Veel Amerikanen waren bang dat burgers van Japanse afkomst zouden fungeren als spionnen of saboteurs voor de Japanse regering. Angst – geen bewijs – dreef de VS ertoe meer dan 127.000 Japans-Amerikanen tijdens de Tweede Wereldoorlog in concentratiekampen onder te brengen.
Meer dan 127.000 Amerikaanse burgers werden tijdens de Tweede Wereldoorlog gevangengezet. Hun misdaad? Van Japanse afkomst zijn.
Ondanks het ontbreken van enig concreet bewijs, werden Japanse Amerikanen ervan verdacht loyaal te blijven aan hun voorouderlijk land. De anti-Japanse paranoia nam toe door een grote Japanse aanwezigheid aan de Westkust. In het geval van een Japanse invasie op het Amerikaanse vasteland werden Japanse Amerikanen gevreesd als een veiligheidsrisico.
Suikend voor slecht advies en de publieke opinie, tekende president Roosevelt in februari 1942 een executieve order waarin de overplaatsing van alle Amerikanen van Japanse afkomst naar concentratiekampen in het binnenland van de Verenigde Staten werd bevolen.
Evacuatieorders werden opgehangen in Japans-Amerikaanse gemeenschappen met instructies over hoe te voldoen aan de executieve order. Veel gezinnen verkochten hun huizen, hun winkels en de meeste van hun bezittingen. Ze konden er niet zeker van zijn dat hun huizen en middelen van bestaan er nog zouden zijn als ze terugkwamen. Door de waanzinnige haast om te verkopen, werden eigendommen en voorraden vaak verkocht voor een fractie van hun werkelijke waarde.
Nadat ze uit hun gemeenschappen waren verdreven, maakten Japanse gezinnen van deze militaire barakken hun thuis.
Totdat de kampen voltooid waren, werden veel van de evacués vastgehouden in tijdelijke centra, zoals stallen bij plaatselijke renbanen. Bijna tweederde van de geïnterneerden waren Nisei, of Japanse Amerikanen die in de Verenigde Staten waren geboren. Het maakte niet uit dat velen zelfs nog nooit in Japan waren geweest. Zelfs Japans-Amerikaanse veteranen uit de Eerste Wereldoorlog werden gedwongen hun huizen te verlaten.
Tien kampen werden uiteindelijk voltooid in afgelegen gebieden van zeven westelijke staten. De huisvesting was karig en bestond voornamelijk uit barakken van teerpapier. Gezinnen dineerden samen in gemeenschappelijke eetzalen, en van kinderen werd verwacht dat ze naar school gingen. Volwassenen hadden de mogelijkheid om te werken voor een salaris van 5 dollar per dag. De regering van de Verenigde Staten hoopte dat de stagiaires de kampen zelfvoorzienend konden maken door voedsel te verbouwen. Maar verbouwen op dorre grond was een hele uitdaging.
De meeste van de tien herhuisvestingskampen werden gebouwd in dorre en semi-dorre gebieden waar het leven zelfs onder ideale omstandigheden hard zou zijn geweest.
De evacués kozen vertegenwoordigers om regeringsambtenaren te ontmoeten om grieven te uiten, vaak zonder veel resultaat. Recreatieve activiteiten werden georganiseerd om de tijd te doden. Sommige van de geïnterneerden meldden zich zelfs vrijwillig aan om te vechten in een van de twee regimenten van het Nisei-leger en wisten zich in de strijd te onderscheiden.
Fred Korematsu vocht de wettigheid van Uitvoerend Order 9066 aan, maar het Hooggerechtshof oordeelde dat de maatregel gerechtvaardigd was als een noodzaak in oorlogstijd. Pas in 1988 deed de Amerikaanse regering een poging om haar verontschuldigingen aan te bieden aan de geïnterneerden.
Over het algemeen was het leven in de herhuisvestingscentra echter niet gemakkelijk. De kampen waren vaak te koud in de winter en te heet in de zomer. Het eten was massaal geproduceerd leger-achtig voedsel. En de geïnterneerden wisten dat als ze probeerden te vluchten, gewapende wachtposten die 24 uur per dag de wacht hielden, hen zouden neerschieten.
Fred Korematsu besloot de relocatie-actie van de regering te testen in de rechtbank. Hij vond daar weinig sympathie. In Korematsu vs. de Verenigde Staten, rechtvaardigde het Hooggerechtshof de uitvoerende order als een noodzaak in oorlogstijd. Toen het decreet werd ingetrokken, vonden velen dat ze niet konden terugkeren naar hun geboortedorp. De vijandigheid tegen Japanse Amerikanen bleef tot na de oorlog aan de hele westkust groot, omdat in veel dorpen borden hingen waarop stond dat de geëvacueerden nooit mochten terugkeren. Als gevolg daarvan verspreidden de geïnterneerden zich over het land.
In 1988 probeerde het Congres zich te verontschuldigen voor de actie door elke overlevende geïnterneerde 20.000 dollar toe te kennen. Hoewel de Amerikaanse concentratiekampen wat wreedheden betreft nooit het niveau van de nazi-doodkampen hebben gehaald, blijven ze een donkere vlek op de staat van dienst van de natie wat betreft het respecteren van burgerlijke vrijheden en culturele verschillen.