Wilt u meer weten over Shakespeare comedies? Lees dan verder…
Traditioneel worden Shakespeare toneelstukken gecategoriseerd als Komedie, Geschiedenis, Roman en Tragedie, met enkele aanvullende categorieën die in de loop der jaren zijn voorgesteld. Shakespeare’s komedies (of liever de toneelstukken van Shakespeare die gewoonlijk als komedies worden gecategoriseerd) zijn over het algemeen herkenbaar als toneelstukken vol plezier, ironie en wervelende woordspelingen. Ze zitten ook vol vermommingen en identiteitsverwisselingen, met zeer ingewikkelde plots die moeilijk te volgen zijn met zeer gekunstelde eindes.
Elke poging om Shakespeare’s komedies als een samenhangende groep te beschrijven kan niet verder gaan dan die oppervlakkige schets. De zeer gecompliceerde eindes van de meeste komedies van Shakespeare zijn de aanwijzing voor waar deze stukken – die allemaal zeer verschillend zijn – over gaan.
Neem bijvoorbeeld De koopman van Venetië – het heeft het liefdes- en relatie-element. Zoals vaak het geval is, zijn er twee koppels. Een van de vrouwen is gedurende het grootste deel van de tekst vermomd als man – typisch voor de Shakespeareaanse komedie – maar het andere bevindt zich in een zeer onaangename situatie – een jonge jodin die door een oppervlakkige, nogal saaie jonge christen bij haar vader wordt weggelokt. Het stuk eindigt met de geliefden die, zoals gewoonlijk, samen hun liefde vieren en de manier waarop de dingen goed zijn afgelopen voor hun groep. Die oplossing is tot stand gekomen door het leven van een man volledig te verwoesten.
De jood Shylock is een man die een fout heeft gemaakt en gedwongen is daarvoor duur te betalen door alles te verliezen waar hij waarde aan hecht, inclusief zijn godsdienstvrijheid. Het zijn bijna twee toneelstukken – een komische structuur met een persoonlijke tragedie erin ingebed. De ‘komedie’ is een kader om het effect van de tragische elementen te versterken, waardoor iets heel dieps en donkers ontstaat.
Twelfth Night is vergelijkbaar – de vernedering van een man die de in-group niet mag. Net als in De koopman van Venetië wordt zijn lijden eenvoudigweg weggewuifd in het zeer gekunstelde komische einde.
Geen enkele komedie van Shakespeare, hoe vol leven en liefde en gelach en vreugde ook, is zonder een duisternis in het hart. Much Ado About Nothing is, net als Antony and Cleopatra (een ’tragedie’ met een komische structuur), een wonder van creatief schrijven. Shakespeare voegt naadloos een oud mythologisch liefdesverhaal en een modern verzonnen verhaal samen en weeft ze tot een zeer grappig drama waarin licht en donker elkaar opjagen als wolken en zonneschijn op een winderige dag, en het stuk elk moment in een afgrond dreigt te vallen en daar in een uiterst gekunsteld slot weer uit tevoorschijn komt.
Zoals de ’tragedies’ tarten de komedies van Shakespeare een categorisering. Zij allen vestigen onze aandacht op een scala van menselijke ervaringen met al zijn droefheid, vreugde, ontroering, tragedie, komedie, duisternis en lichtheid. Hieronder staan alle toneelstukken die algemeen als Shakespeare-komedies worden beschouwd.