Free Press

VoordelenEdit

Geestelijke gezondheidEdit

Sociale steun profiel wordt geassocieerd met een verhoogd psychologisch welzijn op de werkplek en in reactie op belangrijke gebeurtenissen in het leven.Er is een overvloedige hoeveelheid bewijs waaruit blijkt dat sociale steun helpt bij het verlagen van problemen met betrekking tot iemands geestelijke gezondheid. Zoals Cutrona, Russell en Rose rapporteerden, toonden hun resultaten aan dat ouderen die relaties hadden waarin hun gevoel van eigenwaarde was verhoogd, minder kans hadden op een verslechtering van hun gezondheid. In stressvolle tijden helpt sociale steun mensen psychologische nood (bijv. angst of depressie) te verminderen. Sociale steun kan tegelijkertijd functioneren als een probleemgerichte (bv. het ontvangen van tastbare informatie die helpt een probleem op te lossen) en emotiegerichte copingstrategie (bv. gebruikt om emotionele reacties te reguleren die voortkomen uit de stressvolle gebeurtenis) Sociale steun ≤is gevonden om psychologische aanpassing te bevorderen in omstandigheden met chronische hoge stress zoals HIV, reumatoïde artritis, kanker, beroerte, en coronaire hartziekte. Terwijl een gebrek aan sociale steun in verband wordt gebracht met een risico voor de geestelijke gezondheid van een individu. Deze studie toont ook aan dat sociale steun fungeert als een buffer om individuen te beschermen tegen verschillende aspecten met betrekking tot hun geestelijke en lichamelijke gezondheid, zoals het helpen tegen bepaalde stressfactoren in het leven. Bovendien is sociale steun in verband gebracht met verschillende acute en chronische pijnvariabelen (voor meer informatie, zie Chronische pijn).

Mensen met weinig sociale steun rapporteren meer subklinische symptomen van depressie en angst dan mensen met veel sociale steun. Bovendien hebben mensen met weinig sociale steun hogere percentages van ernstige psychische stoornissen dan mensen met veel steun. Hieronder vallen posttraumatische stressstoornis, paniekstoornis, sociale fobie, depressieve stoornis, dysthymische stoornis en eetstoornissen. Bij mensen met schizofrenie hebben mensen met weinig sociale steun meer symptomen van de stoornis. Daarnaast hebben mensen met weinig steun meer suïcidale gedachten en meer problemen met alcohol en (illegale en voorgeschreven) drugs. Vergelijkbare resultaten zijn gevonden bij kinderen. Religieuze coping blijkt vooral positief te correleren met positieve psychologische aanpassing aan stressoren, waarbij versterking van op geloof gebaseerde sociale steun wordt verondersteld als het waarschijnlijke mechanisme van het effect. Recenter onderzoek toont echter aan dat de rol van religiositeit/spiritualiteit in het versterken van sociale steun kan worden overschat en in feite verdwijnt wanneer de persoonlijkheidskenmerken “agreeableness” en “conscientiousness” ook worden meegenomen als voorspellers.

