Free Press

Hoewel de beroemde Harvey House lunchrooms, restaurants en hotels van vóór Route 66 dateerden, waren er vele decennia waarin de twee gelukkig naast elkaar bestonden. Maar verandering is onvermijdelijk en ironisch genoeg was Route 66, gedeeltelijk, verantwoordelijk voor de dood van deze beroemde keten. Toen de wegen beter werden en auto’s betaalbaarder, begon het passagiersvervoer op de vele treinen door Amerika geleidelijk af te nemen. Ook het vrachtverkeer over land nam toe, waardoor de hoeveelheid vracht die over het spoor werd vervoerd afnam.

Vele van de oude stadjes die door de spoorlijn ontstonden en later vooral overleefden door de vele reizigers van Route 66, stierven toen ze werden omzeild door de Interstate highways.

Fred Harvey was net 15 jaar oud toen hij vanuit Liverpool, Engeland, naar de Verenigde Staten emigreerde. Hij werkte eerst als bordenwasser in New York voor slechts $2 per dag. Hij spaarde zijn geld en verhuisde al snel naar New Orleans, waar hij opnieuw in het restaurantwezen werkte en het vak van de grond af leerde.

In 1853 verhuisde hij opnieuw, dit keer naar St. Louis, Missouri. Zes jaar later opende hij met een partner een restaurant in St. Louis. Helaas, het was net de dag voordat de Burgeroorlog uitbrak. Zijn partner sloot zich al snel aan bij de Confederatie en zonder klanten was Harvey blut.

Hij nam al snel een aantal baantjes aan op de rivierboten en daarna op het postkantoor van St. Joseph, Missouri. Van daaruit sorteerde hij post voor het eerste spoorwegpostkantoor in Leavenworth, Kansas.

In die tijd merkte de jonge ondernemer dat de lunchrooms voor spoorwegpassagiers erbarmelijk waren en dat de meeste treinen geen restauratiewagens hadden, zelfs niet op lange reizen. De gewoonte in die tijd was om elke 100 mijl of zo een eetstop te maken. Soms was er een restaurant op het station, maar vaker wel dan niet was er niets om de uitgehongerde reizigers te voeden. De eetstops waren ook kort, niet langer dan een uur, en van de passagiers werd verwacht dat zij in deze korte tijd een restaurant vonden, hun maaltijd bestelden, en bediend werden. Vergeet niet dat er in die tijd geen fast-food restaurants bestonden.

Wanneer de trein klaar was om te vertrekken, vertrok hij weer, vaak passagiers achterlatend op het station. Toen Fred Harvey dit zag, putte hij uit zijn restaurantervaring en kwam met een nieuw idee. Toen hij echter zijn manager benaderde met het concept om een netwerk van restaurants langs de AT&SF spoorlijn te bouwen, werd dit geweigerd. Dit veranderde tijdens een toevallige ontmoeting met Charles Morse, opzichter van de AT&SF. Harvey pitchte zijn idee opnieuw. Morse, die een fijnproever was, vond het concept geweldig en steunde Harvey volledig.

Nog niet lang daarna opende het eerste Harvey House Restaurant in het Topeka, Kansas Santa Fe Depot Station in 1876. Harvey huurde de lunchroom in het depot en richtte zich op netheid, service, redelijke prijzen en goed eten. Het was onmiddellijk een succes. De Atchison, Topeka & Santa Fe was onder de indruk van zijn werk en droeg al snel de controle over de restaurants langs de spoorlijn over. De Harvey Houses werden de eerste ketenrestaurants, waarbij het depot in Topeka de opleidingsbasis werd voor de nieuwe keten langs de Santa Fe Route.

Snel breidden Harvey lunchrooms zich uit van Kansas tot Californië. Tegen het einde van de jaren 1880, was er een Harvey vestiging elke honderd mijl langs de Santa Fe lijn. Harvey stelde hoge eisen aan efficiëntie en netheid, het eten werd altijd geserveerd op porselein en de klanten moesten jassen dragen.

Harvey ontdekte dat de mannen die hij inhuurde om in zijn restaurants te werken net zo wild waren als het westen was. Hij kwam met nog een nieuw concept en begon vrouwen aan te nemen in een tijd waarin de enige banen voor respectabele vrouwen die van huisbediende of onderwijzeres waren. Harvey begon ze te werven via krantenadvertenties in het hele land. Om in aanmerking te komen als een van de “Harvey Girls” moesten de vrouwen minstens een achtste-graads opleiding hebben genoten, een goed moreel karakter hebben, goede manieren hebben, en netjes en welbespraakt zijn. Harvey betaalde goede lonen, tot 17,50 dollar per maand met gratis kost en inwoning en uniformen. In ruil voor hun werk gingen de Harvey Girls akkoord met een contract van zes maanden, trouwden niet en hielden zich aan alle regels van het bedrijf gedurende de tewerkstelling. Binnen de kortste keren werden dit gewilde banen. Als ze werden aangenomen, kregen ze een gratis treinkaartje naar de bestemming van hun keuze.

