Free Press

Ten artykuł profile 50 największych afrykańskich graczy w historii.

W kompilacji do tej listy wziąłem pod uwagę graczy z ostatnich 100 lat, zarówno tych, którzy reprezentowali afrykańskie narody na arenie międzynarodowej i tych, którzy nie, jak również tych, którzy grali w Europie i tych, którzy nie.

Przycięcie oryginalnej krótkiej listy, która sięgnęła prawie 200 graczy nie było łatwe, ale rozważenie kariery każdego gracza poprzez rozbicie ich indywidualnych honorów, ich międzynarodowych honorów i ich honorów klubowych dało mi „drogę w głąb” i jasny system, z którym można ocenić dekady wspaniałych graczy.

Takie podejście promuje zatem graczy, którzy osiągnęli wiele, tych na elitarnym końcu sportu – mistrzów – a nie tych z wybitnymi umiejętnościami, ale bez honorów, aby poprzeć swoje talenty.

Tak więc, udany zespół nigeryjski z początku do połowy lat 90-tych, zespół Kamerunu, który pojawił się w 2000 roku i egipskiej strony, która zdominowała ostatnią dekadę konkurencji są bardzo silnie reprezentowane.

Jednakże niektóre wspaniałe talenty afrykańskie zostały pominięte całkowicie- garść kluczowych nazwisk są rozpatrywane na następującym slajdzie.

Następujący zawodnicy są prawie wszyscy stałymi bywalcami równorzędnych list największych afrykańskich piłkarzy wszech czasów, ale z następujących powodów nie dokonali mojego wyboru.

Larbi Ben Barek

Wybitny talent, który zasługiwałby na miejsce na samym szczycie tej listy, ale Czarna Perła reprezentował Francję, a nie swoje rodzinne Maroko. Uwzględnienie go otworzyłoby drzwi dla takich piłkarzy jak Marcel Desailly, Basile Boli, Claude Makelele i Patrick Vieira.

John Obi Mikel

Przez całą swoją karierę otrzymywał wiele krytyki, ale zaszczyty, jakie zbierał w Chelsea, a także jego talizmanistyczny, inspirujący wkład w niedawny triumf Nigerii w Pucharze Narodów stawiają go zdecydowanie w tym biegu.

Tylko jedno lub dwa wielkie osiągnięcia dzielą go od potwierdzenia miejsca wśród najlepszych piłkarzy kontynentu w historii.

El Hadji Diouf

Dwukrotny afrykański piłkarz roku nigdy nie zdołał rozwinąć swojej obietnicy z początku XXI wieku. Zbyt wiele czasu spędzonego z dala od elitarnego poziomu i jego niepowodzenia w Liverpoolu doprowadziły do rozczarowującej kariery.

Frederic Kanoute

Był wspaniałym strzelcem goli i pierwszym zawodnikiem urodzonym poza Afryką, który zdobył nagrodę Afrykańskiego Piłkarza Roku.

Jego wspaniały rekord bramek z Mali nigdy nie przełożył się na kontynentalne honory, a on nigdy nie wygrał głównej ligi lub Ligi Mistrzów, aby dopasować doskonałe wskaźniki strzelców w Sevilli i West Ham. Musiał zadowolić się triumfami w pucharach.

Badou Ezzaki

Świetny stoper, który reprezentował Maroko podczas silnej ery dla stron północnoafrykańskich, powinien znaleźć się w pierwszej dwudziestce na podstawie aury, ale namacalne zaszczyty są skąpe.

Rozkoszował się znakomitymi sezonami w La Liga dla Mallorki, a nie dla jednego z naprawdę najlepszych zespołów ligi.

Kalusha Bwalya

Bolało mnie serce, że nie umieściłem na liście tej prawdziwej ikony. Jednokrotny afrykański piłkarz roku i elitarny gracz PSV w Holandii, przybyły dopiero po triumfie klubu w Pucharze Europy w 1988 roku.

Jego oszałamiające solowe zniszczenie Włoch na Olimpiadzie w 1988 roku było punktem kulminacyjnym jego kariery w Zambii. Z pewnością wszystko potoczyłoby się inaczej, gdyby Chipolopolo nie zostali zdruzgotani tragiczną katastrofą lotniczą w 1993 roku.

Lakhdar Belloumi

Uważany za największego algierskiego piłkarza wszech czasów, najczęściej występujący w kadrze narodowej piłkarz i ich kulturowy kamień węgielny w latach 80. ma gablotę z trofeami – zarówno na poziomie międzynarodowym, jak i klubowym – która jest niezwykle skąpa.

Godfrey Chitalu

Strzelca wspaniałych bramek i pięciokrotny zambijski piłkarz roku, temperamentny napastnik wygrał bardzo niewiele z zambijską stroną narodową lub stronami klubowymi Kitwe United i Kabwe Warriors.

Francois Omam-Biyik i Papa Bouba Diop

Odpowiedzialny za ikony i prawie identyczne bramek Pucharu Świata, chwile i zwycięstwa, ani człowiek nigdy nie wygrał dużo na poziomie klubowym. Omam-Biyik zdobył tytuł Pucharu Narodów Afryki z Kamerunem.

Asamoah Gyan

Odejście od prawdziwie elitarnych rozgrywek klubowych i uporczywe niepowodzenia na kontynentalnym z Ghaną wpłynęły na niezwykle obiecującą karierę Gyana.

Mustapha Hadji

Jednostka

Hadji był zwinnym, innowacyjnym, pomysłowym atakującym pomocnikiem, który doskonale radził sobie z piłką przy nodze i obroną przed sobą. Został uznany za Afrykańskiego Piłkarza Roku w 1998 roku – jedyny nie-Zachodni Afrykanin, który zdobył tę nagrodę w ciągu ponad dwóch dekad.

Międzynarodowe wyróżnienia

Zakwalifikował się do dwóch Pucharów Świata z marokańską stroną i zaimponował we Francji w 1998 roku. Jego występ przeciwko Norwegii pozostaje jednym z najlepszych występów afrykańskiego gracza na scenie globalnej.

Lwy Atlasu nigdy nie rozkwitły w kontynentalnej konkurencji w tym czasie jednak i Hadji nigdy nie wygrał Pucharu Narodów Afryki.

Klubowe wyróżnienia

Przerwana kariera klubowa sprawiła, że Hadji spędził czas w Niemczech, Hiszpanii, Portugalii, a nawet Luksemburgu.

Hadji był miło wspominany za swój czas w Anglii z Coventry City, ale nie był w stanie zapobiec spadkowi Sky Blues w 2001 roku.

Wygrał FA Cup z Aston Villą, Puchar Portugalii ze Sportingiem i Ligue 2 z Nancy.

Marc-Vivien Foe

Osoba fizyczna

Kamień węgielny kameruńskiej strony, która tak olśniewała na przełomie tysiącleci, życie defensywnego pomocnika zostało skrócone podczas Pucharu Konfederacji, ponieważ cierpiał na niewydolność serca.

Międzynarodowe wyróżnienia

Foe zdobył dwie korony kontynentalne z Kamerunem – w 2000 i 2002 roku – a także reprezentował stronę na Mistrzostwach Świata w 1994 i 2002 roku. Byłby obecny również w 1998 roku, ale opuścił turniej z powodu kontuzji.

Klubowe wyróżnienia

Mistrz ligi francuskiej z Lens i Lyonem, zdobył również kilka Pucharów Ligi Francuskiej i Puchar Kamerunu z Canon Yaounde.

Finidi George

Jednostka

Uznany przez Międzynarodową Federację Historii Piłki Nożnej za dziesiątego najlepszego afrykańskiego piłkarza ubiegłego wieku, George był skrzydłowym, który przynajmniej na początku swojej kariery stanowił bezpośrednie i groźne zagrożenie z flanki.

