“We hebben dit doorgenomen toen het boek 50 jaar oud was in ’86,” zegt Bridges. “Daarna hebben we het nog eens gedaan in ’89, toen de film 50 jaar oud was. Nu doen we het opnieuw in ’91 wanneer het vervolg uitkomt.”
“Het vervolg.” Zo wilde Alexandra Ripley haar nieuwe boek noemen. Maar uitgeverij Warner Books gaf de voorkeur aan “Scarlett: Het vervolg op Margaret Mitchell’s Gone With the Wind.”
Het ligt vandaag in de boekhandel: een miljoen en een kwart exemplaren, in 18 talen, in 40 landen. Voor de verkoop van films, TV of porselein van de Franklin Mint, zullen Margaret Mitchell’s erfgenamen ongeveer $10 miljoen verdienen aan het boek dat Mitchell nooit geschreven wilde hebben.
O ja, Scarlett en Rhett komen weer bij elkaar. Maar niet bij Tara. En met een 4-jarige dochter. En niet voordat Ripley Scarlett 433 pagina’s lang heen en weer slingert tussen Charleston, Atlanta en Savannah en haar vervolgens 390 pagina’s lang in Ierland laat.
Meer dan vijf jaar geleden huurden de beheerders van het Mitchell-landgoed Ripley in om de saga voort te zetten en om de auteursrechten op de personages te beschermen die anders in 2011 zouden aflopen. De auteur van populaire epen over Charleston en New Orleans, Ripley gelooft niet dat het landgoed ooit iemand anders overwogen.
“Ik heb altijd mijn oog op de concurrentie gehouden,” zegt Ripley, 57, achterover leunend op de bank in de elegante Manhattan hotelkamer waar ze is genesteld voor de eerste hectische rondes van publiciteitsinterviews. “En ik ben de enige echte zuiderling die zuidelijke historische romans schrijft. Ik ben de enige die zoiets als ‘Gone With the Wind’ schrijft. Onder haar boeken zijn “Charleston,” “On Leaving Charleston” en “New Orleans Legacy.”
Maar Ripley verplaatste haar verhaal buiten het Zuiden en de Verenigde Staten. “Ik begon uit te zoeken wat er aan de hand was in de Amerikaanse geschiedenis, en het was”-ze knijpt haar mond dicht en zingt een woord-“nuh -thing.”
Gelukkig was Scarlett een O’Hara. “Ik begon over Ierland te lezen,” zegt Ripley, “en ik dacht: ‘God zij dank.’ Wat we op dit moment in Ierland hebben, is als 20 jaar eerder in de (Verenigde Staten). De burgeroorlog brak daadwerkelijk uit.”
De uitgeverswereld weet al geruime tijd van Scarletts zoektocht naar wortels. Anders, het boek is meestal een mysterie. De publicisten van Warner hebben voor een spetterende publicatie gezorgd, inclusief items in de nieuwsuitzendingen van vanavond en Entertainment Tonight, en donderdag bij Regis en Kathie Lee. Er zijn geen voorpublicaties opgedoken, zelfs niet in de boekenwereld van New York. Dat leidde tot geruchten dat “Scarlett” een flop was, vooral omdat “Gone With the Wind” naam maakte door van hand tot hand te worden doorgegeven lang voordat het de boekwinkels bereikte.
Georkestreerde hype is slechts één verschil tussen het vervolg en het origineel. Scarlett O’Hara is ook veranderd. Ripley’s heldin is een alleenstaande moeder wier pijn beter aanvoelt als ze haar baby ziet. Haar obsessie is niet overleven maar liefde voor Rhett. Wanneer haar oude liefde Ashley Wilkes eindelijk een aanzoek doet, op pagina 620, zegt deze Scarlett nee.
“Nu zouden ze echt vrienden kunnen zijn,” denkt ze na.
Deze Scarlett wil gelukkig zijn, niet om houtholens of winkels te runnen. Ze wil dat anderen ook gelukkig zijn… “op hun eigen manier.” Margaret Mitchell’s heldin strompelde naar huis naar Tara zwerende dat ze nooit meer honger zou hebben. Ripley smokkelt wapens naar Galway en winkelt dan tot ze erbij neervalt.
Darden Asbury Pyron, auteur van het binnenkort te verschijnen “Southern Daughter: The Life of Margaret Mitchell,” zegt dat Ripley’s Scarlett voor de jaren ’90 wel eens precies goed zou kunnen zijn.
“Een van de dingen waardoor ‘Gone With the Wind’ werkte,” legt hij uit, “is dat Margaret Mitchell niet alleen probeerde trouw te zijn aan de historische werkelijkheid van 1860 tot 1872, maar ook probeerde te spreken met de stem van de jaren ’20.” Elke schrijver van een vervolg, zegt Pyron, zou een nieuw evenwicht moeten vinden tussen Scarletts tijd en die van haarzelf.
Meer schrijvers zullen die kans krijgen, zegt Alexandra Ripley. Ze verwacht dat de nalatenschap meer Scarlett en Rhett boeken zal bestellen – “en, nee, ik ga ze niet schrijven.” Waarom zou ze? Haar deal levert haar 15% van de winst van haar boek op – meer dan een miljoen dollar om mee te beginnen – plus een kleiner percentage van toekomstige boeken waarin de door haar bedachte personages worden gebruikt.
“Gezien het feit dat Rhett en Scarlett hun eigendom zijn,” zegt ze, terwijl ze met een parelketting speelt, “zie ik daar niets verkeerds in. Ik heb 15% van de werken, van alle poppen en alle platen.” (Eigenlijk zijn er nog geen contracten voor poppen, platen of films getekend.)
Te midden van alle ophef moet opgemerkt worden dat “Scarlett” het tweede “Gone With the Wind” vervolg is dat geschreven is. In een late jaren ’70 deal tussen de Mitchell erfgenamen, producenten David Brown en Richard Zanuck en MGM, die de rechten op de originele film bezat, werd de opdracht gegeven voor “Tara: The Continuation of Gone With the Wind”. Anne Edwards, de schrijfster van de roman, had een biografie geschreven van de Scarlett op celluloid, Vivien Leigh. Later schreef ze er nog een, over Margaret Mitchell.
De deal tussen Zanuck en Brown liep stuk op een rechtszaak, en “Tara” blijft in een la liggen. Edwards zegt dat haar versie het Zuiden nooit heeft verlaten en speelt in op de nieuwe staatsregering van Georgia, de gele koorts, de strijd van geëmancipeerde zwarten en de slechte gevoelens jegens Yankees. Haar Scarlett en Rhett zijn ook herenigd.
Ripley heeft gehoord over “Tara,” en is van plan om een exemplaar te vinden nu “Scarlett” uit is. Ze zegt: “Ik ben benieuwd.”
Herb Bridges is dat niet. Tussen NBC en Paris-Match, heeft hij genoeg op zijn bord deze dagen, en het kan hem niet schelen. Voor hem is het vervolg gewoon “een fase in de geschiedenis van ‘Gone With the Wind’. “Voor puristen geeft Bridges een advies dat Margaret Mitchell zelf zou kunnen waarderen: “Als je het vervolg niet leuk vindt, vergeet het dan maar. Ga gewoon terug naar het origineel en doe alsof het nooit heeft bestaan.”