Sekcja Kodów i Sygnałów formalnie stała się częścią Wydziału Łączności Marynarki Wojennej (DNC), jako Op-20-G, 1 lipca 1922 roku. W styczniu 1924 roku, 34-letni porucznik Marynarki Wojennej USA o nazwisku Laurance F. Safford został przydzielony do rozszerzenia domeny OP-20-G na przechwytywanie radia. Pracował w pokoju 2646, na najwyższym piętrze budynku Departamentu Marynarki Wojennej w Waszyngtonie.
Japonia była oczywiście pierwszorzędnym celem dla przechwytywania radiowego i kryptoanalizy, ale istniał problem znalezienia personelu, który znał język japoński. Marynarka miała wielu oficerów, którzy służyli w Japonii jako dyplomaci i płynnie mówili po japońsku, ale brakowało operatorów radiotelegraficznych, którzy mogliby odczytywać japońskie komunikaty kodowe Wabun wysyłane w kana. Na szczęście kilku operatorów radiotelegrafów Marynarki Wojennej USA i Marynarki Wojennej działających na Pacyfiku utworzyło w 1923 roku nieformalną grupę, która porównywała notatki na temat japońskich przekazów w kanie. Czterech z tych mężczyzn zostało instruktorami sztuki odczytywania transmisji kana, kiedy Marynarka Wojenna rozpoczęła prowadzenie zajęć na ten temat w 1928 roku.
Zajęcia były prowadzone przez załogę pokoju 2426, a operatorzy radiotelegraficzni stali się znani jako „On-The-Roof Gang”. Do czerwca 1940 roku OP-20-G liczyło 147 oficerów, marynarzy i cywilów, połączonych w sieć nasłuchów radiowych tak odległych jak wojskowe.
OP-20-G pracowało nad japońskimi kodami dyplomatycznymi, ale głównym celem organizacji były japońskie kody wojskowe. Marynarka Wojenna USA po raz pierwszy zajęła się japońskimi kodami morskimi w 1922 roku, kiedy to agenci Marynarki włamali się do japońskiego konsulatu w Nowym Jorku, złamali sejf, sfotografowali strony japońskiej książki kodowej marynarki wojennej i wyszli, odłożywszy wszystko z powrotem tak, jak to zastali.
Przed wojną Biuro Szyfrów Marynarki Wojennej działało w trzech głównych bazach:
- Stacja NEGAT w siedzibie głównej w Waszyngtonie, D.C.
- Station HYPO (lub FRUPAC), sekcja w Pearl Harbor na Hawajach
- Station CAST, sekcja w ufortyfikowanych jaskiniach na wyspie Corregidor, na Filipinach, z szyfrantami i siecią stacji nasłuchowych i radiolokacyjnych.
- FRUMEL został założony w Melbourne, kiedy personel wywiadu sygnałowego Marynarki Wojennej z Filipin został ewakuowany do Australii. Ewakuowany personel wywiadu sygnałowego Armii trafił do Centralnego Biura.
Służba Wywiadu Sygnałowego Armii USA (SIS) i OP-20-G były skrępowane biurokracją i rywalizacją, konkurując ze sobą o dostarczanie danych wywiadowczych, o kryptonimie „MAGIC”, wysokim urzędnikom. Sprawę komplikował fakt, że Straż Przybrzeżna, FBI, a nawet FCC również prowadziły operacje przechwytywania radiowego.
Organizacja Marynarki Wojennej w OP-20-G była bardziej konwencjonalnie hierarchiczna niż Armii w Arlington Hall, która kierowała się raczej zasługami niż rangą (jak Bletchley Park), choć prowizje były przyznawane „cywilom w mundurach” z rangą zależną od wieku (chorąży do 28 lat, porucznik do 35 lat lub komandor porucznik powyżej 35 lat). Ale kontrola była sprawowana przez „regularne typy wojskowe”. Marynarka chciała, aby armia zabroniła cywilom dotykać maszyny szyfrującej SIGABA, choć została ona opracowana przez cywila (Williama Friedmana). Wizytator Royal Navy i specjalista od przechwytywania komandor Sandwith doniósł w 1942 roku o „niechęci do Żydów panującej w US Navy (podczas gdy) prawie wszyscy czołowi kryptografowie Armii są Żydami”.
Więc w 1940 roku SIS i OP-20-G doszły do porozumienia z liniami przewodnimi dla obsługi MAGIC; Armia była odpowiedzialna w dni parzyste, a Marynarka Wojenna w dni nieparzyste. Tak więc pierwszą minutę po północy 6 grudnia 1941 roku przejęła Marynarka Wojenna. Ale komandor porucznik Alwin Kramer nie miał oficera pomocniczego (w przeciwieństwie do Armii, która miała Dusenbury’ego i Brattona) i tej nocy był wożony przez żonę. Był również odpowiedzialny za dystrybucję informacji MAGIC do prezydenta; w styczniu 1941 r. Armia zgodziła się, że będzie dostarczać informacje do Białego Domu w styczniu, marcu, maju, lipcu, wrześniu i listopadzie, a Marynarka Wojenna w lutym, kwietniu, czerwcu, sierpniu, październiku i grudniu. Ale w maju 1941 roku dokumenty MAGIC zostały znalezione w biurku wojskowego adiutanta Roosevelta, Edwina „Pa” Watsona i przejęła je Marynarka Wojenna; natomiast Armia dostarczyła MAGIC do Departamentu Stanu zamiast tego.
Wynikiem tego było to, że duża część MAGIC była opóźniona lub niewykorzystana. Nie było efektywnego procesu oceny i organizowania wywiadu, jaki po wojnie zapewniała jedna agencja wywiadowcza.