Free Press

Tijdens de acht decennia van ononderbroken werking (1908-87), ontwikkelde Pennhurst zich van een modelinstelling tot het onderwerp van een enorm publiek schandaal en controverse voordat de federale rechtbanken de sluiting beval en de overgebleven bewoners naar elders verhuisden. Twintig jaar na de sluiting werd de Pennhurst campus erkend als een International Site of Conscience en werd haar geschiedenis geassocieerd met een nationale en internationale beweging voor burgerrechten van gehandicapten. Het Pennhurst verhaal dient als een herinnering aan de cruciale rol van Philadelphia en Pennsylvania in een van de grote vrijheidsstrijden in de hedendaagse geschiedenis.

Opening in 1908 als de Eastern Pennsylvania Institution for the Feeble Minded and Epileptic, maar beter bekend onder de populaire naam, Pennhurst maakte deel uit van een nationale trend om mensen met verstandelijke en ontwikkelingsstoornissen (toen aangeduid als “gebrekkig”, “gedegenereerd” en “ongeschikt”) te segregeren uit de reguliere samenleving. Uit angst dat de bestaande instellingen in Elwyn (buiten Philadelphia) en Polk (in Venango County) zouden worden overspoeld door wat zij zagen als een opkomende vloed van erfelijke “zwakzinnigen”, sloten ambtenaren van volksgezondheid in Philadelphia zoals Martin Barr (1860-1938), Joseph Neff (1854-1930), en George Stanley Woodward (1863-1952) zich aan bij andere medische professionals om de staatwetgever over te halen verlichting te bieden door middel van eeuwigdurende quarantaine. In acht decennia verbleven er meer dan 10.500 mensen in de 1400 hectare grote faciliteit buiten Spring City op het platteland van Chester County; op het hoogtepunt werden er meer dan 3.500 mensen verzorgd in Pennhurst.

Patient Advocacy Movement

Tegen het einde van de jaren ’40 daagde een groeiende publieke beweging, aangevoerd door familieleden en nieuwe groepen zoals de Association of Retarded Citizens (ARC), de administratieve praktijken in Pennhurst en andere dergelijke instellingen uit. Deze beweging werd aangemoedigd door een reeks opzienbarende onthullingen in de media, geen enkele was zo overtuigend als de vijfdelige televisiereportage “Suffer the Little Children” van Bill Baldini uit 1968. Filmbeelden van half geklede kinderen die doelloos ronddwaalden op de afdeling, de beelden en geluiden van het dagelijkse leven in de inrichting, en Baldini’s eigen spaarzame verhaal onthulden een verborgen wereld van verwaarlozing. De omstandigheden in instellingen als Pennhurst waren zo verontrustend dat in 1985 Thurgood Marshall, rechter van het Hooggerechtshof van de Verenigde Staten, het “regime van door de staat opgelegde segregatie en vernedering … dat in zijn virulentie en onverdraagzaamheid wedijverde, ja zelfs parallel liep met de ergste kenmerken van Jim Crow” veroordeelde. De bewoners zelf, nu zelfpleiters genoemd, sloten zich al snel aan bij de campagne voor een humanere behandeling en gelijke bescherming door de wet.

Pennhurst speelde een prominente rol in verschillende burgerrechten rechtszaken die in de jaren 1970 werden aangespannen, waaronder de baanbrekende zaak Halderman v. Pennhurst State School and Hospital, die in 1984 werd geschikt en drie jaar later leidde tot de sluiting van de instelling. Halderman v. Pennhurst maakte de weg vrij voor meer onderwijskansen en gemeenschapsgerichte woonvoorzieningen voor mensen met een ontwikkelingsstoornis. In 2010 wijdde het Gemenebest van Pennsylvania (samen met de Pennhurst Memorial and Preservation Alliance en het Public Interest Law Center of Philadelphia) een historische mijlpaal aan de blijvende erfenis van Pennhurst in Pennsylvania en de Amerikaanse geschiedenis.

Dennis Downey is hoogleraar geschiedenis en directeur van het University Honors College aan de Millersville University. Hij werkt aan een nieuw boek, A World Apart: The Story of the Pennhurst State School and Hospital.

Copyright 2013, Rutgers University.

Related Reading

Collections

Places to Visit