Założenie
Miażdżąca porażka Anglii przez Francję, dominującą potęgą morską, w walkach morskich, których kulminacją była bitwa pod Beachy Head w 1690 r., stała się katalizatorem odbudowy Anglii jako światowego mocarstwa. Rząd Wilhelma III chciał zbudować flotę morską, która mogłaby konkurować z francuską, jednak możliwość jej zbudowania była utrudniona zarówno przez brak dostępnych funduszy publicznych, jak i niski kredyt rządu angielskiego w Londynie. Ten brak kredytu uniemożliwił rządowi angielskiemu pożyczenie 1 200 000 funtów (na 8% rocznie), których potrzebował na budowę floty.
Aby zachęcić do subskrypcji pożyczki, subskrybenci mieli być zarejestrowani pod nazwą Gubernator i Spółka Banku Anglii. Bank otrzymał wyłączne prawo dysponowania saldami rządowymi i był jedyną korporacją o ograniczonej odpowiedzialności, która mogła emitować banknoty. Pożyczkodawcy dawali rządowi gotówkę (kruszec) i wydawali banknoty w zamian za obligacje rządowe, które mogły być ponownie pożyczane. W ciągu 12 dni zebrano 1,2 mln funtów; połowę z tego wykorzystano na odbudowę marynarki wojennej.
Jako efekt uboczny, ogromny wysiłek przemysłowy, jaki był potrzebny, w tym założenie hut żelaza, aby wyprodukować więcej gwoździ, oraz postępy w rolnictwie zasilające czterokrotnie zwiększoną siłę marynarki wojennej, zaczęły przekształcać gospodarkę. Dzięki temu nowe Królestwo Wielkiej Brytanii – Anglia i Szkocja zostały formalnie zjednoczone w 1707 roku – stało się potężne. Potęga marynarki sprawiła, że Wielka Brytania stała się dominującą potęgą światową pod koniec XVIII i na początku XIX wieku.
Założenie banku wymyślił Charles Montagu, 1. hrabia Halifax, w 1694 roku. Plan z 1691 roku, który został zaproponowany przez Williama Patersona trzy lata wcześniej, nie został jeszcze zrealizowany. 58 lat wcześniej, w 1636 roku, finansista króla, Philip Burlamachi, zaproponował dokładnie taki sam pomysł w liście skierowanym do Sir Francisa Windebanka. Zaproponował pożyczkę w wysokości 1,2 mln funtów dla rządu; w zamian subskrybenci mieli zostać włączeni jako The Governor and Company of the Bank of England z długoterminowymi przywilejami bankowymi, w tym emisją banknotów. Królewski statut został przyznany 27 lipca dzięki uchwaleniu Tonnage Act 1694. Finanse publiczne były w tym czasie w tak fatalnym stanie, że warunki pożyczki przewidywały jej obsługę na poziomie 8% rocznie, a także opłatę za zarządzanie pożyczką w wysokości 4000 funtów rocznie. Pierwszym gubernatorem był Sir John Houblon, który jest przedstawiony na banknocie o nominale 50 funtów wyemitowanym w 1994 roku. Statut został odnowiony w latach 1742, 1764 i 1781.
18 wiek
Pierwotna siedziba Banku znajdowała się na Walbrook, ulicy w londyńskim City, gdzie podczas przebudowy w 1954 r. archeolodzy znaleźli pozostałości rzymskiej świątyni Mitry (Mitra jest – raczej trafnie – uważany za czczonego między innymi jako Bóg Umów); ruiny Mitraeum są być może najsłynniejszym ze wszystkich XX-wiecznych odkryć rzymskich w City of London i mogą być oglądane przez publiczność.
