|
Knights Templar
|
|
|
|
|
|
Founder
|
Cain
|
|
Titel van leider
|
Grootmeester
|
|
Datum oprichting
|
Voorgeschiedenis
|
|
Notabele leden
|
Cain
Julius Caesar Alfred de Grote Robert de Sable Rodrigo Borgia Cesare Borgia Ahmet Fernando Álvarez de Toledo, 3e Hertog van Alba Laureano de Torres y Ayala Haytham Kenway Shay Cormac François-Thomas Germain Crawford Starrick Tsar Alexander III Adolf Hitler Hideki Tojo Sebastian Aachen Hillary Clinton Xi Jinping |
“Moge de Vader van het Verstand ons leiden.”
-Tempeliersmotto.
De Tempeliers, ook bekend als de Tempeliers, waren een militaire kloosterorde die in de prehistorie werd opgericht. De Tempeliers streefden naar een perfecte wereld, hoewel de middelen waarmee ze dat probeerden te doen – door middel van geweld en controle – twijfelachtig waren. Daarom waren zij de gezworen vijanden van de Orde der Moordenaars, die geloofden dat de mensheid altijd de mogelijkheid moest hebben om te kiezen; om een vrije wil te hebben, zelfs als dat een gebrekkige mensheid zou betekenen. Met deze tegenstrijdige ideologieën hebben de twee groepen in de loop van duizenden jaren gestreden om de controle en het lot van de mensheid.
Geschiedenis
Prehistorie
De Tempeliersorde is waarschijnlijk gesticht door Kaïn, wiens ‘merkteken’ werd gebruikt als het wapen van de Tempeliers. De Tempeliers werden al snel de aartsvijanden van de Assassijnen, die in tegenstelling tot de Tempeliers streden voor het behoud van de vrije wil van het volk.
Romeinse Tijdperk
Tijdens het Romeinse tijdperk gingen de Tempeliers onder de schuilnaam “Senatus Populusque Romanus”, heersen over het Romeinse Rijk. Hun heerschappij werd echter voortdurend gedwarsboomd door de Orde der Moordenaars. Een opmerkelijk voorbeeld hiervan was het complot tegen Gaius Julius Caesar, die tot dictator voor het leven was benoemd. Veertig moordenaars, met name Marcus Junius Brutus en Gaius Cassius Longinus, waren als senatoren geïnfiltreerd in de binnenste kring van Caesar. Zij planden daadwerkelijk de moord op Caesar, een plan dat zij op 15 maart 44 v. Chr. met succes uitvoerden. Bovendien stak de moordenaar Leonius op 24 januari 41 Caligula neer met een dolk.
In de 1e eeuw kwamen de Tempeliers erachter dat een van de Stukken van Eden, de Lijkwade, in handen was van Jezus Christus. De Tempeliers wilden het stuk voor hun eigen doeleinden hebben en kruisigden Jezus om het te bemachtigen.
Middeleeuwen
Oprichting als Ridderorde
Tijdens de Middeleeuwen verwijderden de Tempeliers zich van het ondergrondse en stichtten zichzelf als Ridderorde, de Tempeliers.
In het Concilie van Troyes van 1129 werd de Orde officieel erkend door de kerk, en in 1139 verleende paus Innocentius II hun diplomatieke onschendbaarheid in alle provincies en gebieden en vrijstelling van belastingen. Hierdoor kon de factie snel groeien in aantal, kracht en rijkdom, en naarmate ze een grotere kracht werden, namen hun verantwoordelijkheden navenant toe: de vele leden van de Orde waren prominente figuren in de tweede kruistocht.
Derde Kruistocht
Dit deel van het artikel gaat specifiek over de activiteiten van de Tempeliers factie tijdens de Derde Kruistocht. Als je informatie zoekt over het specifieke type vijand in Assassin’s Creed, zie hun artikel onder Kruisvaarders.
In 1191, na de diefstal van de Appel van Eden door de Assassins Malik A-Sayf en Altaïr Ibn-La’Ahad van de Tempeliers, kwam het Broederschap in een korte periode van aanhoudende conflicten met hun Assassin vijanden. In de loop van dat jaar vielen tien Tempeliersleiders, zowel kruisvaarders als Saracenen, aan de klingen van de beruchte Assassin Altaïr, die boete deed voor het breken van de drie leerstellingen tijdens de diefstal. Onder de doden bevond zich niet alleen de Grootmeester Robert de Sable, maar ook Al Mualim, leider van de Assassijnen in Syrië en de enige Tempelier die niet bereid was de macht van de Appel te delen met zijn negen broeders.
Nadat hun leiderschap effectief was weggevaagd door één enkele Assassin, trok de Broederschap zich terug op het eiland Cyprus onder het bevel van een nieuwe Grootmeester, Armand Bouchart. Achtervolgd door Altaïr, werden de Tempeliers opnieuw weggevaagd, hoewel de schatten van het Tempeliers Archief in Limassol werden weggevoerd voordat ze gevonden konden worden. De dood van Armand dwong de Orde om haar positie zorgvuldig te overwegen, en in 1312 had de Orde zich publiekelijk ontbonden. In werkelijkheid bleef de Orde floreren, maar nam een veel geheimzinniger positie in in wereldzaken. Terwijl de Tempeliers zich in de ogen van de wereld terugtrokken in de anonimiteit, trok ook de Orde der Moordenaars zich terug in de schaduw, zoals in de legendarische Codex van Altaïr staat.
