Nieważne, jak solidna może być każda forma materiału budowlanego, pozostaje prosty fakt: Para wodna, choć w minimalnym stopniu, będzie mogła przedostać się przez materiał. Teraz, może to nastąpić szybko lub powoli, ale jest to sytuacja, która jest obecna, niemniej jednak. Ostatecznie, jest to określane jako przepuszczalność – lub przepuszczalność materiału – i zarówno bariery dla pary, jak i opóźniacze pary są oceniane przez system oceny, znany jako „perm”, który jest skupiony na przepuszczalności i przepuszczalności. Niskie oceny perm oznacza, że każda para wodna będzie miał do czynienia z trudnościami, gdy próbuje dostać się przez materiał. Z drugiej strony, wyższa ocena perm oznacza coś przeciwnego. Perm jest przypisany zarówno do barier parowych jak i opóźniaczy pary, co prawdopodobnie również przyczynia się do zamieszania związanego z tym, jaka jest rzeczywista różnica między tymi dwiema rzeczami wśród członków społeczności budowlanej, architektonicznej i projektowej.
W tym artykule wyjaśnimy różnice, a także zapewnimy wgląd w użytkowanie, aby pomóc Ci lepiej zrozumieć.
VAPOR BARRIER vs. VAPOR RETARDER
Pierw przyjrzyjmy się terminom używanym w branży. Czy jest to opóźniacz pary czy bariera paroszczelna? Odpowiedź na to pytanie jest oczywiście trudna, ponieważ terminy te są często używane w branży budowlanej zamiennie, co nie jest poprawne.
Na przykład, w normie ASTM E1745: Standard Specification for Plastic Water Vapor Retarders Used in Contact with Soil or Granular Fill under Concrete Slabs, bariera paroszczelna jest zdefiniowana jako „Materiał lub konstrukcja, która utrudnia przenikanie pary wodnej w określonych warunkach.”
To, niestety, nie definiuje terminu bariera dla pary wodnej – i również nie wyjaśnia wiele z niczego.
Więc, zgodnie z Building Science Corporation, „Bariera dla pary wodnej jest zdefiniowana jako warstwa z oceną przepuszczalności 0,1 perm lub mniej.”
A ACI podchodzi do tego trochę inaczej. ACI 302.1R: Guide for Concrete Floor and Slab Construction stwierdza: „Kilka materiałów opóźniających przepływ pary wodnej było błędnie określanych i używanych przez projektantów jako bariery dla pary wodnej. Prawdziwe bariery parowe to produkty, które mają przepuszczalność (wskaźnik transmisji pary wodnej) 0,00 perms podczas badania zgodnie z ASTM E 96.”
Następnie, w ACI 302.2R: Guide for Concrete Slabs that Receive Moisture-Sensitive Flooring Materials, stwierdza się: „Historycznie, przemysł budowlany używał terminu bariera parowa do opisania materiału na bazie polietylenu pod płytą betonową. Polietylen nie zatrzymuje jednak całkowicie przenikania pary wodnej. Produkty te jedynie ograniczają lub opóźniają przenikanie pary wodnej. Dlatego też uznano, że właściwsze będzie nazywanie tych produktów opóźniaczami pary zamiast barierami parowymi.”
Ten sam komitet ACI wydał zalecenie, że „Jeśli zostanie stwierdzone, że opóźniacz pary spełniający wymagania ASTM E1745 w zakresie przepuszczalności pary nie jest wystarczający do ochrony materiału podłogowego, który ma być zainstalowany, wówczas należy określić barierę parową o współczynniku przenikania pary .01 lub mniej powinna być określona.”
While to stwierdzenie sugeruje, że materiał z 0.01 lub mniejszą wartością perm może być uważany za barierę paroszczelną, nie definiuje bariery paroszczelnej jako produktu, który ma przepuszczalność mniejszą niż 0.01 perms.
Are you Confused Yet?
Zrozumieliśmy, to wszystko jest dużo do przetworzenia. Więc, dlatego, pomyśl o tym. Kiedy zaczynamy patrzeć na kategoryzację opóźniaczy pary, materiały mogą być podzielone na trzy ogólne klasy oparte na ich przepuszczalności i są zdefiniowane w Międzynarodowym Kodeksie Budowlanym (IBC).
- Klasa I bariera paroszczelna/retarder: 0,1 perm lub mniej
Obejmuje to większość materiałów, które są zwykle określane jako bariery parowe. Kiedy jest 0.1 perm rating lub mniej, membrana jest uważana za nieprzepuszczalną. Niektóre przykłady do rozważenia tutaj to folia polietylenowa, szkło, blacha metalowa, izolowane poszycie pokryte folią i nieperforowana folia aluminiowa.
