Als we de titel mevrouw uitspreken als “juffrouw”, waarom zit er dan een r in? Ondanks de uitspraak is de afkorting mevrouw afgeleid van de titel meesteres, wat die verwarrende extra letter verklaart. Mistress is de tegenhanger van master, die – u raadt het al – wordt afgekort tot Mr. (Natuurlijk spreken Engelstaligen de titel Mr. nu uit als “mister.”)
Hoewel mistress vandaag de dag misschien een onsmakelijke connotatie heeft, verwees de titel in het midden van de 18e eeuw naar een vrouw met economisch of sociaal kapitaal. Mevrouw was een eerbetoon: een vrouw die mevrouw werd genoemd, had over het algemeen bedienden of behoorde tot een hoger sociaal echelon. De titel Mrs. betekende vooral niet dat een vrouw getrouwd was, zoals de heer vandaag. Het woordenboek van Samuel Johnson uit 1755 geeft zes definities van het woord maîtresse, variërend van respectvol (“een vrouw die regeert” of “een vrouw die ergens bedreven in is”) tot ironisch (“een minachtende aanspreekvorm” of “een hoer of concubine”), maar geen enkele definitie vermeldt de burgerlijke staat.
Het gebruik van mevrouw om een getrouwde vrouw aan te duiden hangt samen met de geschiedenis van een andere titel: Juffrouw. Juffrouw werd een populaire titel aan het eind van de 18e eeuw en verwees specifiek naar een ongetrouwde vrouw (vaak een onderwijzeres) met een hoge sociale status. (Oorspronkelijk was Miss eigenlijk een titel voor jonge meisjes, terwijl Master de titel voor jongens was). Dit veroorzaakte, volgens de geleerde Amy Erickson, een verschuiving in het gebruik van mevrouw om een getrouwde vrouw aan te duiden aan het eind van de 18e eeuw en is nog steeds van invloed op ons gebruik van de titel mevrouw vandaag.
Hoe de uitspraak van maîtresse veranderde in “missus” is enigszins onduidelijk. Erickson citeert John Walker’s A Critical Pronouncing Dictionary, and Expositor of the English Language uit 1828: “Dezelfde haast en noodzaak van verzending, die Master in Mister heeft verbasterd, heeft, toen het alleen een beleefdheidstitel was, Mistress in Missis verbasterd.” De verandering in uitspraak was in wezen een verkorting in de spreektaal en voor praktische doeleinden, en aan het eind van de 18e eeuw werd aan deze uitspraak de voorkeur gegeven.