“No Depression”
Uncle Tupelo
Album: No Depression
1990
Het nummer dat de alt-country beweging lanceerde. Een publicatie gewijd aan het genre werd er zelfs naar vernoemd. Jay Farrar nam de leadzang voor zijn rekening op het nummer dat oorspronkelijk was gecomponeerd door AP Carter van The Carter Family. Als er *één* opname is die naar de toekomst kan worden gestuurd om mensen op een dag alt-country te laten herontdekken, dan zou dit het zijn. Het is een eenvoudig folkliedje. Maar het is meer gestileerd op een snelle, bijna punkrock manier.
“Graveyard Shift”
Uncle Tupelo
Album: No Depression
1990
De vroege alt-country staat bekend om het lenen van zowel country als punk. Maar het leende ook zwaar van de thema’s van heartland rockers zoals Bruce Springsteen. “Graveyard Shift” is een volkslied dat punk en country naadloos in elkaar over laat lopen.
“Whiskey Bottle”
Uncle Tupelo
Album: No Depression
1990
Zo’n simpel liedje. Maar zo vertrapt. Zo pijnlijk van eenzaamheid. “Whiskey Bottle’ is een perfect voorbeeld van hoe alt-country in de kern gewoon probeerde terug te keren naar de wortels van country, maar dan op een andere manier.
“Acuff-Rose”
Uncle Tupelo
Album: Anodyne
1993
Een compositie van Tweedy, “Acuff-Rose” werd gedreven door viool en een van de meest traditionele soort countrysongs die Uncle Tupelo zou opnemen. Het is een slimme opname, verwijzend naar de uitgeverij die eigendom was van Fred Rose en Roy Acuff. De basisboodschap is dat je een countrynummer wilt horen, waarschijnlijk van Acuff-Rose.
“Car Wheels on a Gravel Road”
Lucinda Williams
Album: Car Wheels on a Gravel Road
1998
Het album is, net als Lucinda Williams, een van die platen die genre-overstijgend is. Blues, rock, bluegrass, country. Het is er allemaal. En het titelnummer is de beste van het stel. De thema’s zijn vergelijkbaar met wat Jay Farrar zou zingen en waarover hij zou schrijven in zowel Uncle Tupelo als later Son Volt. Lucinda Williams is de koningin van de alternatieve country.
“Windfall”
Son Volt
Album: Trace
1995
Toen Uncle Tupelo uit elkaar ging, vormde Jay Farrar Son Volt terwijl Jeff Tweedy Wilco vormde. In die tijd dachten veel critici dat Farrar de betere carrière zou hebben. Het bleek echter dat Tweedy meer commercieel succes zou hebben, terwijl hij toch de kritieken behield die Son Volt kreeg. Reken mij maar als iemand die nog steeds de voorkeur geeft aan Farrar. Tweedy leunt meer op indierock en pop, terwijl Farrar de sound van Uncle Tupelo voortzette, een mix van country en punk met (naar mijn mening) betere songwriting. “Windfall” is misschien wel Farrar’s beste werk. Het is melancholisch en weemoedig met een vleugje eenzaamheid. Vanaf de eerste noten van het nummer tot het einde neemt Son Volt de luisteraar mee op een reis. “Windfall” zou het middelpunt worden van Trace, een van de sentinel albums van de alt-country beweging. Farrar was nog niet klaar.
“16 Days”
Whiskeytown
Album: Strangers Almanac
1997
Ryan Adams was ooit de frontman van alt-countrygroep Whiskeytown voordat hij vertrok voor een solocarrière. Nummers als “16 Days” waren een voorbode van de richting die Adams zou inslaan als soloartiest. Hints van opstandigheid en spijt vermengd in één.
“Barrier Reef”
Old 97’s
Album: Too Far to Car
1997
Old 97’s en zijn frontman Rhett Miller zijn een van de coolste bands die uit de alt-countrybeweging zijn voortgekomen. Ze hebben hun sound in de loop der jaren wat aangepast, maar ze zijn nog steeds bij elkaar en altijd met nummers die teruggrijpen naar de alt-country van de jaren ’90. “Barrier Reef” is een fantastische opname die in feite een blik werpt op wat er gebeurt wanneer zelfs slapen met een willekeurige vrouw een man niet over een gebroken hart kan helpen. Het thema is vrij eenvoudig, maar het is Miller’s vermogen om echt door te dringen tot de kern van de menselijke conditie die “Barrier Reef” doet opvallen.
