Dyskusja
Skomplikowana anatomia chirurgiczna węzłów chłonnych śródręcza została po raz pierwszy opisana przez Fujiwarę i wsp.2 Węzły chłonne Epitrochlear znajdują się 2 do 3 cm powyżej nadkłykcia przyśrodkowego kości ramiennej, na powięzi bicepsa. Często występują w liczbie 1 lub 2, ale czasami mogą występować w liczbie 3, a bardzo rzadko 4.3,4
Generalnie do węzłów chłonnych nadobojczykowych odprowadzane są powierzchowne układy chłonne palca środkowego, palca serdecznego i małego oraz przyśrodkowe strony przedniej i tylnej przedramienia.3-5 Są one połączone z głębokimi układami limfatycznymi i innymi powierzchownymi układami limfatycznymi i odprowadzają do bocznych węzłów chłonnych pachowych.4
Badanie przedmiotowe, jak również wywiad z pacjentem, rutynowe badania krwi i badanie USG są ważne w badaniu mas w okolicy łokcia.4
W badaniu przeprowadzonym przez Selby’ego i wsp. w badaniu przedmiotowym 140 zdrowych pacjentów nie wykryto palpacyjnego powiększenia węzłów chłonnych nadobojczykowych. Ale wyczuwalne węzły chłonne nadobojczykowe były obecne u 27% ze 184 pacjentów z chorobami, w których występuje limfadenopatia.6
Ten wynik podkreśla znaczenie rutynowego badania okolicy nadobojczykowej u pacjentów, u których występuje limfadenopatia w dowolnym miejscu ciała.
Po badaniu fizykalnym powierzchownych węzłów chłonnych ramienia, badanie ultrasonograficzne jest skuteczniejszą i tańszą techniką obrazowania radiologicznego niż inne metody. W obrazowaniu tym uwzględnia się cechy morfologiczno-strukturalne, liczbę, średnice podłużno-poprzeczne, kształt i granice węzłów chłonnych. Naczynia ocenia się za pomocą badania USG Doppler.4
Masy okolicy łokciowej mogą być pochodzenia węzłowego lub pozawęzłowego. Masy węzłowe to ostre zapalenie węzłów chłonnych (infekcje skórne, choroba kociego pazura), gruźlicze zapalenie węzłów chłonnych, zapalenie węzłów chłonnych związane z sarkoidozą, zapalenie węzłów chłonnych spowodowane ciałami obcymi lub dożylnym przyjmowaniem leków, chłoniaki i limfadenopatie przerzutowe. Masami pozawęzłowymi są guzy (guzy nerwu pośrodkowego, włókniaki, naczyniaki, tłuszczaki, guzy z komórek Merkla), torbiele łojowe, ropnie (septyczne zapalenie stawu łokciowego), choroba Kimury oraz skórne lub podskórne przerzuty hematogenne.2,4
W piśmiennictwie dostępne są bardzo ograniczone informacje na temat pacjentów z chorobą Hodgkina z zajęciem węzłów chłonnych nadobojczykowych.7 Ta bardzo rzadka postać choroby Hodgkina została po raz pierwszy opisana w 1932 roku przez Rouviere’a.8 W kolejnych latach autorzy donosili o dodatnich węzłach chłonnych nadobojczykowych w chorobie Hodgkina na podstawie wyników badania fizykalnego w rzadkich, izolowanych przypadkach lub w kilku dużych seriach.
Weiss i Jenkins stwierdzili zajęcie węzłów chłonnych nadobojczykowych lub podkolanowych tylko u 4 ze 149 pacjentów z chorobą Hodgkina (2,6%); jednak we wszystkich przypadkach zajęcie węzłów chłonnych w innych lokalizacjach występowało jednocześnie.8
Kaplan w swojej serii obejmującej 340 chorych odnotował 50% odsetek zajęcia węzłów chłonnych pachowych, jednak zajęcie węzłów chłonnych nadobojczykowych wystąpiło tylko w 3 przypadkach (0,88%).9 W serii Kaplana zajęcie innych węzłów chłonnych było dodatnie, a choroba w żadnym z 3 przypadków nie była w stadium I.
Weiss i Jenkins opisali przypadek zajęcia tylko węzłów chłonnych nadobojczykowych w stadium klinicznym CS IA chłoniaka Hodgkina. Laparotomia zwiadowcza ujawniła jednak mały, pojedynczy guzek choroby Hodgkina w śledzionie.8 W długoterminowym (30 lat) badaniu Changa i wsp. oceniono 1180 chorych na chłoniaka Hodgkina w stadium klinicznym CS IA-IIB. Stwierdzili oni jedynie u 11 (1%) chorych dodatni wynik limfadenopatii nadślimakowej.7
Podsumowując, wyczuwalne palpacyjnie węzły chłonne nadślimakowe nie są często spotykane w praktyce klinicznej. W świetle powyższych informacji badanie węzłów chłonnych łokciowych jako część rutynowego badania przedmiotowego może odgrywać kluczową rolę w diagnostyce chorób złośliwych i łagodnych.
Wczesne rozpoznanie patologiczne choroby Hodgkina poprzez badanie przedmiotowe i obrazowanie radiologiczne powierzchownego węzła chłonnego w przypadku braku innych wyników klinicznych lub laboratoryjnych może być drogą do wyleczenia tej złośliwej choroby.