In een onderzoek uit 2013 deden Akey et al. een kwalitatieve studie van 34 mannen en vrouwen met een eetstoornis en gebruikten het Health Belief Model (HBM) om de redenen te verklaren waarom zij afzien van het zoeken van sociale steun. Veel mensen met eetstoornissen hebben een lage gepercipieerde vatbaarheid, die kan worden verklaard als een gevoel van ontkenning over hun ziekte. Hun waargenomen ernst van de ziekte wordt beïnvloed door degenen met wie zij zichzelf vergelijken, wat er vaak toe leidt dat mensen denken dat hun ziekte niet ernstig genoeg is om steun te zoeken. Als gevolg van slechte ervaringen in het verleden of beredeneerde speculaties, is de perceptie van de voordelen van het zoeken van sociale steun relatief laag. Het aantal belemmeringen voor het zoeken van sociale steun weerhoudt mensen met eetstoornissen er vaak van om de steun te krijgen die zij nodig hebben om beter met hun ziekte om te gaan. Dergelijke barrières zijn onder meer angst voor sociale stigmatisering, financiële middelen, en beschikbaarheid en kwaliteit van ondersteuning. Zelfeffectiviteit kan ook verklaren waarom mensen met eetstoornissen geen sociale steun zoeken, omdat ze misschien niet weten hoe ze hun behoefte aan hulp goed moeten uitdrukken. Dit onderzoek heeft bijgedragen aan een beter begrip van waarom mensen met eetstoornissen geen sociale steun zoeken, en kan leiden tot meer inspanningen om dergelijke steun meer beschikbaar te maken. Eetstoornissen worden geclassificeerd als geestesziekten, maar kunnen ook gevolgen hebben voor de lichamelijke gezondheid. Het creëren van een sterk sociaal steunsysteem voor mensen die lijden aan eetstoornissen kan dergelijke individuen helpen om een betere kwaliteit van zowel geestelijke als lichamelijke gezondheid te hebben.

Er zijn verschillende onderzoeken gedaan naar de effecten van sociale steun op psychologische distress. De belangstelling voor de implicaties van sociale steun werd aangewakkerd door een reeks artikelen die in het midden van de jaren zeventig werden gepubliceerd en die elk een overzicht gaven van de literatuur die het verband onderzocht tussen psychiatrische stoornissen en factoren zoals verandering in burgerlijke staat, geografische mobiliteit en sociale desintegratie. Onderzoekers realiseerden zich dat de rode draad in elk van deze situaties de afwezigheid is van adequate sociale steun en de ontwrichting van sociale netwerken. Deze waargenomen relatie leidde tot talrijke studies naar de effecten van sociale steun op de geestelijke gezondheid.

Een bepaalde studie documenteerde de effecten van sociale steun als een coping-strategie op psychologische distress in reactie op stressvolle werk- en levensgebeurtenissen bij politieagenten. Het bespreken van zaken met collega’s was de meest gebruikte vorm van coping tijdens het werk, terwijl de meeste politiemensen problemen voor zichzelf hielden als ze geen dienst hadden. Uit de studie bleek dat de sociale steun tussen collega’s de relatie tussen werkgerelateerde gebeurtenissen en distress aanzienlijk bufferde.

Andere studies hebben de sociale steunsystemen van alleenstaande moeders onderzocht. Een studie van D’Ercole toonde aan dat de effecten van sociale steun variëren in zowel vorm als functie en drastisch verschillende effecten zullen hebben, afhankelijk van het individu. Het onderzoek toonde aan dat ondersteunende relaties met vrienden en collega’s, in plaats van taakgerelateerde steun van familie, positief gerelateerd was aan het psychologisch welzijn van de moeder. D’Ercole veronderstelt dat vrienden van een alleenstaande ouder de kans bieden om te socialiseren, ervaringen uit te wisselen en deel uit te maken van een netwerk van leeftijdsgenoten. Dit soort uitwisselingen kunnen spontaner en minder verplichtend zijn dan die tussen familieleden. Bovendien kunnen collega’s een gemeenschap bieden weg van het huiselijke leven, verlichting van de eisen van het gezin, een bron van erkenning, en gevoelens van competentie. D’Ercole vond ook een interessante statistische interactie waarbij sociale steun van collega’s de stressbeleving alleen verminderde bij personen met een lager inkomen. De auteur veronderstelt dat alleenstaande vrouwen die meer geld verdienen vaker veeleisender banen hebben die formelere en minder afhankelijke relaties vereisen. Bovendien is het waarschijnlijker dat vrouwen met een hoger inkomen een machtspositie bekleden, waarin relaties meer concurrerend dan ondersteunend zijn.

