Free Press

Kusza z dynastii Han (II w. p.n.e.). Muzeum Guimet, Paryż.

Ilustracja formacji ognia z kuszy z czasów Ming. Z Cheng Zongyou 程宗猷, Jue zhang xin fa 蹶張心法 ca. 1621.

Ilustracja innej mingańskiej formacji ognia z kusz. From Bi Maokang 畢懋康, Jun qi tu shuo 軍器圖說, ca. 1639.

Warring StatesEdit

W odniesieniu do dowodów archeologicznych, zamki kusz wykonane z odlewu brązu zostały znalezione w Chinach datowane na około 650 r. p.n.e.. Zostały one również znalezione w grobowcach 3 i 12 w Qufu, Shandong, wcześniej stolicy Lu, i datowane są na VI wiek p.n.e. Bełty kuszy z brązu datowane na połowę V w. p.n.e. znaleziono na miejscu pochówku Chu w Yutaishan, w okręgu Jiangling, w prowincji Hubei. Inne wczesne znaleziska kusz zostały odkryte w grobie 138 w Saobatang, prowincja Hunan, i datowane są na połowę IV wieku p.n.e. Możliwe, że te wczesne kusze używały kulistych granulek jako amunicji. Zachodnio-Hański matematyk i teoretyk muzyki, Jing Fang (78-37 p.n.e.), porównał księżyc do kształtu okrągłego pocisku z kuszy. Zhuangzi również wspomina o pociskach z kuszy.

Najwcześniejsze chińskie dokumenty wspominające o kuszy to teksty z IV-III w. p.n.e. przypisywane zwolennikom Mozi. Źródło to mówi o użyciu olbrzymiej kuszy między VI a V wiekiem p.n.e., co odpowiada późnemu okresowi Wiosny i Jesieni. Sztuka wojenna Sun Tzu (pierwsze pojawienie się datowane na okres od 500 p.n.e. do 300 p.n.e.) odnosi się do właściwości i zastosowania kusz odpowiednio w rozdziałach 5 i 12, i porównuje narysowaną kuszę do „potęgi.”

Państwo Chu faworyzowało elitarne opancerzone jednostki kuszników znane ze swej wytrzymałości, zdolne do marszu na 160 km „bez odpoczynku”. Elitarne siły Wei były w stanie przemaszerować ponad 40 km w ciągu jednego dnia, mając na sobie ciężką zbroję, dużą kuszę z 50 bełtami, hełm, miecz i trzydniowe racje żywnościowe. Ci, którzy spełniali te standardy, zyskiwali zwolnienie z pańszczyzny i podatków dla całej rodziny.

Dynastia HanEdit

Huainanzi radzi swoim czytelnikom, by nie używać kusz na bagnach, gdzie powierzchnia jest miękka i trudno jest uzbroić kuszę stopą. The Rejestr the Wielki Historyk, kończyć w 94 94, wspominać że Sun Bin pokonywać Pang Juan z zasadzka z ciało kusznik przy the Bitwa Maling. The Książka Han, kończyć 111 REKLAMA, wymieniać dwa wojskowy traktat na crossbows.

W the 2nd wiek REKLAMA, Chen Yin dać rada na strzelanie z kusza w the Wuyue Chunqiu:

Podczas strzelanie, the ciało musieć równie stały jako deska, i the głowa ruchomy jak jajko ; the lewy stopa i the prawy stopa prostopadły ono; the lewy ręka tak jakby opierać się o gałąź, the prawy ręka tak jakby obejmowanie dziecko. Następnie chwyć kuszę i skieruj wzrok na wroga, wstrzymaj oddech i połknij, a potem wydychaj, jak tylko zwolnisz; w ten sposób będziesz spokojny. W ten sposób, po głębokiej koncentracji, dwie rzeczy oddzielają się od siebie, to co idzie i to co zostaje. Kiedy prawa ręka porusza spustem, lewa nie powinna o tym wiedzieć. Jedno ciało, a jednak różne funkcje, jak mężczyzna i dziewczyna dobrze dobrani; takie jest Tao trzymania kuszy i dokładnego strzelania.

