De Mexicaanse Revolutie was een complex en bloedig conflict dat aantoonbaar twee decennia overspande, en waarbij 900.000 mensen het leven lieten. Wat was de oorzaak van zo’n hardnekkige opstand en heiligde het doel uiteindelijk de middelen?
De revolutie begon met een oproep tot de wapens op 20 november 1910 om de huidige heerser en dictator Porfirio Díaz Mori omver te werpen.
Díaz was een ambitieuze president, die Mexico wilde ontwikkelen tot een industrieel en gemoderniseerd land. Terwijl hij werkte aan de invoering van een kapitalistische samenleving door fabrieken, dammen en wegen te bouwen, hadden de arbeiders en boeren op het platteland zwaar te lijden.
Díaz regeerde met behulp van een campagne van intimidatie, waarbij hij de burgers intimideerde om hem te steunen. Terwijl de burgerlijke vrijheden, zoals de persvrijheid, onder zijn bewind te lijden hadden, kwam het grootste onrecht in de vorm van nieuwe landwetten.
In een poging om de banden met de Verenigde Staten en andere invloedrijke buitenlandse belangen te versterken, wees Díaz land, dat ooit aan het volk van Mexico toebehoorde, toe aan rijke niet-onderdanen. Bovendien kon geen enkele Mexicaan land bezitten, tenzij hij een formele wettelijke titel had. Kleine boeren werden volkomen hulpeloos, er zat niets anders op dan in opstand te komen.
Het pad van de Revolutie liep zeker niet gladjes en het land kende een reeks onbetrouwbare presidenten.
Francisco Madero, die verantwoordelijk was voor het uit de macht zetten van Díaz, was een zwakke leider en slaagde er niet in de landhervormingen door te voeren die hij had beloofd.
Hij werd snel vervangen door Generaal Victoriano Huerta die hem binnen een week na zijn aantreden liet executeren. Huerta zelf was een dictator en werd in 1914 omvergeworpen door Venustianio Carranza.
Hoewel velen Carranza ervan beschuldigden machtshongerig te zijn, verlangde hij ook naar vrede. In zijn streven naar burgerlijke rust vormde hij het Constitutionele Leger en een nieuwe grondwet waarin hij veel van de eisen van de rebellen accepteerde.
Het officiële einde van de Mexicaanse Revolutie wordt vaak gezien als de totstandkoming van de Grondwet van Mexico in 1917, maar de gevechten gingen door tot lang in het volgende decennium.
Tot slot, hoewel de Mexicaanse Revolutie tot doel had een eerlijker manier van leven voor de boerenklasse te verzekeren, betogen velen dat zij weinig meer heeft bereikt dan de veelvuldige wisseling van leiderschap in het land.
Pas in 1942, toen de Mexicaanse ex-presidenten op het podium van de Mexico City Zocalo stonden om hun steun aan Groot-Brittannië en Amerika in de Tweede Wereldoorlog te betuigen, zagen de burgers van Mexico hun eerste sprankje politieke solidariteit en een land dat eindelijk verenigd was.