Uznawany za jednego z najlepszych skrzydłowych na świecie na początku lat 90… ale nie za bardzo podczas nieudanego pobytu w Anglii w klubie Ipswich.

Zaszczyty międzynarodowe

George reprezentował Nigerię na Mistrzostwach Świata w 1994 i 1998 roku, a także był częścią drużyny Super Orłów, która wygrała AFCON w 1994 roku.

Zrobił kolejne trzy kontynentalne półfinały z Nigerią.

Club Honours

George był drobiazgowo wyposażony w honory w Ajaxie, gdzie, wraz z rodakiem Kanu, wygrał Ligę Mistrzów w 1995 roku i przegrał finał w 1996 roku. Zdobył również trzy tytuły w lidze holenderskiej, Superpuchar UEFA, Puchar Interkontynentalny i dwa Superpuchary Holandii.

Laurent Pokou

Jednostka

Drugie miejsce Afrykańskiego Piłkarza Roku w 1970 roku i trzecie miejsce trzy lata później, Pokou był graczem wielkiego formatu i jest uważany za jednego z najlepszych napastników kontynentu. Doskonały drybler i niezwykle skuteczny finiszer.

Pele wskazał kiedyś Pokou jako swojego następcę. Pele.

Międzynarodowe wyróżnienia

Mówię, że tylko Rashidi Yekini i Roger Milla wywarli indywidualny wpływ w Pucharze Narodów porównywalny z tym, jaki miał Pokou. Iworyjczyk był najlepszym strzelcem dwa razy w 1968 i 1970 roku, a w tych drugich rozgrywkach został także Graczem Turnieju.

Honory klubowe

W latach 70-tych rozpoczął wspaniałą karierę we Francji, wygrywając prawie wszystko, co było do wygrania na Wybrzeżu Kości Słoniowej z ASEC Abidżan. Jego czas w Nancy był mocno nadszarpnięty przez kontuzje, ale wcześniej zdobył 44 bramki w 63 występach w barwach Rennes.

Kolo Toure

Osoba fizyczna

Kolejny ze słynnego Złotego Pokolenia Wybrzeża Kości Słoniowej, starszy Toure jest atletycznym, imponującym środkowym obrońcą, który miał swój udział w kontrowersjach i wpadkach.

Międzynarodowe wyróżnienia

Toure cierpiał z powodu nieszczęścia swoich rodaków, ponieważ ostatnie wcielenie Słoni tak często potykało się w końcówce Pucharu Narodów. Reprezentował swój naród na dwóch Mistrzostwach Świata.

Klubowe honory

Korzystając z życia w Premier League z Arsenalem, Manchesterem City, a teraz Liverpoolem, Kolo Toure nie jest obcy krajowym sukcesom. Dwa razy wygrał Premier League i dwa razy mistrzostwo Wybrzeża Kości Słoniowej.

Jeden z Niezwyciężonych Arsene’a Wengera, podpisujący kontrakt za 150 000 funtów z ASEC Mimosas reprezentuje jeden z najlepszych nabytków Francuza.

Segun Odegbami

Indywidualność

„Matematyczny” znalazł się na podium dla Afrykańskiego Piłkarza Roku zarówno w 1977, jak i 1980 roku, ale nigdy nie wygrał tego wielkiego.

Odegbami został uznany przez IFFHS za 19. najlepszego afrykańskiego piłkarza ubiegłego stulecia.

Międzynarodowe wyróżnienia

Odegbami poprowadził Nigerię do pierwszego afrykańskiego tytułu, na ojczystej ziemi, w 1980 roku. Dwukrotnie był najlepszym strzelcem Pucharu Narodów, w 1978 i 1980 roku, i pozostaje drugim najlepszym strzelcem Nigerii wszechczasów, ustępując jedynie niezrównanemu Rashidi Yekiniemu.

Zaszczyty klubowe

Całą karierę spędził w klubie Shooting Stars z Ibadanu, zdobywając liczne trofea ligi nigeryjskiej i krajowe. Najważniejszym wydarzeniem było chyba zdobycie Pucharu Zdobywców Pucharów Afryki w 1976 roku – pierwszy triumf nigeryjskiej drużyny w rozgrywkach kontynentalnych.

Noureddine Naybet

Jednostka

Zapewne jeden z najlepszych – i z pewnością jeden z najbardziej konsekwentnych – obrońców, jakich kiedykolwiek wyprodukowała Afryka, Naybet był filarem Maroka i z powodzeniem przeszedł do europejskiego futbolu. Był kolejnym wielkim afrykańskim obrońcą związanym z Manchesterem United.

Zaszczyty międzynarodowe

Naybet reprezentował Lwy Atlasu w dwóch Pucharach Świata, ale podobnie jak Mustafa Hadji, pozostał niespełniony w Pucharze Narodów.

Zaszczyty klubowe

Wygrał afrykańską Ligę Mistrzów z Wydad Casablanca w 1992 roku, triumf, który zapewnił mu przeprowadzkę przez Morze Śródziemne. W 2000 roku zdobył mistrzostwo Hiszpanii z Deportivo La Coruna, a następnie uzupełnił swój dorobek trofeów o kilka Pucharów Hiszpanii.

Victor Ikpeba

Indywidualne

Ikpeba został uznany przez IFFHS za 3-4. najlepszego afrykańskiego piłkarza ubiegłego wieku. Został uznany za Afrykańskiego Piłkarza Roku w 1997 roku i zdobył Ebony Shoe jako najlepszy afrykański gracz w lidze belgijskiej w 1993 roku.

Międzynarodowe wyróżnienia

Mistrz kontynentu z Nigerią w 1994 roku, Ikpeba był również częścią zespołu, który zdobył złoto olimpijskie dwa lata później. Reprezentował Naiję na dwóch Mistrzostwach Świata.

Klubowe honory

Mistrz Ligue 1 z Monaco w 1997 roku i zdobywca Pucharu Belgii z RFC Liege w 1990 roku, Ikpeba cieszył się również stintą w Borussii Dortmund.

Rachid Mekhloufi

Jednostka

Wielki gracz i kluczowy wpływ w wielu ważnych starciach, napastnik był jednym z pierwszych (i najbardziej widocznych) graczy urodzonych w Afryce, którzy reprezentowali francuską drużynę narodową. Pozostaje drugim największym strzelcem w historii AS Saint-Etienne.

Międzynarodowe wyróżnienia

Mekhloufi nie wygrał wiele z Pustynnymi Lwami, jego największy wkład przyszedł jako część strony Front de Liberation Nationale, która podróżowała po świecie reprezentując swoich rodaków wtedy pod panowaniem francuskim. Drużyna FLN stała się jednym z najsilniejszych afrykańskich symboli tożsamości narodowej i autonomii.

Czterokrotnie reprezentował Francję, ale grał również na Mistrzostwach Świata w 1982 roku z Algierią.

Honory klubowe

Niektórzy z innych północnoafrykańskich piłkarzy często określani jako jedni z najlepszych na kontynencie nie mają czystych honorów, aby poprzeć swój status. To nie jest krytyka, która może być wyrównany na Mekhloufi, który doskonalił się we Francji z Saint-Etienne.

Podczas jego czasu w L’Hexagone wygrał Ligue 1 cztery razy, a także nabył clutch innych zaszczytów, w tym Puchar Francji. To zwycięstwo w 1968 roku okazało się ostatnim aktem chwalebnej kariery nad Loarą.

Rigobert Song

Indywidualność

Dziki chłopiec na początku swojej kariery, Tonton delikatnie wyłonił się jako mądra stara głowa kameruńskiego futbolu – stając się w tym procesie afrykańską ikoną.