- Opóźniacz pary klasy II: 1,0 perm lub mniej i większy niż 0,1 perm
Membrany te mają poziom przepuszczalności, który jest równy pomiędzy 0,1 perm a 1 perm. Jako takie, są one uważane za produkty półprzepuszczalne. Niektóre przykłady obejmują nielicowany ekspandowany polistyren, poliizocyjanurat z włóknami oraz pokrycia z papieru siarczanowego na izolacji z włókna szklanego.
- Klasa III opóźniacz pary 10 permów lub mniej i więcej niż 1,0 perm
Ta szczególna klasa ma wskaźnik przepuszczalności między 1 permem a 10 permami; jako takie są one również uważane za półprzepuszczalne. Niektóre przykłady obejmują farby lateksowe nad płytą gipsową i #30 papieru budowlanego i sklejki. Międzynarodowy Kodeks Ochrony Energii 2006 (International Energy Conservation Code – IECC) określa specyficzne warunki, w których paroizolacje klasy III są dozwolone. IECC zauważa, „Gdy istnieją warunki projektowe, które promują suszenie poprzez zastosowanie wentylowanych okładzin lub zmniejszają potencjał kondensacji w zamkniętych przestrzeniach poprzez zastosowanie zewnętrznych powłok izolacyjnych.”
- Wszystko powyżej 10 permów jest definiowane jako membrana paroprzepuszczalna.
Co to jest bariera paroszczelna? Wiele osób w branży zazwyczaj definiuje ją jako opóźniacz pary klasy I. Jednakże, patrząc na aktualny Międzynarodowy Kodeks Budowlany (i jego pochodne), nie ma szczególnych wymagań dotyczących wydajności, jeśli chodzi o ochronę przed parą wodną pod płytą. Termin opóźniacz pary jest nadal używany. Sekcja 1907.1 IBC 2012 wzywa do stosowania 6-mil polietylenu lub „inne zatwierdzone równoważne metody lub materiały powinny być stosowane do opóźniania transmisji pary przez płytę podłogową.”
Klasyfikacje takie jak ta ułatwiają profesjonalistom budowlanym i projektowym ocenę i określenie, jaki typ bariery paroszczelnej lub opóźniacza pary należy zastosować w projekcie – i wiele w tym względzie ma związek z regionalnymi czynnikami klimatycznymi, które omówimy wkrótce.
Więc, co należy zrobić?
Musimy odejść od używania terminów bariera paroszczelna i opóźniacz pary i faktycznie zdefiniować, jakie cechy wydajnościowe materiał musi spełniać w oparciu o rzeczywiste wymagania projektu. Jest to ładnie sformułowane w ACI 302.1R, „Komitet zaleca, aby każda proponowana instalacja była niezależnie oceniana pod względem wrażliwości na wilgoć kolejnych wykończeń podłogi, przewidywanych warunków projektu oraz potencjalnych skutków zwijania się płyty, kruszenia i pękania. Przewidywane korzyści i zagrożenia związane z określonym umiejscowieniem opóźniacza pary wodnej powinny zostać przeanalizowane ze wszystkimi odpowiednimi stronami przed rozpoczęciem budowy.”
Bez względu na termin, należy ocenić funkcję materiału – kontrola wejścia pary wodnej do budynku poprzez dyfuzję pary wodnej.
Jakie jest zadanie bariery paroszczelnej i opóźniacza pary?
Pierwotne zadanie bariery paroszczelnej skupia się na zapobieganiu i minimalizowaniu szans dyfuzji pary. Jest to cienka warstwa nieprzepuszczalnego materiału – zwykle polietylenowego. Bariera paroszczelna jest używana podczas budowy budynku, aby zapobiec uszkodzeniu tkaniny budynku przez wilgoć.
Teraz, opóźniacz pary jest zdefiniowany przez Międzynarodowy Kodeks Mieszkaniowy (IRC) jako „odporny na parę wodną materiał, membrana lub pokrycie z oceną perm 1 lub mniej.”
Ta definicja może nie sprawić, że sprawy staną się dla ciebie jaśniejsze, szczerze mówiąc. Porozmawiajmy więc o ich indywidualnych zastosowaniach, ponieważ jest to istotne dla sposobu, w jaki zbudowana jest konstrukcja. Montaż, który wymaga bariery paroszczelnej, koncentruje się na zatrzymaniu wilgoci na jednej powierzchni – na przykład pod płytą betonową. I właśnie to jest kluczowe. Vapor barriers bar transmisji pary wodnej przez ściany, sufity i podłogi.