Er zijn veel studies gewijd aan het begrijpen van de effecten van sociale steun bij personen met een posttraumatische stressstoornis (PTSD). In een studie van Haden e.a. bleek dat wanneer slachtoffers van ernstige trauma’s een hoog niveau van sociale steun ervoeren en zich bezighielden met interpersoonlijke copingstijlen, zij minder kans hadden om ernstige PTSS te ontwikkelen in vergelijking met degenen die een lager niveau van sociale steun ervoeren. Deze resultaten suggereren dat hoge niveaus van sociale steun de sterke positieve associatie tussen de mate van verwonding en de ernst van PTSS verzachten, en dus dienen als een krachtige beschermende factor. In het algemeen tonen gegevens aan dat de steun van familie en vrienden een positieve invloed heeft op het vermogen van een individu om met een trauma om te gaan. Uit een meta-analyse van Brewin e.a. bleek zelfs dat sociale steun de sterkste voorspeller was (40% van de variantie in PTSS-ernst). Waargenomen sociale steun kan echter direct worden beïnvloed door de ernst van het trauma. In sommige gevallen neemt de steun af naarmate de ernst van het trauma toeneemt.

College studenten zijn ook het doelwit geweest van verschillende studies naar de effecten van sociale steun op coping. Rapporten tussen 1990 en 2003 toonden aan dat de stress op hogescholen toenam in ernst. Studies hebben ook aangetoond dat de perceptie die studenten van sociale steun hebben, is verschoven van steun als stabiel naar steun als variabel en fluctuerend. In het licht van deze toenemende stress zoeken studenten natuurlijk steun bij familie en vrienden om de psychologische nood te verlichten. Een studie van Chao vond een significante twee-weg correlatie tussen ervaren stress en sociale steun, evenals een significante drie-weg correlatie tussen ervaren stress, sociale steun, en disfunctionele coping. De resultaten gaven aan dat hoge niveaus van disfunctionele coping de associatie tussen stress en welbevinden verslechterden bij zowel hoge als lage niveaus van sociale steun, wat suggereert dat disfunctionele coping de positieve bufferende werking van sociale steun op welbevinden kan verslechteren. Studenten die sociale steun rapporteerden, bleken vaker betrokken te zijn bij minder gezonde activiteiten, waaronder sedentair gedrag, drugs- en alcoholgebruik, en te veel of te weinig slaap. Gebrek aan sociale steun bij studenten op de universiteit is ook sterk gerelateerd aan ontevredenheid over het leven en suïcidaal gedrag.

Lichamelijke gezondheidEdit

Sociale steun heeft een duidelijk aangetoond verband met fysieke gezondheidsuitkomsten bij individuen, met tal van verbanden met lichamelijke gezondheid, waaronder sterfte. Mensen met weinig sociale steun lopen een veel hoger risico om te overlijden aan een verscheidenheid van ziekten (bijv. kanker of hart- en vaatziekten). Talrijke studies hebben aangetoond dat mensen met een hogere sociale steun een grotere overlevingskans hebben.