In de jaren 1890 begon de Santa Fe Railway restauratiewagens in te zetten op sommige treinen en Harvey kreeg het contract voor de catering.

In het zuidwesten huurde Fred Harvey architect Mary Colter in om invloedrijke landmark hotels te ontwerpen in Santa Fe, en Gallup, New Mexico, Winslow, Arizona, aan de South Rim en aan de voet van de Grand Canyon. De ruige, in het landschap geïntegreerde ontwerpprincipes van Colter’s werk beïnvloedden een generatie van latere westerse Amerikaanse architectuur.

De heer Harvey bleef zijn service verbeteren tot aan zijn dood in 1901, op welk moment zijn zonen het bedrijf overnamen. Toen de laatste van hen in de jaren dertig overleed, verliet Harvey de leiding van het bedrijf, maar bleef het wel in bedrijf.

Na de Eerste Wereldoorlog, toen de mensen begonnen te reizen in auto’s, begon het bedrijf aan een geleidelijke neergang. Ze pasten zich echter opnieuw aan en werden niet langer volledig afhankelijk van treinreizigers. Al snel begon men met het aanbieden van autoreizen door het zuidwesten, waaronder rondritten langs Indianendorpen en de Grand Canyon.

Tijdens de depressie leed de Harvey Company mee met de rest van het land, omdat niemand het zich kon veroorloven om te reizen. De trend werd echter gekeerd met het begin van de Tweede Wereldoorlog. Plotseling werden de treinen gevuld met troepen en de Harvey Houses begonnen te voeden.

Op het hoogtepunt waren er 84 Harvey Houses. Ze bleven worden gebouwd en geëxploiteerd in de jaren 1930 en 1940, lang na de dood van Fred Harvey’s.

Tegen de jaren 1950, de spoorwegen waren bezuinigen als nieuwere en betere snelwegen werden gebouwd over het hele land en mensen begonnen meer te reizen door de lucht. Passagierstreinen raakten snel in verval en de spoorwegen begonnen geleidelijk aan de passagiersdiensten op te heffen.

In 1968 kocht de op Hawaï gevestigde Amfac Corporation de Harvey Company en paste haar hoge normen toe op Amfac’s lijst van hotel- en resorteigendommen over de hele wereld. De Fred Harvey Company hield op te bestaan, waarmee weer een tijdperk van het Amerikaanse Westen werd afgesloten.

Een Fred Harvey Museum is gevestigd in de voormalige Harvey residentie in Leavenworth, Kansas.

Lijst hieronder zijn de locaties langs Route 66 die ooit de thuisbasis van de Harvey House Chain werden genoemd.

Arizona

Ashfork – Het Escalante Hotel werd in 1905 gebouwd en verving een Harvey House Hotel and Restaurant uit 1895. Het werd in 1948 gesloten. In de jaren 1950 verlegde de Santa Fe de spoorlijn door het gebied en de stad kreeg een grote economische tegenslag te verwerken – die nog werd verergerd toen Route 66 werd vervangen door I-40, die Ashfork volledig omzeilde. Vandaag de dag zijn er geen overblijfselen meer van de Escalante.

Kingman – In 1901 werd in Kingman het Harvey House Restaurant geopend. Tegenover de locatie staat nog steeds een gepleisterd depot van één verdieping.

Peach Springs – Dit gebouw, waarin ooit een Harvey House Restaurant was gevestigd, staat er nog steeds, maar wordt gebruikt door de waterzuiveringsinstallatie.

Seligman – Toen het spoorwegverkeer in Seligman, Arizona toenam, werd het Havasu Fred Harvey House gebouwd. Het hotel, dat in 1905 werd geopend, omvatte 60.000 vierkante meter en huisvestte talrijke hotelkamers, een grote keuken, een lunchroom en een kiosk. Jaren geleden verlaten door de spoorweg, bleef het gebouw nog jaren staan maar in 2007 dreigde het gesloopt te worden. Volgens de federale voorschriften moet elk bewoond gebouw zich op veilige afstand van actieve treinsporen bevinden, wat het gebouw niet geacht werd te zijn, en de eigenaar, Burlington Northern Santa Fe Railway, maakte plannen om het gebouw in 2008 te slopen.