Bank przeniósł się do swojej obecnej lokalizacji na Threadneedle Street w 1734 roku, a następnie powoli nabył sąsiednie grunty, aby stworzyć miejsce niezbędne do wzniesienia oryginalnego domu Banku w tym miejscu, pod kierunkiem głównego architekta Sir Johna Soane’a, w latach 1790-1827. (Przebudowa Banku przez Sir Herberta Bakera w pierwszej połowie XX wieku, w wyniku której zburzono większość arcydzieła Soane’a, została opisana przez historyka architektury Nikolausa Pevsnera jako „największa zbrodnia architektoniczna w londyńskim City w XX wieku”)
Gdy w XVIII wieku pojawiła się idea i rzeczywistość długu narodowego, również zarządzał nim Bank. Podczas amerykańskiej wojny o niepodległość, interesy Banku były tak dobre, że George Washington pozostał udziałowcem przez cały ten okres. Po odnowieniu statutu w 1781 roku był on również bankiem bankierów – przechowywał wystarczającą ilość złota, by wypłacać swoje banknoty na żądanie aż do 26 lutego 1797 roku, kiedy to wojna tak bardzo zmniejszyła rezerwy złota, że – po obawie inwazji spowodowanej bitwą pod Fishguard kilka dni wcześniej – rząd zakazał Bankowi wypłacania pieniędzy w złocie, wydając Ustawę o Ograniczeniach Bankowych z 1797 roku. Zakaz ten trwał do roku 1821.
19 wiek
W latach 1825-26 bankowi udało się zapobiec kryzysowi płynności finansowej, gdy Nathan Mayer Rothschild zdołał dostarczyć mu złoto.
Akt założycielski banku z 1844 r. powiązał emisję banknotów z rezerwami złota i przyznał bankowi wyłączne prawa w zakresie emisji banknotów. Prywatne banki, które wcześniej miały takie prawo, zachowały je, pod warunkiem że ich siedziba znajdowała się poza Londynem i że zdeponowały zabezpieczenie na emitowane przez siebie banknoty. Kilka angielskich banków kontynuowało emisję własnych banknotów do czasu przejęcia ostatniego z nich w latach trzydziestych. Szkockie i północnoirlandzkie banki prywatne nadal mają to prawo.
Bank działał jako pożyczkodawca ostatniej instancji po raz pierwszy w czasie paniki w 1866 roku.
Ostatnim prywatnym bankiem w Anglii, który emitował własne banknoty, był bank Fox, Fowler and Company Thomasa Foxa w Wellington, który szybko się rozrastał, aż do połączenia z Lloyds Bank w 1927 roku. Były one prawnym środkiem płatniczym do 1964 roku. W obiegu pozostało dziewięć banknotów; jeden z nich znajduje się w Tone Dale House w Wellington.
20 wiek
Brytania była na standardzie złota do 1931 roku, kiedy to Bank Anglii jednostronnie i gwałtownie wyłączył Wielką Brytanię ze standardu złota.
Podczas rządów Montagu Normana, w latach 1920-1944, Bank podejmował celowe wysiłki, aby odejść od bankowości komercyjnej i stać się bankiem centralnym. W 1946 roku, wkrótce po zakończeniu kadencji Normana, bank został znacjonalizowany przez rząd Partii Pracy.
Bank realizował wiele celów ekonomii keynesowskiej po 1945 roku, zwłaszcza „łatwy pieniądz” i niskie stopy procentowe w celu wsparcia zagregowanego popytu. Starał się utrzymać stały kurs walutowy i próbował radzić sobie z inflacją i słabością funta szterlinga poprzez kontrolę kredytów i wymiany.
W 1977 roku Bank założył spółkę zależną będącą w całości jego własnością o nazwie Bank of England Nominees Limited (BOEN), obecnie nieistniejącą spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, z dwoma ze stu wyemitowanych akcji o wartości 1 funta. Zgodnie z jej Memorandum & Articles of Association, jej celami były: „Aby działać jako Nominee lub agent lub pełnomocnik albo wyłącznie lub wspólnie z innymi, dla jakiejkolwiek osoby lub osób, spółki, firmy, korporacji, rządu, państwa, organizacji, suwerena, prowincji, władzy lub organu publicznego, lub jakiejkolwiek grupy lub stowarzyszenia ich….”. Bank of England Nominees Limited otrzymał zwolnienie od Edmunda Della, Sekretarza Stanu ds. Handlu, z wymogów ujawniania informacji na mocy sekcji 27(9) ustawy o spółkach z 1976 r., ponieważ „uznano za niepożądane, aby wymogi ujawniania informacji miały zastosowanie do niektórych kategorii akcjonariuszy.” Bank Anglii jest również chroniony przez status karty królewskiej oraz ustawę o tajemnicach urzędowych (Official Secrets Act). BOEN był narzędziem umożliwiającym rządom i głowom państw inwestowanie w brytyjskie spółki (za zgodą Sekretarza Stanu), pod warunkiem, że zobowiążą się one „nie wpływać na sprawy spółki”. W późniejszych latach BOEN nie był już zwolniony z wymogów ujawniania informacji w ramach prawa spółek. Mimo że spółka BOEN jest spółką uśpioną, jej uśpienie nie wyklucza możliwości aktywnego działania w charakterze udziałowca wyznaczonego. BOEN miał dwóch udziałowców: Bank Anglii oraz Sekretarza Banku Anglii.
