Z Wikipedii, wolnej encyklopedii 
Pasta to ogólny termin dla żywności wykonanej z niekwaszonego ciasta z pszenicy lub gryki, mąki i wody, czasami z innymi składnikami, takimi jak jajka i ekstrakty roślinne. Makarony obejmują makaron w różnych długościach, szerokościach i kształtach, a także odmiany, które są wypełnione innymi składnikami, takimi jak ravioli i tortellini. Słowo makaron jest również używane w odniesieniu do potraw, w których produkty makaronowe są głównym składnikiem. Zwykle podaje się go z sosem. Istnieją setki różnych kształtów makaronów o co najmniej lokalnie rozpoznawalnych nazwach. Przykłady obejmują spaghetti (cienkie pręty), maccheroni (rurki lub cylindry), fusilli (wiry) i lasagne (płaty). Gnocchi i spätzle są czasami uznawane za makaron. Oba są tradycyjne w niektórych regionach Włoch. Makarony dzieli się na dwa podstawowe rodzaje: suszone i świeże. Suszony makaron wykonany bez jajek może być przechowywany do dwóch lat w idealnych warunkach, podczas gdy świeży makaron można przechowywać przez kilka dni w lodówce. Makaron jest zazwyczaj gotowany przez gotowanie.
Składniki
Mała maszynka do makaronu przeznaczona do maglowania lasagne i cięcia tagliatelle. Zgodnie z włoskim prawem, suchy makaron (pasta secca) może być wytwarzany tylko z mąki z pszenicy durum lub semoliny z pszenicy durum. Mąka z pszenicy durum i semolina durum mają żółty odcień. Włoski makaron jest tradycyjnie gotowany al dente (po włosku: „twardy do zgryzienia”, czyli nie za miękki). Poza Włochami, suchy makaron jest często wytwarzany z innych rodzajów mąki (np. mąki pszennej), ale w ten sposób uzyskuje się bardziej miękki produkt, który nie może być ugotowany al dente w ten sam sposób. Istnieje wiele rodzajów mąki pszennej o różnej zawartości glutenu i białka, w zależności od odmiany użytego zboża. Poszczególne odmiany makaronu mogą również wykorzystywać inne zboża i metody mielenia mąki, zgodnie z przepisami prawa włoskiego. Niektóre odmiany makaronu, takie jak pizzoccheri, są produkowane z mąki gryczanej. Świeży makaron może zawierać jajka (pasta all’uovo „makaron jajeczny”). Coraz większą popularnością cieszy się makaron z pełnego ziarna pszenicy, który zawiera więcej błonnika i składników odżywczych niż makaron rafinowany. Makaron pełnoziarnisty zaprojektowany w celu przypodobania się osobom zaznajomionym z makaronami z rafinowanych ziaren może mieć mieszankę składników z pełnego ziarna i rafinowanego ziarna.
Historia
Pochodzenie makaronu nadal wywołuje spekulacje. Podczas gdy w wielu różnych kulturach jadano potrawy podobne do makaronu, składające się głównie z ziaren, makaron charakteryzuje się przede wszystkim semoliną z pszenicy durum o wysokiej zawartości glutenu. Ponadto, jest on wytwarzany przy użyciu techniki, która pozwala na uzyskanie bardzo plastycznego ciasta, dzięki czemu uzyskuje się wiele różnych kształtów (np. ziti, spaghetti, ravioli), które są charakterystyczne dla „makaronu”. W Afryce Północnej, potrawa podobna do makaronu, znana jako kuskus, jest spożywana od wieków. Jednakże, nie posiada on charakterystycznej plastyczności tego, co obecnie określa się mianem makaronu, kuskus jest bardziej zbliżony do kropli ciasta. W Chinach od wieków spożywa się makaron z prosa lub ryżu, ale nie ma on charakterystycznej dla makaronu pasty z semoliny z pszenicy durum. Historycy odnotowali kilka przełomowych momentów leksykalnych związanych z makaronem, z których żaden nie zmienił tych podstawowych cech. Na przykład, prace greckiego lekarza Galena z II wieku naszej ery wspominają o itrionie, jednorodnej mieszance składającej się z mąki i wody. W Talmudzie Jerozolimskim zapisano, że itrium, rodzaj gotowanego ciasta, było powszechne w Palestynie od III do V wieku naszej ery. Słownik sporządzony przez syryjskiego lekarza i leksykografa z IX wieku, Isho bar Ali, definiuje itriyya, arabski odpowiednik, jako podobne do sznurka kształty wykonane z semoliny i wysuszone przed gotowaniem. Tekst geograficzny Muhammada al-Idrisi, sporządzony dla normańskiego króla Sycylii Rogera II w 1154 r., wspomina o itriyya produkowanej i eksportowanej z normańskiej Sycylii:
Na zachód od Termini znajduje się zachwycająca osada zwana Trabia. Jej wiecznie płynące strumienie napędzają liczne młyny. Tutaj znajdują się ogromne budynki na wsi, w których produkuje się ogromne ilości itriyya, która jest eksportowana wszędzie: do Kalabrii, do krajów muzułmańskich i chrześcijańskich. Wysyłane są bardzo liczne ładunki statkami.
Itriyya daje początek trie w języku włoskim, oznaczając długie paski, takie jak tagliatelle i trenette. Jedną z form itriyya o długiej historii jest laganum (liczba mnoga lagana), która w języku łacińskim odnosi się do cienkiego arkusza ciasta i daje początek włoskiej lasagnie. 
