Free Press

Ludwig van Beethoven, jeden z największych kompozytorów, jaki kiedykolwiek żył, urodził się w grudniu 1770 roku w Bonn, w Niemczech, w rodzinie muzycznej. Jego dziadek i ojciec byli śpiewakami w chórze państwowym. Uparty i zamknięty w sobie, dramatyczny, ale kochający swoich przyjaciół, Beethoven został pianistą-wirtuozem i kanonicznym kompozytorem dziewięciu symfonii, koncertów fortepianowych, sonat fortepianowych i kwartetów smyczkowych. Jego twórczość obejmowała okres między stylem klasycznym, charakteryzującym Wolfganga Amadeusza Mozarta i Józefa Haydna, a stylem romantycznym, prowadzonym przez Fryderyka Chopina i Franciszka Liszta, i stworzyła nowe słownictwo humanizmu i oświecenia w muzyce. Występował znakomicie przez większą część młodości i do trzydziestki, ale powoli tracił słuch, a mimo to napisał wiele najważniejszych dzieł w historii muzyki.

Z okazji przypadającej w tym miesiącu 250. rocznicy urodzin Ludwiga van Beethovena przedstawiamy listę rzeczy, których mogliście nie wiedzieć o tym ukochanym artyście, a informacje pochodzą z biografii Jana Swafforda Beethoven: Anguish and Triumph.

Ludwig van Beethoven był trzecim Ludwikiem w rodzinie Beethovenów.

Pierwszym był jego dziadek, a drugim starszy brat Beethovena, który zmarł sześć dni po jego narodzinach.

Ojciec Ludwiga van Beethovena nakłonił syna do występów.

Wcześniej Johann van Beethoven zauważył zamiłowanie chłopca do gry. Postanowił stworzyć z niego cudowne dziecko, tak jak kilkadziesiąt lat wcześniej uczynił to Mozart. Johann zmuszał syna do ćwiczeń dzień i noc, by osiągnąć ten sam poziom geniuszu. Sąsiedzi Beethovena pamiętają, jak mały chłopiec stał na ławce, aby dosięgnąć klawiatury, płacząc, gdy ojciec górował nad nim.

Ludwig van Beethoven był kiepski z matematyki.

Porzuciwszy szkołę w wieku 11 lat, aby pomóc w utrzymaniu domu, Beethoven nigdy nie nauczył się mnożyć ani dzielić. Do końca życia, jeśli musiał pomnożyć, powiedzmy, 60 x 52, rozkładał 60 razy 52 i dodawał je do siebie.

Ludwig van Beethoven był notorycznym marzycielem.

Pewnego razu, podczas rozmowy z przyjaciółką rodziny, Cäcilie Fischer, zauważyła, że się zamyślił. Kiedy zażądała odpowiedzi na to, co powiedziała, odpowiedział: „Byłem zajęty tak piękną, głęboką myślą, że nie mogłem znieść, by mi przeszkadzano.”

Podczas pierwszej wizyty w Wiedniu 17-letni Ludwig van Beethoven wystąpił dla Mozarta.

Mozart, wówczas największy kompozytor Wiednia, generalnie nie był zachwycony innymi muzykami, ponieważ znacznie przewyższał swoich rówieśników talentem i osiągnięciami. Nikt tak naprawdę nie wie, co wydarzyło się podczas recitalu, ale apokryficznie Mozart podobno wyszedł z sali, mówiąc: „Miejcie go na oku – pewnego dnia da światu coś, o czym będzie się mówiło.”

Występy Ludwiga van Beethovena były znane z improwizacji.

Jeden ze współczesnych Beethovenowi kompozytorów Johann Baptist Cramer powiedział swoim uczniom, że jeśli nie słyszeliście improwizacji Beethovena, to nie słyszeliście improwizacji.

Ludwig van Beethoven uczył się od Haydna.

Po przeprowadzce do Wiednia we wczesnych latach dwudziestych Beethoven pobierał lekcje u Josepha Haydna, ojca symfonii. Jak to Beethoven miał w zwyczaju z nauczycielami, obaj często byli ze sobą sfrustrowani i ostatecznie niezbyt się lubili.

Ludwig van Beethoven był pionierem kompozycji na fortepian.