Song pozostaje, obok Zinedine’a Zidane’a, jedynym graczem, który został odesłany na dwa mundiale.

Międzynarodowe wyróżnienia

Dwukrotny zwycięzca AFCON, Song był gwiazdą turnieju w 2002 roku, gdy Nieposkromione Lwy zachowały koronę kontynentalną. Reprezentował środkowoafrykańskich gigantów na czterech mistrzostwach świata – najwięcej spośród wszystkich zawodników na tej liście.

Wyróżnienia klubowe

Międzynarodowe sukcesy nie znalazły odzwierciedlenia w jego karierze klubowej, co tłumaczy jego dość skromną pozycję na tej liście. Dwa tytuły mistrza Super Lig w Galatasaray i kilka triumfów w pucharach krajowych w Turcji i Francji to suma wyróżnień w jego karierze poza słynną zieloną barwą Kamerunu.

Mahamadou Diarra

Jednostka

Diarra był twardo grającym środkowym pomocnikiem, który wraz z Michaelem Essienem stanowił podstawę znakomitej strony Lyonu, która tak często groziła przeniesieniem francuskiej strony na wyższy poziom w połowie ubiegłej dekady.

Międzynarodowe honory

Kapitan Mali poprowadził drużynę do trzeciego miejsca na Mistrzostwach Świata Under-20 w 1999 roku, ale walczył o wygranie czegokolwiek z Les Eigles w ostatniej dekadzie. Drużyna jest już wyeliminowana z rywalizacji o udział w Mistrzostwach Świata latem przyszłego roku.

Klubowe wyróżnienia

Miejsce Diarry na tej liście wynika przede wszystkim z jego formy krajowej w ostatniej dekadzie. W latach 2002-2008 zdobył tytuł ligowy, czy to we Francji, czy w Hiszpanii (z Realem Madryt) w każdym sezonie – sześć tytułów z rzędu, nie wspominając o wielu krajowych pucharach.

Daniel Amokachi

Indywidualnie

Amokachi został uznany przez IFFHS za 18. najlepszego afrykańskiego piłkarza ubiegłego wieku. Jego niepowodzenia w Evertonie, gdzie z trudem torował sobie drogę przez Duncana Fergusona i Paula Rideouta, nie powinny umniejszać jego pozycji.

Dwa razy zajął trzecie miejsce w konkursie na Afrykańskiego Piłkarza Roku.

Międzynarodowe wyróżnienia

Amokachi grał na Mistrzostwach Świata w 1994 i 1998 roku z Nigerią, a także był kluczowym członkiem ikonicznej strony Super Orłów, która triumfowała w AFCON w ’94. Zdobył również historyczne złoto olimpijskie w 1996 roku, odgrywając swoją rolę w słynnym finałowym zwycięstwie nad Argentyną.

Club Honours

Still udało się wygrać FA Cup w Evertonie w 1995 roku, wyeliminowawszy Tottenham w półfinale dzięki wspaniałemu brace.

Lucas Radebe

Osoba fizyczna

Radebe był eleganckim, konsekwentnym obrońcą, który dawał przykład i cieszył się bogatą karierą w RPA i Yorkshire.

Leeds United’s Player of the Season w 1998 roku, mógł osiągnąć o wiele więcej, gdyby przeniósł się do Manchesteru United, kiedy Sir Alex Ferguson zadzwonił w 2000 roku.

Międzynarodowe honory

Radebe, który został kiedyś określony przez Nelsona Mandelę jako „bohater” wielkiego człowieka, był jednym z budowniczych narodu, którzy wygrali Puchar Narodów z RPA w 1996 roku. Reprezentował również Bafana Bafana na dwóch Pucharach Świata w 1998 i 2002 roku.

Club Honours

He przybył do Leeds w 1994 roku, głównie w celu zapewnienia towarzystwa dla swojego rodaka Phila Masinga. Niewiele oczekiwano od młodzieńca z Kaizer Chiefs, ale stał się ostoją zespołu, jednym z najbardziej uznanych obrońców Premier League i legendą Yorkshire.

Radebe nigdy nie wygrał głównej ligi, ale mimo to zdołał zebrać różne trofea w RPA przed rozpoczęciem przygody.

Tarek Dhiab

Jednostka

Ten wspaniały tunezyjski rozgrywający został uznany Piłkarzem Roku w 1977 roku i został uznany przez IFFHS za 15. najlepszego afrykańskiego piłkarza ubiegłego wieku.

Zaszczyty międzynarodowe

Nigdy nie udało mu się poprowadzić Tunezji do tytułu AFCON, ale dał światu namiastkę swojego (i swoich rodaków) talentu podczas Mistrzostw Świata w 1978 roku.

Zaszczyty klubowe

Dhiab cieszył się obfitującą w trofea karierą w Esperance, ale przeszedł na emeryturę, zanim klub wygrał swoją pierwszą Ligę Mistrzów CAF.

Karim Abdul Razak

Jednostka

Golden Boy może nie być nazwiskiem domowym dla większości z was, ale ghański pomocnik z cudowną bliską kontrolą ma wybitny rekord, który umieszcza go mocno w mojej pierwszej 50.

Jednokrotny afrykański piłkarz roku, został uznany przez IFFHS za 31. najlepszego afrykańskiego piłkarza ubiegłego wieku.

Międzynarodowe wyróżnienia

Razak był graczem turnieju w 1978 roku, kiedy poprowadził Czarne Gwiazdy do trzeciego afrykańskiego tytułu.

Zaszczyty klubowe

Razak cieszył się pobytem w NASL wśród błyszczących gwiazd New York Cosmos, w przerwie między czasem spędzonym w Ghanie z Asante Kotoko i w Egipcie z Arab Contractors.

Rashidi Yekini

Indywidualność

Afryka wyprodukowała wielu graczy, którzy wiedzieli, jak znaleźć siatkę z niesłabnącą regularnością; Jednak w przeciwieństwie do Godfreya Chitalu i Tony’ego Yeboah, Yekini ma na swoim koncie zaszczyty, które potwierdzają jego wspaniałą pracę przed bramką.

Byk z Kaduny został już raz wybrany Piłkarzem Roku w Afryce, zajmował też drugie i trzecie miejsce w głosowaniach. Został uznany przez IFFHS za 17. najlepszego afrykańskiego piłkarza ubiegłego wieku.

Międzynarodowe wyróżnienia

Członek nigeryjskiej drużyny, która podbiła Afrykę w 1994 roku, Yekini wystąpił również na Mistrzostwach Świata w Ameryce w tym samym roku. Był najlepszym strzelcem w dwóch mistrzostwach kontynentu i został zawodnikiem turnieju w 1994 roku.

Honory klubowe

Yekini grał w całej Afryce i w Europie, w Hiszpanii, Portugalii, Grecji i Szwajcarii, zdobywając tytuł mistrza Wybrzeża Kości Słoniowej. Był najlepszym strzelcem w Primeira Liga w 1994 roku – niesamowity rok dla frontmana.

Joseph-Antoine Bell

Indywidualne

Bell został uznany przez IFFHS za największego afrykańskiego bramkarza w XX wieku i był dwukrotnym wicemistrzem w nagrodzie Afrykańskiego Piłkarza Roku.

Międzynarodowe honory

Dwukrotny mistrz Afryki, Bell podróżował z Nieposkromionymi Lwami na trzy mundiale.

Honory klubowe

Bell wygrał Afrykańską Ligę Mistrzów w 1979 roku jako część wyjątkowej drużyny Union Douala. Osiągnął sukcesy krajowe z Union i egipską stroną Arab Contractors.

Jego kariera we Francji z Marsylią często groziła doskonałością, ale strona zbyt często nie spełniała oczekiwań, gdy zbliżała się ostatnia przeszkoda.

