Free Press

Wprowadzenie

Definicja koordynacji to zdolność do wykonywania płynnych, dokładnych, kontrolowanych reakcji motorycznych (optymalne współdziałanie funkcji mięśni).

• Koordynacja to zdolność do wyboru właściwego mięśnia we właściwym czasie z odpowiednią intensywnością w celu osiągnięcia właściwego działania.
  
• Ruch skoordynowany charakteryzuje się odpowiednią szybkością, odległością, kierunkiem, czasem i napięciem mięśniowym.

Jest to proces, w wyniku którego dochodzi do aktywacji jednostek ruchowych wielu mięśni z jednoczesnym hamowaniem wszystkich innych mięśni w celu wykonania pożądanej czynności.

Móżdżek jest podstawowym ośrodkiem w mózgu odpowiedzialnym za koordynację dla ruchu i zdolność do wykonywania płynnych dokładnych reakcji ruchowych.

Dla skoordynowanych ruchów występuje wszystkie poniższe systemy są zaangażowane

• Móżdżek
• Układ przedsionkowy
• Układ motoryczny.
• Elastyczność i ROM.
• Wrażenia głębokie.
• Widzenie.

Komponenty ruchu skoordynowanego

Ruch skoordynowany zależy od:

• Wolicji: jest zdolnością do zainicjowania, utrzymania lub zatrzymania czynności lub ruchu.

• Percepcji: w takcie propriocepcji i ośrodków podkorowych w celu zintegrowania impulsów motorycznych i sensorycznego sprzężenia zwrotnego. Kiedy propriocepcja jest zaburzona, jest kompensowana przez wizualne sprzężenie zwrotne.

• Engram: Postulowana fizyczna lub biochemiczna zmiana w tkance nerwowej, która reprezentuje pamięć. Badania dowiodły, że do powstania engramu konieczne jest wykonanie dużej ilości powtórzeń precyzyjnego działania.W badaniu z 1980 roku stwierdzono: „Tysiące powtórzeń są wymagane, aby rozpocząć tworzenie engramu, a miliony powtórzeń są konieczne, aby go udoskonalić. Koordynacja jest rozwijana proporcjonalnie do liczby powtórzeń engramu ćwiczonego tuż poniżej maksymalnego poziomu zdolności do wykonania.”

Typy koordynacji

Koordynacja ruchowa w celu wykonania zadania współpraca trzech umiejętności:

1. Drobne umiejętności motoryczne
   • Wymagają skoordynowanego ruchu małych mięśni (ręce, twarz).
   • Przykłady: pisanie, rysowanie, zapinanie guzików koszuli, dmuchanie baniek
2. Umiejętności motoryczne brutto
   • Wymagają skoordynowanego ruchu dużych mięśni lub grup mięśni (tułów, kończyny).
   • Przykłady: obejmują chodzenie, bieganie, czynności związane z podnoszeniem.
3. Umiejętności ręka-oko
   • Zdolność systemu wzrokowego do koordynowania informacji wizualnych. Odbiór, a następnie kontrola lub kierowanie rękami w celu wykonania zadania.
   • Przykłady: obejmują łapanie piłki, szycie, używanie myszy komputerowej.

Przyczyny upośledzenia koordynacji

Nieskoordynowany ruch lub upośledzenie koordynacji jest medycznie znane jako ataksja. Istnieje wiele znanych przyczyn ataksji. Obejmują one zakres od przewlekłych warunków do nagłego początku. Jednak większość warunków będzie odnosić się do uszkodzenia lub degeneracji cerebellum.

Skoordynowany ruch wymaga funkcjonującego móżdżku, rdzenia kręgowego i obwodowego układu nerwowego. Choroby i urazy, które uszkadzają lub niszczą którąkolwiek z tych struktur mogą prowadzić do ataksji.

Obejmują one:

• Urazowe uszkodzenie mózgu

• Alkoholizm

• Infekcje

• . Neuropatie

• Uszkodzenia rdzenia kręgowego

• Stwardnienie rozsiane

• Choroba Parkinsona

• .
  • Udar mózgu
  • Przemijający atak niedokrwienny (TIA)
  • Ataksje genetyczne np. ataksja Friedreicha i choroba Wilsona
  • Mózgowe porażenie dziecięce
  • Guzy mózgu

  Toksyny mogą również powodować ataksję.