Hoewel de lokale bevolking en Route 66-preservatieactivisten actief werkten om het gebouw te redden, verloor de campagne “Save the Seligman Harvey House” de strijd en werd het gebouw in mei 2008 gesloopt.

Williams – Het Frey Marcos Hotel werd in het begin van de 20e eeuw gebouwd. Het monument staat nog steeds als een depot voor de vele passagiers op weg naar de Grand Canyon. Binnen in het oude gebouw is ook een museum gevestigd.

Winslow – Op 15 mei 1930 opende het beroemde La Posada Harvey House Hotel zijn deuren voor zaken. Winslow, de laatste van de beroemde Harvey hotel- en restaurantketen, werd als locatie gekozen omdat hier het hoofdkantoor van de Santa Fe Railway was gevestigd. Ontworpen door Mary Colter, de beroemde Grand Canyon architecte, besteedde zij veel aandacht aan de aspecten van zowel de Indiaanse als de Spaanse cultuur van het gebied in het hotel te integreren. In 1957 werd het prachtige La Posada Hotel gesloten. Twee jaar later werd al het meubilair van museum kwaliteit geveild. In het begin van de jaren zestig werd een groot deel van het gebouw gesloopt en omgebouwd tot kantoren voor de Santa Fe Railroad.

Toen de spoorweg in 1994 plannen bekendmaakte om voorgoed uit Winslow te vertrekken en de sloop van het La Posada op het programma stond, kwam de stad bijeen en ging aan de slag. Vandaag de dag is het La Posada volledig gerestaureerd en staat het als een oase in de woestijn, waar een nieuwe generatie Route 66-avonturiers terecht kan. Het is het enige originele Harvey Hotel op Route 66 dat nog steeds werkt zoals het oorspronkelijk bedoeld was. Een ander origineel Harvey House Hotel dat nog steeds in bedrijf is, maar niet op de hoofdroute, is het El Tovar Hotel aan de rand van de Grand Canyon.

California

Bagdad – Bij het Bagdad Depot was ooit een kleine lunchroom van het Harvey House, die vooral door werknemers van Santa Fe werd gebruikt.

Barstow – In 1911 opende de Fred Harvey Company het Casa Del Desierto Harvey House. Hotel. Nadat het hotel en het restaurant waren gesloten, werd het gebouw voornamelijk gebruikt voor een machinewerkplaats, met een cafetaria en een klein Amtrak kaartjesloket. Het Casa Del Desierto werd al snel helemaal verlaten. Eind jaren ’80 besloot Santa Fe Railway het oude Harvey House af te breken tot protest van de plaatselijke bevolking en historici van Barstow. Het oude gebouw werd gered door de stad Barstow en de restauratie begon. Het Casa Del Desierto werd in 1999 heringewijd en is nu de thuisbasis van de Greyhound en Amtrak stations, verschillende kunstgroepen, het Mother Road Route 66 Museum, en nu het Western America Railroad Museum.

Los Angeles – In 1893 werd Santa Fe’s station La Grande in Moorse stijl geopend, tussen de 1e en 2e straat aan Santa Fe Avenue in Los Angeles, Californië. Zes jaar later werd het Harvey House Restaurant geopend, waar de treinreizigers in stijl werden bediend. In die tijd liepen de spoorlijnen dwars door Alameda, naast trolleys en auto’s. Na jaren van getouwtrek en talrijke dodelijke ongelukken werd uiteindelijk besloten dat er een nieuw station moest worden gebouwd. Hoewel de kiezers het nieuwe station in 1926 goedkeurden, zou het nog meer dan tien jaar duren voordat het eindelijk gebouwd werd. Met de medewerking van de drie belangrijkste spoorwegen in de regio, de Union Pacific Railroad, de Southern Pacific Railroad en de Atchison, Topeka and Santa Fe Railway, werd het nieuwe station op 3 mei 1939 geopend, met zo’n 500.000 bezoekers. Gebouwd in Spaans Koloniale, Mission Revival, en Streamline Moderne stijl, met Moorse architectonische details, waren de binnenmuren bedekt met marmer en akoestische tegels en omsloten tuinpatio’s sierden beide zijden van de wachtkamer. Het nieuwe station beschikte ook over een nieuw en verbeterd Havey House restaurant en aangrenzende bar.

