Gezien het stijgende aantal patiënten dat medische hulp nodig heeft sinds het begin van de pandemie, is de vraag “Kan een ziekenhuis patiënten behandeling weigeren?” een trending topic geworden op verschillende zoekmachines.
Ziekenhuizen kunnen weigeren bepaalde patiënten op te nemen of te behandelen zonder aansprakelijk te worden gesteld. Hoewel ziekenhuizen geen behandeling kunnen weigeren aan individuen voor discriminerende doeleinden (bijv. ras, geslacht, geslacht, enz.), kunnen zij dit wel doen om andere redenen, zoals:
- Wanneer een patiënt geen verzekering heeft (let op dit geldt alleen voor niet-spoedeisende gevallen);
- Als het ziekenhuis een tekort aan middelen heeft (bijv, niet genoeg bedden, personeel, medicijnen, overbevolkt, enz.);
- Wanneer het ziekenhuis van mening is dat de patiënt een betere behandeling zou krijgen in een andere faciliteit; en/of
- Als het ziekenhuis niet beschikt over de juiste apparatuur of het soort medisch personeel dat nodig is om de verwonding of ziekte van een patiënt naar behoren te behandelen.
In het licht van deze redenen zullen veel rechtbanken de algemene vuistregel toepassen dat een ziekenhuis niet verplicht is om elke patiënt te helpen die door zijn deuren loopt.
Zoals hierboven besproken, zijn er bepaalde situaties waarin een ziekenhuis aansprakelijk kan worden gesteld voor de weigering om patiënten op te nemen of te behandelen, zoals wanneer het ziekenhuis een behandeling weigert op basis van discriminerende redenen.
Een ander voorbeeld van wanneer een ziekenhuis aansprakelijk kan worden gesteld voor het weigeren van een behandeling is tijdens een noodsituatie. Als een patiënt bijvoorbeeld in kritieke toestand aankomt en het niet behandelen zal leiden tot ernstige verwondingen of mogelijk de dood, dan zal het ziekenhuis verantwoordelijk worden gehouden voor het afwijzen van een patiënt die onmiddellijk medische hulp nodig heeft.
De laatste tijd is er, als gevolg van Covid-19 omstandigheden, veel discussie geweest over de vraag of een ziekenhuis service kan weigeren. Het antwoord op deze vraag is: dat hangt ervan af. Er zijn een aantal factoren die van invloed zijn op de vraag of een ziekenhuis onder deze nieuwe voorwaarden aansprakelijk kan worden gesteld, waaronder:
- Hoe ernstig een patiënt is (bijv. hebben zij spoedeisende hulp nodig of kunnen zij hun symptomen thuis beheren?);
- Heeft het ziekenhuis voldoende middelen (bijv, had de faciliteit geen bedden of apparatuur meer om de patiënt goed te behandelen?);
- Wat voor soort medische behandeling heeft de patiënt nodig als hij geen Covid-gerelateerde behandeling wenst (ook dit zal afhangen van de vraag of het een noodgeval is); en
- Vele andere vragen die kunnen variëren op basis van de omstandigheden rond de redenen voor de weigering.
Het is belangrijk om in gedachten te houden dat het uitmaakt wie de partij was die een behandeling van een patiënt weigerde. Enerzijds moet de persoon die weigert de patiënt een medische behandeling te geven, iemand zijn die in dienst is van het ziekenhuis. Bovendien moet die persoon ook de bevoegdheid hebben om te beslissen welke patiënten wel of geen behandeling kunnen krijgen.
In de meeste gevallen zal dit over het algemeen elk ziekenhuispersoneel omvatten dat belast is met de behandeling en verzorging van patiënten, zoals artsen, verpleegkundigen, en ander relevant medisch personeel.
In sommige gevallen kan het belangrijk zijn om de reden te begrijpen waarom een ziekenhuis heeft geweigerd om een patiënt op te nemen of een behandeling te weigeren.
Bijvoorbeeld, als een arts in dienst van het ziekenhuis zijn professionele medische expertise gebruikt om te beslissen dat de toestand van een patiënt geen behandeling vereist, wat op zijn beurt resulteert in een weigering voor behandeling, dan zal een rechtbank dit waarschijnlijk als een redelijk excuus beschouwen om dit te doen. In dat geval zal het ziekenhuis niet aansprakelijk worden gesteld.
Aan de andere kant, als een arts weigert een patiënt op te nemen of te behandelen zonder ooit de huidige medische toestand van de patiënt in overweging te nemen, dan zullen sommige rechtbanken oordelen dat het ziekenhuis aansprakelijk moet worden gesteld voor de weigering om de patiënt op te nemen of te behandelen. Er zijn bijvoorbeeld enkele situaties waarin een ziekenhuis aansprakelijk kan worden gesteld als het een beslissing neemt op basis van de vraag of het patiënten met of zonder verzekering behandelt.
Volgens de bepalingen van de Emergency Medical Treatment and Active Labor Act (“EMTALA”) kan een ziekenhuis een patiënt geen medische behandeling weigeren als het om een noodgeval gaat, ongeacht of de patiënt verzekerd is of niet. Als een patiënt dus onmiddellijk medische hulp nodig heeft of in actieve arbeid verkeert, kan een ziekenhuis aansprakelijk worden gesteld voor het weigeren van opname of het weigeren van behandeling aan een onverzekerde patiënt.
Als de omstandigheden van een patiënt daarentegen niet onder de door de EMTALA geboden bescherming vallen, kan het ziekenhuis weigeren de patiënt op te nemen of te behandelen, gewoon omdat hij onverzekerd is. Een ziekenhuis is immers een bedrijf, wat betekent dat ze soms moeilijke beslissingen zullen moeten nemen om zichzelf te beschermen tegen aansprakelijkheid.
Als u verdere verwondingen of ziekte hebt opgelopen als gevolg van de weigering van opname of behandeling door een ziekenhuis, dan moet u overwegen contact op te nemen met een plaatselijke letselschade advocaat voor advies. Uw advocaat zal in staat zijn om te bepalen of u een levensvatbare claim, en zo ja, kunnen zij lopen u door het proces van het herstellen van een schadevergoeding die u verschuldigd zou kunnen zijn voor de schade aan you.
In aanvulling, kan een ervaren letselschade advocaat uit te leggen hoe de wetten in uw staat van invloed kunnen zijn op de uitkomst van uw zaak, en kan u laten weten of er sprake is van eventuele wettelijke uitzonderingen die u kunnen uitsluiten van herstel. Uw advocaat zal ook in staat zijn om namens u te vertegenwoordigen in de rechtbank indien nodig, of kan u helpen met onderhandelingen tijdens een schikking.