Narcyzm, podobnie jak inne choroby psychiczne lub problemy osobowości, nie jest ograniczony do jednej płci lub identyfikacji seksualnej. Chociaż narcyzm jest powszechny u mężczyzn, można go znaleźć również wśród kobiet. Według Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego (2013), 50-75% osób ze zdiagnozowanymi narcystycznymi zaburzeniami osobowości to mężczyźni. Narcystyczne zaburzenie osobowości jest niezwykle trudne do zdiagnozowania, ponieważ łatwo można je pomylić z innymi zaburzeniami osobowości o podobnych cechach. Zaburzenie antyspołeczne, które jest dominujące u mężczyzn, i zaburzenie osobowości borderline, które widzi kobiety zdiagnozowane w 75% czasu, to dwie inne choroby psychiczne sklasyfikowane z narcyzmem jako Cluster B Personality Disorders (APA, 2013).
Narcystyczne kobiety są tak samo szkodliwe i polaryzujące dla relacji, jak ich męskie odpowiedniki. Pomimo podobieństw, kobiety nie są tak szeroko omawiane jak narcyzi męscy. Freud (1914) mocno wierzył, że kobiety są bardziej narcystyczne niż mężczyźni, a w 1985 roku Irene Philipson badała „nieproporcjonalną reprezentację mężczyzn” jako narcyzów. Argumentowała, że termin ten odnosi się do obu płci jako zarówno typ osobowości, jak i choroba psychiczna, a uprzedzenia ze względu na płeć muszą zostać uwzględnione przez dziedziny psychologii i psychiatrii. Jednak w 2015 r. badanie przeprowadzone przez University at Buffalo ponownie potwierdziło istnienie różnicy między płciami w zakresie narcyzmu. Niezależnie od wieku, mężczyźni konsekwentnie zdobywali wyższe wyniki niż kobiety w cechach narcystycznych (Grijalva i inni, 2015).
Tylko dlatego, że badania pokazują, że mężczyźni są bardziej narcystyczni niż kobiety, nie oznacza to, że mężczyźni nie cierpią z rąk narcystycznych kobiet. Nadużycia, o których donoszą kobiety od swoich narcystycznych, romantycznych partnerów, są tym samym bólem, który odczuwają mężczyźni, gdy stoły są odwrócone. Osoba może wykazywać cechy narcystyczne, ale nie być zdiagnozowana jako narcystyczna. (UWAGA: *W poniższych dobrowolnych odpowiedziach z wywiadów, żadna z kobiet nie została oficjalnie zdiagnozowana jako posiadająca NPD.*)
Narcystyczne jednostki są zdolne do zawiłych fasad i starannie spreparowanych kłamstw bez względu na płeć. Aaron, lat 45, uważa się za szczęściarza po rozwodzie ze swoją narcystyczną byłą żoną. Po spotkaniu ze swoją byłą, był pod wrażeniem jej prezentacji, że jest inteligentna, spełniona i atrakcyjna fizycznie. „Dałem się nabrać na jej sztukę” – wspomina. Jacob, lat 60, jest ze swoją narcystyczną żoną od ponad 15 lat. On również był przyciągnięty jej „atrakcyjnością fizyczną” i „domniemanym intelektem”. Jednak, gdy obaj mężczyźni byli mocno zakorzenione w związkach fasady zaczęły chipping away.
Zarówno Aaron i Jacob były traktowane jako pasywne, drugoplanowych aktorów w swoich związkach. Była żona Aarona zdradzała go przez cały czas trwania małżeństwa i nie dopuszczała myśli o rozwodzie, dopóki to ona go nie zasugerowała. „Przez kilka miesięcy bawiła się moimi emocjami, aż w końcu powiedziała mi, że chce rozwodu, a ja chętnie się zgodziłem” – mówi Aaron. Jacob mówi, że jego żona naciskała na związek bardziej niż on, nawet posunęła się do tego, że zasugerowała, aby się pobrali, a potem – mimo braku jasnej propozycji lub odpowiedzi – „nagle się zaręczyliśmy.”
Obydwie narcystyczne żony odmówiły poradnictwa małżeńskiego lub terapii indywidualnej. Niestety, jest to powszechne dla narcyzów, ponieważ nie wierzą, że coś jest z nimi nie tak. Rażąco nadmuchane ego w połączeniu z mentalnością ofiary oznacza, że narcyz nigdy nie jest winny. Żona Jacoba powiedziała mu, że „lubi się kłócić”, a każda ich kłótnia „przekształcała się w problem, w którego centrum znajdowała się ona, jako ofiara”. Według jego żony, Jacob zawsze był w błędzie, a ona nigdy nie musiała przepraszać. Podczas gdy Jacob brał udział w terapii i często wyrażał chęć porozumienia się z żoną, ona odmawiała uczestnictwa i twierdziła, że „nie jest zepsuta”. Podobnie, Aaron zasugerował poradnictwo kiedy był żonaty ze swoją narcystyczną byłą i nawet zapłacił za nie w całości; jego była poszła na dwie sesje i powiedziała, że „nie potrzebuje tego.”
