Chemik Chuck Wight z University of Utah podaje następujące wyjaśnienie:
Małe bąbelki spowodowane wstrząsaniem pomagają przyspieszyć ucieczkę dwutlenku węgla z napoju gazowanego. Puszki napojów gazowanych zawierają dwutlenek węgla pod ciśnieniem, tak że gaz rozpuszcza się w płynnym napoju. Gdy puszka zostanie otwarta, cały gaz w końcu ucieknie z cieczy w postaci bąbelków, a napój gazowany stanie się „płaski”. Jeśli ciecz jest obsługiwany delikatnie, to trwa długo, aby rozpuszczony gaz do ucieczki. Jeśli puszka jest wstrząśnięty, jednak, lub jeśli ciecz jest wlewany szybko do szkła, a następnie pęcherzyki utworzone przez turbulencje zapewniają łatwiejszy sposób dla rozpuszczonego gazu do escape.
To jest trudne dla gazu do ucieczki z niezakłóconej cieczy z powodu cieczy napięcia powierzchniowego, który jest energia wymagana do oddzielenia cząsteczek cieczy od siebie, jak pęcherzyk tworzy. Dla maleńkiego pęcherzyka, który dopiero zaczyna się tworzyć, ilość energii wymagana na jedną cząsteczkę gazu w pęcherzyku jest stosunkowo duża. Tak więc rozpoczęcie procesu jest najtrudniejszym etapem. Kiedy jednak pęcherzyk jest już uformowany, mniejsza ilość energii (ponownie w przeliczeniu na cząsteczkę) jest potrzebna do odparowania dodatkowych cząsteczek cieczy i rozprężenia pęcherzyka. Podstawowym powodem tej zależności od wielkości pęcherzyka jest to, że podczas gdy objętość pęcherzyka jest proporcjonalna do liczby cząsteczek wewnątrz (przy stałym ciśnieniu), powierzchnia pęcherzyka jest proporcjonalna do liczby cząsteczek do potęgi 2/3.
Ponieważ potrząsanie puszką wprowadza wiele małych pęcherzyków do cieczy, rozpuszczony gaz może łatwiej odparować przez łączenie istniejących pęcherzyków, a nie tworzenie nowych. Unikając trudnego etapu tworzenia bąbelków, gaz może szybciej ulotnić się ze wstrząśniętej sody, co skutkuje większą ilością fizz.
Answer originally posted April 23, 2001.
.