– Chen Yin

Z zachowanych list inwentarzowych w Gansu i Xinjiang jasno wynika, że kusza była bardzo preferowana przez dynastię Han. Na przykład, w jednej partii poślizgów są tylko dwie wzmianki o łukach, ale trzydzieści wzmianek o kuszach. Kusze były masowo produkowane w państwowych zbrojowniach, a ich konstrukcje udoskonalano w miarę upływu czasu, np. stosowano zapasy drewna morwowego i mosiądzu; kusza z 1068 roku mogła przebić drzewo na odległość 140 kroków. Kusze były używane w liczbie 50.000 sztuk od czasów dynastii Qin do kilkuset tysięcy w okresie Han. Według jednego z autorytetów, kusza stała się „niczym innym jak standardową bronią armii Han” do drugiego wieku p.n.e. Rzeźbione kamienne obrazy i malowidła z epoki Han również zawierają wizerunki jeźdźców władających kuszami. Żołnierze Han musieli władać kuszą o wadze 76 kg, aby zakwalifikować się do grona kuszników.

• Spust kuszy i napierśnik

• Spust kuszy i napierśnik kuszy państw walczących lub dynastii Han wykonane z brązu i inkrustowane srebrem.

• Wojenne Państwa lub Dynastia Han spust kuszy i napierśnik wykonane z brązu i inkrustowane srebrem.

• Spust kuszy han na ramie kuszy

• Duży spust kuszy (23,49 x 17.78 cm) do kusz montowanych, dynastia Han

Historia późniejszaEdit

Koreańska olbrzymia kusza morska (powtarzalna)

Przed dynastią Han, mechanizm spustowy nie posiadał Guo (郭, obudowa), więc części mechanizmu spustowego były montowane bezpośrednio w drewnianej ramie. Po nastaniu dynastii Han, oryginalna kusza posiada dwa ważne ulepszenia konstrukcyjne. Pierwsze z nich to dodanie obudowy z brązu, a drugie to umieszczenie na mechanizmie spustowym tabeli ze skalą zasięgu strzału. Części mechanizmu spustowego zainstalowane w obudowie z brązu mogą zapewnić większe napięcie niż te zainstalowane na drewnianej ramie. W rezultacie, jego zasięg strzału znacznie się zwiększył. Dodanie tabeli ze skalą zasięgu strzału na mechanizmie spustowym zwiększa dokładność strzelania i pomaga strzelcowi łatwiej trafić w cel. Po dynastii Han, struktury oryginalnej kuszy i mechanizmu spustowego nie zmieniły się, z wyjątkiem tego, że rozmiar stał się większy, aby zwiększyć zasięg strzelania.

Po dynastii Han, kusza straciła przychylność, aż doświadczyła łagodnego odrodzenia podczas dynastii Tang, w ramach której idealna armia ekspedycyjna 20 000 obejmowała 2200 łuczników i 2000 kuszników. Li Jing i Li Quan zalecili, aby 20 procent piechoty było uzbrojonych w standardowe kusze, które mogły trafić w cel za połowę czasu w odległości 345 metrów, ale miały efektywny zasięg 225 metrów.

Podczas panowania dynastii Song, rząd próbował ograniczyć rozprzestrzenianie się wojskowych kusz i szukał sposobów na utrzymanie zbroi i kusz z dala od prywatnych domów. Pomimo zakazu używania niektórych rodzajów kusz, broń ta doświadczyła gwałtownego wzrostu użycia cywilnego, zarówno jako broń myśliwska, jak i rozrywka. Romantyczni młodzi ludzie z bogatych rodzin i inni, którzy nie mieli nic szczególnego do roboty” tworzyli kluby strzelania z kuszy jako sposób na spędzanie czasu.

Pod koniec dynastii Ming, nie wspomniano o kuszach, które zostały wyprodukowane w trzyletnim okresie od 1619 do 1622 roku. Z 21,188,366 taeli, Mingowie wyprodukowali 25,134 armat, 8,252 małych pistoletów, 6,425 muszkietów, 4,090 kulomiarów, 98,547 kijów i mieczy, 26,214 wielkich mieczy „końskich dekapitatorów”, 42,800 łuków, 1,000 wielkich toporów, 2,284,000 strzał, 180,000 ognistych strzał, 64,000 cięciw do łuków i setki wozów transportowych.

Wojskowe kusze były uzbrajane przez dreptanie, a w zasadzie stawianie stóp na klepce łuku i ciągnięcie go za pomocą ramion i mięśni pleców. W czasach dynastii Song dodano strzemiona, aby ułatwić naciąganie i zmniejszyć uszkodzenia łuku. Łuk można było również naciągać za pomocą rzemienia przymocowanego do pasa, ale robiono to w pozycji leżącej, tak jak w przypadku wszystkich dużych kusz. Naciąganie za pomocą wciągarki było stosowane w dużych kuszach montowanych, jak widać poniżej, ale dowody na jego stosowanie w chińskich kuszach ręcznych są skąpe.