Het decennium na de opening van het nieuwe station beleefde het de hoogtijdagen van het spoorwegtijdperk toen duizenden mensen via de spoorlijn in Los Angeles aankwamen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog pochte het Harvey House Restaurant dat het 800 mensen per uur kon voeden. Maar toen de concurrentie van auto’s en luchtvaartmaatschappijen toenam, liep het spoorwegtijdperk ten einde. In 1967 sloot het grote Harvey House restaurant en vier jaar later, in 1971, nam Amtrak het passagiersvervoer over.

Heden ten dage is het Union Station van Los Angeles de thuisbasis van de Metrolink die dagelijks duizenden forensen bedient. Het Union Station wordt tegenwoordig vooral gebruikt voor speciale evenementen.

Aan het hoofdgebouw in het zuiden grenst het oude Harvey House Restaurant. De grotendeels lege zaal was de laatste van de Harvey House etablissementen, ontworpen door de zuidwestelijke architecte Mary Colter, en ook de laatste die werd gebouwd. De ruimte heeft nog steeds de ronde centrale toonbank, gestroomlijnde zitjes en ingelegde vloerpatronen en wordt tegenwoordig vooral gebruikt voor speciale evenementen en af en toe als filmlocatie.

Needles – Toen het oorspronkelijke depot door brand werd verwoest, werd het vervangen door het El Garces Harvey House and Train Depot dat in 1908 werd voltooid. Het gebouw kreeg de naam “El Garces” ter ere van pater Francisco Garces, een missionaris die het gebied in 1776 bezocht. El Garces werd beschouwd als een van de “kroonjuwelen” van de hele keten en werd herinnerd vanwege het echte linnen en zilver, het bijzondere porselein en de verse bloemen die dagelijks aan de gasten werden verstrekt. De lunchroom had twee hoefijzervormige toonbanken en kon veel mensen bedienen. Leden van de gemeenschap maakten ook gebruik van de faciliteiten voor elegante privé-diners, banketten en speciale gelegenheden. El Garces sloot zijn deuren als Harvey House in de herfst van 1949. Het gebouw werd toen opgesplitst en gebruikt als kantoren voor de Santa Fe Railway.

In 1988 verplaatste de Santa Fe Railroad haar kantoren van El Garces naar een andere locatie en werd het gebouw gesloten. Het historische gebouw lag er verlaten bij en werd met vernietiging bedreigd totdat in 1993 de Vrienden van El Garces werden opgericht. Door hun inspanningen werd de stad Needles gevraagd om het station te kopen, wat in 1999 gebeurde.

De restauratie en reconstructie van het historische gebouw begon in maart 2007. Er werden plannen gemaakt om het station te verkopen aan een koper die een luxe hotel en restaurant wilde openen. Die plannen liepen echter spaak toen de Federal Transit Administration bepaalde dat de stad eigenaar moest blijven omdat zij 4,8 miljoen dollar overheidsgeld voor de bouw had uitgetrokken. De restauratie werd voortgezet en de buitenkant werd in 2014 voltooid. De oorspronkelijke verwachtingen voor het gebouw zijn echter blijkbaar niet uitgekomen, want vandaag staat het leeg en wordt het verhuurd.

San Bernardino – Aan het eind van de 19e eeuw werd San Bernardino gekozen als hoofdkwartier voor de enorme Pacific Coast Locomotive Works van de Santa Fe Railroad, een transportcentrum voor treinreizigers en de administratieve kantoren van de Railroad. Een origineel houten depot brandde in 1916 tot de grond toe af en werd vervangen door het prachtige depot dat er vandaag de dag nog staat. Ontworpen in de Mission Revival stijl met Moorse invloeden, was het grandioze bouwwerk bedoeld om te passen bij het imago van de stad als “toegangspoort tot zuidelijk Californië”. In de eerste helft van de 20e eeuw bloeide het depot op; veel reizigers en zakenmensen maakten er gebruik van en velen werden ontvangen in het beroemde Harvey House Restaurant van het depot. In de hoogtijdagen was ongeveer 85 procent van de stedelingen voor hun levensonderhoud afhankelijk van de spoorweg.

Het grote succes van het depot beschermde het helaas niet tegen de neergang van de spoorwegindustrie in de tweede helft van de eeuw, en het raakte in verval. Jarenlang lag het oude depot er verlaten bij, totdat de stad San Bernardino in het midden van de jaren negentig begon met de werkzaamheden om het depot weer tot leven te brengen. Zo’n 15 miljoen dollar later werden de restauratiewerkzaamheden, waaronder historisch nauwkeurige renovaties van het interieur en exterieur en de installatie van nutsvoorzieningen, afgerond en vond in juni 2004 de grote heropening van het depot plaats. Tegenwoordig wordt het gerenoveerde depot gebruikt door Metrolink, een forenzenspoordienst, en Amtrak.

