Panty’s, golfballen, sokken, stenen, ondergoed, speentjes van babyflesjes, perzikpitten, plastic gadgets, houtlijm, magneten. Nee, het is geen afval dat op de vuilnisbelt is gevonden. Het zijn slechts enkele van de items die door honden worden ingeslikt en vervolgens door Tufts-dierenartsen uit hun darmkanaal worden gehaald – op regelmatige basis!
“Honden slikken letterlijk bijna alles in,” zegt Cummings School-chirurg John Berg, DVM. “Ik had een hond wiens eigenaren decoratieve erwt grind rotsen rond hun zwembad hadden. De hond slikte er zo’n 1500 in. We moesten een operatie uitvoeren om ze eruit te halen.
“Maïskolven zijn een andere,” zegt Dr. Berg. “Meestal is het niet een hele kolf.
“De honden die het meest geneigd zijn om dingen door te slikken zijn jong,” merkt Dr. Berg op. “Wees het meest alert op deze mogelijkheid vroeg in het leven van een hond. Ze spelen graag met dingen, zijn nieuwsgierig naar de wereld, en onderzoeken met hun bek. Dat is wanneer ze in de problemen komen.
“We zien af en toe dat oudere honden ook vreemde voorwerpen inslikken,” zegt Dr. Berg. “En sommige honden zijn chronische herhalers. Denk niet dat een hond van zijn ervaring zal leren en het niet meer zal doen. We hebben honden meerdere malen terug zien gaan naar de operatiekamer voor het verwijderen van vreemde voorwerpen.”
Volgende, een lijst van voorwerpen die gevaarlijk zijn om door te slikken, zeer gevaarlijk, en – in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht – veilig.
Voorwerpen die gevaarlijk zijn voor honden om door te slikken
Doek voorwerpen. Honden houden van de geur van hun baasje, dus het is geen verrassing dat sommige honden uiteindelijk vuile was met de geur van mensen – sokken, ondergoed, panty’s, en dergelijke – in de mond nemen. Sommige van deze honden laten zich meeslepen en slikken dergelijke onderkleding in zijn geheel in, slokken het op en veroorzaken zo verstoppingen in hun maag of darmen. “Vooral eigenaren van nieuwe puppies moeten voorzichtig zijn met het achterlaten van die dingen in huis, totdat ze weten dat hun hond niet de neiging heeft om alles waarmee hij in aanraking komt door te slikken,” zegt Dr. Berg. Met andere woorden, gebruik een wasmand met een veilig deksel, of bewaar ongedaan wasgoed achter slot en grendel.
Plastic wikkel waar vlees in kwam. “Honden zullen dit uit de vuilnisbak vissen,” waarschuwt Dr. Berg. “Het is een van de groten” in termen van wat honden inslikken, en net als stoffen materiaal, kan het obstructies in de darmen veroorzaken. “Geef geen toegang tot de vuilnisbak,” adviseert hij.
Discrete voorwerpen. Dit omvat alles van de eerder genoemde maïskolfpartjes tot de tepels van babyflessen, de pitten van steenvruchten, en plastic voorwerpen zoals kleine piepspeeltjes. Grotere voorwerpen, zoals een prop stof, hebben de neiging in de maag te blijven. Kleinere voorwerpen, zoals steentjes, gaan vaak de maag uit en komen dan vast te zitten in de dunne darm.
Zeer Gevaarlijke Voorwerpen Voor Honden
Koordachtige voorwerpen. Dierenartsen noemen dit lineaire vreemde voorwerpen, zoals touw dat werd gebruikt om vlees in te wikkelen en dat vervolgens werd weggegooid. “Draadjes zijn meer een kattenprobleem,” zegt Dr. Berg. Katten spelen graag met touwachtige voorwerpen en slikken cassettebandjes, lint, garen en dergelijke door, terwijl honden eerder voor grote stukken stof of speelgoed gaan. “Maar de regels voor soorten zijn niet hard en snel,” zegt hij. Honden komen ook in snaarproblemen. De reden dat het zo erg is, is dat één uiteinde van het touwtje vaak vast komt te zitten onder de tong of in de maag, en de rest van het touwtje in de darm terechtkomt. Omdat één uiteinde van het touwtje vastzit, kan de darm het touwtje niet passeren, dus “kruipt de darm in plaats daarvan op het touwtje” om het te proberen te verteren, legt Dr. Berg uit. “De string kan dan letterlijk door de darm zagen en een perforatie veroorzaken.”