Kazadi Mwamba

Indywidualnie

Jedyny z ikonicznej strony Zairu z przełomu lat 60. i 70., który znalazł się na tej liście, Kazadi był bramkarzem mistrzostw świata w 1974 r., których reputacja była tak skażona przez ich porażki, że ich liczby były prawie niemożliwe do podważenia.

Once a runner-up in the African Footballer of the Year award, Kazadi was recognised by IFFHS among the finest five African goalkeepers of the last century.

Międzynarodowe wyróżnienia

Dwukrotny mistrz Afryki z Zairem w 1968 roku i w 1974 roku – roku wielkiej podróży Lamparta na Mistrzostwa Świata w Niemczech Zachodnich – został nazwany Graczem Turnieju po triumfie w 1968 roku.

Klubowe wyróżnienia

Mwamba spędził całą swoją karierę z gigantami z Lubumbashi, TP Mazembe, zdobywając w tym czasie wiele krajowych i kontynentalnych wyróżnień.

Jest zapomnianym wielkim, mimo że nie udało mu się zdobyć Pucharu Świata.

Salif Keita

Jednostka

Nazwany afrykańskim piłkarzem roku w 1970 roku, Keita otrzymał również Order Zasługi FIFA w 1996 roku. Zabójczy napastnik w swoim czasie, cieszył się wspaniałym rekordem punktowym we Francji w Saint-Etienne.

Międzynarodowe honory

Keita poprowadził Mali do finału Pucharu Narodów 1972, ale był bezradny, gdy Republika Konga pokonała Les Aigles 3-2 w klasycznym finale.

Honory klubowe

Nieustępliwy zwycięzca w młodości w Mali, przeniósł swoje pragnienie i sukcesy do Europy. Zdobył trzy kolejne tytuły Ligue 1 nad Loarą pod koniec lat 60-tych, a także cieszył się różnymi triumfami w Pucharze Francji.

Keita zdobył Puchar Portugalii ze Sportingiem ponad dekadę po opuszczeniu Afryki.

Pat Mboma

Osoba fizyczna

Mboma był niesamowicie silną osobą, której dorównywała wspaniała sprawność techniczna. W 2000 roku został Piłkarzem Roku Afryki i Piłkarzem Roku Afryki BBC.

Międzynarodowe wyróżnienia

Niezwykle konsekwentny strzelec goli dla Nieposkromionych Lwów, jego liczby dorównują prawie wszystkim innym napastnikom na tej liście.

Mboma zdobył również wyróżnienia za swoje gole, jako głowa wielkiego Kamerunu z początku lat 2000. Wraz z tą wspaniałą kolekcją gwiazd zdobył dwa tytuły mistrza AFCON, złoto olimpijskie i wystąpił na dwóch mistrzostwach świata.

Jeden z zaledwie sześciu piłkarzy, którzy byli najlepszymi strzelcami dwóch różnych turniejów Pucharu Narodów.

Sukcesy klubowe

Jego sukcesy z Kamerunem nie zostały niestety powtórzone w całej karierze klubowej. Kilka francuskich pucharów to niewielka nagroda dla tak skwierczącego talentu.

Benni McCarthy

Jednostka

Nie pozwólcie, aby zwiotczały, zhańbiony koniec jego kariery odwrócił waszą uwagę; Benni McCarthy był kiedyś jednym z najbardziej przerażających frontmanów Afryki.

Międzynarodowe wyróżnienia

Mimo że nigdy nie wygrał Pucharu Narodów z RPA, McCarthy był wyróżniającą się jednostką w edycji 1998. Reprezentował Bafana Bafana na dwóch Pucharach Świata, ale w 2010 roku na ojczystej ziemi niesławnie przegrał. Pozostaje najlepszym strzelcem RPA wszech czasów.

Klubowe wyróżnienia

McCarthy wygrał Ligę Mistrzów jako część drużyny Porto Jose Mourinho, odnosząc sukcesy wcześniej w swojej karierze w Ajaxie.

Zaimponował w Anglii w Blackburn Rovers, gdzie przeniósł swoje płodne zdobywanie bramek do Premier League.

Jean Manga-Onguene

Jednostka

Uznany przez IFFHS za 34. najlepszego afrykańskiego piłkarza ubiegłego wieku, Manga-Onguene zdobył nagrodę Piłkarza Roku CAF w 1980 roku.

Międzynarodowe wyróżnienia

Złe wyczucie czasu kosztowało go chwałę jego następców z kameruńską drużyną narodową. Manga-Onguene zakończył służbę w reprezentacji narodowej zaledwie trzy lata przed pierwszym afrykańskim tytułem Nieposkromionych Lwów.

Powrócił do zarządzania stroną narodową w krótkim, nieudanym okresie pod koniec lat 90-tych.

Klubowe honory

Manga-Onguene spędził całą swoją karierę w kameruńskim klubie Canon Yaounde. W ciągu 16 lat, które były niezwykle udane, odmienił klub, zdobywając sześć pierwszych tytułów ligowych i prowadząc go do trzech zwycięstw w Afrykańskiej Lidze Mistrzów.

Po jego odejściu w 1982 roku żadna drużyna w Afryce nie miała więcej tytułów mistrza kontynentu niż Canon – zajęło to 14 lat, zanim Zamalek pokonał ich imponujące trio.

Seydou Keita

Jednostka

Jego wkład w Barcelonę, gdzie był ważną postacią, ale nie zawsze zajmował miejsce w pierwszej drużynie, rzadko był mniej niż doskonały.

Keita zajął drugie miejsce w wyścigu o tytuł Afrykańskiego Piłkarza Roku w 2011 roku, pokonany jedynie przez Yayę Toure.

Międzynarodowe wyróżnienia

Zajęcie trzeciego miejsca w Mistrzostwach Świata FIFA Under-20 w 1999 roku zapowiadało identyczne finisze w turniejach Pucharu Narodów w 2012 i 2013 roku, kiedy to Mali odpadło na etapie półfinału.

Klubowe wyróżnienia

Ulubieniec Pepa Guardioli, Keita zgarnął trzy tytuły La Liga, dwa Copa del Reys, trzy Supercopa de Espanas i dwa tytuły Ligi Mistrzów podczas swojego pobytu w Barcelonie.

To jest powiększone o wcześniejsze sukcesy w Sevilli i Lorient.

Emmanuel Amuneke

Indywidualny

Na pewno prawdą jest, że Amuneke nie miał tak błyskotliwej kariery, na jaką powinien pozwolić jego talent, ale fakt, że rekord kontuzji piłkarza kojarzy go na zawsze, opowiada własną historię.

Uznany przez IFFHS za 26. najlepszego afrykańskiego piłkarza ostatniego stulecia, ten jednokrotny afrykański piłkarz roku był kiedyś wicemistrzem świata i byłym afrykańskim piłkarzem roku BBC.

Niezłe osiągnięcie jak na kogoś, kto tak regularnie trafia do gabinetu zabiegowego.

Międzynarodowe wyróżnienia

Część chwalebnego nigeryjskiego pokolenia lat 90-tych, Amuneke zdobył złoto olimpijskie i tytuł afrykański na początku lat 90-tych, jak również reprezentował Super Orły w USA ’94.

Klubowe wyróżnienia

Po podpisaniu kontraktu z Barceloną za 2,2 miliona funtów, Amuneke zdobył krajowe tytuły w Nigerii i Egipcie przed zakosztowaniem sporadycznych sukcesów w Europie i Azji.

Theophile Abega

Individual

An inspirująca postać w kontekście afrykańskim, Abega został raz nazwany afrykańskim piłkarzem roku i zajął trzecie miejsce przy innej okazji.

