Sears, Roebuck & Company (Sears) została założona przez Alvah Roebuck i Richard Sears w 1893 roku. Co zaczęło się jako katalog do sprzedaży zegarków i biżuterii szybko wzrosła do biznesu, który oferował setki przedmiotów na sprzedaż. Ich konkurencja? Lokalne sklepy ogólnospożywcze. Klienci wiejscy mogli zamawiać z domu z katalogu Searsa i mieć swoje towary dostarczone do nich. W branży, dominacja katalogu Sears przyniosła mu miano „Biblii konsumenta”. Sears pozycjonował się jako sklep, który zapewniał wszystko, czego kupujący mógł zapragnąć. Sprzedawał nawet domy w swoich katalogach od początku do połowy XIX wieku (wymagany montaż).
Pierwsza oferta publiczna (IPO) Searsa, pod nazwą „S”, miała miejsce w 1906 roku, pozyskując 40 milionów dolarów. Był to składnik Dow Jones Industrial Average od 1924 do 1999 roku. W tym czasie Sears przekształcił się z firmy zajmującej się sprzedażą katalogową w firmę zajmującą się sprzedażą detaliczną, otwierając swój pierwszy sklep w 1925 roku. Pierwsze sklepy były często zlokalizowane na przedmieściach w rozwijających się obszarach i zawierały twarde towary, takie jak hydraulika, narzędzia i części samochodowe. W ciągu kilku krótkich lat Sears miał ponad 300 sklepów (patrz wykres 1). Rozszerzył również swoją ofertę produktów o towary, które chciałaby mieć cała rodzina. Marki sklepów odniosły sukces, by wymienić tylko kilka z nich: Discover, Allstate, DieHard, Toughskins, Kenmore, Craftsman. Inni sprzedawcy detaliczni, tacy jak Montgomery Ward i Woolworth, również odnieśli sukces we wczesnych latach, ale Sears prześcignął ich wszystkich. W czasach świetności dwie trzecie amerykańskich konsumentów odwiedzało Searsa co najmniej raz na kwartał, a ponad połowa gospodarstw domowych posiadała kartę kredytową Searsa. W pewnym momencie Sears obejmował cały 1% amerykańskiego PKB.
W latach 70-tych krajobraz zaczął się zmieniać wraz z pojawieniem się Kmart, Walmart, Target i pasaży handlowych. Wzorce ruchu pieszego klienta zaczęły się zmieniać i nowe nawyki zaczęły się tworzyć. Kupujący weszli w nawyk odwiedzania kilku sklepów, aby uzyskać ceny/marki, które najbardziej im się podobały. W rzeczywistości, do 2001 roku, Walmart miał już pięć razy więcej przychodów niż Sears.
Z biegiem czasu, Sears ustanowił wiele zakupów i sprzedaży, w tym wprowadzenie kart kredytowych Discover, oraz zakup Coldwell Bank (broker nieruchomości) i Dean Witter (maklerstwo). Następnie, w 1993 roku, Sears sprzedał swoją działalność katalogową, a także magazyny pomocnicze. Być może utrzymanie tych aktywów pomogłoby Sears trakcji w zakupach online.
Po fuzji 2005 Kmart i Sears przez menedżera funduszu hedgingowego Eddie Lampert i ESL Investments, sklepy stały się zniszczone, jak skupienie się na generowaniu gotówki i sposobów, aby uzyskać pieniądze z biznesu. Niestety, od czasu fuzji, Sears Holdings (symbol: SHLD) stracił 96% swojej wartości rynkowej, co doprowadziło do ogłoszenia upadłości w październiku 2018 r.
Pojawienie się Internetu umożliwiło konsumentom szybkie i łatwe zakupy porównawcze. Konieczne jest, aby sprzedawcy detaliczni sprzedawali towary po rozsądnych cenach. „Big box” detaliści specjalizują się w segmentach rynku i wykorzystują technologię, aby wykręcić zyski z działalności o niskiej rentowności: Walmart – zakupy na wsi lub w małym mieście, Costco – zakupy w małych firmach i hurtowniach oraz The Home Depot – potrzeby związane z remontem domu.
Inwestorzy martwią się o przyszłą przestarzałość detalistów. Rozsądnie jest rozważyć siłę przebicia detalistów w miarę jak zmieniają się gusta i preferencje konsumentów. Handel detaliczny jest rzeczywiście zagrożony, ponieważ krajobraz wciąż się zmienia (patrz wykres 2).