Toen Pink Floyd in de eerste week van 1975 de Abbey Road Studios binnenstapte om te beginnen aan hun negende album, Wish You Werethe guys were exhausted. Hun vorige album, The Dark Side Of The Moon, was een van de grootste hits van het decennium geworden en had de cultmuzikanten getransformeerd in mainstream art rockers. Pink Floyd verstevigde hun nieuwe publiek door drie jaar lang intensief te toeren, maar de tijd was gekomen om iets nieuws te doen. Het opnemen van een opvolger voor Dark Side zou niet gemakkelijk worden, vooral omdat dat album nog steeds bovenaan de Billboard hitlijsten stond en het succes ervan als een wolk boven de band hing. Wish You Were Here zou moeilijk worden.
Tussen leed voormalig Pink Floyd frontman Syd Barrett aan een geestelijke inzinking. Zijn verlammende verslaving aan LSD had hem in 1968 uit de band gedwongen, en een paar solo-albums hadden weinig gedaan om zijn carrière in de tussenliggende jaren nieuw leven in te blazen. Peter Jenner, de oorspronkelijke manager van Pink Floyd, overtuigde Barrett er zelfs van om in augustus 1974 wat studiotijd te boeken in Abbey Road, maar de sessies liepen na drie vruchteloze dagen op niets uit. Barrett leek zijn vonk voorgoed te hebben verloren.
Lees meer: Pink Floyd, Us And Them
Vijf maanden later konden Barrett’s oude bandleden zijn aanwezigheid op Abbey Road nog steeds voelen. Of misschien was het zijn afwezigheid – de afwezigheid van Pink Floyd, van de realiteit, van zichzelf – die door die zalen galmde, weerkaatste tegen de stucwerk muren als het sinistere gitaarrif uit “Lucifer Sam.” Het had een diepgaand effect op Roger Waters en David Gilmour, die uiteindelijk een groot deel van het resulterende album, inclusief het titelnummer, aan hun AWOL vriend wijdden.
Pink Floyd’s Wish You Were Here
Wish You Were Here, net als de plaat die eraan voorafging, is een conceptalbum. Rond het centrale thema van afwezigheid illustreren Waters’ teksten het verschil tussen de beginjaren van de groep – toen Pink Floyd een band van broers was, die muziek maakten voor een klein maar toegewijd publiek – en het heden. De jongens waren multimiljonairs geworden in de nasleep van het succes van Dark Side, maar ze waren ook melkkoeien geworden voor een bedrijfslabel, en de kameraadschap die ooit tussen hen bestond was gespannen geworden. De songcyclus wordt samengehouden door twee composities over Syd Barrett: het negendelige opus “Shine On You Crazy Diamond,” en het korte, beklijvende titelnummer.
Behind The Song: Pink Floyd, Have A Cigar
“Wish You Were Here” opent met een afstandelijk akkoordprogressie van Gilmour’s 12-snarige akoestische gitaar, bewerkt om te klinken alsof het uit een autoradio komt. Het geluid kraakt en knalt, en wanneer een tweede gitaar in de mix duikt, wordt de ongelijkheid tussen beide partijen in scherp reliëf gegooid. De tweede gitaar is luid en vrij van fouten; de eerste is slechts een schim, een bleke schaduw van hoe het moet hebben geklonken toen het oorspronkelijk werd opgenomen.
Tegen 1975 was Syd Barrett ook een bleke schaduw van zijn vroegere zelf geworden. Toen hij op 5 juni een verrassingsbezoek bracht aan Abbey Road en de studio binnenstrompelde terwijl technicus Brian Humphries de laatste mix van “Shine On You Crazy Diamond” afwerkte, was hij zo zwaarder geworden dat de anderen hem een paar minuten niet herkenden. Hij had ook zijn hoofd kaalgeschoren, samen met zijn wenkbrauwen. Het deed Waters pijn om zijn vriend zo verloren te zien, zo afstandelijk, zo los van de wereld om hem heen. “Wish You Were Here” gaat over dat mentale onvermogen – de weigering zelfs – om zich met de werkelijkheid bezig te houden, en het diende evenzeer als een oppepper voor Waters als een droevig eerbetoon aan Barretts betere dagen.
Lyric Of The Week: Pink Floyd, Mother
“Alle liedjes moedigen me aan; ik denk dat ik ze voor mezelf schrijf,” legt Waters uit tijdens een nieuwe documentaire, Pink Floyd: The Story Of Wish You Were Here. “Het is om mezelf aan te moedigen om geen hoofdrol in een kooi te accepteren, maar om van mezelf te blijven eisen dat ik auditie blijf doen voor de walk-on rol in de oorlog, want dat is waar ik wil zijn. Ik wil in de loopgraven zijn. Ik wil niet op het hoofdkwartier zitten, ik wil niet ergens in een hotel zitten. Ik wil bezig zijn.”
De opnamesessies voor Wish You Were Here verliepen moeizaam, en de vier leden van Pink Floyd kwamen zelden op hetzelfde moment naar de studio. Dingen voelden losgekoppeld. Als gevolg daarvan werd het titelnummer een samenvatting van het hele opnameproces, een muzikale link tussen Barrett’s mentale achteruitgang en Pink Floyd’s afbrokkelende werkethiek. Het was ook een slimme verwijzing naar “Jugband Blues” uit 1968, Barretts laatste bijdrage aan de Pink Floyd-catalogus, dat begint met het volgende triooltje: “It’s awfully considerate of you to think of me here / And I’m much obliged to you for making it clear / That I’m not here.”
Pink Floyd, “Shine On You Crazy Diamond”
Voor David Gilmour, die “Wish You Were Here” zong in een gewonde bariton, troffen Waters’ teksten dicht bij huis.
“Hoewel ‘Shine On You Crazy Diamond’ specifiek over Syd gaat,” zegt hij in dezelfde documentaire, “en ‘Wish You Were Here’ een bredere strekking heeft, kan ik het niet zingen zonder aan Syd te denken.”
Waters verliet de groep tien jaar later, toen een langdurige machtsstrijd met Gilmour zijn kookpunt had bereikt. Een vervelende rechtszaak volgde, waarbij Waters de groep voorgoed wilde ontbinden en Gilmour de rechten op Pink Floyds naam wilde behouden. Gilmour won, maar Pink Floyd voelde nooit meer echt als Pink Floyd … althans niet tot juli 2005, toen Waters zich weer bij zijn oude bandgenoten voegde voor een reünie-optreden op het Londense Live 8 festival.
“Het is eigenlijk zeer emotioneel, hier staan met deze jongens na al die jaren,” zei Waters halverwege tijdens de vier-song set van de band. “We doen dit voor iedereen die hier niet is … en in het bijzonder, natuurlijk, voor Syd.”
En daarmee ging de band over in “Wish You Were Here,” het nummer dat ze precies 30 jaar eerder hadden voltooid.