Vapor retarders, podczas gdy zazwyczaj również mają niskie oceny perm, nadal nie są tak niskie, jak to, co jest wymagane w bariery pary. Vapor retarders mogą pozwolić na pewien ruch wilgoci, a ostatnią rzeczą, jakiej ktoś chce, jest użycie niewłaściwych produktów zatrzymujących parę wodną na ścianach, dachach lub podłogach. Opóźniacze pary mają za zadanie utrudniać przepływ wilgoci przez zespół ścian i chronić przegrody budowlane przed szkodami powodowanymi przez kondensację. Tak więc, gdy jeden z nich jest prawidłowo zainstalowany, działa on również jak wewnętrzna bariera powietrzna i zminimalizuje przepływ powietrza pełnego wilgoci podczas zimnych miesięcy pogodowych do izolowanych pustych przestrzeni w budynku.
Jak klimat wpływa na proces podejmowania decyzji
Klimat jest kluczowym czynnikiem przy podejmowaniu decyzji o wyborze i umiejscowieniu barier parowych lub opóźniaczy pary w zespole ścian zewnętrznych. Pomyśl o następujących kwestiach:
- Gdy budowniczy ma do czynienia z zimniejszym klimatem, opóźniacz pary należy umieścić po wewnętrznej stronie przegrody zewnętrznej budynku.
- Bariera paroszczelna lub opóźniacz pary klasy I nie powinny być stosowane w klimatach o wysokim obciążeniu wilgocią w okresie letnim. Dodatkowo, produkty te nie powinny być stosowane na przegrodach zewnętrznych budynków z okładzinami magazynującymi wilgoć, takimi jak beton lub cegła. Nie powinny być one również stosowane w przegrodach zewnętrznych budynków, które mają powłoki zewnętrzne o niskiej przepuszczalności, takie jak polistyren ekstrudowany.
- Mając do czynienia z klimatem morskim lub mieszanym wilgotnym, należy najpierw określić, czy klimat jest zdominowany przez ciepło czy zimno. Jeśli konstrukcja znajduje się w klimacie gorącym, opóźniacz pary wodnej powinien być umieszczony od wewnątrz. Jeśli jest zimno, należy go umieścić na zewnątrz lub całkowicie pominąć.
- W klimacie mieszanym wilgotnym nie należy również stosować folii polietylenowej o niskiej przepuszczalności ani folii aluminiowej.
- W klimacie mieszanym suchym opóźniacz pary zwykle nie jest nawet wymagany przez większość czasu. Opady deszczu są niewielkie, a wilgotność również zazwyczaj niska. Oczywiście, kluczowe jest sprawdzenie lokalnego kodeksu budowlanego, niezależnie od tego. A vapor retarder może być wymagane do zainstalowania na interior.
- W gorącym, wilgotnym klimacie, zaleca się, że vapor retarder być umieszczone na exterior.
- W gorącym, suchym klimacie, vapor retarder nie jest wymagane. Again, it is still necessary to check on local building codes to ensure you remain compliant in your building processes.
At the end of the day, when a vapor barrier or vapor retarder is not used correctly, there will be an increase in moisture-related problems that are experienced by a building or structure. Kontrolowanie i zarządzanie ruchem wilgoci w budynkach i strukturach jest absolutnie krytyczne. Z kolei bariery paroszczelne i opóźniacze pary wodnej mogą stanowić niezwykle ważną część kompleksowego rozwiązania w zakresie zarządzania wilgocią. Pamiętaj, że chodzi tu o ruch powietrza i przepływ wilgoci – te dwa czynniki są ze sobą powiązane. Muszą być skutecznie zarządzane, bez względu na wszystko.
W. R. MEADOWS jest powszechnie uznawany za innowatora w dziedzinie barier paroszczelnych i opóźniaczy pary. Stworzyliśmy jedne z najtrudniejszych produktów w branży i chętnie pomożemy Ci zrozumieć, jaka bariera paroizolacyjna lub opóźniacz pary jest najlepszy dla Twojego projektu budowlanego. Zapraszamy do skontaktowania się z nami już dziś, aby dowiedzieć się więcej o naszej linii produktów i umówić się na indywidualną konsultację. Nasz zespół ekspertów nie może się doczekać, aby usłyszeć od Ciebie! Skontaktuj się z nami teraz.
Dalsza nauka:
Vapor Barriers: Leading-Edge Critical Building Protection
Specifying Under-Slab Vapor Barriers
White Paper: Podpodłogowe bariery parowe/Retardery
.