String zit ook vast aan stof. Een propje stof komt vast te zitten in de maag, maar een touwtje van de stof dat aan de rand ontrafelt, baant zich een weg naar beneden in de darm en kan ook een snee in de darmwand veroorzaken.
Houtlijm. “Maak je niet druk als je hond een beetje lijm oplikt,” zegt Dr. Berg. “Maar als een hond een grote hoeveelheid witgekleurde houtlijm inslikt, kan het in de maag opzwellen als het hard wordt, tot de grootte van een softbal, of zelfs een cantaloupe. Op dat moment is een operatie nodig om het te verwijderen.”
Ongekookte cous cous. Dit zet “enorm uit” in de maag, zegt Dr. Berg, en veroorzaakt een pijnlijke maagophoping. Andere soorten ongekookt voedsel die tijdens het kookproces worden gehydrateerd, zijn niet zo gevaarlijk, maar ze buiten het bereik van pootjes houden is nog steeds een goed idee.
Post-1982 pennies. In 1982 besloot de federale regering, om geld te besparen bij het slaan van pennies, de pennies niet langer uitsluitend van koper te maken, maar in plaats daarvan een combinatie van koper en zink te gebruiken. Nu hebben pennies een centrale kern van zink met een ring van koper aan de buitenkant en een koperen coating rondom. “Maar zink corrodeert in maagzuur,” zegt Dr. Berg, “dus een hond kan zinkvergiftiging krijgen. Dat kan leiden tot een maagzweer, om nog maar te zwijgen van nierfalen.”
Note: Omdat pennies klein zijn, zou het redelijk zijn om aan te nemen dat ze van de maag naar de dunne darm gaan en dan naar de dikke darm voordat ze het lichaam verlaten. Maar omdat pennies zwaar en dicht zijn, hebben ze de neiging naar de bodem van de maag te drijven, alsof ze op de bodem van een zwembad vielen, en daar te blijven.
Kleine magneten. “Er is een bijzonder beruchte soort voor honden genaamd Bucky Balls,” zegt Dr. Berg. Het zijn kleine ronde magneten die mensen gebruiken als een bureau ornament, ze stapelen ze in een piramide vorm of iets dergelijks. Een andere boosdoener is kinderspeelgoed met kleine magneetjes erin. Als een hond meerdere magneetjes inslikt, wat gebeurt, kunnen die elkaar aantrekken over darmwanddelen heen, waardoor stukjes darmwand tussen die magneetjes bekneld raken. Dat kan dan leiden tot een perforatie van de darmwand. Het is zeldzaam, maar we hebben het gezien.
Teriyaki stokjes. Deze kan echt levensbedreigend zijn. Een hond kan een teriyaki-stokje in zijn geheel inslikken (honden vinden ze erg lekker omdat ze vaak naar vlees ruiken). Vaak gaat het prima door de slokdarm, maar komt het kruiselings in de maag terecht. “Van daaruit steekt het zich een weg door de maagwand en kan dan door het lichaam migreren,” zegt Dr. Berg. “We hebben honden gezien met nare infecties in de borstholte of buikholte. We hebben ook teriyaki sticks gezien die de lever perforeerden, en infecties veroorzaakten in het gebied van de nieren.”
Sticks in het algemeen. Een hond kan gemakkelijk een stok verpletteren, die dan afbreekt in kleine splinters. En soms kunnen een of meer splinters in de bek terechtkomen en van daaruit naar de nek of ergens anders in het hoofd of gezicht migreren en een infectie veroorzaken die zo ernstig is dat een operatie nodig is. “De splinter lost op,” zegt Dr. Berg, “maar laat een infectie achter met een abces – letterlijk, een ‘plas’ van infectie die vast komt te zitten in de weefsels. We moeten het abces openmaken, draineren en de hond vervolgens antibiotica geven. Meestal ontstaan de abcessen in de nek.”
Gegeven, Dr. Berg geeft toe, “veel honden kunnen hun hele leven op stokken kauwen en hebben nooit een probleem, maar we zien hier in New England vrij vaak honden die infecties krijgen van het kauwen op stokken. Dit is niet alleen een puppy ding. Sommige oudere honden verliezen nooit het verlangen om op stokken te kauwen.”
Generalally Safe to Swallow
Hondeneigenaren wordt vaak verteld om hun huisdier nooit kippenbotten te laten eten. De angst is dat een hond een kippenbotje gemakkelijk kan verbrijzelen met zijn tanden, waardoor het versplintert en vervolgens de darm perforeert. “Maar dat is grotendeels een mythe”, zegt Dr. Berg. “Kippenbot zal bijna onvermijdelijk oplossen in de maag.”
