Discussie
De gecompliceerde chirurgische anatomie van de lymfeklieren in het midden van de arm werd voor het eerst beschreven door Fujiwara et al.2 Epitrochlear lymfeklieren worden 2 tot 3 cm boven de mediale epicondylus van de humerus gevonden, op de fascia van de biceps. Zij zijn dikwijls 1 of 2 in aantal, maar kunnen soms 3 en zeer zelden 4 in aantal zijn.3,4
In het algemeen worden de oppervlakkige lymfestelsels van de middelvinger, ringvinger en de pink en de mediale zijden van de anterieure en de posterieure arm-voorarm afgevoerd naar de epitrochleaire lymfeknopen.3-5 Ze zijn verenigd met de diepe lymfevaten en andere oppervlakkige lymfevaten, en ze draineren in de laterale axillaire lymfeklieren.
Lichamelijk onderzoek, evenals de anamnese van de patiënt, routine bloedonderzoek, en US onderzoek zijn belangrijk bij het onderzoek van massa’s in de elleboogregio.4
In de studie van Selby et al, werd er geen palpabele epitrochleaire lymfadenopathie gedetecteerd bij het lichamelijk onderzoek van 140 gezonde patiënten. Maar palpabele epitrochleaire knopen waren aanwezig bij 27% van de 184 patiënten met ziekten waarbij lymfadenopathie optreedt.6
Dit resultaat benadrukt het belang van routinematig onderzoek van de epitrochleaire regio bij patiënten die lymfadenopathie-positief zijn voor welke plaats in het lichaam dan ook.
Na het lichamelijk onderzoek van de oppervlakkige lymfeklieren van de arm, is echografisch onderzoek effectiever en een goedkopere radiologische beeldvormingstechniek dan andere modaliteiten. Deze beeldvormingsmethode omvat de morfologische structurele kenmerken, het aantal, de longitudinale-transversale diameters, de vorm en de grenzen van de lymfeklier. De vasculariteit wordt geëvalueerd door Doppler US onderzoek.4
De massa’s van de elleboogregio kunnen van nodale of extranodale oorsprong zijn. Nodale massa’s zijn acute lymfadenitis (cutane infecties, kattenkrabziekte), tuberculaire lymfadenitis, sarcoïdose-gerelateerde lenfadenitis, lymfadenitis als gevolg van vreemde lichamen of IV drugsmisbruik, lymfomen, en metastatische lymfadenopathieën. Extranodale massa’s zijn tumoren (nervus medianus tumoren, fibromen, hemangiomen, lipomen, Merkel celtumoren), talgkliercysten, abcessen (ellebooggewricht septische artritis), de ziekte van Kimura, en cutane of subcutane hematogene metastasen.2,4
In de literatuur is zeer beperkte informatie beschikbaar over patiënten met de ziekte van Hodgkin met epitrochleaire lymfklierbetrokkenheid.7 Deze zeer zeldzame presentatie van de ziekte van Hodgkin werd voor het eerst beschreven in 1932 door Rouviere.8 In de jaren daarna hebben auteurs epitrochleaire lymfeklierpositiviteit bij de ziekte van Hodgkin gemeld met bevindingen bij lichamelijk onderzoek in zeldzame geïsoleerde gevallen of enkele grote series.
Weiss en Jenkins hebben bij slechts 4 van 149 patiënten met de ziekte van Hodgkin (2,6%) epitrochleaire of popliteale lymfeklierbetrokkenheid vastgesteld; betrokkenheid van de lymfeklieren van andere plaatsen was echter in alle gevallen gelijktijdig.8
Kaplan heeft een percentage van 50% axillaire lymfeklierbetrokkenheid gerapporteerd in zijn serie die 340 patiënten omvatte; er was echter in slechts 3 gevallen (0,88%) sprake van epitrochleaire lymfeklierbetrokkenheid.9 In de serie van Kaplan was de andere lymfeklierbetrokkenheid positief en de ziekte was in geen van de 3 gevallen stadium I.
Weiss en Jenkins hebben een geval gerapporteerd met alleen epitrochleaire lymfeklierbetrokkenheid van Hodgkin-lymfoom klinisch stadium CS IA. De laparotomie van de stadiëring toonde echter een kleine, enkele nodule van de ziekte van Hodgkin in de milt.8 In de lange termijn (30 jaar) studie van Chang et al, werden 1180 klinische stadium CS IA-IIB Hodgkin patiënten geëvalueerd. Zij ontdekten slechts 11 (1%) patiënten met epitrochleaire lymfadenopathiepositiviteit.7
Concluderend: palpabele epitrochleaire lymfeklieren worden in de klinische praktijk niet frequent gezien. In het licht van de bovengenoemde informatie kan onderzoek van de ellebooglymfeklieren als onderdeel van het routine lichamelijk onderzoek een sleutelrol spelen bij de diagnose van maligne en benigne aandoeningen.
Een vroege pathologische diagnose van de ziekte van Hodgkin door lichamelijk onderzoek en radiologische beeldvorming van een oppervlakkige lymfeklier wanneer geen andere klinische of laboratoriumbevinding aanwezig is, kan de weg zijn naar genezing van deze maligne ziekte.