Międzynarodowe wyróżnienia

Wytworzył jedne z najbardziej ikonicznych obrazów afrykańskiego futbolu podczas finału AFCON 1984, gdy jego wspaniały, późny zwycięzca przeciwko Nigerii zapewnił Kamerunowi pierwszy kontynentalny tytuł. Został uznany Graczem Turnieju.

Reprezentował także środkowoafrykańskich gigantów na Mistrzostwach Świata.

Klubowe wyróżnienia

Domestycznie, The Doctor był ostoją dla Canon Yaounde przez dekadę, prowadząc klub do dwóch Lig Mistrzów CAF w 1978 i 1988 roku.

Ahmed Hassan

Jednostka

Jeden z najlepszych afrykańskich podających swojego pokolenia, Hassan był na początku swojej kariery energicznym zawodnikiem z szerokiej kadry, po czym przeniósł się do środka, aby dyktować warunki gry, gdy wiek zaczął go ograniczać.

W 2006 i 2010 roku został zawodnikiem turnieju AFCON. Cierpi, podobnie jak jego koledzy z drużyny, z powodu uporczywego braku kwalifikacji do Mistrzostw Świata.

Międzynarodowe honory

Czterokrotny mistrz Pucharu Narodów z Egiptem, Hassan pozostaje najczęściej czapkowanym męskim graczem na świecie w historii. Jego 184 występy dla Faraonów raczej nie zostaną w najbliższym czasie pobite.

Honory klubowe

Przez trzy lata reprezentował tylko Al-Ahly, więc nie zebrał tylu krajowych honorów, co niektórzy z jego rodaków.

Czas spędzony w Belgii i Turcji przyniósł kolejne honory i odróżnił Hassana od innych egipskich graczy, którzy zmagali się za granicą.

Lauren

Jednostka

Członek legendarnej drużyny Arsenalu Invincibles, Lauren był kiedyś wiceliderem nagrody Afrykańskiego Piłkarza Roku.

Międzynarodowe wyróżnienia

Inny członek tej ikonicznej kameruńskiej drużyny z początku XXI wieku, Lauren, grający głównie jako prawy pomocnik, był obecny podczas obu triumfów w AFCON, triumfu w Złotym Medalu Olimpijskim oraz Mistrzostw Świata w 1998 i 2002 roku.

Został Graczem Turnieju podczas triumfu w Pucharze Narodów w 2000 roku.

Klubowe wyróżnienia

Dwukrotny mistrz Premier League z Arsenalem, zgarnął również wiele innych wyróżnień podczas pobytu w Anglii, z których ostatnim jest Puchar Anglii z Portsmouth w 2008 roku. W 2004 roku znalazł się w Drużynie Roku PFA.

Bruce Grobbelaar

Jednostka

Grobbelaar może nie miał takich umiejętności jak Thomas N’Kono czy Joseph-Antoine Bell, którzy wyprzedzili go na liście IFFHS Keeper of the Century, ale pozostaje jednym z najlepszych stoperów kontynentu.

Zaszczyty międzynarodowe

Przegrany ponad 30 razy przez Rodezję, a następnie Zimbabwe, miał niewielki wpływ na międzynarodowy futbol podczas prawie 20-letniej kariery.

Zaszczyty klubowe

Grobbelaar był częścią jednej z najlepszych drużyn Liverpoolu podczas jednej z ich najbardziej dominujących epok, gdy zimbabweński stoper zdobył sześć tytułów ligowych i trzy krajowe puchary. Najważniejszym wydarzeniem był jednak finał Pucharu Europy w 1984 roku, gdzie jego zgrabne nogi i fachowe rzuty karne niemal w pojedynkę pomogły the Reds wynieść kolejną gwiazdę ponad bramkę Shankly’ego.

Emad Moteab

Osoba fizyczna

Egipski napastnik Emad Moteab nie jest zawodnikiem, który zazwyczaj znajduje się w tak zaszczytnym towarzystwie i wśród tak znakomitych nazwisk; jednak rzut oka na rekord bramkowy napastnika i jego wpływ na grę w wielkich meczach powinien przekonać, że jego rekord wymaga ponownej oceny.

Został uznany najlepszym napastnikiem Afryki w 2005 roku, w tym samym roku, w którym zdobył najwięcej bramek w egipskiej Premier League.

Międzynarodowe wyróżnienia

Moaty był obecny przy trzech triumfach Egiptu w AFCON w ostatniej dekadzie. W 2006 roku zdobył trzy bramki, w tym decydującą o losach meczu z Wybrzeżem Kości Słoniowej w fazie grupowej.

Cztery lata później strzelił dwa gole – zwłaszcza w meczu z Nigerią, który przechylił szalę zwycięstwa na stronę Faraonów.

Wystąpił również na Igrzyskach Olimpijskich w Londynie w 2012 roku i prawie wprowadził Faraonów do Mistrzostw Świata w 2010 roku.

Obecnie ma 30 lat, jego rekord strzelonych bramek dla Egiptu to 34 gole w 69 meczach.

Honory klubowe

Obok Mohameda Aboutriki i Mohameda Barakata tworzył ikonę egipskiej linii ofensywnej w Al-Ahly.

Zdobył tytuły mistrza ligi krajowej w Egipcie (sześć) i Arabii Saudyjskiej, a także pamiętną kolekcję wyróżnień kontynentalnych z Ahly.

Mahmoud El-Khatib

Osoba fizyczna

Nazywany Bibo, El-Khatib był ikoną Egiptu w latach 70. i 80.

Został uhonorowany tytułem Afrykańskiego Piłkarza Roku w 1983 roku, a także nazwany arabskim sportowcem XX wieku. Został uznany przez IFFHS za 11. najlepszego afrykańskiego piłkarza ubiegłego wieku, a przez CAF w 2007 roku za drugiego najlepszego.

Międzynarodowe wyróżnienia

El-Khatib zdobył koronę kontynentalną z Egiptem w 1986 roku, a także grał na Igrzyskach Olimpijskich dwa lata wcześniej.

Klubowe wyróżnienia

Bardzo dominująca postać w Al-Ahly, El-Khatib zdobył prawie tuzin krajowych tytułów z gigantami z Kairu, a także pomógł zbudować kontynentalną reputację klubu, z dwoma pierwszymi triumfami w Lidze Mistrzów CAF w 1982 i 1987 roku.

Mohamed Barakat

Jednostka

Został uznany przez BBC afrykańskim piłkarzem roku w 2005 roku oraz egipskim piłkarzem roku w 2002 i 2009 roku, ponieważ rozłożenie wyróżnień na siedem lat potwierdza konsekwencję i długowieczność Barakata.

Barakat był dwukrotnym egipskim piłkarzem roku i najlepszym strzelcem Ligi Mistrzów w 2005 roku.

Międzynarodowe wyróżnienia

Centralna część absurdalnie udanej dekady Egiptu na szczycie afrykańskiej gry, szkoda, że był obecny tylko przy jednym triumfie – pierwszym.

Club Honours

The Mercurial przybył do Al-Ahly w 2004 roku i rozpoczął bardzo udane dziewięć lat z klubem przed jego emerytury wcześniej w lecie.

Podniósł dwa tytuły CAF Champions League i siedem mistrzostw Egiptu wśród ogromnej ilości innych zaszczytów.

Patrick Ntsoelengoe

Indywidualnie

Według wszystkich rachunków, niezwykły talent. Alan Merrick zasugerował, że jego umiejętności dorównywały największym graczom lat 70-tych. Clive Barker twierdził, że gdyby Ace żył we współczesnych czasach, jego status byłby zbliżony do Messiego lub Ronaldo.