“Toch zou ik er geen punt van maken om een hond op kippenbotten te laten kauwen,” zegt hij. “Ik heb in mijn carrière misschien twee honden gehad die stukjes kippenbot inslikten die vervolgens de bek of de slokdarm perforeerden. Dus waarom een risico nemen? Maar word niet hysterisch als je hond een kippenbotje krijgt voordat je de kans hebt om het buiten bereik te brengen. Waarschijnlijk gebeurt er niets.”
Dat gezegd hebbende, er zijn botten die honden ernstige maag-darmproblemen kunnen bezorgen. Zie het kader rechtsboven op deze pagina.
Behandelingsprotocol voor risicovolle ingeslikte voorwerpen
Het klassieke teken dat uw hond mogelijk iets heeft ingeslikt dat hij niet had mogen inslikken – naast het feit dat het ontbreekt – is aanhoudend braken. “Maar ook,” zegt Dr. Berg, “als de hond zich gewoon niet lekker voelt, inactief wordt, zijn interesse in eten verliest, of meer dan gewoonlijk kwijlt,” kan hij iets verkeerds hebben ingeslikt.
Bij de dierenarts worden röntgenfoto’s gemaakt om te zien of een vreemd voorwerp ergens in het maag-darmkanaal kan worden gevonden. Drie harde regels zijn van toepassing.
Als het voorwerp door de slokdarm, in de maag, van daar naar de dunne darm en uiteindelijk naar de dikke darm is gekomen, “zal een hond het met zijn ontlasting passeren,” zegt Dr. Berg. “We verwijderen nooit een vreemd voorwerp uit de dikke darm.”
Als het voorwerp een lineair vreemd voorwerp is, zoals een touwtje dat in de dunne darm terecht is gekomen, is automatisch een operatie nodig. “Als je probeert het draderige voorwerp met een endoscoop eruit te trekken,” wijst Dr. Berg erop, “veroorzaak je de zaagactie in de darm die je probeert te voorkomen.”
In elk geval waarin het vreemde voorwerp een perforatie heeft veroorzaakt – wat meestal het geval is bij vreemde voorwerpen in de slokdarm of de darm – is een operatie automatisch geïndiceerd.
Andere scenario’s kunnen meer dan één mogelijke behandelingsoplossing hebben, afhankelijk van de situatie. Bijvoorbeeld, als een voorwerp in de slokdarm of maag zit, is keuze nummer 1 verwijdering met een flexibele endoscoop. “Negentig procent van de objecten op die plaatsen kan op die manier worden verwijderd,” merkt Dr. Berg op. Maar zelfs die aanpak is niet helemaal veilig. Soms veroorzaakt het vreemde voorwerp een ontsteking van de bekleding van de maag of de slokdarm, of zelfs een zweer, dat is een gebied van de bekleding dat is uitgedund of waar een gat in zit. Deze kunnen medische behandeling vereisen nadat het vreemde voorwerp endoscopisch is verwijderd.
Soms wordt besloten tot een operatie, simpelweg omdat met de scoop wordt vastgesteld dat het voorwerp te vast is ingeklemd om door de slokdarm naar boven te worden getrokken. Of het is te glad en glibberig om door de nijptang van de scoop te worden gegrepen. Een harde, ronde bal is een goed voorbeeld. “Bij Tufts staat altijd een chirurg stand-by als een dierenarts het voorwerp niet met een scoop kan terughalen,” zegt Dr. Berg.
Als een voorwerp in de dunne darm terechtkomt – geen draderig voorwerp maar iets met meer massa – is de eerste keuze vaak gewoon afwachten of het vanzelf in de dikke darm zal overgaan. Soms, als een hond zich niet al te slecht voelt en röntgenfoto’s aantonen dat een vreemd voorwerp geen volledige obstructie heeft veroorzaakt, zal een dierenarts een hond IV-vloeistoffen geven om de darmmotiliteit te verbeteren en wachten om te zien of het voorwerp meebeweegt om op natuurlijke wijze door de hond te worden gepasseerd. Hiervoor kunnen herhaalde röntgenfoto’s of echo’s nodig zijn om de voortgang van het vreemde voorwerp – of het gebrek daaraan – te volgen.
Treurig genoeg was dat geen optie voor de hond die 1.500 stukjes erwtengrind had ingeslikt die in haar maag terechtkwamen – geen enkele hoeveelheid vloeistof zou ze naar beneden in de dikke darm hebben kunnen verplaatsen.
Gelukkig kon Dr. Berg ze via een operatie verwijderen. Het gaat nu goed met haar, zoals de foto hierboven laat zien.