Rick Sternbach, die de Borg-kubus ontwierp voor The Next Generation, en Richard James werkten enkele maanden samen aan het ontwerp van de USS Voyager. Sternbach begon te werken aan het nieuwe ontwerp in de herfst van 1993, toen de nieuwe serie werd aangekondigd. Tegen de lente van 1994 begon het ontwerp te rijpen, en was het kleiner dan de Enterprise-D van The Next Generation met eigenschappen zoals de mogelijkheid om op het oppervlak van een planeet te landen. Het interieur ontwerp richtte zich op de brug, die de toon zette voor de rest van het schip. Tijdens het hele ontwerpproces was het belangrijkste doel om het nieuw en aantrekkelijk te maken en toch gedeeltelijk vast te houden aan hetzelfde vertrouwde ontwerp.
Voyager special effect shots werden gedaan met zowel miniaturen als CGI. De miniatuur opnamen van het Voyager model werden gebruikt als een benchmark om de CGI opnamen te verbeteren. Twee verschillende computermodellen werden ontwikkeld op basis van het fysieke model door twee verschillende bedrijven die het model scanden, Amblin Imaging en Foundation Imaging. Amblin won een Emmy voor de CGI-titelbeelden van de opening van Voyager, waarin de USS Voyager door de ruimte vaart, maar de buitenopnamen van de wekelijkse afleveringen werden gemaakt met handgebouwde miniaturen van de Voyager. Tegen eind 1996 (halverwege seizoen drie) waren bepaalde buitenopnamen volledig CGI. Een andere uitdaging van het ontwerp was het coördineren van het ontwerp van het interieur met de buitenopnamen, in het bijzonder de locatie van belangrijke kamers en het ontwerp van de ramen. Deze waren bijvoorbeeld belangrijk bij opnamen die in één filmopname overgingen van buiten het ruimteschip naar binnen het ruimteschip.
Het hoofdmodel van Voyager dat voor de opnamen werd gebruikt, werd in 2006 op een veiling van Christie’s verkocht voor 132.000 dollar.
MissionEdit
Voyager werd in 2371 gelanceerd. De eerste orders van de bemanning waren het opsporen van een Maquis schip in de Badlands. Een buitenaardse kracht, de Caretaker genaamd, transporteerde zowel de Voyager als het Maquis-schip over 70.000 lichtjaar naar het Deltakwadrant, waarbij de Voyager werd beschadigd en verschillende bemanningsleden omkwamen (waaronder de medische staf, stuurman Stadi, eerste stuurman Cavit en de hoofdwerktuigkundige). De Voyager en het Maquis-schip stranden uiteindelijk in het Deltakwadrant om een genocide op de Ocampa’s te voorkomen, een ras op een nabijgelegen planeet dat onder bescherming staat van de beheerder tegen de Kazon, een antagonistisch ras in het Deltakwadrant dat uit is op de hulpbronnen van de Ocampa’s. Captain Janeway beveelt de vernietiging van het apparaat dat de Voyager en het Maquis-schip naar huis kan brengen en zo de Ocampa kan beschermen. Gestrand en met het Maquis-schip ook vernietigd, integreren beide bemanningen zich en werken samen voor de verwachte reis van 75 jaar naar huis.
De geplande bemanning bestond uit 141 Starfleet-personeelsleden, maar het schip had 153 bemanningsleden voor zijn eerste missie. Dit aantal fluctueerde gedurende zijn tijd in het Delta Kwadrant, aan- en afvallend door ongelukken, geadopteerde bemanning, geboortes, en vrijwillig vertrek; ze beginnen het tweede jaar van hun reis met 152 mensen aan boord, op een gegeven moment tijdens het vijfde jaar van hun reis, waren er 150 mensen aan boord.
Starfleet Command wordt zich uiteindelijk bewust van de aanwezigheid van het schip in het Delta Kwadrant en is later in staat om regelmatige communicatie tot stand te brengen. Na een reis van zeven jaar, waarin het schip dankzij de verwerving van nieuwe technologieën en de hulp van verschillende bondgenoten al een afstand had kunnen afleggen die anders 23 jaar zou hebben geduurd, keerde het schip via een Borg transwarp-leiding terug naar het Alfa Kwadrant.