Międzynarodowe wyróżnienia

Zero, ponieważ Republika Południowej Afryki miała zakaz startu w rozgrywkach FIFA do 1992 roku z powodu reżimu apartheidu.

Honory klubowe

Grał w Ameryce po wczesnej karierze w RPA w Kaizer Chiefs, gdzie cieszył się statusem idola. Ntsoelengoe odnosił ogromne sukcesy w tak różnych miejscach jak Toronto, Denver i Minnesota.

Rabah Madjer

Jednostka

Madjer był piłkarzem turnieju, w którym Algieria zdobyła Puchar Narodów w 1990 roku, został uznany za afrykańskiego piłkarza roku w 1987 roku i otrzymał tytuł algierskiego piłkarza XX wieku.

The Daily Mail zasugerował w 2010 roku, że Madjer zdefiniował wspaniałą dekadę Algierii w latach 80-tych.

Międzynarodowe wyróżnienia

Madjer zdobył tytuł mistrza Afryki w 1990 roku z Algierią, po upadku na ostatniej przeszkodzie dekadę wcześniej. Reprezentował również Pustynne Lwy w kolejnych Pucharach Świata.

Honory klubowe

Odnalazł wielki sukces w Portugalii, dokonując kluczowych wkładów, gdy Porto zdobyło Puchar Europy w 1987 roku. Jest to najważniejszy punkt pośród wielu krajowych i innych europejskich wyróżnień.

Geremi

Indywidualne

Geremi był wszechstronnym talentem zdolnym do działania w środku lub w obronie, szczególnie na prawej flance, a także specjalistą od rozgrywania akcji.

Zaszczyty międzynarodowe

Był częścią wspaniałej drużyny kameruńskiej, która zdobyła złoto olimpijskie w 2000 roku, a także zdobyła Puchar Narodów w 2000 i 2002 roku wraz z doskonałymi kolegami z drużyny. Geremi reprezentował również Nieposkromione Lwy na dwóch Mistrzostwach Świata.

Klubowe honory

Grając w najlepszych klubach, takich jak Real Madryt i Chelsea, Geremi nie jest obcy krajowym honorom. Dwukrotny zwycięzca Ligi Mistrzów z hiszpańskimi gigantami, środkowy pomocnik zdołał również zdobyć trzy tytuły mistrza ligi, dwa tytuły mistrza ligi niższej i kilka triumfów w pucharach.

Wyłączając Puchar Świata, ten chłopak ma ich wiele.

Doctor Khumalo

Jednostka

Kulturowy filar południowoafrykańskiego futbolu w latach 90-tych, generał środka pola był 50 razy w kadrze.

Międzynarodowe wyróżnienia

Wraz z Radebe, Doktor był jednym z budowniczych narodu, którzy wygrali AFCON tak dobitnie na ojczystej ziemi w 1996 roku. Zdobył również jedyną bramkę w starciu Bafana Bafana z Kamerunem w lipcu 1992 roku – pierwszym meczu narodu po uzyskaniu niepodległości.

Reprezentował stronę narodową na Mistrzostwach Świata w 1998 roku.

Szczyty klubowe

Khumalo zgromadził liczne zwycięstwa w turniejach, nie wspominając o kilku krajowych mistrzostwach, podczas początkowych siedmiu lat spędzonych w Kaizer Chiefs. Po krótkim pobycie w Argentynie i USA powrócił do Soweto, by w końcu rozkwitnąć z Chiefs.

Thomas N’Kono

Indywidualne

N’Kono został uznany przez IFFHS za drugiego najlepszego bramkarza Afryki ostatnich 100 lat, ustępując jedynie swojemu długoletniemu rywalowi Josephowi-Antoine’owi Bellowi.

Dwukrotny afrykański piłkarz roku, N’Kono jeszcze dwukrotnie stawał na podium.

Zaszczyty międzynarodowe

Pierwszy wybór Kamerunu na dwóch mundialach, w 1982 roku był niepokonany i uległ tylko raz. N’Kono zdobył również główną nagrodę Afryki z Nieposkromionymi Lwami w 1984 roku, choć Bell prowadził ten zespół w bramce, gdy N’Kono odszedł do swojego zespołu klubowego.

Zaszczyty klubowe

Grawszy w Hiszpanii z Espanyolem przez prawie dekadę, osiągnął wielki sukces z klubem Canon z Yaounde. Z Kpa-Kum zdobył wiele krajowych tytułów i kilka klubowych wyróżnień kontynentalnych.

Yaya Toure

Jednostka

Potężny pomocnik, który przeniósł swoją grę na inny poziom od czasu przybycia do Anglii z Manchesteru City po odejściu z Barcelony, Toure jest motorem napędowym Złotego Pokolenia Wybrzeża Kości Słoniowej.

Dwukrotnie uznany za Afrykańskiego Piłkarza Roku w 2011 i 2012 roku, Toure został również uznany za drużynę roku PFA Premier League w 2012 roku.

Międzynarodowe wyróżnienia

Pomimo tego, że wyłonił się jako jeden z najlepszych graczy, jacy kiedykolwiek pojawili się na kontynencie afrykańskim, Yaya, podobnie jak jego rodacy, doznał całej serii porażek w Pucharze Narodów.

Reprezentował Słonie na dwóch Pucharach Świata i będzie oczekiwał trzeciego latem przyszłego roku.

Klubowe wyróżnienia

Gracz wielkiego formatu, Toure był wyróżniającą się jednostką w triumfującej kampanii Manchesteru City, która wygrała Premier League.

Ten medal przyszedł po krajowych mistrzostwach w Wybrzeżu Kości Słoniowej, Grecji i Hiszpanii (dwa tytuły La Liga), cały szereg krajowych wyróżnień i tytuł Ligi Mistrzów w 2009 roku.

Jay-Jay Okocha

Jednostka

Wybitne umiejętności techniczne i talent Okochy zostały docenione przez BBC, ponieważ dwukrotnie otrzymał nagrodę Afrykańskiego Piłkarza Roku – jeden z zaledwie dwóch piłkarzy, którzy zostali wyróżnieni więcej niż raz.

Nigdy nie odebrał nagrody CAF, ale dwukrotnie był wicemistrzem. Został uznany przez Pelego za jednego z 125 największych graczy w historii.

Międzynarodowe wyróżnienia

Okocha zdobył złoto olimpijskie jako część utalentowanej nigeryjskiej drużyny z początku lat 90. oraz tytuł mistrza Afryki w 1994 roku u boku Yekiniego, Amuneke i spółki. Znakomicie spisał się również w edycji turnieju w 2004 roku, gdzie był najlepszym strzelcem i wyróżniającą się jednostką w konkursie.

Reprezentował Super Orły na trzech Mistrzostwach Świata.

Klubowe wyróżnienia

Klasyfikacje są zaskakująco skąpe jak na piłkarza o tak wybitnych umiejętnościach Okochy. Osiedlił się w Boltonie – w miejscu, które nie do końca pasuje do gwiazdy jego kalibru – po dekadzie błąkania się po różnych ligach europejskich.

Okocha zebrał niezbyt ciekawą kolekcję srebrnych odznaczeń z Francji, Niemiec i Turcji, ale nigdy nie zdobył tytułu mistrzowskiego.

Apologowie powiedzą, że był po prostu zbyt estetycznym, zbyt pięknym graczem, aby rzeczywiście odgrywać odpowiedzialną rolę w elitarnym, wymagającym świecie futbolu.

Michael Essien

Indywidualność

Prawdopodobnie najbardziej imponujący okaz futbolu ostatnich 10 lat, Essien eksplodował na scenie jako część wspaniałej drużyny Lyonu przed dołączeniem do Chelsea w 2005 roku.