Wymóg utrzymywania przez banki minimalnej stałej części depozytów w formie rezerw w Banku Anglii został zniesiony w 1981 r.: więcej szczegółów na ten temat znajduje się w części dotyczącej wymogu utrzymywania rezerw. Współczesne przejście od ekonomii keynesowskiej do ekonomii chicagowskiej zostało przeanalizowane przez Nicholasa Kaldora w książce The Scourge of Monetarism.
W dniu 6 maja 1997 r., po wyborach powszechnych w 1997 r., w których po raz pierwszy od 1979 r. do władzy doszedł rząd Partii Pracy, kanclerz skarbu Gordon Brown ogłosił, że Bank otrzyma niezależność operacyjną w zakresie polityki pieniężnej. Na mocy Ustawy o Banku Anglii z 1998 roku (która weszła w życie 1 czerwca 1998 roku), Komitet Polityki Pieniężnej Banku otrzymał wyłączną odpowiedzialność za ustalanie stóp procentowych w celu osiągnięcia rządowego celu inflacyjnego w wysokości 2,5% wskaźnika cen detalicznych (RPI). Cel ten został zmieniony na 2%, ponieważ wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych (CPI) zastąpił wskaźnik cen detalicznych jako wskaźnik inflacji skarbu państwa. Jeśli inflacja przekroczy lub zaniża cel o więcej niż 1%, prezes musi napisać list do Kanclerza Skarbu, wyjaśniając dlaczego i jak zaradzi sytuacji.
Sukces celu inflacyjnego w Wielkiej Brytanii został przypisany skupieniu się Banku na przejrzystości. Bank Anglii był liderem w tworzeniu innowacyjnych sposobów przekazywania informacji opinii publicznej, szczególnie poprzez swój Raport o Inflacji, który był naśladowany przez wiele innych banków centralnych.
Niezależne banki centralne, które przyjmują cel inflacyjny są znane jako banki centralne Friedmanna. Ta zmiana w polityce Partii Pracy została opisana przez Skidelsky’ego w The Return of the Master jako błąd i jako przyjęcie Rational Expectations Hypothesis promulgowanej przez Waltersa. Inflation targets combined with central bank independence have been characterised as a „starve the beast” strategy creating a lack of money in the public sector.
The handing over of monetary policy to the Bank had been a key plank of the Liberal Democrats’ economic policy since the 1992 general election. Konserwatywny poseł Nicholas Budgen zaproponował to również jako prywatny projekt ustawy poselskiej w 1996 roku, ale projekt upadł, ponieważ nie miał poparcia ani rządu, ani opozycji.
21 wiek
Mark Carney objął stanowisko gubernatora Banku Anglii 1 lipca 2013 roku. Zastąpił na tym stanowisku Mervyna Kinga, który objął je 30 czerwca 2003 roku. Carney, Kanadyjczyk, miał pełnić początkowo pięcioletnią kadencję, a nie typową ośmioletnią. Został pierwszym prezesem, który nie był obywatelem Wielkiej Brytanii, ale od tego czasu otrzymał obywatelstwo. Na wniosek rządu jego kadencja została przedłużona do 2019 roku, a następnie ponownie do 2020 roku. Od stycznia 2014 roku Bank ma również czterech zastępców gubernatora.
BOEN został rozwiązany, w wyniku likwidacji, w lipcu 2017 roku.
.