Individuen met een lager niveau van sociale steun hebben: meer hart- en vaatziekten, meer ontstekingen en een minder goed functionerend immuunsysteem, meer complicaties tijdens de zwangerschap, en meer functionele beperkingen en pijn in verband met reumatoïde artritis, naast vele andere bevindingen. Omgekeerd zijn hogere percentages sociale steun in verband gebracht met tal van positieve uitkomsten, waaronder sneller herstel na een kransslagaderoperatie, minder vatbaarheid voor herpesaanvallen, minder kans op leeftijdsgerelateerde cognitieve achteruitgang en betere diabetescontrole. Mensen met een hogere sociale steun hebben ook minder kans om verkouden te worden en zijn in staat om sneller te herstellen als ze ziek zijn van een verkoudheid. Er is voldoende bewijs dat een verband legt tussen de werking van hart- en bloedvaten, neuro-endocriene en immuunsystemen en een hoger niveau van sociale steun. Sociale steun voorspelt minder atherosclerose en kan de progressie van een reeds gediagnosticeerde cardiovasculaire ziekte vertragen. Er is ook een duidelijk aangetoond verband tussen sociale steun en een betere immuunfunctie, vooral bij oudere volwassenen. Hoewel er verbanden zijn aangetoond tussen neuro-endocriene functionaliteit en sociale steun, is er meer inzicht nodig voordat er specifieke significante beweringen kunnen worden gedaan. Er wordt ook verondersteld dat sociale steun gunstig is bij het herstel van minder ernstige vormen van kanker. Onderzoek richt zich op borstkanker, maar bij ernstiger vormen van kanker zijn factoren als ernst en verspreiding moeilijk te meten in de context van effecten van sociale steun. Het gebied van de lichamelijke gezondheid worstelt vaak met de combinatie van variabelen die worden bepaald door externe factoren die moeilijk te controleren zijn, zoals de verstrengelde impact van levensgebeurtenissen op sociale steun en de bufferende invloed die deze gebeurtenissen hebben. Er zijn ernstige ethische bezwaren verbonden aan het controleren van te veel factoren van sociale steun bij individuen, wat leidt tot een interessant kruispunt in het onderzoek.

KostenEdit

Sociale steun is geïntegreerd in dienstverleningsprogramma’s en is soms een primaire dienst die wordt verleend door door de overheid gecontracteerde entiteiten (bv. kameraadschap, peer-diensten, mantelzorgers). Diensten van de gemeenschap die bekend staan onder de nomenclatuur gemeenschapsondersteuning, en werknemers met een vergelijkbare titel, Direct Support Professional, hebben een basis in de sociale en gemeenschapsondersteunende “ideologie”. Alle ondersteunende diensten, van begeleid werken tot ondersteunde huisvesting, gezinsondersteuning, onderwijsondersteuning en begeleid wonen, zijn gebaseerd op de relatie tussen “informele en formele” ondersteuning, en “betaalde en onbetaalde zorgverleners”. Inclusiestudies, gebaseerd op verwantschap en vriendschap, of omgekeerd, hebben een vergelijkbare theoretische basis als “persoonsgerichte ondersteunings”-strategieën.

Sociale ondersteuningstheorieën worden in het “echte leven” vaak aangetroffen in culturele, muziek- en kunstgemeenschappen, en zoals te verwachten valt binnen religieuze gemeenschappen. Sociale steun maakt integraal deel uit van de theorieën over veroudering, en de “sociale zorgsystemen” zijn vaak ter discussie gesteld (bijv.) Het adagium van Ed Skarnulis (staatsdirecteur), “Steun, verdring de familie niet”, is van toepassing op andere vormen van sociale steunnetwerken.

Hoewel er veel voordelen aan sociale steun zijn, is het niet altijd gunstig. Er is voorgesteld dat, wil sociale steun heilzaam zijn, de door het individu gewenste sociale steun moet overeenkomen met de steun die hem of haar wordt gegeven; dit staat bekend als de matching-hypothese. Psychologische stress kan toenemen als een ander soort steun wordt gegeven dan wat de ontvanger wenst te ontvangen (bv. informatie wordt gegeven terwijl emotionele steun wordt gezocht). Bovendien kunnen verhoogde niveaus van ervaren stress het effect van sociale steun op gezondheidsgerelateerde uitkomsten beïnvloeden.

Overige kosten zijn in verband gebracht met sociale steun. Zo is ontvangen steun niet consequent in verband gebracht met lichamelijke of geestelijke gezondheid; misschien verrassend, ontvangen steun is soms in verband gebracht met een slechtere geestelijke gezondheid. Bovendien kan sociale steun, als die te opdringerig is, de stress verhogen. Het is belangrijk om bij het bespreken van sociale steun altijd rekening te houden met de mogelijkheid dat het sociale steunsysteem in feite een antagonistische invloed heeft op een individu.

