Alex Bruce-Smith
Tijdens de Golden Globe awards van vandaag, werd Oprah Winfrey de allereerste zwarte vrouw die de Cecil B. DeMille Award, een ereprijs van de Hollywood Foreign Press voor buitengewone bijdragen aan de wereld van entertainment.
In haar krachtige, ontroerende toespraak bracht Oprah hulde aan acteur en regisseur Sidney Poitier (de eerste zwarte persoon die de prijs won), burgerrechtenicoon Recy Taylor, haar moeder, alle vrouwen die hun waarheid spraken over seksuele intimidatie en aanranding, en alle vrouwen die gedwongen werden om het te verdragen, omdat “ze, net als mijn moeder, kinderen hadden om te voeden en rekeningen te betalen en dromen na te streven.”
Haar A Wrinkle In Time co-ster Reese Witherspoon presenteerde haar met de award, en Oprah kreeg staande ovaties aan het begin van haar toespraak, en opnieuw aan het einde.
Hier is haar ongelooflijke toespraak in zijn geheel.
Dank u allen.
Okay oke! Dank je, Reese.
In 1964, zat ik als klein meisje op de linoleum vloer van mijn moeders huis in Milwaukee te kijken naar Anne Bancroft die de Oscar voor beste acteur uitreikte bij de 36e Academy Awards.
Ze opende de envelop en zei vijf woorden die letterlijk geschiedenis maakten.
“De winnaar is Sidney Poitier.”
Het podium op kwam de elegantste man die ik ooit had gezien. Zijn das was wit en zijn huid natuurlijk zwart, en ik had nog nooit een zwarte man zo gevierd zien worden.
Wat zo’n moment betekent voor een klein meisje, een kind dat vanaf de goedkope stoelen toekeek, toen mijn moeder door de deur kwam, doodmoe van het schoonmaken van andermans huizen.
Alles wat ik kan doen is citeren en zeggen dat de verklaring van Sidney’s optreden in Lilies of the Field: “Amen, amen. Amen, amen.”
In 1982 ontving hij de Cecil B. DeMille award, en het is niet aan mij voorbijgegaan dat er op dit moment een paar kleine meisjes toekijken, terwijl ik de eerste zwarte vrouw word die deze prijs krijgt
Het is een eer, en het is een voorrecht om de avonden met hen allen te delen, en ook met de ongelooflijke mannen en vrouwen die mij inspireren en steunen. Dennis Swanson, die een kans op me waagde voor A.M. Chicago. Quincy Jones, die me in de show zag en tegen Steven Spielberg zei, zij is Sophia in The Color Purple. Gayle, die een vriendin is geweest en Stedman, die mijn rots is geweest.
Ik wil ook graag de Hollywood Foreign Press bedanken. We weten allemaal dat de pers wordt belegerd, maar het is de onverzadigbare toewijding aan het onthullen van de absolute waarheid die ons ervan weerhoudt een oogje dicht te knijpen voor corruptie en onrecht, voor tirannen en slachtoffers en geheimen en leugens. Ik wil zeggen dat ik de pers meer dan ooit waardeer nu we deze gecompliceerde tijden proberen te navigeren.
En ik ben vooral trots op en geïnspireerd door alle vrouwen die zich sterk genoeg en mondig genoeg hebben gevoeld om zich uit te spreken en hun persoonlijke verhalen te delen.
Wat ik zeker weet is dat het spreken van je waarheid het krachtigste instrument is dat we allemaal hebben, en ik ben vooral trots en geïnspireerd door alle vrouwen die zich sterk genoeg en mondig genoeg hebben gevoeld om zich uit te spreken en hun persoonlijke verhalen te delen.
Elk van ons in deze zaal wordt gevierd vanwege de verhalen die ze vertellen, en dit jaar worden wij het verhaal.
Maar het is niet alleen een verhaal dat de amusementsindustrie raakt. Het is een verhaal dat elke cultuur, geografie, ras, religie, politiek of werkplek overstijgt. Ik wil dankbaarheid betuigen aan alle vrouwen die jaren van misbruik en mishandeling hebben doorstaan, omdat zij, net als mijn moeder, kinderen te voeden hadden en rekeningen te betalen en dromen na te jagen.
Het zijn de vrouwen wier namen we nooit zullen kennen. Ze zijn huishoudelijk werkers, en landarbeiders. Ze werken in fabrieken en in restaurants en ze zitten in de academische wereld, techniek, geneeskunde en wetenschap. Ze maken deel uit van de wereld in technologie, politiek en zaken. Ze zijn onze atleten in de Olympische Spelen, en ze zijn onze soldaten in het leger.
En er is iemand anders: Recy Taylor. Een naam die ik ken en waarvan ik denk dat jij die ook zou moeten kennen. In 1944 was Recy Taylor een jonge vrouw en moeder, op weg naar huis van een kerkdienst die ze had bijgewoond in Abbeville, Alabama, toen ze werd ontvoerd door zes blanke mannen, verkracht en geblinddoekt achtergelaten langs de kant van de weg op weg naar huis van de kerk.
Ze dreigden haar te vermoorden als ze het ooit aan iemand zou vertellen, maar haar verhaal werd gerapporteerd aan de NAACP, waar een jonge werknemer met de naam Rosa Parks de hoofdonderzoeker werd in haar zaak en samen zochten ze gerechtigheid. Maar gerechtigheid was geen optie in het tijdperk van Jim Crow. De mannen die haar probeerden te vernietigen, werden nooit vervolgd.
Ze stierf tien dagen geleden, net voor haar 98ste verjaardag. Ze leefde zoals wij allen hebben geleefd, te veel jaren in een cultuur gebroken door brutaal machtige mannen. Te lang zijn vrouwen niet gehoord of geloofd als ze het waagden hun waarheid te spreken tegen de macht van die mannen. Maar hun tijd is op. Hun tijd is op!
Hun tijd is op. En ik hoop alleen maar dat Recy Taylor is gestorven in de wetenschap dat haar waarheid, net als de waarheid van zovele andere vrouwen die in die jaren werden gekweld, en zelfs nu nog worden gekweld, verder marcheert.
Het was bijna elf jaar later ergens in het hart van Rosa Park, toen ze de beslissing nam om te blijven zitten in die bus in Montgomery, en het is hier bij elke vrouw die ervoor kiest om te zeggen: “Ik ook,” en bij elke man die ervoor kiest om te luisteren.
In mijn carrière heb ik altijd mijn best gedaan om iets te zeggen over hoe mannen en vrouwen zich echt gedragen, om te zeggen hoe we schaamte ervaren, hoe we liefhebben en hoe we woeden, hoe we falen, hoe we ons terugtrekken, volharden, en we overwinnen.
Ik heb mensen geïnterviewd en geportretteerd die de lelijkste dingen die het leven je kan toewerpen hebben doorstaan, maar de enige eigenschap die ze allemaal lijken te delen is het vermogen om hoop te houden op een betere morgen, zelfs tijdens onze donkerste nachten.
Dus ik wil dat alle meisjes die hier kijken, nu weten dat er een nieuwe dag aan de horizon gloort! En wanneer die nieuwe dag eindelijk aanbreekt, zal dat te danken zijn aan een heleboel prachtige vrouwen, van wie er velen hier vanavond in deze kamer zijn, en een aantal behoorlijk fenomenale mannen, die hard vechten om ervoor te zorgen dat zij de leiders worden die ons naar een tijd brengen waarin niemand meer “Ik ook” hoeft te zeggen.