Het Federatie sterrenschip USS Voyager NCC-74656-J verschijnt voor een paar seconden in Star Trek: Discovery seizoen 3 aflevering “Die Trying”, wat aangeeft dat een iteratie van USS Voyager overleefde tot ten minste het jaar 3189 (een jaar na de aankomst van Michael Burnham in deze tijdsperiode).
Ontwerp en capaciteitenEdit
De 15-deks (257 kamers), 700.000-metrieke ton Voyager werd gebouwd op de Utopia Planitia Fleet Yards en gelanceerd vanaf Earth Station McKinley.
Voyager was uitgerust met 47 bio-neurale gel packs en twee holodecks. Het was het eerste schip met een klasse-9 warpaandrijving, die een maximale duurzame snelheid van Warp 9.975 mogelijk maakte. Dankzij pylonen met variabele geometrie konden de Voyager en andere schepen van de Intrepid-klasse sneller dan warp 5 vliegen zonder schade aan de subruimte. Net als bij de Galaxy-klasse zaten de warpmotorgondels van de Voyager onder de hoofdromp. Het schip kon ook op planeten landen. In tegenstelling tot de Galaxy-klasse kon het schip de schotel niet scheiden in geval van nood. In plaats daarvan zou het de warpkern uitwerpen (zoals te zien in de seizoen 4 aflevering “Day of Honor” en de seizoen 7 aflevering “Renaissance Man”).
Voyager had ook een Emergency Medical Hologram (EMH) geprogrammeerd met een bibliotheek van meer dan vijf miljoen verschillende medische behandelingen van 2.000 medische referenties en 47 artsen. De EMH kreeg de mogelijkheid om de ziekenboeg te verlaten tijdens het derde jaar van de missie, dankzij een 29e-eeuwse “mobiele emitter”.
Het schip was aanvankelijk uitgerust met 40 foton torpedo’s met type VI kernkoppen, waarvan er twee waren uitgerust met tricobalt-apparaten. Beide tricobalt-apparaten werden gebruikt om de Caretaker’s array te vernietigen. Quantumtorpedo’s waren ook compatibel met de lanceerinrichtingen van de Voyager, met enkele aanpassingen. De Voyager had vijf standaard torpedolanceerinrichtingen (twee voor, twee achter en één buik) en kon tot vier torpedo’s per lanceerinrichting tegelijk afvuren. In de laatste aflevering rustte een alternatieve toekomstige Kathryn Janeway het schip uit met transfasische torpedo’s en ablatieve rompbepantsering.
Tijdens de jaren in het Delta Kwadrant is het schip uitgebreid met aangepaste, niet-spec upgrades en modificaties, waarvan sommige zijn aangepast aan technologie van andere culturen, een voorbeeld zijn Seven of Nine’s nissen en de Delta Flyer die beide gebruik maken van aangepaste Borg-technologie. In de slotaflevering werden ook verschillende stukken technologie uit de toekomst geïnstalleerd, met dank aan admiraal Janeway die terugging in de tijd om Voyager thuis te brengen. Sommige van de aangepaste oplossingen zijn bedoeld om de nadelen van 70.000 lichtjaar van de haven te compenseren, zoals het luchtruim en de transformatie van de eetkamer van de kapitein in een kombuis, en de aankoop van verbeteringen van buitenaardse wezens in de Leegte die de efficiëntie van de replicators enorm verhogen.
De Borg zijn een belangrijke bron van technologische upgrades die op de Voyager worden uitgevoerd. Vrachtruim 2 is uitgerust met verschillende Borg-nissen wanneer Captain Janeway een verbond met de Borg sluit en verschillende Borg worden gedwongen aan boord van de Voyager te werken tijdens het verbond. Seven of Nine en Harry Kim bouwen een astrometrielaboratorium met sensoren met Borg-technologie, waarvan Seven of Nine de kennis van de Borg heeft behouden. Bovendien ontwierp en bouwde de bemanning het Delta Flyer-ondersteuningsvaartuig in opdracht van het personage Tom Paris later in de serie.