.

Zalety i wadyEdit

Teraz do przebijania twardych rzeczy i strzelania na dużą odległość, a także przy walce w obronie górskich przełęczy, gdzie trzeba powstrzymać wielki hałas i gwałtowną siłę, nic tak nie zapewnia sukcesu jak kusza. Ponieważ jednak naciąganie (tj. uzbrajanie) jest powolne, trudno jest poradzić sobie z nagłymi atakami. Z kuszy można wystrzelić tylko trzy razy, zanim przejdzie się do broni ręcznej. Dlatego niektórzy uważali kusze za niedogodność w walce, ale tak naprawdę niedogodność nie leżała w samej kuszy, ale w dowódcach, którzy nie wiedzieli, jak korzystać z kuszy. Wszyscy teoretycy wojskowości z czasów Tang utrzymywali, że kusza nie ma przewagi nad bronią ręczną, i nalegali na posiadanie długich kolczug i wielkich tarcz na pierwszej linii frontu, by odpierać szarże, a kusznikom kazali nosić szable i broń o długim ostrzu. Skutek był taki, że jeśli wróg przyjął formację otwartego szyku i zaatakował bronią ręczną, żołnierze odrzucili swoje kusze i uciekli się do nich. Kusza pozwalała łucznikom strzelać z łuków o większej sile i większej precyzji dzięki większej stabilności, ale kosztem szybkości.

W 169 r. p.n.e. Chao Cuo zauważył, że dzięki użyciu kuszy można było pokonać Xiongnu:

Oczywiście, w łucznictwie konnym Yi i Di są zręczni, ale Chińczycy są dobrzy w używaniu nu che. Te powozy mogą być wyciągane w formie laager, które nie mogą być penetrowane przez kawalerię. Co więcej, kusze mogą wystrzeliwać swoje bełty na znaczną odległość i czynią więcej szkód niż bełty z krótkiego łuku. I znowu, jeśli bełty z kuszy zostaną przechwycone przez barbarzyńców, nie mają oni możliwości zrobienia z nich użytku. Ostatnio kusza niestety popadła w pewne zaniedbanie; musimy to dokładnie rozważyć… Silna kusza i oszczepy mają duży zasięg, z czym łuki Hunów w żaden sposób nie mogą się równać. Używanie ostrej broni o długich i krótkich rękojeściach przez zdyscyplinowane kompanie pancernych żołnierzy w różnych kombinacjach, w tym musztra kuszników na przemian nacierających i cofających się, to coś, z czym Hunowie nie mogą się nawet mierzyć. Oddziały z kuszami jadą do przodu i wystrzeliwują wszystkie swoje bełty w jednym kierunku, czemu nie są w stanie oprzeć się skórzane zbroje i drewniane tarcze Hunów. Następnie zsiadają z koni i walczą pieszo przy pomocy miecza i tarczy; jest to coś, czego Hunowie nie potrafią zrobić.

– Chao Cuo

W Wujing Zongyao stwierdza, że kusza używana masowo była najskuteczniejszą bronią przeciwko szarżom kawalerii północnych nomadów. Nawet jeśli się nie udawało, kłótnie były zbyt krótkie, aby używać ich jako zwykłych strzał, więc nie mogły być ponownie wykorzystane przez koczowniczych łuczników po bitwie. Rola kuszy jako broni przeciw kawalerii została później potwierdzona w średniowiecznej Europie, gdy Tomasz Arcydiakon polecił ją jako optymalną broń przeciwko Mongołom. Elitarni kusznicy byli wykorzystywani do odbijania celów, jak to miało miejsce, gdy generał z dynastii Liao Xiao Talin został odbity przez kusznika z dynastii Song w bitwie pod Shanzhou w 1004 roku.

Kusza powtarzalnaEdit

Main article: Kusza powtarzalna

Najwcześniejsza zachowana kusza powtarzalna, dwustrzałowa kusza powtarzalna wydobyta z grobowca z państwa Chu, IV w. p.n.e.

