Free Press

Noot van de redacteur, 8 januari 2021: Terwijl de inauguratie van president-elect Joseph R. Biden er anders uit zal zien dan de ceremonies van de afgelopen jaren, laat Smithsonian dit archiefstuk over de geschiedenis van een traditioneel inauguratielied opnieuw rondgaan.

Midden van getrommelde roffels en hoorngeblazen bloemstukken, zal “Hail to the Chief” twee keer worden gespeeld in oorstrelende opeenvolging bij de inauguratie in januari van dit jaar, eenmaal voor de vertrekkende president Barack Obama en vervolgens opnieuw voor de inkomende president Donald Trump.

Maar er is een andere chief in de mix wanneer dit lied wordt gespeeld, en de vreedzame overdracht van de macht is het verste ding uit zijn gedachten. Zijn naam is Roderick Dhu, of Black Roderick, en hij is een bloeddorstige middeleeuwse Schotse outlaw, zij het een fictieve. Hij is afkomstig uit Sir Walter Scott’s “The Lady of the Lake,” een verhalend gedicht uit 1810, later een beroemd toneelstuk, dat zich afspeelt in de 16e-eeuwse hooglanden. In een vroege scène brengen Rodericks snoekzwaaiende, in Schotse ruitjes geklede clangenoten hem een serenade met een wellustig ‘Bootlied’, de bron van ons nationaal eerbetoon: “Heil aan de Chief die in triomf voorwaarts gaat! / Geëerd en gezegend zij de altijd groene Dennen!”

De invloed van The Lady of the Lake op ons beïnvloedbare jonge land is moeilijk te overschatten. Het debuut in Philadelphia in 1812 was een theatraal succes, de Hamilton van zijn tijd, tientallen keren opgevoerd in grote Amerikaanse steden met spectaculaire kostuums en uitgebreide decors. De partituur werd gepubliceerd en voedde de rage van de huismuziek. “Deze liedjes waren gewoon in de lucht,” zegt Ann Rigney, auteur van The Afterlives of Walter Scott. De held van The Lady of the Lake is een edelman genaamd James Douglas, maar het Amerikaanse publiek hield van de glamoureuze bandiet die regeerde door bloedrecht en instinct, zegt Ian Duncan, een professor Engels aan de Universiteit van Californië in Berkeley. Locomotieven, mijnen en zelfs baby’s werden vernoemd naar Roderick Dhu.

Ongetwijfeld maakte de Oorlog van 1812, Amerika’s rematch met Engeland, de politiek van het stuk bijzonder resonant. “Roderick Dhu is een Schotse hoofdman die Engeland haat,” verklaart Joseph Rezek, een wetenschapper van de Britse en Amerikaanse romantiek aan de universiteit van Boston. Als bevelhebber van zijn volk tegen de Schotse koning James V, die half Engels was, was Roderick zowel schurk als heerser, vergelijkbaar met sommige van de eerste Amerikaanse presidenten.

Hoewel de Amerikanen vogelvrijen en rebellen bejubelden, koesterden we ook een tegenstrijdig verlangen naar de pracht en praal van het gezag. Misschien was dit waarom we nationale liederen nodig hadden in de eerste plaats. (Het is geen toeval dat “The Star-Spangled Banner” ook een overblijfsel is van de oorlog van 1812). Voor een persoonlijk themalied had George Washington geëxperimenteerd met “Hail, Columbia”, dat critici misschien een beetje te lovend vonden. (“Laat Washingtons grote naam / door de wereld klinken met luid applaus.”) Jefferson probeerde “Jefferson and Liberty.” (“Voor tirannen buig nooit de knie / Maar sluit je aan met hart, en ziel, en stem, / Voor Jefferson en Vrijheid!”) Geen van beide bleef hangen, godzijdank.

“Hail to the Chief” werd op een meer toevallige, of democratische, manier gekozen. Het werd al in 1815 voor het eerst gespeeld om een Amerikaanse president te eren, toen een viering in Boston ter ere van het einde van de oorlog van 1812 op de verjaardag van Washington viel. Maar de mars kwam pas echt van de grond in 1829, toen de Marinierskapel de mars uitvoerde toen Andrew Jackson een ceremonie in Georgetown verliet voor het Chesapeake and Ohio kanaal, en drie keer gejuich uitlokte bij de menigte. President John Tyler koos het formeel als het officiële volkslied voor het ambt in de jaren 1840.

Maar omdat de bloedige uitspattingen van een vluchteling uit het hoogland, hoe poëtisch ook, niet echt een gepast eerbetoon waren voor een president van de V.S., zou de tekst verschillende keren worden herschreven. In een vroege versie, genaamd “Wreathes for the Chieftain”, verving een vredige olijfboom de machtige Schotse den van Roderick. Een pijnlijk flauwe versie uit het midden van de 20e eeuw riep op tot “make this grand country grander.” Tegenwoordig is de tekst zo goed als vergeten, maar het ministerie van defensie houdt de melodie nauwlettend in de gaten en dicteert dat de marinierskapel het in Bes-groot speelt en alleen voor zittende presidenten in statige contexten en bij presidentiële begrafenissen. Toch lijkt het erop dat dit bandietdeuntje een treffend volkslied is gebleken voor een land dat zo van zijn rebelse wortels houdt.