Twee dominante modellenEdit

Er zijn twee dominante hypothesen die het verband tussen sociale steun en gezondheid behandelen: de bufferinghypothese en de directe effectenhypothese. Het belangrijkste verschil tussen deze twee hypothesen is dat de hypothese van de directe effecten voorspelt dat sociale steun altijd gunstig is, terwijl de bufferhypothese voorspelt dat sociale steun vooral gunstig is in stressvolle tijden. Voor beide hypothesen is bewijs gevonden.

In de bufferinghypothese beschermt (of “buffert”) sociale steun mensen tegen de slechte effecten van stressvolle levensgebeurtenissen (bv. overlijden van een echtgenoot, baanverlies). Bewijs voor stressbuffering wordt gevonden wanneer de correlatie tussen stressvolle gebeurtenissen en een slechte gezondheid zwakker is voor mensen met veel sociale steun dan voor mensen met weinig sociale steun. De zwakke correlatie tussen stress en gezondheid voor mensen met veel sociale steun wordt vaak geïnterpreteerd als zou sociale steun mensen tegen stress hebben beschermd. Stressbuffering wordt eerder waargenomen voor waargenomen steun dan voor sociale integratie of ontvangen steun. Het theoretische concept of construct van veerkracht wordt geassocieerd met coping theorieën.

In de directe effecten (ook wel hoofdeffecten genoemd) hypothese hebben mensen met veel sociale steun een betere gezondheid dan mensen met weinig sociale steun, ongeacht de stress. Waargenomen steun vertoont niet alleen buffereffecten, maar ook consistente directe effecten voor geestelijke gezondheidsuitkomsten. Zowel ervaren steun als sociale integratie vertonen hoofdeffecten voor fysieke gezondheidsuitkomsten. Ontvangen (ontvangen) steun laat echter zelden hoofdeffecten zien.

Theorieën om de verbanden te verklarenEdit

Er zijn verschillende theorieën voorgesteld om het verband tussen sociale steun en gezondheid te verklaren. De stress- en coping-theorie over sociale steun domineert het onderzoek naar sociale steun en is bedoeld om de hierboven beschreven bufferingshypothese te verklaren. Volgens deze theorie beschermt sociale steun mensen tegen de slechte gezondheidseffecten van stressvolle gebeurtenissen (d.w.z. stressbuffering) door invloed uit te oefenen op hoe mensen denken over en omgaan met de gebeurtenissen. Een voorbeeld in 2018 zijn de effecten van schietpartijen op scholen op het welzijn en de toekomst van kinderen en de gezondheid van kinderen. Volgens de stress- en copingtheorie zijn gebeurtenissen stressvol voor zover mensen negatieve gedachten hebben over de gebeurtenis (appraisal) en er ineffectief mee omgaan. Coping bestaat uit doelbewuste, bewuste acties zoals het oplossen van problemen of ontspanning. Toegepast op sociale steun, suggereert de stress- en copingtheorie dat sociale steun een adaptieve inschatting en coping bevordert. Bewijzen voor de stress- en copingtheorie van sociale steun worden gevonden in studies die stressbuffereffecten voor waargenomen sociale steun waarnemen. Een probleem met deze theorie is dat, zoals eerder beschreven, stressbuffering niet wordt gezien voor sociale integratie, en dat ontvangen steun doorgaans niet wordt gekoppeld aan betere gezondheidsuitkomsten.

