Foto: George Paterson/Flickr Een bruinvis met kalf voor de kust van Schotland. Op 19 april 1979 kondigde het U.S. Environmental Protection Agency een vijfjarenplan aan om bijna alle toepassingen van polychloorbifenylen, of PCB’s, geleidelijk uit te bannen. De synthetische chemicaliën werden gebruikt bij de fabricage van elektronische apparatuur, motorolie, plakband, verf en vele andere producten.
“Hoewel PCB’s niet langer in dit land worden geproduceerd, zullen wij nu de overgrote meerderheid van de nog in gebruik zijnde PCB’s onder controle brengen,” pochte EPA Administrator Douglas M. Costle destijds. “Dit zal verdere besmetting van onze lucht-, water- en voedselvoorraden door een giftige en zeer persistente door de mens gemaakte chemische stof helpen voorkomen.”
Het blijkt dat Costle te vroeg feest vierde – veel, veel te vroeg. Meer dan 36 jaar na het verbod op PCB’s, blijven PCB’s ecosystemen vervuilen, volgens een studie die vandaag is gepubliceerd in het tijdschrift PLOS ONE. Ze vormen een bijzondere uitdaging voor het overleven van zeezoogdieren zoals bruinvissen, walvissen en dolfijnen.
De in Europa gevestigde onderzoekers ontdekten dat PCB’s zich ophopen in het vetweefsel van walvisachtigen en hun hele leven bij hen blijven. Sommige walvissoorten leven meer dan 100 jaar, en veel dolfijnen en bruinvissen kunnen 40 tot 50 jaar oud worden. Het is dus niet verwonderlijk dat oudere individuen nog steeds drager zijn van een chemische stof die in de jaren tachtig in de overgrote meerderheid van de landen geleidelijk is afgeschaft en meer dan tien jaar geleden wereldwijd is verboden. Maar PCB’s blijven niet beperkt tot walvisachtigen die oud genoeg zijn om Jacques Cousteau persoonlijk te kennen. Uit de studie blijkt dat moeder-dolfijnen, en waarschijnlijk ook andere zeezoogdieren, de chemicaliën via hun melk doorgeven aan hun jongen.
Voor degenen onder u die zich dat afvragen: Ja, bruinvismelk bestaat echt. Walvisachtigen voeden hun jongen net zoals landzoogdieren dat doen. In tegenstelling tot de blootliggende tepels van mensen en onze naaste verwanten, zitten de borstklieren van dolfijnen en bruinvissen verborgen in de buikspleet. De moeder spuit de melk in de mond van het kalf om de moeilijkheid van het zogen onder water te compenseren. Ik heb nog nooit bruinvismelk geproefd, maar het is blijkbaar iets bijzonders. Hij bevat meer dan 45 procent vet, vergeleken met slechts 3,5 procent in koemelk en 4 procent in mensenmelk. Schildpaddenkaas moet een decadente ervaring zijn.
Je kunt het beter bij koemelk houden, want PCB’s zijn behoorlijk smerig. Het zijn waarschijnlijk kankerverwekkende stoffen en ze tasten waarschijnlijk het immuunsysteem, het voortplantingssysteem, het zenuwstelsel en het endocriene systeem aan. En ze zijn ook niet goed voor bruinvissen. Uit de studie van vandaag blijkt dat bruinvissen die in de meest vervuilde gebieden met deze chemicaliën leven, extreem veel voortplantingsproblemen hebben. Bijna 20 procent van de vrouwtjes had doodgeboren baby’s ter wereld gebracht of miskramen gehad. Een op de zes had tumoren of infecties in de voortplantingsorganen.
Paul Jepson, medeauteur van de studie en dierenarts van het U.K. Cetacean Strandings Investigation Programme, merkt op dat de PCB-niveaus in bruinvissen in het Verenigd Koninkrijk aanvankelijk daalden nadat het land de chemicaliën in 1981 had verboden, maar dat de niveaus sinds 1998 stabiel zijn gebleven. Het is niet duidelijk wanneer bruinvissen vrij zullen zijn van de schadelijke effecten van deze verontreinigende stof.
Wederom wordt aangetoond hoe hardnekkig ons industrieel afval is. Wanneer we giftige chemicaliën in ons water dumpen, kunnen ze ecosystemen generaties lang schade berokkenen. Sorry, bruinvissen.
onEarth biedt verslaggeving en analyses over milieuwetenschap, beleid en cultuur. Alle geuite meningen zijn die van de auteurs en geven niet noodzakelijkerwijs het beleid of de standpunten van NRDC weer. Meer informatie of volg ons op Facebook en Twitter.