Free Press

Recente nieuwsartikelen, zoals “De maker van de labradoodle zegt dat hij ‘Frankenstein’s monster’ heeft gemaakt”, stellen de kwestie van “designer honden” opnieuw ter discussie.

Dr. Bruce Smith van Auburn University’s College of Veterinary Medicine beantwoordt enkele vragen over zogenaamde “designer dogs” en hondenfokgenetica.

Wat zijn designer dogs?

Dezer dagen gebruiken mensen de term “designer dogs” om te verwijzen naar nieuwe mixen van rassen. Ik denk echter dat dit een verkeerde benaming is. Technisch gezien, zijn alle huishonden “designer honden.” De huishond is misschien wel het eerste genetisch gemodificeerde organisme (GMO) dat door mensen is gemaakt. Sinds een paar wolven met genvarianten die hen nieuwsgieriger of minder angstig maakten voor mensen, rond het kampvuur van onze voorouders rondhingen, hebben we de genetica van honden gemanipuleerd. In de afgelopen 20.000 jaar, hebben wij mensen opzettelijk honden gefokt door ouders te selecteren met gewenste eigenschappen en vervolgens te beslissen welke van hun nakomelingen het beste aan onze behoeften voldeden (jagen, hoeden, trekken, enz.). Interessant is dat de meeste moderne hondenrassen zijn ontstaan in de afgelopen 300-400 jaar. Veel van deze rassen zijn ontstaan door het kruisen van twee of meer vroege rassen om een nieuwe, gewenste, combinatie van kenmerken te verkrijgen.

De Labradoodle, de hond die het huidige “designer dog” fenomeen begon, is niet anders. Wally Coonron, de grondlegger van het ras, was op zoek naar de persoonlijkheid van een Labrador retriever gecombineerd met de hypoallergene vacht van een poedel. Hij had een specifieke behoefte, en net als iedereen die hem voorging, selecteerde hij ouderdieren op basis van de eigenschappen die hij in de nakomelingen wilde zien. Maar veel andere mensen, die een markt zagen voor interessante combinaties en een winstpotentieel, begonnen allerlei kruisingen te maken, vele zonder een echte gerichte behoefte. Die gerichte behoefte is belangrijk, want het drijft de selectie van alleen die honden die daadwerkelijk de gewenste eigenschap hebben. En in werkelijkheid is dat niet zo eenvoudig als het fokken van een Labrador Retriever met een Poedel en het trainen van hun pups om blinden te leiden. In feite roept de genetica van deze kruisingen zelfs een aantal zeer ernstige vragen op over de geschiktheid van deze honden voor de beoogde doeleinden.

Wat gebeurt er genetisch wanneer een hond wordt gefokt met een nauw verwante hond?

Laten we beginnen met het tegenovergestelde, wat gebeurt er wanneer ver verwante honden worden gefokt. In het geval van de Labradoodle, als een Labrador Retriever allergeen is en een Poedel hypoallergeen en we nemen aan dat dit te wijten is aan de genetica van elk ras, hoe zal een kruising er dan uitzien? In het best mogelijke geval, dat de hypoallergene eigenschap een eenvoudige dominante eigenschap is en dat de versies van het gen voor de eigenschap “gefixeerd” zijn (dat wil zeggen, er zijn geen Labradors met de hypoallergene smaak van het gen, en geen Poedels met de allergene variëteit), dan zullen de puppies van de eerste kruising allemaal hypoallergeen zijn omdat ze dat gen van hun Poedel-ouder kregen. Maar, en het is een grote maar, ze zullen ook allemaal het gen dragen om allergeen te zijn, omdat ze dat allemaal kregen van hun Labrador ouder.

Nu, hoe krijgen we de tweede generatie van Labradoodles? We kunnen dat doen door meer Labradors met Poedels te fokken of we kunnen Labradoodles gaan fokken. Als we dat laatste doen, gaan we het gevreesde Punnett-vierkant volgen (dat velen van jullie geleerd hebben, maar sindsdien wanhopig hebben geprobeerd te vergeten) en zien dat driekwart van de nakomelingen hypoallergeen zal zijn, maar een kwart zal allergeen zijn! Het is nog erger als we denken dat de hypoallergene eigenschap recessief is. Als dat het geval zou zijn, zou GEEN van de nakomelingen van een Labrador gekruist met een poedel hypoallergeen zijn omdat ze allemaal één kopie zouden hebben van de allergene versie van het gen van hun Labrador ouder. Het zou pas in de tweede generatie zijn dat we hypoallergene honden zouden zien, en het zou beperkt blijven tot slechts 25 procent van de pups!

Hondenrassen worden rassen door het voortdurend fokken van honden in een lijn uit een beperkte groep grondleggers. Het paren van nauw verwante honden kan veel genetische problemen veroorzaken. De reden hiervoor is dat de meeste genen die problemen veroorzaken recessief zijn. Door te paren met verwanten, is de kans groter dat de nakomelingen twee exemplaren van het recessieve gen krijgen en dus zien we vaak verhoogde percentages genetische ziekten bij paringen van nauw verwante honden. Helaas is dat een van de twee belangrijkste bronnen van genetische problemen die kunnen worden waargenomen bij designer honden. In dit geval, met zeer weinig originele honden, kan het nodig zijn om relatief nauw verwante honden te kruisen om het “ras” uit te breiden. Dit is niet alleen een probleem voor deze “rage” designer honden, maar ook voor relatief zeldzame hondenrassen. De tweede bron van genetische problemen met designer honden zijn de gewetenloze mensen die deze honden simpelweg maken voor financieel gewin, zonder zich te bekommeren om de achtergrond van de honden die ze gebruiken, of om de kwaliteit van de puppy’s die ze voortbrengen. Een Labradoodle die afkomstig is van de Labrador van de buren die losliep en pups produceerde met de poedel verderop in de straat, zal niet dezelfde genetica hebben als een Labradoodle die is geproduceerd door doordacht fokken.

