W 1492 r. Krzysztof Kolumb przepłynął na zachód od Hiszpanii przez Ocean Atlantycki małą flotą trzech małych statków, mając nadzieję, że znajdzie krótszą drogę do bogactw Azji. Przed jego wyprawami chińskie i indyjskie luksusy na rynki europejskie były transportowane długą i niebezpieczną drogą lądową przez Arabię.
Trzy masztowy statek Santa Maria był największym ze statków ekspedycyjnych Kolumba i jego okrętem flagowym. Mierzący około 70 stóp długości, miał na pokładzie 40-osobową załogę. Santa Maria oraz inne statki należące do floty Kolumba, Niña i Pinta, były starszymi jednostkami używanymi raczej do handlu przybrzeżnego niż do przepraw przez ocean. Dziewięć tygodni po tym, jak mała flota opuściła Hiszpanię, 12 października 1492 roku zauważono ląd na Karaibach, ale dokładnie która wyspa została po raz pierwszy zauważona przez załogę Kolumba pozostaje sporna.
Flota wyruszyła na poszukiwanie północnych wybrzeży wysp Kuba i Hispaniola (obecnie Haiti). W Boże Narodzenie 1492 roku Santa Maria osiadła na mieliźnie na rafie u wybrzeży Hispanioli i została uznana za całkowitą stratę. Drewniane elementy statku zostały uratowane i użyte do budowy małego fortu na brzegu. Na szczęście dla Kolumba, udało mu się wrócić do Hiszpanii na statku Niña.
Zamiast w Azji, Kolumb wylądował na Wyspach Karaibskich podczas swojej pierwszej podróży. Chociaż były one już zamieszkane, zażądał ich dla Hiszpanii. Kolumb odbył jeszcze trzy podróże na zachodnią półkulę w latach 1493-1504.
Nastąpiły fale zdobywców i kolonistów – zarówno wolnych, jak i zniewolonych. To, co było triumfem dla Hiszpanii, stało się katastrofą dla rdzennych mieszkańców. Nowe zwierzęta hodowlane, rośliny, choroby i wierzenia naruszyły wielowiekowe społeczności i ekosystemy, zmieniając i niszcząc życie milionów ludzi.
Ten model został zbudowany w Museo Maritimo de Barcelona, Hiszpania, pod nadzorem dyrektora muzeum Jose Maria Martinez-Hidalgo y Teran, który opublikował książkę o Santa Maria w 1964 roku.