Free Press

In 1971 schreef Fred Ferretti een artikel voor The New York Times over een nieuwe CBS sitcom genaamd “All in the Family.” Hij vroeg zijn lezers: “Zijn racisme en onverdraagzaamheid grappig?” Zijn conclusie: Nee.

“Waar het aan ontbreekt is smaak,” schreef hij. Maar het Amerikaanse kijkerspubliek was het daar blijkbaar niet mee eens.

De show, met Carroll O’Connor als de onverdraagzame Archie Bunker, werd uitgezonden tot 1979 en won talrijke Emmy’s en Golden Globe-awards. Het is zo’n hoeksteen van de Amerikaanse cultuur dat je vandaag de dag de stoelen van Archie en Edith Bunker kunt bezichtigen in het Smithsonian National Museum of American History. Zoals de website van het museum het zegt: “Hun strijdtoneel waren precies de kwesties die de Amerikaanse samenleving verdeelden – etnische vooroordelen, vrouwenemancipatie en racisme. De humor van de show onthulde de grenzen van Archie’s onverdraagzaamheid, evenals de zelfingenomenheid van zijn kinderen.”

Maar na een recent Fresh Air-segment stelden verschillende NPR-luisteraars dezelfde vraag als die Times-verslaggever in 1971.

In een segment over nieuwe DVD-releases van talkshows uit de jaren 1970, nam Fresh Air’s tv-recensent David Bianculli een geluidsfragment op uit de “David Susskind Show.” Bianculli koos een clip uit de meest gevraagde aflevering van het programma, “How to Be A Jewish Son.” Hierin zaten de komieken Mel Brooks en David Steinberg.

DAVID STEINBERG: Nou, het is moeilijk om een niet-joods meisje mee naar huis te nemen naar een joodse familie. Je brengt eerst een zwart meisje mee naar huis. Om het ijs te breken. Dan breng je het heidense meisje mee naar huis en dan ben je binnen. Dan zeggen ze, oh, kom binnen. Hiya. Wil je iets te eten? Ze zeggen Mary Smith, ga zitten. Zie je, die “CH” zoals in “Chanukah.”

SUSSKIND: Serieus, heb je – heb je heidense dames in je huishouden gebracht?

STEINBERG: Nee. Ik…

SUSSKIND: Je vader is een rabbi-

BROOKS: Weet je, in een Joodse religie als je met een Joods meisje gaat, als je net met haar verloofd bent en je breekt af betaal je nog steeds alimentatie?

Wist je dat? Ik wed dat je dat niet wist. Nee, dat wist ik niet. Dat wist ik niet.

BROEKT: Legaal. Dat is legaal. Tuurlijk. Drie kussen en mm-hmm, alimentatie!

SUSSKIND: Alimentatie.

BROOKS: Het is niet veel, maar er is een token, een token, zoals 80 procent van uw inkomen.

Kort na het segment uitgezonden, een e-mail kwam in onze inbox-een luisteraar vond het segment te zijn racistisch beledigend. Verschillende anderen zeiden hetzelfde online. Marilu Carter schreef dat ze “ontmoedigd, teleurgesteld en gealarmeerd” was door het stuk. Luisteraar John Abbot zei: “Zeker het benadrukken van racistische humor, zelfs in de context van de tijd, is beneden de standaard die ik verwacht van zowel Bianculli als NPR. Helaas benadrukt dit stuk de wederzijdse schade van lateraal racisme en bestendigt het de historische vooroordelen die bestaan tussen Afro-Amerikanen en Joden.”

Anderen waren het daar niet mee eens. Zij betoogden dat Steinberg, zelf Jood, de draak stak met zijn eigen religie en met het racisme dat destijds bestond.

Fresh Air wordt geproduceerd door WHYY in Philadelphia – niet door NPR – maar het wordt wel gedistribueerd door NPR. Lori Grisham van ons kantoor vroeg Bianculli, een TV criticus sinds 1975 en een professor aan de Rowan University, of hij wilde uitleggen waarom hij de clip had geselecteerd. Hij schreef terug:

Ik stuit op dezelfde reeks reacties van de studenten in mijn colleges, over TV van de jaren zeventig, als we de inhoud van “All in the Family” onder de loep nemen. Sommigen begrijpen de ware bedoeling van de grappen, sommigen zijn beledigd, en sommigen – in beide kampen – zijn verbaasd dat dergelijke taal of inhoud 40 jaar geleden überhaupt op televisie kon worden uitgezonden.

Dat is een deel van mijn reden voor het selecteren van dat specifieke geluidsfragment. Het punt van die Susskind Show, en waarom het is zo gevraagd als een home-video release voor zo lang, is dat de gasten spraken meer en meer vrij en onbewaakt, met behulp van humor om een zeer reële, zelden besproken onderwerp te verkennen.

De andere reden dat ik geselecteerd dat clip is dat het maakte me aan het lachen. Een pertinente reden, zou ik zeggen, om een voorbeeld te kiezen uit een show met, onder andere, prominente komieken.

Het spijt me altijd als iemand beledigd is door iets wat ik schrijf of speel, en verwacht nooit dat mensen op dezelfde manier reageren op komedie. Maar mijn taak, zoals ik het zie, is om een betrouwbare barometer van mijn eigen smaak en interesses en perspectief – en in dat opzicht, ik ben comfortabel met zowel het stuk en de fragmenten in het.

Danny Miller, mede-uitvoerende producent van Fresh Air, gaf Grisham aanvullende beschouwingen:

In tegenstelling tot andere voorbeelden van etnische humor die veel gemener of kwetsender kunnen zijn, berustte deze grap niet op negatieve stereotypen over Afrikaanse Amerikanen. Het was een milde maar liefdevolle grap over Steinbergs Joodse ouders en hun ongemak met hun zoon die uitging met een niet-Joods meisje (of “shiksa,” om het Jiddische woord te gebruiken waarmee ik ben opgegroeid).