PODSTAWY
- Czym jest narcyzm?
- Znajdź terapeutę, który rozumie narcyzm
Zdrowy związek powinien składać się z dwóch osób biorących równą odpowiedzialność za kultywowanie partnerstwa. Choć każdy związek będzie trafiał na blokady i bolesne momenty, to jednak to, co złe, nie powinno przeważać nad tym, co dobre. Kiedy jednak umawiamy się z osobą o cechach narcystycznych, zło staje się sposobem na życie, a dobrych chwil jest niewiele i są one bardzo rzadkie. W swojej książce Hardwiring Happiness (2013), Rick Hanson omawia jak, mentalnie, nigdy nie ma wystarczająco dużo dobra, aby przeważyć nad złem. Aby związek był „tego wart”, na przykład, musi istnieć stosunek 3:1. Trzy dobre momenty, wspomnienia, wydarzenia i tym podobne są potrzebne, aby zniwelować tylko jeden zły dzień. W narcystycznym związku, dobro prawie nie istnieje, a siła do odejścia jest znikoma.
Bycie w związku z narcyzem jest formą psychicznego znęcania się. Jacob mówi, że był i nadal jest werbalnym workiem treningowym jego żony i jest jedyną osobą w jej życiu traktowaną w ten sposób. Włamywała się do jego poczty elektronicznej, jest ogromnie pasywno-agresywna i celowo dąży do wynaturzenia swojego męża. Aaron wspomina, że podczas jego małżeństwa nie wolno mu było się smucić ani okazywać emocji, ponieważ, jeśli to zrobił, nie był „prawdziwym mężczyzną.”
Badanie jakościowe przeprowadzone przez naukowców z Uniwersytetu w Bristolu ujawniło, że mężczyźni, którzy cierpią z powodu nadużyć ze strony swoich partnerów, często pozostają w związku z powodu depresji, poczucia obowiązku lub prawdziwej troski o swoich partnerów. Niestety, mężczyźni czują też, że nikt im nie uwierzy, jeśli powiedzą, że są maltretowani. Jak mówi główna badaczka Alyson Huntley, „Kwestia męskości jest kwestią społeczną – od mężczyzn nie oczekuje się, że będą słabi. Jest to trudny stereotyp do pracy przeciwko” (w Mathias, 2019).
Narcissism Essential Reads
Znęcanie się psychologiczne obejmuje zarówno emocjonalne, jak i psychiczne nadużycia i powoduje niezliczoną ilość trwałych urazów. Niepokój, przewlekła depresja, stres pourazowy, niska samoocena, wahania nastroju i niestabilne emocje mogą być głębokie blizny i trudne do wyleczenia. Przemoc domowa może przybierać formę przemocy fizycznej, emocjonalnej, słownej lub finansowej. Jacob, na przykład, znalazł się w wieku 60 lat „bez emerytury, bez oszczędności i bez zaplecza finansowego”. Jego żona przez lata agresywnie wydawała pieniądze i nie radziła sobie z finansami. „I niech ją obsługiwać finanse, aby pokazać moje zaufanie … I nie udało w zakładając, że pracowała na przyszłość dla nas.”
Abuse nie musi być fizyczna lub wynik w siniaki być uznane za bolesne, a pomoc nie istnieje wyłącznie dla kobiet. Aaron był w stanie rozwieść się z byłą żoną i dzieli się opieką nad ich córką. Ogranicza swoje rozmowy i interakcje z nią i skupia się po prostu na poprawieniu siebie i wychowaniu córki. Jacob „odłączył się” od swojej żony i pracuje nad osiągnięciem separacji prawnej na stan mandates.
Pomoc istnieje, niezależnie od płci lub identyfikacji seksualnej. Kliknij na zakładkę powyżej oznaczoną „Uzyskaj pomoc” lub skontaktuj się z National Domestic Violence Hotline pod adresem www.TheHotline.org. Możesz porozmawiać z adwokatem bezpośrednio na stronie internetowej lub zadzwonić pod bezpłatny numer infolinii. Nastolatki i młodzi dorośli mogą skontaktować się z National Teen Dating Abuse Helpline pod adresem LoveIsRespect.org.
* Jestem głęboko wdzięczna panom, którzy zgłosili się, aby podzielić się swoimi historiami i poprosili o upublicznienie tej sprawy. Nigdy nie jest łatwo, i zawsze jest to przerażające, ujawnić się i mówić głośno. Życzę wam wszystkim spokoju i siły.