Actrice Drew Barrymore is nu 43 jaar oud, een moeder, producer, en ondernemer. Op 13-jarige leeftijd werd Barrymore echter door haar moeder voor anderhalf jaar opgenomen in een psychiatrische inrichting en op 14-jarige leeftijd werd ze wettelijk van haar ouders gescheiden. Haar worsteling met drugsmisbruik op zo’n jonge leeftijd leidde tot een onrustig sterrendom in haar jeugd.
Na in 1982 op slechts zevenjarige leeftijd een superster te zijn geworden na in 2018 de hoofdrol te hebben gespeeld in Steven Spielbergs klassieker “E.T. The Extra-Terrestrial”. Ze sprak over die tijd van haar leven op de Netflix-serie “Norm Macdonald Has a Show.”
“Het is echt een recept voor een ramp,” zei ze over zo jong beroemd worden. “Maar weet je wat spannend is? Ik had mijn s- over met, zoals, 14. Een midlifecrisis, opgenomen in een inrichting, op de zwarte lijst, geen familie, ik heb het voor elkaar gekregen, en toen kwam ik in de cyclus van mijn eigen ouder zijn, het uitzoeken.”
Drugsmisbruik zat in de familie. Barrymore’s vader, acteur John Drew Barrymore, was een gewelddadige alcoholist, terwijl haar moeder, Jaid, weinig behoefte had aan ouderlijke verantwoordelijkheid. Toen ze negen jaar oud was, scheidden haar ouders. Haar vader was niet langer aanwezig in haar leven en haar moeder nam haar mee naar nachtclubs waar ze werd geïntroduceerd in de wereld van feesten, drinken en drugs. Barrymore had al in een afkickkliniek gezeten en overleefde een zelfmoordpoging toen ze 12 was.
Op zo’n jonge en cruciale ontwikkelingsleeftijd kunnen kinderen de gevolgen van hun daden niet volledig overzien. In het bijzonder in het geval van Drew Barrymore, toen verslaving in zulke mate werd genormaliseerd. Drugsmisbruik heeft ook de potentie om de normale ontwikkeling van de hersenen te onderbreken bij jongere individuen, omdat de hersenen nog in de groei zijn.
Het feesten en het drugsmisbruik eisten een tol op haar emotionele en mentale welzijn
Het feesten en het drugsmisbruik eisten een tol op haar emotionele en mentale welzijn. Op 13-jarige leeftijd liet Barrymore’s moeder haar opnemen in een psychiatrische inrichting vanwege een drugs- en alcoholverslaving en haar zelfmoordpogingen. Ze verbleef uiteindelijk anderhalf jaar in de inrichting. Aan The Guardian beschreef ze haar dieptepunt. “Gewoon weten dat ik echt alleen was… Mijn moeder sloot me op in een instelling. Maar het gaf een geweldige discipline. Het was als een serieuze rekruteringstraining en bootcamp, en het was verschrikkelijk en duister en heel lang, anderhalf jaar, maar ik had het nodig.”
Uiteindelijk was het het psychiatrisch behandelingscentrum dat Barrymore voorstelde om zich legaal van haar moeder te scheiden. Het resultaat was dat ze op 14-jarige leeftijd werd geëmancipeerd van haar ouders en volwassen werd verklaard. De deskundigen waren van mening dat ze in haar eentje een betere kans zou hebben. Over die ervaring zegt Barrymore: “Het was voor mij een heel belangrijke ervaring. Het was erg vernederend, erg rustgevend. Misschien was het nodig, omdat ik er een respectvoller persoon uit ben gekomen. En mijn ouders hadden me dat niet geleerd, en het leven leerde me dat niet. Ik kwam er op een heel andere manier uit… maar ik was nog steeds mezelf.”
