Atonale muziek is een generaliserende term die wordt gebruikt om muziek te omschrijven die een duidelijk tonaal centrum lijkt te ontberen. Bijna alle muziek in de westerse klassieke traditie wordt als “tonaal” beschouwd: dat wil zeggen, de harmonische structuur is voornamelijk drieklankig en hiërarchisch georganiseerd rond een prominent tonaal centrum. Atonale muziek heeft de neiging dit begrip te ontkennen of uit te breiden door alternatieve structurele strategieën te gebruiken (vaak – maar niet uitsluitend – mathematisch, met als bekendste voorbeeld het serialisme). Als gevolg hiervan kunnen veel luisteraars die gewend zijn aan traditionele tonaliteit atonale muziek in het begin als zeer uitdagend ervaren, met name omdat het ontbreken van een tonale hiërarchie betekent dat zeer dissonante akkoorden veel vaker voorkomen (en, inderdaad, vroege beoefenaars van de stijl gebruikten vaak opzettelijk deze akkoorden om elke impliciete verwijzing naar een tonica te vermijden). Anderen beweren dat atonaliteit gewoon een andere muzikale taal is die, net als alle andere talen (met inbegrip van de traditionele tonaliteit), niet kan worden geleerd of gewaardeerd totdat men er in is ondergedompeld.