Chińczycy jedli kluski zrobione z prosa już 2000 lat p.n.e.. Zostało to zasugerowane przez odkrycie dobrze zachowanej miski z makaronem z prosa sprzed ponad 4000 lat. Jednak pszenica durum nie była znana w Chinach aż do późniejszych czasów. Znana legenda o Marco Polo przywożącym makaron z Chin pochodzi z Macaroni Journal, wydawanego przez stowarzyszenie przemysłu spożywczego, którego celem było promowanie makaronu w Stanach Zjednoczonych. Marco Polo opisuje w swoich Podróżach potrawę podobną do „lagany”, ale używa terminu, który był mu już znany. Według biuletynu Krajowego Stowarzyszenia Producentów Makaronu (National Macaroni Manufacturers Association), pszenica durum, a co za tym idzie makaron znany dzisiaj, został wprowadzony przez Arabów, a konkretnie w Libii, podczas ich podboju Sycylii pod koniec VII wieku, co wyprzedza podróże Marco Polo do Chin o około sześć wieków. W 1 wieku p.n.e. Horacy pisał, że lagana to cienkie płaty ciasta, które były smażone i stanowiły codzienne pożywienie. Pisząc w 2 wieku Athenaeus z Naucratis zapewnia przepis na lagana, który przypisuje 1 wieku Chrysippus z Tyany: arkusze ciasta wykonane z mąki pszennej i soku z rozdrobnionej sałaty, a następnie aromatyzowane przyprawami i smażone w głębokim oleju. W książce kucharskiej z początku V wieku opisano danie zwane lagana, które składało się z warstw ciasta z farszem mięsnym, możliwego przodka dzisiejszej lasagny. Jednak metoda gotowania tych płatów ciasta nie odpowiada naszej współczesnej definicji świeżego lub suchego makaronu. Pierwsze konkretne informacje na temat makaronów we Włoszech pochodzą z XIII lub XIV wieku. Nazwa (??????, lagána) przetrwała w dzisiejszej Grecji i oznacza niekwaszony, płaski chleb spożywany w okresie Wielkiego Postu. Termin „lagana” jest również używany w południowym regionie Kalabrii, gdzie oznacza płaski makaron.
Odmiany
 Makaron długi |
 Makaron krótki |
 Makaron krótki |
 Makaron minutowy (Pastina, używany do zup) |
 Pasta all’uovo (makaron jajeczny) |
 Świeży makaron |
 . Makaron do dań Pasta al forno (makaron zapiekany) |
Kompaniamenty
Pesto Cavatappi. Makaron jest zazwyczaj podawany z jakimś rodzajem sosu; sos i rodzaj makaronu są zazwyczaj dobierane na podstawie konsystencji, łatwości jedzenia, itp. Powszechne sosy do makaronu w północnych Włoszech to pesto i ragù alla bolognese, który zazwyczaj dodaje mięso do sosu. W środkowych Włoszech istnieją proste sosy, takie jak sos pomidorowy, amatriciana i carbonara. Południowo-włoskie sosy zawierają pikantne pomidory, czosnek i oliwę z oliwek, a makaron często łączy się ze świeżymi warzywami lub owocami morza. Odmiany obejmują puttanesca, pasta alla norma (pomidory, bakłażan i świeży lub zapiekany ser), pasta con le sarde (świeże sardynki, orzeszki piniowe, koper włoski i oliwa z oliwek), spaghetti aglio, olio e peperoncino (dosłownie z czosnkiem, oliwą i ostrą papryką chili).
Adaptacje międzynarodowe
W miarę wprowadzania makaronu w innych częściach świata, został on włączony do wielu lokalnych kuchni, których sposoby przygotowania często znacznie różnią się od włoskich. W Hongkongu lokalni Chińczycy przyjęli makaron, głównie spaghetti i makaron, jako składnik kuchni zachodniej w stylu hongkońskim. W Cha chaan teng (???), makaron jest gotowany w wodzie i podawany w bulionie z szynką lub kiełbaskami frankfurterkami, groszkiem, czarnymi grzybami i opcjonalnie jajkami, przypominając dania z zupy makaronowej. Jest to często danie na śniadanie lub lekki posiłek obiadowy. Metoda ta często wymaga gotowania makaronu w stopniu znacznie przekraczającym al dente i zmywania skrobi z makaronu po ugotowaniu, co jest niemile widziane we Włoszech lub w bardziej autentycznych włoskich jadłodajniach w Hongkongu. Dwa popularne dania spaghetti serwowane w Japonii to „Bolognese” (??????) i „Napolitan” (?????). W Indiach, makaron został zaadoptowany i przyrządzany w indyjski sposób. Ugotowany makaron jest sauté wraz z jeera, kurkumą, drobno posiekaną zieloną chilli, cebulą & kapustą. W Grecji hilopittes jest uważany za jeden z najlepszych rodzajów suszonego makaronu jajecznego. Gotuje się go albo w sosie pomidorowym, albo z różnymi rodzajami mięsa w zapiekankach. Zazwyczaj podaje się go z greckim serem każdego rodzaju. Makaron jest również szeroko rozpowszechniony w Argentynie i Brazylii, zwłaszcza w regionach o silnych korzeniach włoskich, takich jak Buenos Aires i São Paulo. Lokalne nazwy makaronów są odmianami nazw włoskich, takich jak ñoquis/nhoque dla gnocchi, ravioles/ravióli dla ravioli, czy tallarines/talharim dla tagliatelle. W Szwecji spaghetti tradycyjnie podaje się z köttfärssås, czyli mielonym mięsem w gęstej zupie pomidorowej. Na Filipinach spaghetti jest często podawane z wyrazistym, lekko słodkim, ale aromatycznym sosem mięsnym, często zawierającym pokrojone w kostkę hot dogi.
.