Objectives: Chociaż zespół dyzartrii-niezdarności rąk (DCHS) jest dobrze poznanym i rzadko występującym zespołem lakunarnym, istnieje niewiele danych dotyczących spektrum związanych z nim cech klinicznych, anatomicznej lokalizacji zmiany oraz mechanizmów etiopatogenetycznych. W pracy przedstawiono opis kliniczny tego podtypu udaru lakunarnego na podstawie danych zebranych w prospektywnym rejestrze ostrego udaru mózgu.
Metody: Spośród 2500 pacjentów z ostrym udarem mózgu włączonych do szpitalnego prospektywnego rejestru udarów w okresie 12 lat, u 35 pacjentów zidentyfikowano DCHS.
Wyniki: DCHS stanowił 1,6% wszystkich pacjentów z ostrym udarem mózgu (35/2110), 1,9% ostrego udaru niedokrwiennego (35/1840) i 6,1% zespołów lakunarnych (35/570) przyjętych kolejno na oddział neurologii i włączonych do rejestru udarów w tym okresie. Wyniki potwierdziły hipotezę lakunarną u 94,3% pacjentów (n = 33). Zawał aterotrombotyczny i kardioemboliczny wystąpił tylko u jednego chorego (2,9%). U żadnego pacjenta z DCHS nie wystąpił krwotok śródmózgowy. Wyniki leczenia były dobre (śmiertelność w szpitalu 0%, bezobjawowość przy wypisie 45,7%). Po analizie wieloczynnikowej brak ograniczeń przy wypisie ze szpitala, osłabienie kończyn, ale nie ataksja typu móżdżkowego, lokalizacja w torebce wewnętrznej (40%), pons (17%) i corona radiata (8,6%) były istotnie związane z DCHS.
Wnioski: DCHS jest rzadkim zespołem naczyniowo-mózgowym i potwierdza kryteria hipotezy lakunarnej. U większości pacjentów w tym badaniu występowały zawały torebki wewnętrznej. Rokowanie jest dobre, z uderzającym podobieństwem w porównaniu z innymi typami udarów lakunarnych. Istnieją istotne różnice między DCHS a udarami nielakunarnymi. Torebka wewnętrzna i móżdżek są najczęstszymi lokalizacjami mózgowymi.