Het is Pridesmaand, een maand waarin de LGBTI-gemeenschap wordt gevierd. Het is inspirerend om te zien dat zoveel mensen hun waarheid uitspreken en nadat ik zoveel anderen die moedige stap heb zien zetten, besloot ik ter ere van de pride month om eindelijk openheid van zaken te geven over de mijne.
Dus hier is het: Ik ben bi.
Dit kan voor sommigen een verwarrende uitspraak zijn, vooral voor degenen die mij hebben leren kennen. Ja, ik heb een vaste relatie met een vrouw en ja, zij is de liefde van mijn leven, mijn zielsverwant, mijn alles. Maar dat betekent niet dat ik hetero ben. Het betekent dat ik me aangetrokken voel tot mannen en vrouwen, het is gewoon zo dat ik gekozen heb voor de persoon die ik het mooiste ter wereld vind. Voor mij is er niemand die kan tippen aan de schoonheid die zij bezit, zowel van binnen als van buiten.
Je vraagt je misschien af: als ik met een vrouw ben, waarom heb ik het dan over bi zijn? Nou, daar zijn een paar redenen voor. De eerste is simpel: Ik wil erkend worden voor wie ik ben, niet voor wie anderen verwachten dat ik ben. Ik wil mijn identiteit niet langer verbergen en ik wil trouw zijn aan mezelf.
Opnieuw, ik begrijp hoe dit voor sommigen verwarrend kan zijn. Misschien zelfs voor mijn liefhebbende vrouw. Maar de noodzaak om deze verklaring af te leggen, om uit de kast te komen, heeft niets te maken met mijn verlangen om bij een man of vrouw te zijn; het gaat om mijn verlangen om de waarheid te spreken. Daartoe heb ik stappen ondernomen. Ik heb het mijn vrouw verteld, en ook andere vrienden en familie, hoewel zeker niet allemaal, zelfs niet mijn ouders of sommige van mijn beste vrienden.
Het is een moeilijk gesprek om te voeren en eerlijk gezegd is het er een waar ik het grootste deel van mijn volwassen leven over heb nagedacht. Ik weet niet meer wanneer ik me voor het eerst realiseerde dat ik me aangetrokken voelde tot mannen, maar op een gegeven moment werd het onmiskenbaar. Als je het onderzoekt, kom je erachter dat je niet alleen bent. Biseksualiteit kan heel gewoon zijn, alleen horen we er niet zo veel over.
Veel vrouwen zijn open over hun biseksualiteit, veel opener dan mannen lijken te zijn. Misschien is dat iets sociaals. Ik heb veel vrouwen gelezen die over hun biseksualiteit spraken en ook over hoeveel ze van hun man hielden. Dat inspireerde me. Het deed me ook afvragen: waar zijn de echtgenoten die hetzelfde doen?
Ik hou van mijn vrouw, maar dat betekent niet dat ik me niet meer aangetrokken voel tot andere mensen. Dat is gewoon niet de manier waarop mensen werken. Ik voel me aangetrokken tot andere vrouwen en mannen, zij voelt zich aangetrokken tot wie ze zich aangetrokken voelt. Daar is niets mis mee, behalve in het geval van mannen, soms wordt ons het gevoel gegeven dat dat wel zo is.
We hebben allemaal de beledigingen gehoord. Heck, ik heb zelfs deelgenomen aan het maken ervan. Toen ik opgroeide met sport en werkte als sportjournalist, waren dit soort grappen altijd aan de orde van de dag. Ik kan niet met intelligentie spreken over de vraag of dit soort dingen in kleedkamers blijven gebeuren, want ik ben er niet meer. Mijn hoop is van niet. Je kunt er je leven om verwedden dat er iemand is die van binnen pijn lijdt, iedere keer als hij ze hoort. Ik weet het, want ik ben daar geweest. Ik voelde me schuldig, beschaamd en alleen, ik wilde veranderen wie ik was maar wist dat ik dat niet kon. Ik zei tegen mezelf dat het een rage was of experimenteel of een vreemd bijproduct van seksueel verlangen. Maar het was geen van die dingen, en totdat ik dat zelf accepteerde, hoe zou ik het ooit aan iemand anders kunnen vertellen? Als mijn vrouw er niet was geweest, zou ik nog steeds in de kast zitten, gevangen in mijn eigen geest, beschaamd over mijn seksuele geaardheid. Ze hielp me mezelf te vinden. Het was niet makkelijk en het leidde ertoe dat ze zich afvroeg of ik me wel aan haar kon binden. Dat is een legitieme vraag, voor iedereen, homo, bi, of hetero. Je aan één persoon binden is niet makkelijk, maar als je de juiste persoon vindt, man of vrouw, weet je het gewoon, en de mijne zal altijd Emily zijn. Dat is mijn andere waarheid, de waarheid die me op de been houdt, zelfs in moeilijke tijden. De waarheid is dat ik verliefd ben op een vrouw, maar me ook aangetrokken voel tot mannen. Het voelt alsof het niet erg zou moeten zijn, maar toch, het heeft lang geduurd om het toe te geven, en nog langer om het hardop tegen iemand anders te zeggen. Nu, dankzij de steun van mijn vrouw en de inspiratie die ik heb gekregen van zoveel anderen die me zijn voorgegaan op dit pad, hier ben ik dan, en zeg zo hard als ik kan via de toetsen op mijn toetsenbord: Ik ben bi!
Ik weet ook dat ik voor niemand verander, en als jij er net zo over denkt, moet je dat ook niet doen. We moeten allemaal onze waarheid kunnen leven, kunnen liefhebben wie we willen, willen wie we willen en kunnen zijn wie we willen. Meer dan wat dan ook, dat is waarom ik dit doe. Ik kan niet meer weglopen van de waarheid en het feit is, dat ik dat niet zou moeten doen. Dus doe ik het niet, niet meer, nooit meer.