Poprzednicy Beethovena komponowali na klawesyn, ale Beethoven zdecydował, że skoncentruje swoje wysiłki na fortepianie, instrumencie, na który nikt jeszcze nie napisał całościowego dzieła.

Romantycznie Ludwig van Beethoven miał mieszane uczucia.

Niektóre kobiety podziwiały go za jego geniusz, inne uważały go za odrażającego. Jedna z nich nazwała go „brzydkim i na wpół szalonym”

Ludwig van Beethoven chorował przez całe życie.

Urodzony w czasach, gdy nie istniała nowoczesna medycyna, Beethoven cierpiał na głuchotę, zapalenie okrężnicy, reumatyzm, gorączkę reumatyczną, tyfus, choroby skóry, ropnie, różne infekcje, okulistykę, zapalne zwyrodnienie tętnic, żółtaczkę, przewlekłe zapalenie wątroby i marskość wątroby.

Głuchota Ludwiga van Beethovena była prawdopodobnie skutkiem choroby w dzieciństwie.

Początek głuchoty Beethoven przypisywał zaskoczeniu i upadkowi, ale prawdopodobnie był to skutek uboczny choroby, na którą cierpiał w dzieciństwie, np. tyfusu lub ospy. Ciągłe brzęczenie zaczął słyszeć w wieku 27 lat.

Ludwig van Beethoven pisał sonaty dla swoich ukochanych.

Sonata fortepianowa nr 14 cis-moll, zwana popularnie Sonatą Księżycową, była przebojem od chwili ukończenia w 1801 roku. W następnym roku Beethoven zadedykował ją swojej uczennicy i głównej wybrance hrabinie Giulietcie Guicciardi.

Ludwig van Beethoven nie znosił udzielać lekcji gry na fortepianie.

Wyjątek robił dla naprawdę utalentowanych uczniów lub atrakcyjnych młodych kobiet bez względu na poziom talentu.

Ludwig van Beethoven kontrolował swój publiczny wizerunek.

Kompozytor nadawał ton krytyce swojej twórczości w czołowym dzienniku muzycznym tamtych czasów, Allgemein musikalische Zeitung (AMZ), mówiąc redaktorowi, by wycofał się z negatywnych komentarzy, jeśli chce otrzymywać kopie dzieł muzyka.

Trzecia Symfonia Es-dur Ludwiga van Beethovena została zadedykowana Napoleonowi.

Początkowo Beethoven podziwiał Napoleona jako symbol rewolucji i nowej ery w Europie, a swoją trzecią symfonię, zwaną też Eroiką, napisał, gdy rozważał przeprowadzkę do Paryża. Później Beethoven był rozczarowany, że francuski generał koronował się na cesarza, ale symfonia stała się definiującym dziełem artystycznym niemieckiego oświecenia.

Friedrich Schiller dostarczył teksty do IX Symfonii Ludwiga van Beethovena.

Schiller, czołowy niemiecki filozof, opublikował w 1786 roku wiersz An die Freude (Oda do radości). Beethoven zaadaptował ten wiersz do chwalebnej, chóralnej kulminacji IX Symfonii d-moll, wykonanej po raz pierwszy w 1824 roku.

Ludwig van Beethoven nigdy nie zrezygnował z pracy na etacie.

Mimo uznania, kompozytor zawsze musiał ciężko pracować, by zapewnić sobie wygodne życie, udzielając lekcji gry na fortepianie, pisząc utwory na zamówienie zamożnych wiedeńczyków i publikując własną muzykę.

Ludwig van Beethoven zmarł podczas burzy z piorunami.

W 1827 roku, w wieku 56 lat, Beethoven zmarł z powodu konstelacji możliwych dolegliwości, w tym marskości wątroby, syfilisu, zatrucia ołowiem lub infekcji (dokładna przyczyna nie jest znana). Gerhard von Breuning, syn przyjaciela Beethovena, Stephana von Breuninga, porównał tę okazję do symfonii kompozytora z „trzaskami, które brzmią jak uderzenia młotkiem w portale Losu.”

Tysiące osób przyłączyło się do procesji podczas pochówku Ludwiga van Beethovena.

Wiedeńscy czołowi kompozytorzy, dramatopisarze, poeci i obywatele wzięli udział w uroczystości na cmentarzu Währing. Na jego pomniku napisano po prostu: „BEETHOVEN.”

.