Ilinois

Chicago Union Station – Tijdens de bloeiperiode van Union Station in de jaren veertig van de vorige eeuw arriveerden of vertrokken er dagelijks meer dan 300 treinen en passeerden er 100.000 passagiers de terminal. Het was toen dat het historische station ook een van de beroemde Harvey House restaurants huisvestte. Vandaag de dag is het Union Station van Chicago nog steeds in gebruik en passeren er zo’n 50.000 passagiers per dag.

Missouri

Joplin – Het Frisco-gebouw dat nog steeds overeind staat in Joplin deed ooit dienst als treindepot van Joplin en als een van de beroemde Harvey House Restaurants. Tegenwoordig is het omgebouwd tot een appartementencomplex.

Springfield – Het oorspronkelijke depot van Springfield werd in 1882 gebouwd toen de Gulf line een groot depot met twee verdiepingen bouwde op de hoek van Mill en Main Streets. Het omvatte een lunchroom gebouwd door de Fred Harvey Company aan de westkant van het depot. In 1901 nam de Frisco de Gulf line over.

In het begin tot het midden van de jaren twintig werd in verschillende krantenartikelen gespeculeerd dat er een nieuw depot zou worden gebouwd, maar in plaats daarvan huurde de Frisco architect R.C. Stevens in om het gebouw volledig te verbouwen en uit te breiden in de Californische missiestijl. Er was nog steeds een Harvey House Restaurant, nu aan de oostzijde. Toen het reizen per spoor in de jaren 1950 afnam zag het depot minder reizigers. Het populaire Harvey House Restaurant werd in 1955 gesloten, als laatste op de Frisco lijn. Op 9 december 1967 verliet de laatste passagierstrein het station. Er werd in Springfield over gesproken om van het station een winkelcentrum te maken, maar dit is nooit gebeurd. Het gebouw begon onmiddellijk in verval te raken, omdat het niet werd afgeschermd voor het publiek. Hoewel het in 1975 in het Historic Sites Register van Springfield werd opgenomen in een poging het te behouden, werd het gebouw op 5 maart 1977 gesloopt.

St. Louis Union Station – Op 1 september 1894 werd het St. Louis Union Station geopend als de grootste en mooiste terminal van de Verenigde Staten. Dit enorme project werd gebouwd tegen een kostprijs van 6,5 miljoen dollar. Het pronkstuk van dit nieuwe station was de grote hal, met een gewelfd plafond van 15 meter, versierd met bladgoud, romaanse bogen en glas-in-loodramen, waarvan het Allegorische raam, dat majestueus wordt omlijst door de beroemde “Whispering Arch”, het prachtigste is. De kopgevels waren versierd met traceringen in laag reliëf die uit vrouwenfiguren tevoorschijn kwamen.

In zijn hoogtijdagen halverwege de jaren veertig bediende het station meer dan 100.000 passagiers per dag. In de jaren 1950 begon men andere vormen van vervoer te kiezen en met de afname van het treinverkeer kwijnde het station een aantal jaren weg tot in oktober 1978 de laatste trein vertrok en het einde van een tijdperk inluidde.

In maart 1979 kocht Oppenheimer Properties het station voor 5,5 miljoen dollar. In augustus 1985, na twee jaar van uitgebreide restauratie en nieuwbouw kostte 174 miljoen dollar, St. Louis Union Station vierde zijn grootse heropening als een speciaal detailhandel, restaurant, entertainment, en hotel complex, waardoor het de grootste adaptief hergebruik project in de Verenigde Staten.

New Mexico

Albuquerque – Het Alvarado Hotel, ontworpen door Mary Jane Colter, geopend in 1902. Het bevatte ook de Indiase Building waar Indiaanse aardewerk en sieraden werd tentoongesteld. In het begin van de twintigste eeuw, de Fred Harvey Company begon te populariseren en markten te ontwikkelen voor Indiaanse vakmanschap. Veel van deze kunstvoorwerpen werden in het Indianengebouw vervaardigd. Op 13 februari 1970 sloeg de sloopkogel in op wat een van de beroemdste historische monumenten van Albuquerque was. Jarenlang stond de site leeg als een parkeerplaats. In 2002 opende echter een “nieuw” Alvarado zijn deuren voor het publiek.