Kusza powtarzalna z dynastii Ming

Zhuge Nu jest poręczną, małą bronią, której nawet konfucjański uczony lub kobieta w pałacu mogą używać w samoobronie… Strzela słabo, więc trzeba nasycić strzałki trucizną. Po rzutki są zakończone „trucizną zabijającą tygrysy”, można strzelać nim w konia lub człowieka i tak długo, jak czerpać krew, twój przeciwnik umrze natychmiast. Wadą broni jest jej bardzo ograniczony zasięg.

Według Wu-Yue Chunqiu (historia wojny Wu-Yue), napisana we wschodniej dynastii Han, powtarzająca się kusza została wynaleziona w okresie Walczących Państw przez pana Qin z państwa Chu. Potwierdzają to najwcześniejsze archeologiczne dowody istnienia kusz powtarzalnych, które zostały wydobyte z miejsca pochówku Chu w Grobowcu 47 w Qinjiazui, prowincja Hubei, i datowane są na IV wiek p.n.e., w okresie Walczących Państw (475 – 220 p.n.e.). W przeciwieństwie do kusz powtarzalnych z późniejszych epok, starożytna podwójna kusza powtarzalna wykorzystuje uchwyt pistoletowy i tylny mechanizm naciągowy do uzbrajania. Kusza powtarzalna Ming wykorzystuje mechanizm uzbrajający, który wymaga od użytkownika popchnięcia tylnej dźwigni w górę i w dół tam i z powrotem. Chociaż ręczne kusze powtarzalne były generalnie słabe i wymagały dodatkowej trucizny, prawdopodobnie aconitu, aby były śmiercionośne, znacznie większe wersje zamontowane pojawiły się podczas dynastii Ming.

W 180 AD, Yang Xuan użył rodzaju powtarzającej się kuszy napędzanej ruchem kół:

…around A.D. 180 when Yang Xuan, Grand Protector of Lingling, attempted to suppress heavy rebel activity with badly inadequate forces. Yang rozwiązanie być ładować kilka dziesiątki wóz z worek wapno i automatyczny kusza na inny. Następnie, rozmieszczając je w formacji bojowej, wykorzystał wiatr, aby pochłonąć wroga z chmurami pyłu wapiennego, oślepiając ich, przed ustawieniem szmat na ogonach koni ciągnących te wozy artyleryjskie bez kierowcy płonęły. Skierowane w mocno zasłoniętą formację wroga, ich powtarzające się kusze (napędzane przez połączenie z kołami) strzelały wielokrotnie w przypadkowych kierunkach, zadając ciężkie straty. Wśród oczywiście wielkiego zamieszania rebelianci wystrzelili wściekle w samoobronie, dziesiątkując siebie nawzajem zanim siły Yanga podeszły i w dużej mierze ich wytępiły. Ralph Sawyer

Although the invention of the repeating crossbow has often been attributed to Zhuge Liang, he in fact had nothing to do with it. To błędne przekonanie opiera się na zapisie przypisującym mu ulepszenia kusz wielostrzałowych.

Podczas panowania dynastii Ming kusze powtarzalne były używane na statkach.

Kusze powtarzalne były nadal używane aż do późnej dynastii Qing, kiedy stało się oczywiste, że nie mogą już konkurować z bronią palną.

Kusza nahełmowaEdit

Główny artykuł: Chińska broń oblężnicza

Kusza dwułóżkowa

Kusza trójłóżkowa

Połączone. podwójna kusza łóżkowa

Duże i małe bełty z kuszy Qin

Duże zamontowane kusze znane jako „kusze łóżkowe” były używane już w okresie Walczących Państw. Mozi opisał je jako broń obronną umieszczaną na szczycie murów obronnych. Mohistowska kusza oblężnicza została opisana jako ogromne urządzenie z szkieletami wyższymi niż człowiek i strzelające strzałami z przymocowanymi sznurkami, tak że mogły być ściągnięte z powrotem. Za czasów dynastii Han kusze były używane jako mobilna artyleria polowa i znane jako „wojskowe silne wozy”. Około 5 wieku AD, wiele łuków zostały połączone razem, aby zwiększyć ciężar i długość rysunku, tworząc w ten sposób podwójne i potrójne kusze łuku. Tangowe wersje tej broni miały zasięg 1.160 jardów, co potwierdza Ata-Malik Juvayni o użyciu podobnej broni przez Mongołów w 1256 roku. Według Juvayni, Hulagu Khan przyniósł z nim 3,000 gigantyczne kusze z Chin, do oblężenia Nishapur, a zespół chińskich techników do pracy wielki „łuk wołu” strzelanie duże śruby odległość 2500 kroków, który został użyty w oblężeniu Maymun Diz. Według Wujing Zongyao, broń ta miała zasięg 450 metrów, podczas gdy inne źródła Song podają zasięgi ponad dwukrotnie, a nawet trzykrotnie większe. Konstruowanie tej broni, zwłaszcza odlewanie dużych spustów, oraz jej obsługa wymagały najwyższej klasy wiedzy technicznej dostępnej w tamtych czasach. Używano ich głównie od VIII do XI wieku.