Relationele regulatietheorie (RRT) is een andere theorie, die is ontworpen om hoofdeffecten (de directe-effectenhypothese) tussen waargenomen steun en geestelijke gezondheid te verklaren. Zoals eerder vermeld, is gebleken dat ervaren steun zowel bufferende als directe effecten heeft op de geestelijke gezondheid. RRT werd voorgesteld om de belangrijkste effecten van ervaren steun op de geestelijke gezondheid te verklaren, die niet verklaard kunnen worden door de stress- en copingtheorie. RRT veronderstelt dat het verband tussen ervaren steun en geestelijke gezondheid ontstaat doordat mensen hun emoties reguleren door gewone gesprekken en gedeelde activiteiten, in plaats van door gesprekken over hoe om te gaan met stress. Deze regulatie is relationeel in die zin dat de steunverleners, gespreksonderwerpen en activiteiten die helpen bij het reguleren van emoties vooral een kwestie van persoonlijke smaak zijn. Dit wordt ondersteund door eerder werk waaruit blijkt dat het grootste deel van de waargenomen steun relationeel van aard is.

Life-span theory is een andere theorie om het verband tussen sociale steun en gezondheid te verklaren, die de nadruk legt op de verschillen tussen waargenomen en ontvangen steun. Volgens deze theorie ontwikkelt sociale steun zich gedurende de hele levensloop, maar vooral in de hechting met de ouders in de kindertijd. Sociale steun ontwikkelt zich samen met adaptieve persoonlijkheidskenmerken zoals lage vijandigheid, laag neuroticisme, hoog optimisme, evenals sociale en copingvaardigheden. Samen beïnvloeden steun en andere aspecten van de persoonlijkheid (“psychologische theorieën”) de gezondheid grotendeels door het bevorderen van gezondheidspraktijken (bijv. lichaamsbeweging en gewichtsbeheersing) en door het voorkomen van gezondheidsgerelateerde stressoren (bijv. baanverlies, echtscheiding). Bewijs voor de levenslooptheorie is onder meer dat een deel van de waargenomen steun trait-like is, en dat de waargenomen steun samenhangt met adaptieve persoonlijkheidskenmerken en hechtingservaringen. Levenslooptheorieën zijn populair vanwege hun oorsprong in Schools of Human Ecology aan de universiteiten, afgestemd op gezinstheorieën, en decennialang onderzocht door federale centra (bijv. University of Kansas, Beach Center for Families; Cornell University, School of Human Ecology).

Van de Big Five Persoonlijkheidstrekken wordt agreeableness geassocieerd met mensen die de meeste sociale steun ontvangen en de minst gespannen relaties op het werk en thuis hebben. Het ontvangen van steun van een leidinggevende op de werkplek wordt geassocieerd met het verlichten van spanningen op het werk en thuis, evenals inter-afhankelijkheid en idiocentrisme van een werknemer.

Biologische padenEdit

Vele studies hebben geprobeerd biopsychosociale paden te identificeren voor het verband tussen sociale steun en gezondheid. Sociale steun blijkt een positieve invloed te hebben op het immuunsysteem, het neuro-endocriene systeem en het cardiovasculaire systeem. Hoewel deze systemen hier afzonderlijk worden genoemd, is aangetoond dat deze systemen op elkaar kunnen inwerken en elkaar kunnen beïnvloeden.

• Immuunsysteem: Sociale steun wordt over het algemeen geassocieerd met een betere immuunfunctie. Meer sociaal geïntegreerd zijn is bijvoorbeeld gecorreleerd met lagere niveaus van ontsteking (zoals gemeten door C-reactief proteïne, een marker van ontsteking), en mensen met meer sociale steun hebben een lagere gevoeligheid voor verkoudheid.
• Neuro-endocrien systeem: Sociale steun is in verband gebracht met lagere cortisolniveaus (“stresshormoon”) in reactie op stress. Uit neurobeeldvormend werk is gebleken dat sociale steun de activering vermindert van gebieden in de hersenen die in verband worden gebracht met sociale nood, en dat deze verminderde activiteit ook verband hield met verlaagde cortisolniveaus.
• Cardiovasculair systeem: Er is gevonden dat sociale steun de cardiovasculaire reactiviteit op stressoren verlaagt. Het blijkt de bloeddruk en de hartslag te verlagen, waarvan bekend is dat ze het cardiovasculaire systeem ten goede komen.

