Advertentie:
De Three-Act Structure is een typisch en veelgebruikt narratief structurerend sjabloon. De meeste mainstream-films die door Hollywood worden uitgebracht, voldoen aan dit model, maar het kan ook in andere verhaalvormen worden aangetroffen. Het idee is dat het verhaal zo wordt gestructureerd dat alle actie in een van de drie aktes valt, met regelmatige plot-punten (of omkeringen) die worden gebruikt om elke acte te overbruggen, en het verhaal in een andere richting te sturen dan het eerder had gedaan.
De eerste akte is de set-up. In het algemeen duurt deze het eerste kwartier van het verhaal (het eerste half uur voor een typische film van twee uur), en hier worden de hoofdpersonen geïntroduceerd en het dramatische uitgangspunt (d.w.z. waar het verhaal over gaat) en de dramatische situatie (d.w.z. de setting en context waarin het verhaal zich afspeelt) vastgesteld. Op een bepaald moment in de eerste akte (meestal halverwege, maar niet altijd) vindt de oproep tot avontuur (of in een meer alledaagse setting, een uitlokkend incident) plaats om de plot van de film in beweging te zetten. Of de hoofdpersoon dit nu accepteert of niet, dat doet er niet toe; de gebeurtenissen worden in gang gezet waardoor de hoofdpersoon het pad van het verhaal volgt, of hij dat nu wil of niet.
Advertentie:
Occasioneel, “Point of Attack” wordt opgenomen als een apart concept aan het Priting Incident – de Point of Attack zet de plot in beweging, en is vaak buiten de controle van de protagonist; de Priting Incident is wanneer het conflict wordt geduwd op de protagonist, dwingt hen tot actie en het opzetten van de motivatie voor de hoofdpersoon.
In verband met de eerste akte is een algemene vuistregel voor scenarioschrijvers dat de hoofdpersoon, de centrale bijpersonages en het scenario allemaal binnen de eerste tien minuten van de film moeten worden geïntroduceerd en duidelijk moeten worden vastgesteld om de belangstelling van het publiek te wekken – langer, en je loopt het risico ze kwijt te raken. Bij het schrijven van een roman wordt over het algemeen dezelfde regel gevolgd, waarbij de eerste tien minuten worden vervangen door de eerste vijftig bladzijden.
De tweede akte, de confrontatie, is de langste, over het algemeen twee keer zo lang als de andere twee akten, of het tweede en derde half uur in een film van twee uur. In deze akte ontmoet(en) het (de) hoofdpersonage(s) hun mentor(en), worden er liefdesrelaties aangeknoopt en, vooral, zullen de protagonisten hindernissen tegenkomen in de vorm van mensen, voorwerpen en omgevingen die met stijgende kracht en toenemende frequentie verschijnen om de protagonist te dwarsbomen. In het bijzonder zal de aanwezigheid van de vijand worden gevoeld, waardoor de eerste botsingen tussen de protagonist en de antagonist zullen ontstaan.
Advertentie:
Op het “Midpoint,” zal de protagonist dicht bij het bereiken van het uiteindelijke doel lijken te zijn, maar gebeurtenissen zullen samenspannen om succes te voorkomen. Verwacht het Spectaculaire Middelpunt dat zich ontvouwt. Als gevolg hiervan zal de protagonist zijn dieptepunt bereiken en het vaak tijdelijk opgeven in wanhoop. In een tragedie wordt het donkerste uur het helderste uur en het middenpunt verandert van een bijna-overwinning in een bijna-nederlaag.
De derde akte, de resolutie, is het einde van het verhaal. De hoofdpersoon keert terug naar de strijd (zelfs terugkomen uit de dood om dat te doen, in sommige gevallen) en de strijd zal vernieuwen.
De Climax is waar de strijd bereikt zijn hoogtepunt in emotionele en fysieke intensiteit. De hoofdpersoon zal ofwel zegevieren ofwel – als het zo’n soort verhaal is – opnieuw falen, en wel zo pijnlijk en volledig dat verdere voortzetting van de strijd onmogelijk wordt.
Daarna komt de Dénouement, waarin de zaken tot rust komen en een evenwicht wordt hersteld dat lijkt op de stand van zaken aan het begin. Maar na de gebeurtenissen van het verhaal zijn de personages hopelijk verder gegroeid en geëvolueerd dan ze aan het begin waren, en hebben ze vaak moeite om zich weer aan te passen aan hoe de dingen waren.
Als het goed wordt gedaan, is de drie-acten-structuur een nuttig hulpmiddel bij het maken van interessante verhalen die zich logisch ontwikkelen en vorderen. Als het slecht wordt gedaan, ontstaat het gevoel dat wat we meemaken iets is wat we al vele, vele, vele, vele malen eerder hebben gezien.
Bedenk dat de drie-acten-structuur afkomstig is uit het oude Griekse drama, en eigenlijk uit Aristoteles’ Poëtica, die een aantal toneelstukken analyseerde die aan deze structuur voldeden, en sommige die dat niet deden maar die hij toch als goede werken beschouwde. Deze structuur had meer invloed op het Europese drama dan op het Engelse drama. William Shakespeare stond er bijvoorbeeld om bekend dat zijn toneelstukken niet echt aan deze structuur voldeden, vol met terzijdes, subplots en personages, en dat hij de beweegredenen van zijn personages niet echt in zulke duidelijke lijnen zette. In het klassieke Hollywood kwam de term uit het geluidstijdperk, waar de instroom van theatraal geschoold talent als scenarioschrijvers, regisseurs en producenten de films ook leende om te worden ingepast in het meer rigide studiosysteemmodel. Filmmakers experimenteerden en rebelleerden eigenlijk voortdurend tegen deze structuur tussen de jaren ’60 en de jaren ’80, zoals opgemerkt door filmgeleerde David Bordwell, maar sinds The Blockbuster Age of Hollywood is een nieuwe geïntensiveerde versie van de drie-act structuur de productienorm geworden, en is later op het internet wijd en zijd bekend geworden en geïmiteerd.
In het geval van televisie, als gevolg van de seriële aard, is de drie-act structuur gewijzigd of gestroomlijnd, hetzij voor seizoen-arcs of in het geval van afleveringen, mini-arcs die werd in kaart gebracht door Dan Harmon als een soort miniatuur cirkel waarbij afleveringen zou beginnen vanuit een stabiele setting, flirten met een aantal veranderingen en problemen alvorens terug te keren naar de status quo.
Zie Act Break voor hoe de drie-act structuur wordt aangepast voor het kleine scherm. Zie ook De Reis van de Held, die niet direct gerelateerd is aan de Drie-Acts Structuur, maar er toevallig mooi in past, en ook veel gebruikt wordt bij het plotten van verhalen, vooral van epische, heroïsche, of fantasy/sci-fi aard. (Om een idee te geven: de termen Oproep tot Avontuur, Weigering van de Oproep, en Drempelwachters zijn allemaal gebaseerd op concepten uit de Reis van de Held). Vergelijk/contrast Kishotenketsu – een vier-act structuur gevonden in Oost-Aziatische verhalen die niet is gecentreerd op een drijvend conflict.