Omdat je op een morgen naast een vreemde wakker kunt worden, en beseffen dat jullie allebei een andere weg zijn ingeslagen en dat breekt je hart… Hier is een droevige liefdesbrief die je aan het huilen zal maken, of je in ieder geval zal raken als het gevoel een belletje doet rinkelen! Hier is een droevige liefdesbrief die je aan het huilen maakt…
Droevige brief die je aan het huilen maakt: “hoe heeft het zover kunnen komen?”
Damn ik zweer dat ik nooit gedacht had dat het zover zou komen. Ik had het me nooit kunnen inbeelden, of zelfs maar voor een seconde voor mogelijk gehouden. Hoe is het mogelijk? Hoe kunnen de beelden van mijn liefde voor jou, van jouw liefde voor mij, vermengd worden met de gruwel die ons vandaag verscheurt?
Wat is er gebeurd? Waar hebben we het verpest? Ik heb het nooit zien aankomen. Ik ging liggen in rozenblaadjes en werd wakker in een angstige mist. Niets dan haat blijft in je ogen terwijl de mijne overlopen van tranen van vermoeid verdriet.
Wat hebben we gedaan? Wat zijn we geworden? Hoe hebben we het allemaal kunnen laten verrotten? Hoe hebben we onze wonden niet op tijd kunnen verzorgen? Hoe zijn we zo laag gevallen? Hoe hebben we zoveel van elkaar kunnen houden? Waar is die verdomde liefde gebleven? Is het verdampt in de vlam waarvan we dachten dat die ons hart verwarmde? Hoe is het mogelijk om vreemden voor elkaar wakker te worden terwijl we gisteren nog de androgyne waren?
Lees ook : Break up letter to someone you love
Ik heb pijn. En ik weet dat jij ook pijn hebt. Want ondanks je ik-wil-niet-zien blik, zie je het wel. Je hart fluistert het je toe. Je doet pijn op een “fuck dit” manier. Ik heb pijn op een “ik ben bang” manier. Maar pijn is het enige wat we nu gemeen hebben.
Ik had mezelf gezworen nooit te worden wat ik nu ben. Ik ken de persoon niet die me in de spiegel aankijkt. Ik heb een stap gemist, een aanwijzing. Ik moet iets gemist hebben, maar ik weet niet wat.