Hebben designer honden meer inherente gezondheidsproblemen?

Ik moet zeggen dat het afhangt van een heleboel zaken. Als we het hebben over puppy’s die zijn geproduceerd in een kruising tussen twee rassen, is het eigenlijk waarschijnlijk dat die puppy’s minder genetisch bepaalde gezondheidsproblemen zullen hebben, omdat je de nakomelingen hebt van twee onverwante honden. Als je deze puppy’s echter met elkaar fokt om meer designerhonden te produceren, zul je waarschijnlijk veel meer genetisch bepaalde gezondheidsproblemen krijgen. Een manier om dit inteelt probleem te bestrijden is om een groot aantal van de gekruiste honden te creëren en om veel of de meeste van hen te gebruiken in de daaropvolgende fok om het nieuwe “ras” te vergroten. Hoe meer onverwante honden worden gebruikt, hoe minder waarschijnlijk het is dat er een toename zal zijn van genetisch gebaseerde problemen.

Als deze designer honden zelf de status van “ras” bereiken, krijgen ze te maken met dezelfde problemen met genetische gezondheidsproblemen waarmee de huidige rassen te maken hebben. Deze omvatten inteelt, waar er gewoon niet genoeg honden in de fokpoel zijn, founder effecten, waar de bijdrage van een klein aantal founder dieren wordt gedeeld door het hele ras, en populaire vader effecten, waar een of een paar zeer gewenste vaders worden gebruikt voor bijna al het fokken binnen dat ras. De mutaties in die vaders verschijnen dan in veel van de pups en verspreiden zich snel door het ras.

Hoe verschillen designer honden van raszuivere honden?

In werkelijkheid zijn de huidige designer honden slechts een paar generaties verwijderd van het worden beschouwd als raszuivere honden in hun eigen recht. Typisch, designer honden zijn een genetische mix, en zoals ik hierboven al opmerkte, kunnen ze eigenschappen vertonen op een zeer variabele manier. Vaak, wanneer ze met elkaar worden gefokt, produceren ze een verscheidenheid aan uiterlijke kenmerken in hun pups. Met andere woorden, designer honden fokken niet “raszuiver” en kunnen zeer verschillend zijn van elkaar met betrekking tot vele eigenschappen. Na verloop van tijd, als deze honden met elkaar worden gefokt en er wordt geselecteerd op gewenste eigenschappen, en er wordt geselecteerd tegen ongewenste eigenschappen, zal de genetica van dat ras homogener worden en zullen de koppelingen van honden uit die groep raszuiver worden. Dat wil zeggen, ze zullen honden voortbrengen die overeenkomen met de kenmerken van de ouders en de andere honden in het ras. Een voorbeeld hiervan kan worden gezien in de Australische Labradoodle, die probeert om rasstatus te bereiken met kennel clubs over de hele wereld.

Moet een huisdiereigenaar op bepaalde eigenschappen letten wanneer hij overweegt om een designer hond aan te schaffen?

Een huisdiereigenaar moet op dezelfde dingen letten bij een designer hond als bij elke andere rashond. Het eerste wat een potentiële eigenaar zou moeten overwegen is geschiktheid. Ik vind het triest om honden te zien in thuissituaties die duidelijk niet geschikt zijn voor de hond. Bijvoorbeeld, veel mensen willen Australian Shepherds. Dit zijn geweldige, zeer intelligente, trouwe honden, die begrijpelijkerwijs gek zullen worden van het leven in een buitenwijk, waar ze de hele dag thuis worden gelaten terwijl de eigenaar naar zijn werk gaat. Te veel van deze honden worden afgestaan vanwege slecht gedrag, terwijl de realiteit is dat het gedrag te wijten is aan eigenaren die de noodzaak negeren dat deze honden werk te doen hebben.

Het tweede punt is om zorgvuldig te kijken naar fokken en genetica. Als u een hond niet van een liefdadigheidsinstelling of een opvanghuis krijgt, moet u de hond rechtstreeks van de fokker kopen. In dit proces kan de fokker aandringen op het interviewen van de potentiële koper. Potentiële kopers zouden ook de fokker moeten interviewen. Je moet in staat zijn om de moeder te zien, en waar de pups wonen. Je moet in staat zijn om een volledige gezondheidsgeschiedenis van de pups, hun moeder en hun vader te krijgen. Het is altijd een goed idee om op het internet te zoeken naar mogelijke genetische problemen bij een bepaald ras. Er zijn te veel bronnen om op te noemen, maar de beste zijn ofwel van overkoepelende organisaties zoals de Amerikaanse Kennel Club, of van websites van rasverenigingen. Zoals altijd is niet alles wat je op het web ziet waar, dus wees op je hoede voor sites die worden geplaatst door individuen die er belang bij kunnen hebben om mogelijke problemen te verbergen. Als u vaststelt dat het ras waarin u bent geïnteresseerd de mogelijkheid van een genetische ziekte heeft en een genetische test beschikbaar is (en hier heb ik het over een specifieke test voor de ziekte-veroorzakende mutatie, en niet het “welk ras is mijn hond” type van genetische test), zorg er dan voor dat de fokker zijn fokdieren heeft getest op de ziekte en dat ze ziektevrij zijn.

Ten slotte, wees gewaarschuwd dat zogenaamde designer honden die worden verkocht door particulieren of via derden, zoals dierenwinkels, misschien niet eens het ras zijn waarvan wordt beweerd dat ze zijn.