Once BBC African Player of the Year, Essien był trzeci na podium dla nagrody CAF niezwykłe cztery razy i wicemistrz raz. Ten tytuł umyka mu w rzeczywistości, która z pewnością nie miałaby miejsca, gdyby kontuzje nie ugryzły go tak mocno.

Międzynarodowe wyróżnienia

To z pewnością obszar żalu dla Essiena. Połączenie pecha i kontuzji sprawiło, że nie był on w stanie poprowadzić tego ekscytującego pokolenia Czarnych Gwiazd, na co z pewnością liczył. Z Ghaną osiągnął niewiele poza jednym występem w Pucharze Świata.

Klubowe honory

Jest to wyraźny kontrast z jego karierą klubową, która była niemal niezakłóconą doskonałością.

Ulubiony przez Jose Mourinho, do którego podejrzanie odnosi się jako do tatusia, obaj panowie dzielili wiele swoich sukcesów. Essien zdobył jeden tytuł Ligi Mistrzów, cztery główne tytuły mistrzowskie i wiele krajowych pucharów.

Sammy Kuffour

Osoba fizyczna

Znakomity środkowy obrońca, który na przełomie wieków był uważany za jednego z najlepszych w Europie. Dwukrotnie był wiceliderem nagrody dla Afrykańskiego Piłkarza Roku i jednokrotnym zwycięzcą BBC African Player of the Year.

Międzynarodowe wyróżnienia

Kuffour reprezentował Ghanę na Mistrzostwach Świata w 2006 roku, ale przybył dekadę za wcześnie, aby naprawdę cieszyć się obecną pozycją kraju w społeczności międzynarodowej.

Honor klubowy

Przeżywał ogromne sukcesy przez 12 lat w Bayernie Monachium, gdzie zdobył cztery Puchary Niemiec i sześć tytułów w lidze krajowej.

Słynny jest ze swojej pasji po porażce w Lidze Mistrzów w 1999 roku z Manchesterem United, ale Kuffour nadrobił to zwycięstwem nad Valencią dwa lata później.

Kuffour jest jednym z zaledwie trzech Ghańczyków, którzy wygrali najważniejsze krajowe rozgrywki klubowe na świecie.

Wael Gomaa

Jednostka

Opoka defensywna u podstaw dwóch dominujących drużyn, Al-Ahly i Egiptu w ostatniej dekadzie, Gomaa był niezwykle konsekwentny i niezmącony podczas tak wielu meczów na wysokim poziomie i intensywnych spotkań.

Międzynarodowe honory

Zawsze obecny w triumfach AFCON w 2006, 2008 i 2010 roku, Gomaa, podobnie jak inni członkowie tamtej egipskiej drużyny, nie zdołał wystąpić na Mistrzostwach Świata.

Honory klubowe

Ogromne sukcesy w karierze zarówno w Egipcie, jak i na kontynencie oraz z Al-Ahly, Gomaa był obecny przy pięciu triumfach w Lidze Mistrzów CAF. Spośród wszystkich zawodników znajdujących się na tej liście tylko rodacy Hossam Hassan i Essam El-Hadary zdobyli więcej wyróżnień na poziomie klubowym.

Mohamed Aboutrika

Jednostka

Aboutrika to niesamowity charakter i kult osobowości, który był artystą w sercu Al-Ahly i Egiptu w ostatniej, pełnej sukcesów dekadzie. W 2008 roku został wybrany przez BBC afrykańskim piłkarzem roku, a w tym samym roku zajął drugie miejsce w konkursie CAF.

Kiedyś włoski dziennikarz z Anglii Gabriele Marcotti uznał go za najlepszego piłkarza, który nie gra w Europie ani w Ameryce Południowej.

Międzynarodowe wyróżnienia

Talizmaniczna postać Faraonów, Aboutrika zdobył tytuł kontynentalny w 2006 roku i strzelił zwycięskiego gola, gdy giganci z Afryki Północnej utrzymali tytuł dwa lata później.

Klubowe honory

Aboutrika nie zdobył takich zaszczytów jak niektórzy z jego rodaków, ale i tak zdobył wspaniałą kolekcję krajowych i kontynentalnych sreber zarówno z Ismaily, jak i Al-Ahly. On jest tak regularnie mecz-zwycięzcą i zbawcą dla gigantów Cairene.

Jest on ulubionym kiedykolwiek afrykańskim graczem tego autora.

Abedi Pele

Jednostka

Prawdziwa światowa gwiazda początku lat 90-tych, Pele jest trzykrotnym afrykańskim piłkarzem roku i jednokrotnym afrykańskim piłkarzem roku BBC.

Uznany przez IFFHS za jednego z trzech najlepszych Afrykańczyków wszech czasów i uznany przez swojego imiennika, wielkiego Brazylijczyka, za jednego z największych 125 piłkarzy, jacy kiedykolwiek żyli.

Zaszczyty międzynarodowe

Niestety nigdy nie udało mu się wystąpić na Mistrzostwach Świata, ale wygrał Puchar Narodów z Ghaną w 1982 roku. Dekadę później został graczem turnieju, gdy Czarne Gwiazdy przegrały w finale z Wybrzeżem Kości Słoniowej.

Klubowe wyróżnienia

Abedi Pele zbudował swoją spuściznę w południowej Francji z Marsylią. Pokonany w finale Pucharu Europy w 1991 roku, powrócił dwa lata później, aby wygrać z OM jedyną jak dotąd Ligę Mistrzów. Trzykrotnie wygrywał Ligue 1 na Velodrome, choć przynajmniej ostatni z tych tytułów na zawsze pozostanie splamiony.

Kanu

Jednostka

Dwukrotny afrykański piłkarz roku i dwukrotny piłkarz roku BBC, Kanu zdobył uznanie w całej Europie za swoją innowacyjność, unikalny styl i nieprzewidywalne, ale niezwykłe umiejętności piłkarskie.

Międzynarodowe wyróżnienia

Jedyny piłkarz na tej liście, który zdobył złoto olimpijskie, ale nie Puchar Narodów. Uporczywe niepowodzenia Nigerii na arenie kontynentalnej są bez wątpienia czarnym znakiem na rekordzie Kanu.

Mimo to reprezentował Super Orły na trzech Mistrzostwach Świata.

Klubowe wyróżnienia

Kanu zdobył 25 punktów w 52 meczach dla Ajaxu, zapewniając sobie medal zwycięzcy Ligi Mistrzów w tym procesie.

Wygrał dwie główne ligi – Premier League dwa razy – pośród wielu innych wyróżnień.

Jeden z niewielu piłkarzy, którzy wygrali Ligę Mistrzów, Puchar UEFA, złoto olimpijskie, Puchar Anglii i Premier League, Kanu zniósł również spadek z Portsmouth pod koniec swojej kariery.

Essam El-Hadary

Indywidualność

Twierdzę, że El-Hadary, człowiek, o którym Didier Drogba powiedział kiedyś, że jest jego najtrudniejszym przeciwnikiem, jest krytycznie niedoceniany. Mam nadzieję, że z czasem reputacja egipskiego stopera stanie obok tych najlepszych bramkarzy, jacy pojawili się na kontynencie.

Międzynarodowe wyróżnienia

El-Hadary był czterokrotnym zwycięzcą Pucharu Narodów z Egiptem – nikt nie ma więcej tytułów.

Niewielu z egipskiego Złotego Pokolenia odegrało swoją rolę bardziej niż El-Hadary. Rozważ to: Trzykrotnie znalazł się w drużynie turnieju, a podczas trzech finałów Pucharu Narodów nie zdobył ani jednej bramki.

Honory klubowe

Wygrywał mistrzostwa w Sudanie z Al-Merreikh i w Egipcie z Ahly nadzwyczaj osiem razy. Do tego dochodzą cztery triumfy w Afrykańskiej Lidze Mistrzów oraz wiele innych wyróżnień zarówno w Egipcie, jak i na kontynencie.

