Retailbankieren, ook wel consumentenbankieren of persoonlijk bankieren genoemd, is het verlenen van diensten door een bank aan het grote publiek, en niet aan bedrijven, ondernemingen of andere banken, die vaak worden omschreven als wholesalebankieren. Tot de bankdiensten die als retailbankieren worden beschouwd, behoren het verstrekken van spaar- en transactierekeningen, hypotheken, persoonlijke leningen, debetkaarten en kredietkaarten. Retailbankieren wordt ook onderscheiden van investeringsbankieren of commercieel bankieren. Het kan ook verwijzen naar een divisie of afdeling van een bank die zich bezighoudt met individuele klanten.
In de VS wordt de term commerciële bank gebruikt voor een gewone bank om deze te onderscheiden van een investeringsbank. Na de Grote Depressie beperkte de Glass-Steagall Act normale banken tot bankactiviteiten, en investeringsbanken tot activiteiten op de kapitaalmarkt. Dat onderscheid werd in de jaren 1990 opgeheven. Een commerciële bank kan ook verwijzen naar een bank of een afdeling van een bank die zich vooral bezighoudt met deposito’s en leningen van ondernemingen of grote bedrijven, in tegenstelling tot individuele burgers (retailbankieren).