Toen ze net onafhankelijk was, weerhield de geschonden reputatie van de jonge Hollywoodster haar ervan veel banen te boeken. Ze ging naar audities en de castingdirecteuren vonden het maar humor dat ze kwam opdagen. “Om op zo’n jonge leeftijd zo’n grote carrière te hebben en dan jaren niets – mensen zeggen: je bent een onwerkbare ramp – dat is een moeilijke reis om te hebben als je 14 bent. Om toegang te hebben tot zoveel dingen, en dan niets te hebben.” Hoewel het moeilijk was, accepteerde ze het en had ze er geen ego over. Het was een van de weinige lessen die haar vader haar leerde, over hoe ruïneus verwachtingen kunnen zijn. Van daaruit werkte ze in restaurants om toiletten schoon te maken, tot ze op 17-jarige leeftijd weer ging acteren in Poison Ivy. Op haar twintigste begon ze haar eigen productiemaatschappij Flower Films met Nancy Juvonen, die ze produceerde en drie jaar later speelde in Never Been Kissed.
In haar twintiger en dertiger jaren leek Barrymore de verloren tijd van haar tienerjaren te hebben ingehaald. “Twintig tot 35 was een blaaaaast. Ik dacht: hoe kom ik hier mee weg? Ik ben echt heel speels en toch doe ik nog steeds veel op mijn werk.” Op de vraag of “speels” een eufemisme was voor iets meer taboe, antwoordde ze: “Nee. “Meer zoals reizen, echt leuke tijden met vrienden, relaties, zeker. Maar ik leefde echt, en deed wat ik wilde wanneer ik dat wilde. Als ik zin had om iets te doen, deed ik dat gewoon. En het was behoorlijk bevrijdend.”
Acceptatie en Verslaving overwinnen
Ondanks de uitdagingen van verslaving en gelijktijdige mentale strubbelingen, was Barrymore in staat om de tegenslagen te overwinnen en nog veel meer films te maken en een andere belangrijke prestatie – het moederschap. Ze heeft twee jonge dochters met ex-man Will Kopelman. Op de vraag of ze zich zorgen maakte over hoe ze als moeder zou zijn, antwoordde ze: “Nee. Ik wist dat ik de fouten van mijn ouders niet zou herhalen. Ik wist dat ik dat een kind nooit aan zou doen. Ik zou er niet niet zijn, of ze in te volwassen omstandigheden brengen. Ik wist dat ik heel traditioneel zou zijn, anders zou ik het niet doen. Ik zou nooit kinderen hebben gekregen tenzij ik ongelooflijk stabiel was, en bereid om hen op de eerste plaats te zetten.”
Hoewel haar vader in 2004 overleed (ze was in staat om opnieuw contact met hem te maken kort voordat hij stierf) en ze weinig contact heeft met haar moeder, heeft ze hen wel genoemd in de dankbetuigingen van haar boek Wildflower, waar ze schrijft: “En aan mijn moeder Ildiko Jaid Barrymore. Thank you. Ik ben zo blij dat ik op deze planeet ben! En aan mijn vader John Drew Barrymore. Ik zie je ooit weer.” In het interview met The Guardian verklaarde ze: “Ik wist echt niet hoe ik me moest voelen over mijn moeder gedurende zoveel jaren. En het is pijnlijk om tegenstrijdige gevoelens te hebben over de vrouw die je gebaard heeft. Maar het is alsof ik eindelijk door iets ben gegaan waardoor ik met alles oké ben, ook al begrijp ik het niet allemaal en zal ik het misschien nooit, nooit oplossen.”
Net als zoveel andere mensen die door de traumatische ervaringen van verslaving zijn gegaan, ondervond Barrymore een gevoel van acceptatie dat cruciaal is voor herstel. De donkere tijden zijn vervangen door de vreugde van het moederschap en positieve levenservaringen. “Ze hebben me zo’n rustiger, beter mens gemaakt,” vertelde ze in maart aan Sunday TODAY over haar dochters. “Ik zal nooit met hen de toon aanslaan van werk is slecht, mijn verleden is slecht, het leven is slecht. Dit is het avontuur en de reis die we maken, maar je moet aardig en veilig zijn.”
Als u of iemand die u kent worstelt met verslaving of samenvallende psychische stoornissen, neem dan vandaag nog contact met ons op.