Hossam Hassan

Indywidualność

Jeden z wielu Egipcjan, którzy walczą za granicą, dziedzictwo Hassana jest zbudowane na jego nieustających sukcesach z Al-Ahly i stroną narodową Faraonów.

Hassan może nie cieszyć się statusem niektórych innych graczy z końca tej listy ze względu na jego niepowodzenia z dala od Afryki Północnej, ale jest on napastnikiem, który powinien domagać się międzynarodowej uwagi.

Międzynarodowe wyróżnienia

Wybitny kłusownik był kluczową postacią w trzech triumfach Egiptu w AFCON, a także pojechał z Faraonami na Puchar Świata w 1990 roku.

Pozostaje najlepszym strzelcem Afryki Północnej wszech czasów, z 68 bramkami w 176 występach. Siedem z nich padło podczas Pucharu Narodów w 1998 roku, gdzie był najlepszym strzelcem.

Club Honours

Nieodparta kariera na poziomie klubowym sprawiła, że zapewnił sobie mnóstwo triumfów z Al-Ahly, którego tytuł afrykańskiego klubu stulecia zawdzięczamy, w niemałej części, wspaniałemu wkładowi Hassana. Trzynaście tytułów ligowych, pięć Pucharów Egiptu i jeden triumf w afrykańskiej Lidze Mistrzów to niezwykły dorobek.

Zdobył również drugi tytuł kontynentalny po przybyciu do Zamalek, gdy uczucie z Ahly wyschło.

Roger Milla

Indywidualność

Milla został uznany przez IFFHS za drugiego największego afrykańskiego piłkarza ostatnich 100 lat. Wielu chwali Milę ze względu na jego długowieczność, ale jest on jednym z niewielu Afrykańczyków, którzy wywarli duży, żywy wpływ na mistrzostwach świata (jak Omam-Biyik i Papa Bouba Diop), którego liczby i zaszczyty mogą poprzeć jego ogromną reputację.

Pozostaje najstarszym graczem (42), który strzelił gola na mistrzostwach świata (1994).

Milla był dwukrotnie afrykańskim piłkarzem roku i stanął na podium kolejne trzy razy. Znalazł się na liście FIFA 100 i został wybrany przez CAF jako afrykański piłkarz stulecia.

Międzynarodowe wyróżnienia

Reprezentował Kamerun na trzech mistrzostwach świata i dwukrotnie wygrał Puchar Narodów. Dwa razy był najlepszym strzelcem turnieju, a w 1986 roku został także Graczem Turnieju. Żaden piłkarz nie może twierdzić, że zdominował futbol na kontynencie w latach 80. tak jak Milla.

Klubowe honory

Milla wędrował po wielu klubach w Kamerunie i Francji, gromadząc wspaniałe rekordy punktowe w Saint-Etienne, Montpellier, Leopard, Pelita Jaya i Tonnerre.

Zdobył kilka wyróżnień, w tym kilka Pucharów Francji, ale nigdy nie wygrał żadnej z głównych lig.

Didier Drogba

Indywidualne

Wspaniałe zbiory indywidualnych wyróżnień wskazują na długowieczność Drogby na absolutnym szczycie sportu i jego pozycję w grze. Wspaniałe osiem razy był w pierwszej trójce afrykańskich piłkarzy roku, wygrywając nagrodę dwa razy.

Międzynarodowe wyróżnienia

Niemal komiczne porażki Złotego Pokolenia Wybrzeża Kości Słoniowej naturalnie wpływają na pozycję Drogby wśród innych afrykańskich wielkich. Pomimo dwóch występów na Mistrzostwach Świata ze Słoniami, do tej pory nie udało mu się zdobyć tytułu mistrza kontynentu z CIV, mimo że był tego bliski przy wielu okazjach.

Został najlepszym strzelcem turnieju w 2010 roku i pozostaje najlepszym strzelcem wszech czasów dla Wybrzeża Kości Słoniowej.

Honory klubowe

Jako jeden z talizmanów w najnowszej, obfitującej w trofea historii Chelsea, Drogba jest jednym z najbardziej utytułowanych Afrykańczyków wszech czasów w europejskich rozgrywkach. Z pewnością żaden Iworyjczyk nie osiągnął więcej.

Najważniejszymi momentami, z pewnością, będą tytuły Premier League z Chelsea i triumf w Lidze Mistrzów w 2012 roku. Sir Alex Ferguson zasugerował, że ten ostatni tytuł Iworyjczyk zdobył w pojedynkę.

Drogba został uznany za najlepszego piłkarza Chelsea w 2012 roku.

George Weah

Jednostka

Uznany przez IFFHS za największego afrykańskiego piłkarza XX wieku, George Weah pozostaje niezrównany pod względem surowców i wysublimowanych umiejętności.

Dwukrotny afrykański Piłkarz Roku, Weah jest jedynym afrykańskim piłkarzem, który zdobył Ballon d’Or – otrzymał tę nagrodę w 1995 roku. W tym samym roku został również uznany za Europejskiego Piłkarza Roku i FIFA World Player of the Year.

Jednokrotnie BBC Footballer of the Year, został również wymieniony w FIFA 100.

Międzynarodowe Honory

Weah’s wielka porażka w zakresie tych rankingów leży tutaj. Drobna postura Liberii oznaczało, że jego 60 czapek nigdy nie doprowadziły do żadnego sukcesu z Lone Stars. Zero tytułów AFCON, zero występów w Pucharze Świata i żadnego znaczącego, namacalnego wkładu na arenie międzynarodowej.

Trudno zaprzeczyć, że ma to wpływ na dziedzictwo gracza… i jego gablotę z trofeami.

Honory klubowe

Podobnie, jak na tak obiecującego, cudownego gracza, sukcesy Weah na poziomie klubowym nie były tym, czego można by się spodziewać.

Weah wygrał dwa tytuły Serie A z Milanem i zdobył tę bramkę przeciwko Veronie, ale nigdy nie udało się przełożyć swoją krajową formę na arenie europejskiej, przybywając do Lombardii po stronie miał cieszył się ich wspaniałą erę początku lat 90-tych.

Został zdobywcą Pucharu Anglii z Chelsea i mistrzem Ligue 1 z Paris Saint-Germain.

Samuel Eto’o

Jednostka

Czterokrotny afrykański piłkarz roku, Eto’o pojawiał się w pierwszej trójce przy kolejnych czterech okazjach. To konsekwencja, z którą niewielu może się równać.

Eto’o został raz wybrany na trzecie miejsce w plebiscycie FIFA World Player of the Year.

Międzynarodowe wyróżnienia

Kluczowa część wspaniałej strony Kamerunu, tak licznie reprezentowanej na tej liście, Eto’o wygrał dwa turnieje Pucharu Narodów, złoto olimpijskie i reprezentował Nieposkromione Lwy na trzech mundialach.

On również poczynił znaczące triumfy w afrykańskiej stronie narodowej, będąc najlepszym strzelcem w obu edycjach turnieju w 2006 i 2008 roku.

Eto’o pozostaje strzelcem wszech czasów Kamerunu i jest strzelcem wszech czasów w historii Pucharu Narodów.

Klubowe wyróżnienia

Eto’o wygrał trzy Ligi Mistrzów z Barceloną i Internazionale – jest to niezrównane osiągnięcie wśród afrykańskich piłkarzy.

Cztery triumfy w Lidze Mistrzów w dwóch różnych krajach to rekord pobity jedynie przez Samuela Kuffoura.

Został Człowiekiem Meczu w finale Ligi Mistrzów w 2006 roku.

.