociale interactie een voorwaarde is voor alles. Om dieper op dit dilemma in te gaan, is het belangrijk om te kijken naar enkele veronderstellingen over het sociale leven die veel mensen als vanzelfsprekend beschouwen.
- Het is gezond om te socialiseren.
- Het is noodzakelijk om anderen te beoordelen en te bekritiseren.
- Het is onvermijdelijk om het voorwerp van andermans aandacht te zijn.
Nu, laten we deze punten wat verder uitsplitsen, zodat we deze veronderstellingen kunnen aanvechten.
Sociale interactie is het spel dat mensen graag spelen. Het is het spel dat we hebben uitgevonden. We hebben complexe taal ontwikkeld, dus nu zijn we gedwongen om het te gebruiken, voortdurend.
We leven in een systeem dat voortkomt uit een grotere onderneming die de sociale hiërarchie wordt genoemd. Dit is de methode waarmee de mens zijn agenda uitvoert als het dominante dier. Sociale interactie is de evolutionaire truc die ons in staat heeft gesteld van elkaar te profiteren en ons in staat heeft gesteld elk ander levend wezen op de planeet te onderwerpen.
Asocialiteit is eenvoudigweg niet aan dat spel willen deelnemen. Asocialiteit is het gevoel dat het leven niet bevredigender is als het gevuld is met sociale stimulatie. Asocialiteit is de onwil om de lucht te vullen met woorden, alleen maar omdat we dat kunnen.
Wat is er gezond aan het samenkomen in groepen om anderen te bespreken?
Wanneer mensen in groepen samenkomen, gaat dat vaak gepaard met opscheppen over zichzelf, roddelen over anderen, of grapjes maken ten koste van een of ander buitengroepslid. Het ligt in onze aard om geobsedeerd te zijn door de gebeurtenissen van andere mensen. We zijn op een constante zoektocht om te bewijzen dat we beter zijn dan de volgende persoon.
Asociale individuen zouden zich liever niet bezighouden met deze competitie. Het is niet leuk om anderen te vernederen met verbale opsmuk. Asociale mensen verkiezen veruit het gezelschap van hun eigen gedachten boven de afschuwelijk onvoorspelbare gedachten van alle anderen.
Asociale mensen worden veel meer vermaakt door hun eigen interne werelden – de stille, echte-persoon-vrije extensies van die werelden die ze voor zichzelf hebben gecreëerd.
Asociaal zijn is geen negatieve zaak. Weten dat je asociaal bent en jezelf accepteren is een stap naar vrijheid. Het is vrijheid van de openlijke en subtiele controle die andere mensen over je kunnen uitoefenen. Het is vrijheid van de angst, twijfel en schuldgevoelens om niet helemaal zoals de meerderheid te zijn.
Vanuit het perspectief van de extreme introvert, voelt veel van het leven daarbuiten als een spel van objectivering – voortdurende een-op-een, ongebreidelde zelf-ander vergelijking, en een niet aflatende aanval op de intrapersoonlijke waardering. Dit is geen goede manier om je zelfbeeld te voeden. Het is veel beter om mensen te leren hoe ze zichzelf van binnenuit kunnen versterken.
Sociale mensen zullen vaak de negatieve kanten van asocialiteit benadrukken – ze zullen bijvoeglijke naamwoorden gebruiken als afstandelijk, flakey, ontwijkend of verlegen om asociale mensen te beschrijven. Maar in werkelijkheid zou asociaal niet synoniem moeten zijn met anti-sociale trekjes. In feite is het precies het tegenovergestelde.
Wanneer je asociaal bent, speel je het sociale spel tot groteske uitersten om anderen te kwetsen. Wanneer je asociaal bent, kies je ervoor om niet deel te nemen aan de manipulatie, de machinaties, het verraad en het bedrog dat zo overheersend is in het menselijk discours.
Asociaal zijn is niet een verplichting om mensen helemaal te mijden. Een asociaal iemand kan ervoor kiezen om met een ander om te gaan om de juiste redenen. En velen zijn perfect vloeiend in hun verlangen om intimiteit te uiten en te delen met vrienden, familie en romantische partners. Maar het is altijd uit eigen keuze en altijd met wederzijds respect voor de ander.
Conclusie
Asociale mensen waarderen de intense emotionele en cognitieve energie die het kost om te investeren in sociale interactie, en ze zouden die energie niet verspillen aan frivole doeleinden. De trieste waarheid is dat veel zogenaamde “verlegen” kinderen opgroeien met het idee dat er iets mis is met hoe ze zijn.
Mijn hoop is dat de wereld asocialiteit ooit zal accepteren als een gewaardeerd onderdeel van een dispositioneel spectrum, op dezelfde manier waarop het andere biologische disposities accepteert die geen bewuste keuzes zijn. Net zoals iemands ras of godsdienst of seksuele voorkeur als een gerespecteerde categorie wordt beschouwd, zullen in de toekomst misschien ook menselijke socialisatievoorkeuren worden gerespecteerd en beter worden geaccommodeerd.
Waarom zouden we er immers voor kiezen om iets te zijn dat ons in een groter maatschappelijk nadeel stelt? Waarom zouden we er bewust voor kiezen iets te zijn dat bekritiseerd wordt of als ongezond wordt gezien? Net zoals het ongezond is voor sociaal gemotiveerde mensen om zich af te zonderen van anderen, is het even ongezond voor asociale mensen om gedwongen te worden tot meer interactie dan ze kunnen verdragen.