Renaissance
Tegen het einde van de 15e Eeuw had de Broederschap weer een sterke positie op het wereldtoneel veroverd, en verspreidde zich tot diep in de Kerk en de adel van Italië. Onder leiding van Rodrigo Borgia probeerden de Tempeliers Noord-Italië onder hun bevel te verenigen en de Appel van Eden terug te krijgen, waarvan zij wisten dat die op Cyprus begraven lag. Het doelwit was Lorenzo de’ Medici, de feitelijke heerser van Florence. De Tempeliers werden geconfronteerd met de moordenaar Giovanni Auditore, die weliswaar niet op de hoogte was van hun Tempeliers-beloften, maar wel snel de aanwijzingen bij elkaar sprokkelde. Na twee bijna fatale ontmoetingen met Giovanni zelf, regelde Borgia het proces en de executie van Giovanni en zijn drie zonen – Federico, Petruccio en Ezio – voor hoogverraad tegen de stad Florence, omdat ze de stadsambtenaar Uberto Alberti hadden omgekocht. De stadswachten arresteerden Giovanni en twee van zijn zonen, maar misten ternauwernood de kans om de derde, Ezio, gevangen te nemen, die brieven voor zijn vader had bezorgd en opgehaald.
Doordat hij zich te laat bewust werd van het verraad van Uberto Alberti, die zijn vader als een vriend had beschouwd, verscheen Ezio bij de executie van zijn familie en zag met afgrijzen hoe zijn vader en broers werden opgehangen; zelf ontsnapte hij ternauwernood aan hetzelfde lot. Onbekommerd om de overgebleven Auditore, gingen de Tempeliers door met hun missie om de controle over de steden van Noord-Italië over te nemen. In 1478 deed de aan de Tempeliers gelieerde familie Pazzi een poging om de macht in handen te krijgen. In wat bekend zou worden als de Pazzi Samenzwering, sloeg de familie toe tegen de Medici tijdens de Hoogmis in de Basilica di Santa Maria del Fiore, waarbij Giuliano de’ Medici werd gedood en Lorenzo ernstig gewond raakte, die alleen gered kon worden door de tijdige tussenkomst van Ezio Auditore, de zoon die aan de gevangenneming door de Tempeliers was ontkomen. Lorenzo’s overleving en de komst van Ezio betekenden het einde voor de familie Pazzi, die door Rodrigo Borgia aan hun lot werden overgelaten. Vieri, Francesco en Jacopo de’ Pazzi werden allen gedood door de eenzame moordenaar, terwijl de Tempeliers hun nederlaag in Florence erkenden en in plaats daarvan hun aandacht richtten op de stad Venetië.
Ideeën en doelen
Het bestaan van de Tempeliers werd bij het publiek bekend in 1129, toen de militaire orde werd opgericht om de sterk toenemende dreiging tegen het Heilige Land door de Saracenen tegen te gaan, en om de stad Jeruzalem te beschermen. Na verloop van tijd begonnen de Tempeliers te geloven dat het in hun macht lag de wereld in vrede te verenigen.
Hun geloofssysteem veranderde sterk na de ontdekking van de Stukken van Eden; ze begonnen te speculeren dat God een mythe was en dit leidde ertoe dat de Orde atheïstisch werd, hoewel ze in het openbaar de schijn ophielden de christelijke wegen te volgen om de steun van de Kerk niet te verliezen.
Zich bewust van de macht die de Stukken van Eden over de mens bezaten, begonnen de Tempeliers naar de artefacten te zoeken. In 1191 ging Robert de Sable, de toenmalige Grootmeester van de Orde, persoonlijk op zoek naar de legendarische Appel van Eden, begraven in de catacomben onder de Tempel van Salomo. De diefstal van het stuk Eden door de Orde der Moordenaars bracht de twee grootmachten in een aanhoudend conflict met elkaar, dat eindigde met de dood van Armand Bouchart in Limassol. Ondanks deze tegenslag bleef de Orde geloven in het scheppen van een wereld van vrede door manipulatie van de Stukken van Eden.
Naar hun redenering was er, zonder hiernamaals of ultieme straf of beloning na de dood, geen reden om begrippen van moraal of ethiek te gehoorzamen: het doel heiligde altijd de middelen, hoe afschuwelijk die middelen ook waren. Zij dachten dat alleen dit leven belangrijk was, in plaats van zich voor te bereiden op een niet-bestaand volgend leven. Met zoveel mensen uit de lagere klasse die in het gareel werden gehouden door de belofte van een leven na de dood, en zoveel mannen uit de hogere klasse die dergelijke idealen gelukzalig negeerden, zwoeren de Tempeliers een betere wereld te maken; een wereld van blijvende vrede, koste wat het kost.
Naarmate de tijd vorderde, ging de belangstelling van de Tempeliers voor de Stukken van Eden meer uit naar het zoeken van de macht en overheersing die de artefacten boden. Hun doelen veranderden en zij streefden naar controle en vereniging van de hele wereld met behulp van de Stukken van Eden om een “Nieuwe Wereldorde” te creëren.