  Należą do nich:

  • Alkohol (najczęstszy)
  • Leki napadowe
  • Leki stosowane w chemioterapii
  • Lit
  • Kokaina i heroina
  • Leki uspokajające
  • Rtęć, ołów, i inne metale ciężkie
  • Toluen i inne rodzaje rozpuszczalników

  Przykłady testów koordynacji w kończynie górnej

  W poniższych testach, będziesz szukał oznak drżenia zamiarowego i dekompozycji ruchów lub Dysmetrii: w postaci hipermetrii lub hipometrii

  • Test palec do nosa – bark jest abdukowany do 90o z wyciągniętym łokciem, pacjent jest proszony o przyniesienie czubka palca wskazującego do czubka nosa.Palec do palca terapeuty: pacjent i terapeuta stoją naprzeciwko siebie, palec wskazujący terapeuty jest trzymany przed pacjentem, pacjent proszony jest o dotknięcie czubkiem palca wskazującego do palca wskazującego terapeuty.
  • Test palec-palec – oba barki są abdukowane, aby doprowadzić do wyprostu obu łokci, pacjent proszony jest o zbliżenie obu dłoni w kierunku linii środkowej i zbliżenie palca wskazującego z przeciwnej dłoni
  • Test palec-palec lekarza – pacjent naprzemiennie dotyka palcem wskazującym czubka nosa i czubka palca terapeuty.
  • Adiadokinezja lub dysdiadokinezja – Pacjent proszony o wykonanie gwałtownie naprzemiennego ruchu np. supinacja i pronacja przedramienia, stukanie dłonią.
  • Zjawisko odbicia – Pacjent z nieruchomym łokciem zgina go wbrew oporowi. Po nagłym zwolnieniu oporu przedramię pacjenta leci do góry i może uderzyć w twarz lub bark.
  • Test zapinania i rozpinania guzików.

  Przykłady testów koordynacji w kończynie dolnej

  • Chodzenie po linii prostej. Stopa blisko stopy:W przypadku uszkodzenia móżdżku występuje odchylenie chodu
  • Test Romberg: Poproś pacjenta, aby stanął z piętami razem. Kołysanie lub utrata równowagi występuje przy otwartych lub zamkniętych oczach.
  • Test stukania stopami: Badany siada na krześle o regulowanej wysokości tak, aby podeszwy obu stóp stykały się z podłogą, a stawy biodrowe i kolanowe były zgięte pod kątem około 90°. Osoba porusza palcami stóp w górę i w dół, wielokrotnie stukając w podłogę tak szybko i energicznie, jak to możliwe, przez 10 sekund, z piętami opartymi na podłodze. Test wykonywany jest osobno dla obu stron. Badany liczy liczbę stuknięć dla każdej strony.
  • Test Koordynacji Ruchowej Kończyn Dolnych (LEMOCOT) : Badany siedzi na krześle z regulowaną wysokością, jego stopy spoczywają płasko na cienkiej sztywnej piance, pięty na proksymalnym celu, a kolana w zgięciu 900. Następnie, po próbie zapoznawczej, uczestnik jest instruowany, aby naprzemiennie dotykał dużym palcem u nogi celu proksymalnego i dystalnego, umieszczonych w odległości 30 cm od siebie, przez 20 sekund. Liczba dotkniętych celów w ciągu 20sec jest rejestrowana w celu oceny koordynacji ruchowej kończyny dolnej.
  

  

  Test koordynacji ruchowej kończyny dolnej

  .

  Testy koordynacji dla sportowców / osób uprawiających sport na co dzień

  Istnieje wiele testów na wysokim poziomie, które pomagają ocenić i poprawić umiejętności i wydajność sportowców np.np. Test Koordynacji Przerzucania Patyków; Test Podrzucania do Ściany; Przenoszenie Bloków; Test Soda Pop; Tapping Płytowy; Tablica Świetlna; Test Pięta-Kolano.