Joseph Needham o zasięgu potrójnej kuszy:

Zasięg ten wydaje się wiarygodny tylko z trudem, a jednak dziwnym trafem istnieje jego potwierdzenie z perskiego źródła, a mianowicie historyka 'Alā’al-Dīn al-Juwainī, który pisał o tym, co się stało, gdy jeden z niemal niepokonanych zamków Asasynów został zdobyty przez Hulagu Chana. Tutaj, w +1256 roku, chińscy arcuballistae wystrzeliwali swoje pociski na odległość 2500 (arabskich) kroków (1100 jardów) z pozycji na szczycie jakiejś góry… Jego właściwe słowa to: „i kamān-i-gāu, który został skonstruowany przez katajskich rzemieślników, i który miał zasięg 2500 kroków, został sprowadzony na tych głupców, gdy nie pozostało żadne inne lekarstwo, a spośród diabelskich Heretyków wielu żołnierzy zostało spalonych przez te meteoryczne strzały”. Zamkiem, o którym mowa nie był sam Alamūt, lecz Maimūn-Diz, również w paśmie Elburz, i była to najsilniejsza baza wojskowa asasynów.

– Joseph Needham

Jednakże opis kampanii przeciwko Nizarom autorstwa Juwainiego zawiera wiele przesady ze względu na jego uprzedzenie do Ismailitów z Nizari, a Maimun-Diz w rzeczywistości nie był tak nie do zdobycia jak inne pobliskie zamki jak Alamut i Lamasar, według Petera Wiley’a.

Kusza z wieloma bełtamiEdit

Kusza z wieloma bełtami pojawiła się około końca IV wieku p.n.e. Fragment datowany na 320 r. p.n.e. mówi, że była ona zamontowana na trójkołowym wozie i stacjonowała na wałach. The kusza rysować using bieżnik i strzelać 10 stopa długi strzała. Używano również innych mechanizmów naciągowych, takich jak wciągarki i woły. W późniejszym okresie stosowano również spusty zwalniane pedałami. Chociaż broń ta była w stanie wyładować wiele bełtów, to kosztem zmniejszonej dokładności, ponieważ im dalej strzała znajdowała się od środka cięciwy łuku, tym bardziej od środka odbiegała jej trajektoria. Miał maksymalny zasięg 500 jardów.

Gdy magicy Qin Shi Huang nie udało się skontaktować z „duchów i nieśmiertelnych z cudownych wysp Morza Wschodniego”, usprawiedliwiali się mówiąc duże potwory zablokowały im drogę. Qin Shi Huang osobiście wyszedł z kuszą z wieloma bełtami, aby zobaczyć te potwory na własne oczy. Nie znalazł żadnych potworów, ale zabił dużą rybę.

W 99 r. p.n.e., były one używane jako artyleria polowa przeciwko atakującej kawalerii nomadów.

Although Zhuge Liang is often credited with the invention of the repeating crossbow, this is actually due to a mistranslation confusing it with the multiple bolt crossbow. Źródło mówi, że Zhuge wynalazł kuszę wielokrotnego bełtu, która mogła wystrzelić jednocześnie dziesięć żelaznych bełtów, każdy o długości 20 cm.

W 759 r. n.e., Li Quan opisał typ kuszy wielokrotnego bełtu zdolnej do niszczenia wałów i wież miejskich:

Arkuballista jest kuszą o sile 12 dan, zamontowaną na ramie z kółkami. Na żelazny hak naciąga się linka wciągarki, po obróceniu wciągarki, aż cięciwa zaczepi się o spust, kusza zostaje naciągnięta. Na górnej powierzchni rękojeści znajduje się siedem rowków, w środku których umieszczona jest najdłuższa strzała. Ma ona szpic długi na 7 cali i okrągły na 5 cali, z żelazną płetwą ogonową na 5 cali i całkowitą długość 3 stóp. Po lewej i prawej stronie znajdują się trzy strzały, każda o coraz mniejszym rozmiarze, wszystkie wystrzeliwane po naciśnięciu spustu. W promieniu 700 kroków wszystko, co zostanie trafione, zawali się, nawet tak solidne rzeczy jak wały i wieże miejskie.

