Wat een decennium heeft het Baylor Football programma gehad. Van “het seizoen waar niemand over praat” (RGIII knieblessure in 2009), naar een Heisman en het eerste 10-winn seizoen sinds 1980, naar de back-to-back Big 12 kampioenschappen van ’13-’14 onder voormalig Hoofd Coach Art Briles. Dan was er het schandaal dat het programma in de as legde, het slinken naar een 7-6 record met als hoogtepunt een overwinning op Boise, de aanwerving van Matt Rhule, en het seizoen met één overwinning. In 2018 kwam er weer leven in het programma met een 7-6 finish, maar niemand zag de bliksemsnelle opkomst van 2019, afgesloten met een 11-winnend seizoen, een plek in de Big 12 Championship game, en een optreden in de Sugar Bowl tegen Georgia. De achtbaanrit die het afgelopen decennium van Baylor football is geweest, kan niet worden onderschat.
Toen ik in de zomer van 2011 voet op de campus van Baylor zette, had het seizoen 2009, waarin Robert Griffin zijn ACL scheurde in een overweldigende overwinning op Northwestern St. (LA), dezelfde eerbied als het uitspreken van “Voldermort” in Harry Potter. Je praatte er gewoon niet over. 2009 had “het jaar” moeten zijn dat Baylor zich zou laten gelden. Helaas was dat niet het geval. De Bears zouden eindigen op 4-8, en 1-7 worden na hun overwinning op Kent State in het begin van oktober.
Zodra Art Briles besloot om een verandering in de verdediging aan te brengen na een gemiddeld 2010, en een gezamenlijke inspanning om zich te verbinden aan de ultra-spread in 2011, was de stijging echt. RGIII zou de Heisman winnen in ’11 op de rug van stellaire prestaties tegen Oklahoma en Texas in het laatste deel van het seizoen. Hoewel 2012 een stap terug betekende in termen van overwinningen (ze verloren een generatietalent op QB), verstevigden de Bears hun plek aan de top van de Big 12 in ’13 en ’14, toen ze back-to-back kampioenschappen wonnen. De opgang, zoals we allemaal maar al te goed weten, was van korte duur.
2016 is het seizoen dat de wielen loskwamen. Het programma werd opgeschrikt door meerdere beschuldigingen van seksueel misbruik. Briles, de schooldirecteur, en de AD werden allemaal ontslagen. Voormalig Wake Forest Hoofd Coach Jim Grobe werd binnengehaald om de gemoederen te bedaren en het programma uit de storm te loodsen, terwijl Baylor op zoek ging naar de volgende Hoofd Coach. Aan het einde van het seizoen ’16 kwam Baylor uit bij Matt Rhule van Temple, die de Owls in slechts drie korte seizoenen van een 2-10 record naar 10-4 had gebracht. Rhule bracht onmiddellijk een zekere mate van discipline en taaiheid bij die de Bears hard nodig hadden na de tumultueuze achtbaanrit die het seizoen 2016 was (herinner je je de beroemde “bull-in-the-ring pre-game routine?). De resultaten van 2017 waren voorspelbaar grimmig, want de Bears eindigden 1-11. Mensen rond college football begonnen zich af te vragen of Baylor ooit weer prominent zou kunnen worden in de Big 12?
Waar Baylor onder Briles bekend stond om hun aanval, verlegde Rhule de focus naar de verdediging. de 2019 Baylor Bears waren een van de beste defensieve eenheden in Amerika, eindigend op de achtste plaats in Defensive Efficiency. Er is altijd een leercurve bij het betreden van de Big 12. Het kost tijd om de nuances binnen de conferentie te begrijpen en de verdediging dienovereenkomstig aan te passen. Iowa St. begon in 2016 met het opstellen in de nu beroemde Odd Dime. Met zo veel Air Raid-offensieven in de conferentie, verschoven HC Matt Campbell en DC Jon Heacock naar een aangepaste 3-3-5 (hieronder). Na het seizoen 2018 volgden velen in de Big 12 dit voorbeeld. De Odd Dime werd in wezen de de-facto “Big 12-verdediging.”
Ga door met lezen van “De evolutie van de Odd Dime: Baylor vs Oklahoma Pt. 1 – Coverages (2019)”