“Broadway”
Old 97’s
Album: Too Far to Care
1997
Rhett Miller zegt dat hij “Broadway” heeft geschreven dankzij de ervaring van de band in New York City tijdens een ontmoeting met een groot label (Elektra Records). Hij was verbaasd over de hoeveelheid geld die de platenmaatschappij bereid was uit te geven alleen maar om de band in een New Yorkse hotelkamer te houden. Miller was zich terdege bewust van de tegenstrijdigheden waar de band mee te maken had, en uit die ervaring kwam een nummer voort waar veel alt-country artiesten zich in konden vinden.
“Nashville”
Old 97’s
Album: Most Messed Up
2014
Een van mijn favoriete nummers. De band zet zich af tegen het Nashville establishment met een memorabel refrein zonder de mainstream country echt bij de naam te noemen. De houding is pure alt-country.
“Trashville”
Hank Williams III
Album: Lovesick, Broke and Driftin’
2002
Ik heb geaarzeld om “Trashville” op te nemen. Hank III overstijgt alt-country en als hij een album opneemt, is het of stevige traditionele country of heavy metal. Er is echt geen tussenweg. Maar “Trashville” heeft zoveel attitude, zoveel country-punk spirit, dat ik het wel moest opnemen. Het is een van de beste anti-mainstream countrynummers ooit opgenomen, en het is inderdaad een van die nummers die het ethos van alternatieve country definiëren.
“Alabama Pines”
Jason Isbell and the 400 Unit
Album: Here We Rest
2011
Ik wil dit niet te hard zeggen…maar…ik vind Here We Rest het beste werk van Isbell. Hij wordt kritisch bejubeld, en terecht, maar om de een of andere reden heb ik persoonlijk meer met zijn directe carrière na Drive-By-Truckers. En ik denk dat dat teruggaat naar iets wat ik aan het begin van dit stuk zei. Ik hou van alt-country die een beetje meer neigt naar die mix van punk en traditionele country. En “Alabama Pines” vangt gewoon die eenzaamheid en eenzaamheid die Jay Farrar voorstond met zijn werk in Uncle Tupelo en Son Volt. Het is duidelijk dat Isbell met succes het pad zou volgen dat hij wilde, maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik niet hoopte dat hij zou blijven spelen met het geluid dat hij vond op Here We Rest.
“Lights of Cheyenne”
James McMurtry
Album: Live in Aught-Three
2004
Het is onmogelijk om de ervaring van het luisteren naar dit nummer te beschrijven. Het is poëzie. Het is magie. Ik kan onmogelijk iets goed genoeg schrijven om het recht te doen.
“Sleeping On The Blacktop”
Colter Wall
Album: Imaginary Appalachia
2015
Is Colter Wall alt-country? Misschien. Past Colter Wall in wat alt-country anno 2018 is? Ja. Nummers als “Sleeping On The Blacktop” passen mooi in dat vroege Uncle Tupelo tijdperk. Colter Wall is niet echt een alt-country artiest. Maar verschillende van zijn nummers passen wel in het genre.
“Runaway Train”
Roseanne Cash
Album: King’s Record Shop
1987
Ironiek genoeg neem ik dit nummer op, ook al bereikte het nummer één in de Billboard country charts, iets wat niet echt gezegd kan worden van 99% van de nummers die als alt-country worden geclassificeerd. Maar de beelden van de trein en de uitdagende, realistische kijk op een liefde die ontspoord is, gecombineerd met Roseanne’s alt-country voorkeur, maken dit een makkelijke keuze als song om op te nemen.
Dus daar heb je het. De nummers die alternatieve country definiëren. Het is duidelijk dat de alt-country uit de jaren 90 zwaar meetelt. Er zijn minder nummers van vandaag, en dat is te verwachten. Alternatieve country bestaat vandaag de dag nog steeds, het is alleen breder en minder rockend. De bloeitijd van alt-country was een van de belangrijkste in de geschiedenis van de countrymuziek. Het was een rebellie tegen Music Row in elke vorm. En het was, en is nog steeds, geweldig. Check it out.