En terwijl het fragment uit de Susskind show verdergaat, pakt Mel Brooks de draad (het belachelijk maken van zijn eigen stam) weer op met zijn alimentatie grap, waarvan je zou kunnen zeggen dat het een beetje seksistisch is en/of een product van zijn tijd. Maar ik zou niet graag leven in een publieke radiowereld waar alleen de veiligste stukjes humor, die onmogelijk iemand kunnen beledigen, worden toegelaten op de radio. Dat zou een groot deel van het plezier wegnemen dat wij onze luisteraars bieden.

Maar dat gezegd hebbende, iedereen mag voor zichzelf uitmaken wat voor hem beledigend is. Net als humor, is dit zeer subjectief gebied. Ik probeer heel gevoelig te zijn voor alles wat we uitzenden wat echt kwetsend of diep beledigend zou kunnen zijn voor luisteraars, en ik weet dat er altijd een risico bestaat dat iemand een grap beledigend vindt, maar ons doel is om luisteraars aan ons te binden, niet om ze weg te duwen. Net als al onze redactionele beslissingen maken we deze keuzes in goed vertrouwen, met de belangen van ons publiek in gedachten.

Ik heb zeker begrip voor de zorgen van de beledigde luisteraars. Naast de beledigingen aan de oppervlakte die de luisteraars voelden, doet zich een verschijnsel voor dat sociologen “selectieve perceptie” noemen. Dit betekent dat ieder van ons dezelfde gebeurtenis kan zien, zoals een voetbalwedstrijd, maar er met een andere perceptie uitkomt van wat er werkelijk gebeurde, afhankelijk van onze vooringenomenheid. In het geval van de wedstrijd is de vooringenomenheid het gevolg van het team waar je voor hebt gekozen. Dit selectieve fenomeen breidt zich in grote mate uit tot het luisteren, zien of lezen van nieuwsberichten. Erger nog, het kan in belang toenemen naarmate de natie meer gepolariseerd raakt en de vooroordelen sterker worden.

In het geval van “All in the Family,” bijvoorbeeld, bleek uit een studie van Neil Vidmar en Milton Rokeach in het Journal of Communication dat selectieve perceptie helpt verklaren waarom de show zo populair was. Volgens de auteurs begrepen niet-bigots de bedoeling van de serie en vonden ze bevestiging van hun standpunten in de grappen. Carroll O’Connor was in het echte leven een uitgesproken voorvechter van liberale zaken en burgerrechten, net als de producent van de serie, Norman Lear.

Sommige vooringenomen kijkers zagen de serie echter op de tegenovergestelde manier: het bevestigde hun onverdraagzaamheid. Voor hen was Archie Bunker grappig en sprak hij de waarheid, aldus de studies.

Dit roept de vraag op of NPR, en de programma’s die het distribueert zoals Fresh Air, moet vermijden inhoud te kiezen die zelfs maar een kleine minderheid van het publiek zou kunnen beledigen.

De vraag is moeilijk, maar uiteindelijk kom ik aan de kant van Miller en Bianculli te staan. De realiteit van onverdraagzaamheid bestaat, of we die nu negeren of niet. Er grappen over maken bestrijdt het, zelfs als het niet alle luisteraars bekeert. Ik denk dat de meeste Afro-Amerikanen en Joden de duidelijke bedoeling van de humor begrijpen en erin meegaan. Maar ik kan het mis hebben.

In een verwante academische kijk op hedendaagse humor, bestudeert Jonathan P. Rossing, een assistent-professor communicatie aan de Universiteit van Indiana, de populaire humorist Stephen Colbert, ster van Comedy Central’s “The Colbert Report.” In de show doet Colbert alsof hij een reactionaire nieuwspundit is die, naast zijn andere regelmatige shticks, beweert dat racisme niet bestaat.

In het januarinummer van Journal of Communication Inquiry baseert Rossing zich op Colberts boek, I Am America, waarin de komiek een woordzoeker opneemt en zijn lezers vraagt: “Hoeveel racistische scheldwoorden kun je in het rooster hierboven vinden?” Het raster zit vol racistische scheldwoorden, maar ze zijn ondersteboven gedrukt. Colbert beantwoordt zijn vraag: “Nul. Hoezo? Zie je er een paar, racist?”

Rossing merkt op: “Het publiek zit gevangen: gedwongen om onze onontkoombare deelname aan de raciale samenleving te erkennen, maar geconfronteerd met de tegenstrijdige ruk naar ontkenning.” Er is “waarde in de gespreksonderwerpen die raciale humor biedt en de discussie die het uitlokt,” zegt Rossing.

Rossing schrijft voor andere geleerden, maar zijn inzichten zijn het waard om door ons allen te worden overwogen. Hij concludeert:

In plaats van rassenhumor af te wijzen omdat het bepaalde racistische ideologieën kan bevestigen of omdat het er niet in slaagt een probleem in zijn volle complexiteit aan te pakken, zouden kritische communicatiewetenschappers het educatieve en transformatieve potentieel van humor zorgvuldig moeten overwegen. Het verwerpen van racistische humor, een populaire en alomtegenwoordige vorm van racistisch discours, draagt met name bij aan een gevaarlijk zwijgen.

In andere woorden, humor is lastig. Het beledigt vaak, soms opzettelijk. Maar humor kan ook een open dialoog over raciale en andere gevoelige kwesties in stand houden en het zelfbewustzijn bevorderen. Het kan helend werken.

Maar u heeft vast en zeker uw eigen mening. Deel ze alstublieft.