Hoewel er veel voordelen zijn gevonden, wijst niet al het onderzoek op positieve effecten van sociale steun op deze systemen. Zo kan de aanwezigheid van een steunfiguur soms leiden tot een verhoogde neuro-endocriene en fysiologische activiteit.

SteungroepenEdit

Sociale steungroepen kunnen een bron zijn van informatieve steun, door het verstrekken van waardevolle educatieve informatie, en emotionele steun, waaronder aanmoediging van mensen die soortgelijke omstandigheden meemaken. Studies hebben over het algemeen gunstige effecten gevonden voor interventies in sociale steungroepen voor diverse aandoeningen, waaronder internetsteungroepen. Deze groepen kunnen in nationale staten “zelfhulpgroepen” worden genoemd, kunnen worden aangeboden door organisaties zonder winstoogmerk, en kunnen in 2018 worden betaald als onderdeel van vergoedingsregelingen van de overheid. Volgens Drebing hebben eerdere studies aangetoond dat degenen die naar steungroepen gaan later een verbeterde sociale steun vertonen… met betrekking tot groepen zoals Alcoholics Anonymous (AA) en Narcotics Anonymous (NA), een positieve correlatie bleken te hebben met deelname aan hun latere groepen en het afzien van hun verslaving. Omdat correlatie niet gelijk is aan oorzakelijkheid, leidt het bezoeken van die bijeenkomsten er niet toe dat men zich onthoudt van het terugvallen in oude gewoonten, maar is eerder aangetoond dat dit helpt bij het nuchter worden. Hoewel veel steungroepen worden gehouden waar de discussies van aangezicht tot aangezicht kunnen plaatsvinden, is er bewijs dat aantoont dat online steun evenveel voordelen biedt. Coulson stelde vast dat discussieforums verschillende voordelen bieden, zoals de mogelijkheid om met dingen om te gaan en een algemeen gevoel van welzijn.

Steun verlenenEdit

Er zijn zowel kosten als baten verbonden aan het verlenen van steun aan anderen. Het verlenen van langdurige zorg of ondersteuning aan iemand anders is een chronische stressfactor die in verband is gebracht met angst, depressie, veranderingen in het immuunsysteem, en verhoogde sterfte. Daarom hebben zowel mantelzorgers als “universiteitspersoneel” gepleit voor zowel respijt of ontlasting, als hogere betalingen in verband met langdurige zorgverlening. Steun verlenen wordt echter ook in verband gebracht met gezondheidsvoordelen. In feite is het verlenen van instrumentele steun aan vrienden, familieleden en buren, of emotionele steun aan echtgenoten in verband gebracht met een significante daling van het risico op sterfte. Onderzoekers ontdekten dat binnen paren waarvan er één de diagnose borstkanker heeft gekregen, niet alleen de echtgenoot met de ziekte baat heeft bij het verlenen en ontvangen van steun, maar ook de echtgenoot zonder ziekte. Ook bleek uit een recent onderzoek naar neuro-imaging dat het geven van steun aan een belangrijke andere persoon tijdens een angstige ervaring de activering in beloningsgebieden van de hersenen verhoogde.

Sociaal afweersysteemEdit

In 1959 stelde Isabel Menzies Lyth vast dat de bedreiging van iemands identiteit in een groep waarin zij gelijksoortige kenmerken delen, een afweersysteem binnen de groep ontwikkelt dat voortkomt uit emoties die door leden van de groep worden ervaren, en die moeilijk te verwoorden zijn, te verwerken en oplossingen voor te vinden. Samen met een externe druk op efficiëntie, ontwikkelt zich een collusief en injunctief systeem dat bestand is tegen verandering, hun activiteiten ondersteunt en anderen verbiedt hun belangrijkste taken uit te voeren.