– Li Quan

W 950 roku n.e. Tao Gu opisał wiele kusz połączonych jednym spustem:

Żołnierze w kwaterze głównej armii Xuan Wu byli niezwykle odważni. Mieli kusze katapulty takie, że kiedy jeden spust został zwolniony, aż 12 połączonych spustów odpalało się jednocześnie. Używali wielkich bełtów jak sznury pereł, a ich zasięg był bardzo duży. Ludzie Jin byli dokładnie przestraszeni tymi maszynami. Literaci nazywali je Ji Long Che (Szybkie Wozy Smoka).

– Tao Gu

Broń została uznana za przestarzałą w 1530 roku.

.

.

Kusze ręczne

Broń	Strzały na minutę	Zasięg (m)
Kusze chińskie		170-450
Kusza kawaleryjska		150-300
Kusza powtarzalna	28-48	73-180
Podwójny strzał powtarzający	56-96	73-180

.

Kusze oblężnicze

Broń	Załoga	Ciężar uciągu (kg)	Zasięg (m)
Zamontowana kusza wielostrzałowabełtowa		365-460
Montowana kusza z pojedynczym łukiem	4-7		250-500
Montowana kusza z podwójnymkusza	10		350-520
Montowana kusza z potrójnym łukiem	20-100	950-1,200	460-1,060

• Współczesne wyobrażenie kuszy oblężniczej Mohikanina z okresu walk

• Kusze z wielomakusze bełtowe połączone razem

• Kusze strzelające wieloma bełtami

• Bateria kusz

• Multi-.bełtowa kusza zasadzkowa

• Miniaturowy model kuszy trójłóżkowej

CountermarchEdit

Ilustracja prostokątnej formacji ognia woltyżerskiego Tang z użyciem kusz. Z Li Quan 李筌, Shen ji zhi di tai bai yin jing 神機制敵太白陰經, ca. 759.

Main article: Volley fire

Koncepcja ciągłego i zgodnego ognia obrotowego, kontrmarszu, mogła być realizowana przy użyciu kusz już w czasach dynastii Han, ale dopiero w czasach dynastii Tang pojawiły się ilustracje kontrmarszu. Tekst z 759 r. n.e., Tai bai yin jing (太白陰經), autorstwa tangijskiego urzędnika wojskowego Li Quan (李筌), zawiera najstarsze znane przedstawienie i opis techniki ognia salwowego. Ilustracja przedstawia prostokątną formację kuszników, z których każdy krąg reprezentuje jednego człowieka. Z przodu znajduje się linia oznaczona jako „strzelający z kuszy” (發弩), a za tą linią rzędy kuszników, dwa zwrócone w prawo i dwa w lewo, oznaczone jako „ładujący kusze” (張弩). Dowódca (大將軍) znajduje się w środku formacji, a po jego prawej i lewej stronie stoją pionowe rzędy bębniarzy (鼓), którzy koordynują procedurę strzelania i przeładowywania w procesji: ładowali broń, wychodzili na zewnętrzne szeregi, strzelali, a następnie wycofywali się, aby przeładować. Według Li Quan, „klasycy mówią, że kusza to furia. Mówi się, że jej hałas jest tak potężny, że brzmi jak furia i dlatego tak ją nazwano”, a stosując metodę salwy ognia, dźwiękom i furii nie ma końca, a wróg nie jest w stanie się zbliżyć. Tutaj odnosi się do słowa dla „kuszy” nu, które jest również homofonem dla słowa dla furii, nu.

Tekst encyklopedyczny znany jako Tongdian przez Du You z 801 CE również zawiera opis techniki ognia salwy: ” powinny być podzielone na drużyny, które mogą skoncentrować swoje strzały…. Ci w centrum formacji powinni ładować, podczas gdy ci na zewnątrz formacji powinni strzelać. Obracają się i wracają na zmianę, tak, że po załadowaniu wychodzą, a po wystrzeleniu wchodzą. W ten sposób dźwięk kuszy nie ucichnie, a wróg nie zrobi nam krzywdy.”