  Poniższe wideo pokazuje sportowca przechodzącego serię testów koordynacyjnych

  General Principles of Coordination Exercises Involve

  1. Stałe powtarzanie kilku czynności motorycznych
  2. Użycie wskazówek sensorycznych (dotykowych, wzrokowe, proprioceptywne) w celu zwiększenia wydajności motorycznej
  3. Zwiększenie szybkości wykonywania czynności w czasie
  4. Czynności są podzielone na elementy, które są wystarczająco proste, aby mogły być wykonane prawidłowo.
  5. Pomoc jest udzielana w razie potrzeby.
  6. Dlatego pacjent powinien mieć krótki odpoczynek po dwóch lub trzech powtórzeniach, aby uniknąć zmęczenia.
  7. Duża ilość powtórzeń precyzyjnego wykonania musi być wykonana, aby powstał engram.
  8. Kiedy kiedykolwiek nowy ruch jest trenowany, różne dane wejściowe są podawane, jak instrukcje (słuchowe), stymulacja sensoryczna (dotykowa), lub pozycje, w których pacjent może zobaczyć ruch (stymulacja wizualna), aby zwiększyć wydajność motoryczną.

  Fizjoterapia – Ćwiczenia terapeutyczne stosowane w celu poprawy koordynacji

  Istnieje wiele interwencji, które mogą być stosowane w celu poprawy koordynacji, takich jak:

  • Tai Chi
  • Pilates
  • Joga
  • Otago Exercise Program i użycie Balance Boards
  • Ćwiczenia koordynacji nerwowo-mięśniowej. Sprawdź ich zaawansowane przykłady poniżej.
  • Proprioceptywne Ułatwienie Nerwowo-Mięśniowe. Poniższy film pokazuje PNF w użyciu
  • Neurofizjologiczne podstawy technik rozwojowych
  • Sensoryczna Terapia Integracyjna
  • . Ćwiczenia Frenkla

  Dowody

  Istnieje wiele dobrych dowodów na włączenie ćwiczeń koordynacyjnych dla całej rzeszy schorzeń.

  A Cochrane review (2015) into the effectiveness of Pilates in low back pain found low to moderate quality evidence for Pilates in treating low back pain (being more effective intervention than minimal intervention in the short and intermediate term reducing pain intensity and disability, with most of the effect sizes being considered medium).

  W badaniu z 2015 r. badającym wpływ ruchu koordynacyjnego z wykorzystaniem podwodnego wzorca Proprioceptive Neuromuscular Facilitation (PNF) na równowagę i chód pacjentów po udarze mózgu stwierdzono, że ruch koordynacyjny z wykorzystaniem wzorca PNF jest korzystny. Może to być odpowiednia metoda terapeutyczna dla pacjentów po udarze mózgu, którzy mają problemy z chodem z powodu obniżonego wsparcia ciężaru ciała i zdolności balansowania. Stwierdzono poprawę zarówno w funkcjonalnym zasięgu, jak i w teście równowagi Berga (BBT).

  W badaniu z 2011 r. zatytułowanym „Skuteczność ćwiczeń koordynacyjnych w poprawie funkcji poznawczych u starszych dorosłych: badanie prospektywne” stwierdzono, że ćwiczenia umysł-ciało o niskiej intensywności mogą być korzystne dla funkcjonowania poznawczego starszych dorosłych.

  W badaniu dotyczącym wpływu treningu koordynacyjnego z tenisistami stwierdzono, że program treningu koordynacyjnego pomaga sportowcom w nauce i lepszym wykonywaniu umiejętności tenisowych z forehandu i backhandu.

  W badaniu z 2015 r. dotyczącym skuteczności programu integracji sensorycznej w zakresie umiejętności motorycznych u dzieci z autyzmem stwierdzono, że była to skuteczna terapia pomagająca dzieciom autystycznym stać się bardziej niezależnymi i uczestniczyć w codziennych czynnościach.

  W badaniu dotyczącym wpływu ćwiczeń koordynacyjnych Tai Chi Chuan (TCC) na osoby starsze stwierdzono, że ” osoby starsze, które regularnie ćwiczą TCC wykazują lepszą stabilność posturalną w trudniejszych warunkach niż osoby, które tego nie robią (np. warunki z jednoczesnym zaburzeniem widzenia i propriocepcji). TCC jako ćwiczenie koordynacyjne może zmniejszyć ryzyko upadku poprzez utrzymanie zdolności kontroli postawy. TCC jest zdecydowanie zalecane jako schemat ćwiczeń koordynacyjnych w celu zapobiegania upadkom u osób starszych.”

  W badaniu z udziałem pacjentów po udarze mózgu i skuteczności ćwiczeń Frenkelsa stwierdzono znaczące korzyści w odniesieniu do koordynacji, równowagi i czynności funkcjonalnych przy włączeniu ćwiczeń Frenkelsa do podejścia fizykoterapeutycznego.