Proces fluwialny, fizyczne oddziaływanie płynącej wody i naturalnych koryt rzek i strumieni. Procesy takie odgrywają istotną i widoczną rolę w denudacji powierzchni ziemi i transporcie detrytusu skalnego z wyższych do niższych poziomów.
Większość świata erozji krajobrazu, w tym zmniejszenie gór i budowanie równin, jest spowodowane przez przepływ wody. Ponieważ deszcz spada i zbiera się w ciekach wodnych, proces erozji nie tylko degraduje ziemię, ale produkty erozji stają się narzędziami, za pomocą których rzeki rzeźbią doliny, w których płyną. Materiały osadowe wydobyte z jednego miejsca są transportowane i deponowane w innym, by tam raz po raz ulegać erozji i ponownej depozycji, zanim dotrą do oceanu. W kolejnych miejscach, równina rzeczna i samo koryto rzeki są produktami interakcji przepływu kanału wodnego z osadami przyniesionymi ze zlewni powyżej.
Prędkość przepływu rzeki zależy głównie od nachylenia i szorstkości jej koryta. Bardziej strome zbocze powoduje większą prędkość przepływu, ale bardziej szorstkie koryto ją zmniejsza. Nachylenie rzeki odpowiada w przybliżeniu spadkowi terenu, przez który przepływa. W pobliżu źródła, często na terenach pagórkowatych, zbocze jest zazwyczaj strome, ale stopniowo się wypłaszcza, z okazjonalnymi nieregularnościami, aż do momentu, gdy na równinach, w drugiej części biegu rzeki, staje się całkiem łagodne. Odpowiednio, duże strumienie zwykle zaczynają się jako potoki o bardzo burzliwym przepływie, a kończą jako łagodnie płynące rzeki.
W czasie powodzi, rzeki przynoszą duże ilości osadów, pochodzących głównie z dezintegracji warstw powierzchniowych wzgórz i zboczy dolin przez deszcz oraz z erozji koryta rzeki przez płynącą wodę. Lodowce, mróz i wiatr również przyczyniają się do dezintegracji powierzchni Ziemi i dostarczania osadów do rzek. Siła prądu rzecznego do przenoszenia materiałów zależy w dużym stopniu od jego prędkości, tak więc rwące potoki o szybkim spadku w pobliżu źródeł rzek mogą przenosić skały, głazy i duże kamienie. Są one stopniowo mielone przez ścieranie w ich dalszym biegu w głazy, żwir, piasek i muł i są przenoszone przez główną rzekę w kierunku morza lub częściowo rozrzucane na płaskich równinach podczas powodzi. Rozmiar materiałów osadzonych w korycie rzeki staje się mniejszy, ponieważ zmniejszenie prędkości zmniejsza siłę transportową prądu.
Od najwcześniejszych dni nowoczesnej hydrauliki stosowanej, badania inżynierskie próbowały lepiej zrozumieć transport osadów. Ponieważ cząstki osadów są zazwyczaj cięższe niż ilość wody, którą wypierają, zasada Archimedesa nie mogła być wykorzystana do wyjaśnienia faktu, że ciężkie osady były w stanie być podnoszone i transportowane przez płynącą wodę. W związku z tym konieczne było inne wyjaśnienie. Dwudziestowieczne badania rozróżniają w związku z tym „obciążenie łoża” z jednej strony i „obciążenie zawieszone” z drugiej. Ten pierwszy składa się z większych cząstek, które są albo toczone lub popychane wzdłuż koryta strumienia, albo które „przeskakują”, lub saltują, z grzbietu jednej fali na drugą, jeśli prędkość jest wystarczająco duża. Z drugiej strony, mniejsze cząstki, zawieszone osady, raz zebrane i podniesione przez poruszającą się wodę, mogą pozostać w zawieszeniu przez znaczne okresy czasu i w ten sposób być transportowane na wiele kilometrów.
.