Ilustracja formacji ognia z kuszy Song podzielonej na linie strzelania, posuwania się naprzód i przeładowywania od góry do dołu. Z Zeng Gongliang 曾公亮, Complete Essentials for the Military Classics Preceding Volume (Wujing Zongyao qian ji 武經總要前集), ok. 1044 CE.

Wujing Zongyao, napisany za czasów dynastii Song, zauważa, że w okresie Tang kusze nie były używane w pełni efektywnie ze względu na strach przed szarżami kawalerii. Rozwiązaniem autora było wyćwiczenie żołnierzy do tego stopnia, że zamiast chować się za tarczownikami na widok zbliżającego się wrogiego żołnierza, „stawiali stopy jak twardą górę i nie ruszając się z przodu szyków bojowych, strzelali gęsto do środka, a żaden z nich nie padnie martwy”. Formacja ognia salwy Song została opisana w ten sposób: „Ci w centrum formacji powinni ładować, podczas gdy ci na zewnątrz formacji powinni strzelać, a kiedy są blisko, wtedy powinni osłonić się małymi tarczami , każdy na zmianę i wracać, tak aby ci, którzy ładują, byli wewnątrz formacji. W ten sposób kusze nie przestaną dźwięczeć”. Oprócz formacji Tang, ilustracja Song dodała również nowe oznaczenie dla środkowej linii kuszników pomiędzy linią strzelania a linią przeładowywania, znanej jako „kusznicy posuwający się naprzód”. Zarówno podręczniki Tang jak i Song uświadamiały również czytelnikowi, że „nagromadzone strzały powinny być wystrzeliwane w strumieniu, co oznacza, że przed nimi nie mogą znajdować się żadne stojące oddziały, a w poprzek żadne poziome formacje.”

W odniesieniu do sposobu użycia kuszy, nie może być ona mieszana z bronią ręczną i jest korzystna, gdy strzela się z wysokiego terenu skierowanego w dół. Kusza musi być używana tylko w ten sposób, że ludzie w formacji ładują, podczas gdy ludzie w pierwszej linii formacji strzelają. Gdy wychodzą do przodu, używają tarcz do ochrony swoich boków. Tak więc każdy w swojej turze naciąga kusze i podchodzi; następnie jak tylko wystrzelą bełty wracają ponownie do formacji. W ten sposób dźwięk kusz jest nieustanny i wróg z trudem może nawet uciec. Dlatego mamy następującą musztrę – szereg strzelający, szereg wysuwający się, szereg ładujący.

– Zeng Gongliang

Technika ognia salwowego była używana z wielkim skutkiem przez Pieśni podczas wojen Jin-Song. Jesienią 1131 r. dowódca Jin, Wuzhu (兀朮), najechał region Shaanxi, ale został pokonany przez generała Wu Jie (吳 玠) i jego młodszego brata Wu Lin (吳璘). Historia Song szczegółowo opisuje bitwę:

Jie rozkazał swoim dowódcom wybrać najsilniejszych łuczników i najsilniejszych kuszników i rozdzielić ich do strzelania na zmianę (分番迭射). Nazwano ich „Drużynami Stałych Strzał” (駐隊矢) i strzelali bez przerwy, tak gęsto jak lejący się deszcz. Wróg wycofał się nieco, a następnie zaatakował kawalerią z boku, aby odciąć drogi zaopatrzenia. przekroczył okrążenie i wycofał się, ale założył zasadzki w Shenben i czekał. Kiedy oddziały Jin przybyły, zasadzki strzelały, a wielu było w chaosie. Wojska zostały zwolnione do ataku w nocy i znacznie je pokonał. Wuzhu został uderzony przez płynącą strzałę i ledwo uszedł z życiem.

– Historia Song

Po utracie połowy swojej armii Wuzhu uciekł z powrotem na północ, tylko po to, by w następnym roku ponownie zaatakować. Ponownie został pokonany podczas próby sforsowania strategicznej przełęczy. W Historii Pieśni czytamy, że podczas bitwy brat Wu Jie, Wu Lin, „użył Drużyn Strzał Stałych, które strzelały na przemian, a strzały padały jak deszcz, a zabici pięli się warstwami, lecz wróg wspinał się po nich i wciąż piął się w górę”. Fragment ten jest szczególnie godny uwagi ze względu na wzmiankę o wykorzystaniu specjalnej techniki, gdyż jest to jeden z niewielu przypadków, kiedy Historia Song rozwodzi się nad konkretną taktyką.